Jeetje wat een verhaal. Ik zou je tranen lekker laten gaan. Dan ziet je man hoeveel pijn het je doet. Misschien word zijn drempelvrees dan minder. Wel moeilijk jouw situatie lijkt me. Dikke knuffel en succes. Laat hem alsjeblieft wel je gevoel weten het is niet iets dat je jaren later nog kan oppakken. Klokje tikt door. En misschien ben je nog jong, maar ook weet je niet of het wel lukt. Het kan ook zijn dat je dan nog heel wat behandelingen in moet.
We hebben er al zoveel discussies over gehad. En dan probeer ik me te herpakken en hem nog wat tijd te geven. Maar ik ben op een punt gekomen dat ik het strontzat bent. Hij belooft het me nu al 3 jaar lang... en ik heb hem zondag gezegd dat als hij de komende week (zie banner ) niet veranderd van gedacht dat we dan maar beter gewoon uit elkaar gaan want ik blijf niet wachten. Denk niet dat ik bij hem weg kan gaan want ik zie hem heel graag, maar ik wil hem toch duidelijk maken dat ik niet van plan ben eeuwig op hem te wachten want zoals je schrijft... het klokje tikt verder hé. Als hij niet wil dat ik de mama van zijn kindjes wordt, dan moet hij maar iemand anders zoeken. :x Maar op dit moment is een goede vriend van hem bezig hem te overhalen. Je weet nooit dat het werkt. Ahja, tzijn de hormonen zeker die me zo gek maken...