FF mijn ei kwijt dames, ik voel mezelf echt in een achtbaan van emoties zitten. Ik ben heel erg blij met mijn zwangerschap, laat ik dat vooropstellen. Het is heel onverwacht, echt een wonder. Maar de angst slaat me soms om het hart. De ene keer is het de angst van gaat het allemaal wel goed, doet de kleine het wel goed, is het gezond, blijft het zitten, etc. Ik kan daar nog redelijk mee omgaan, probeer mezelf moed in te praten en niet te stressen bij elke kramp. En een andere keer is het de angst voor de zorg van 2 kindjes. Als deze geboren wordt, is Elena nog maar 2. En Elena is een druktemaker. Ze is nu al vreselijk aan het peuterpuberen, gisteravond nog vreselijke "ruzie" met haar gemaakt om het avondeten. Soms denk ik, kan ik het wel aan, een eigenwijze dreumes/peuter en een kleine baby? Hoe moet ik dat doen? Denk aan het meest praktische van "hoe krijg ik een wandelwagen en een buggy in mijn auto" en "hoe moet ik dat doen als ik even snel ergens heenmoet" tot aan het verzorgen en opvoeden van 2 kleintjes. En dan ga ik er vanuit dat de kleine op komst gezond is en geen huilbaby ofzoiets is. Wat doe ik dan als het wel een huilbaby wordt, of als het ziek wordt geboren? Ppfff... Natuurlijk had ik hier eerder over na moeten denken en wellicht een jaartje later moeten beginnen, maar ja op het moment dat je de keuze maakt om voor de 2e te gaan, kan je alles aan! Ppfff, ik ben er echt heel emo onder hoor. Ik ben blij en bang en ppff, van alles tegelijk..
Ozgul, aller eerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Zo te lezen verloopt ie tot nu toe normaal, de hormonen gieren door je lijf. Je voelt je een emotionele achtbaan en dat is vrij normaal. De titel van je topic is 'wat moet ik voelen?' nou: dat wat je voelt! Niets moet, alles is goed. Weet dat het er bij hoort en dat het weer over gaat. Straks ga je het redden, ook al weet je nu nog niet hoe.
Ik heb precies hetzelfde hoor! Hoe ga ik dat doen straks met 2 kleintjes...mijn zoontje is nog maar 21 maanden als de tweede komt. Gaat alles wel goed in de zwangerschap, hoe gaat het met slapen straks..(julian sliep heel moeilijk het eerste jaar) En kan mijn vriend wel thuis zijn als ik bevallen ben want hij moet nu al zijn vakantie vastzetten, de tijd waarin ik dus moet bevallen...Dus hoe moet het als hij niet thuis kan zijn. Het zal allemaal wel los lopen maar als ik `s nachts weer eens wakker ben spookt het toch allemaal door je hoofd.
Hoi Ozgul, Ik herken je zorgen volledig! Zoals al werd aangegeven is het heel normaal om een emotionele achtbaan te zijn tijdens je zwangerschap. Tijdens mijn eerste zwangerschap gingen mijn zorgen vooral over of het niet weer zou misgaan - ik heb daarvoor drie miskramen gehad. En nu pieker ik vooral over hoe mijn zoontje - bijna 2 jaar - zal reageren op de kleine. Of hij niet te jaloers zal zijn. Of hij het kan accepteren dat ik minder tijd aan hem kan besteden (nu claimt hij mij volledig op de dagen dat ik met hem thuis ben). En hoe de overstap naar zijn peuterkamer zal verlopen, of het niet te vroeg is voor een peuterbedje. En ik maak me soms zorgen over de periode rond en net na de bevalling, zeker nu ik weet dat ons tweede kindje ook weer in stuit ligt en de kans dus groot is dat het wederom een keizersnede gaat worden. Hoe moet dat bijvoorbeeld met het tillen van mijn zoontje? En met naar het kinderdagverblijf brengen en weer ophalen? Ik probeer me niet teveel in de stress te werken door dit gepieker, want dat is helemaal niet goed. Mijn man en familie zegt: we vinden wel een oplossing. En ik doe mijn best om daarop te vertrouwen. Maar het is niet makkelijk om die mallemolen in je hoofd uit te schakelen, weet ik. Sterkte met het gepieker, probeer jezelf niet gek te maken! Groetjes, Wendy
Tja kan het me goed voorstellen. Ik maak me nu vooral zorgen over of alles wel goed gaat en we straks een gezond kind krijgen, maar denk ook al af en toe over hoe het straks mét kind zal gaan. Ik heb een goede en drukke baan en ze zijn hier niet dol op parttime werken, we hebben geen familie in de buurt wonen, ik moet ruim een half uur rijden naar mijn werk en mijn vriend 2 uur dus als er wat is komt het wel op mij aan en ik ben er ook niet direct. Het zal nog een hoop geregel worden, maar ik wil eerst maar eens de komende 3 maanden afwachten.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zo denkt. Ik begon me al schuldig te voelen... Ik wens jullie ook allemaal heel veel sterkte dames, het is niet niks allemaal!
Hier ook wel herkenning hoor! Van te voren is het allemaal makkelijk bedacht en nu het reeel is, begin ik hem af en toe ook wel te knijpen. Onze eerste is straks 1 jaar en 11 maanden en ik hou nu al m'n hart vast... Gelukkig kan ik het ook wel plaatsen dat de hormonen door mijn lijf gieren (en nog veel erger dan bij de eerste, arme manlief) en ik gewoon minder kan hebben. Een ondernemende dreumes erbij en mams is soms net even wat minder geduldig Ik probeer het maar een beetje te laten en dan zien we straks wel hoe het echt is...