Wat vervelend dat je dat allemaal hebt mee moeten maken. En wat fijn dat je vorig jaar toch een eigen kindje hebt gekregen. Voor wat betreft die '1e x': Daarmee bedoel ik dus succesverhalen waarbij het de 1e x gewoon goed raak was. En niet eindigde in een mk of bbz.
Zo voelde het inderdaad wel even voor mij. Ik weet dat schijn kan bedriegen. Er zijn echter ook genoeg stellen waarbij het makkelijker afgaat. De mensen met pech zijn in de minderheid. Ik had toch liever bij die meerderheid gehoord. En soms helpt het dan, net zoals voor TS, om je hart te luchten op dit fijne forum.
Hier vliegen de zwangerschappen me ook om de oren, terwijl ons kindje is gestopt met leven.. zo pijnlijk soms. Heb over 2 weken een babyshower van een vriendin, zie daar erg tegenop.
Je zegt het zelf al; totaal andere situatie. Wachten op je vriend óf een heel jaar in een traject zijn 2 verschillende zaken. Niet met elkaar te vergelijken. Ben je zelf wel snel zwanger geworden? Want dan kan ik dingen plaatsen die je zegt. Zoals: eigen geluk wegsteken en doen of je niet zwanger bent. Ook de opmerking wat iemand wel of niet moeilijk kan verwachten is pijnlijk voor iemand die in een traject zit of waarbij het langere tijd niet lukt. Je bedoelt het vast niet zo, maar deze teksten (vooral van vrouwen waarbij het zwanger worden makkelijk gaat) zijn nou nèt die zinnen die je liever niet moet zeggen en waarvan wij, ja ik ben er ook één van geweest, zeggen: ze snappen het niet en doe maar gewoon niet! Hoe goed bedoelt ook; je kan echt pas meepraten als het jezelf overkomt. En sommige van oa ook jouw opmerkingen schieten het verkeerde keelgat in en slaan kant noch wal. Maar ook dat is gevoel hè en hoeft niet aan de boodschapper te liggen...
Hoe moeten ze er rekening mee houden dan? Ze kunnen moeilijk buik en kind verstoppen of dan maar niet zwanger worden toch. Ik snap je wel want ik ben ook lang bezig, langer dan jij zelfs, maar ik vind niet dat anderen rekening met mij moeten houden hierin. Elke zwangerschap mag gevierd worden, dat hoeft niet anders te worden als het mij of jou of anderen nog niet gelukt is vind ik. En als wij zwanger zijn vinden wij het vast ook heel leuk om dat enthousiast aan iedereen te vertellen en er veel over te praten.
Wat vervelend voor je! Het is echt klote als het lang duurt. Ik herken de gevoelens niet helemaal. Ik kan me helemaal voorstellen dat het voor jou wel zo voelt. Ik heb er juist last van dat het gros denkt dat ik moeite met zwangerschappen heb. Zij kondigen dat dan heel krampachtig aan. Of mensen denken dat ik niet blij voor ze ben. Juist die vooroordelen en die zijden handschoentjes mogen mij gestolen worden. Probeer zo open mogelijk mensen aan te geven wat je prettig vindt
Hier ben ik het helemaal mee eens. Toen ik echt net de eerste miskraam achter de rug had, na jaren te hebben geprobeerd en voordat ik mijn eerste kind kreeg, hoorde we dat goede vrienden zwanger waren. Oh wat heb ik gehuild. Maar ja, zij kunnen er niks aan doen. Ik was ook niet per se jaloers, maar gewoon zo verdrietig. Betekend echter niet dat zij het niet mochten vertellen. Het is hun geluk en of zij nou wel of niet zwanger waren maakte voor mijn situatie niets uit. Probeer het los van elkaar te zien al is dat heel moeilijk natuurlijk.
Wat zou jij prettig vinden, hoe moeten ze rekening houden met je? Onze vriendenkring wist er grotendeels ook van, ik vond het fijn als ze lieten doorschemeren dat ze “begonnen”, zodat ik dingen kon incalculeren... Verder hoeft niemand te wachten met de kinderwens; juist niet, want wie weet duurt t bij hun ook lang en gooit uiteindelijk dan leeftijd roet in t eten... Ik heb ook wat afgehuild, vond het oneerlijk en dat vind ik soms nog steeds, gezien de weg die we hebben moeten afleggen... maar anderzijds ben ik blij dat zij nooit zullen weten hoe deze weg is, omdat de meeste relaties kapot zullen gaan... (en dan heb ik het over echte onvruchtbaarheid die niet te fixen is met geen enkele behandeling en niets anders rest dan een donortraject)... Dat jij je onzeker voelt begrijp ik heel goed... de vraag of het ooit goed komt... 1 op de 6 vrouwen beland uiteindelijk in de mmm; kijk om je heen... al deze vrouwen zijn gemiddeld langer bezig dan 1 jaar... 1 jaar is tegenwoordig niets meer, want volgens mij liggen de cijfers inmiddels zelfs anders... en wat weten wij vh traject als er weer iemand een zwangerschap aankondigt? Ik was ook nog jong toen ik wél zwanger raakte, dus ik weet zeker dat er genoeg mensen hebben gedacht dat t appeltje eitje was ipv bijna 3 jaar vechten om zover te komen... en er zullen ongetwijfeld mensen denken dat nr 2 een “ongeplande” is omdat er zo kort op zit... maar ach, als wij maar weten hoe het zit... En ik probeer met de mensen waar ik van weet dat ze bezig zijn rekening te houden door ze als een vd eerste in te lichten... en daarna niet constant over de zwangerschap te praten, want er is meer in t leven dan dat Sterkte en probeer je emoties en gedachten om te buigen, hoe moeilijk dat soms ook is
Het was zeker niet slecht bedoeld, dit was enkel mijn mening. Maar aangezien er enkel steun verwacht wordt van gelijkgestemden, zal ik mij er niet verder over uitspreken. Ik hoop dat voor iedereen ook snel het moment komt dat ze deze lange periode kunnen afsluiten met het heugelijk nieuws. Het is nooit mijn bedoeling om anderen te kwetsen, mijn excuses dan als dat wel zo was.
Wachten is altijd moeilijk he. Helaas weet ik er ook alles van. Op onze eerste 2,5 jaar moeten wachten (vruchtbaarheidstraject) en eind juli gaan we weer de mmm in voor onze tweede. Neemt niet weg dat ik het anderen niet snel gun. Maar o o o wat ben ik stiekem jaloers als iemand in mijn omgeving per 'per ongeluk!' direct zwanger wordt van de tweede en daar dan heel onverschillig mee om gaat (als in: 'ja, ik ben al geminderd met roken, stoppen lukt me nog niet'. Wóest word ik dan. Jaloezie? Vast wel. Blijf ik lekker toch wel. Net zoals dat ik nu ook elke zwangere om me heen verheerlijk 'jíj wel..' Maar aan dit soort gevoelens heeft niemand iets. Je zit vooral jezelf in de weg Ik ga me er vooral niet tegen verzetten, maar probeer aan het einde van de dag wel weer even op aarde te landen
Wat heftig, wij hebben ons eerste kindje heel snel gekregen. Nu wachten we sinds december 2015 op een nieuw wondertje en helaas lijkt het ons niet meer gegunt. Ik merk nu al al de kindjes met broertje/zusje sommige nummer 3. Dat mijn hart dan even huil. Ons zoontje is nu in waar kom ik vandaan, krijg ik nog broertje of zusje want klasgenootjes hebben wel broertjes en zusjes.
Herkenbaar. Het hielp mij om afscheid van Facebook te nemen. Dan krijg je in ieder geval al niet meer de "hoera in de eerste ronde zwanger" berichten van mensen die eigenlijk toch alleen maar in je vage kennissenkring zitten. En uiteindelijk hielp het mij om me, ten eerste, toe te staan om die berichten vervelend te vinden. Voel je niet rot over dat je er van baalt, dan is het sneller voorbij. En daarna kwam bij mij een besef van, IK ben er niet mee geholpen als het bij een ander ook moeilijk gaat. Dat heeft 0,00 procent invloed op mijn situatie. Toegegeven, dit besef kwam makkelijker toen we al een eerste kindje hadden.
Herkenbaar hoor. En tegen die gevoelens heb ik me lang verzet. Toen we uitbehandeld waren en nog steeds met lege handen stonden, zei iemand tegen me dat die gevoelens er best mochten zijn. En als ik even niet naar een kraambezoek wilde, dat dat oké was. " gewoon" aangeven. Heb met mijn beste vriendin ( die ondertussen drie kinderen kreeg) alleen afgesproken als ik dat trok. En doordat ze me die ruimte gaf, kon ik juist haar dikke buik beter handelen. Het is gewoon rete zwaar. En zelfs toen ik zelf zwanger was, kon ik nog jaloers zijn op anderen die het kwam aanwaaien. Schaam je niet, het gevoel mag er zijn. En nee, een ander kan er niets aan doen. Maar een beetje rekening houden met elkaar doet al wonderen.
Ik had het hier toevallig net met een vriendin over. Wij denken juist wél dat het ons zou hebben geholpen, omdat mensen zich veel beter kunnen inleven in andermans situatie als ze de situatie zelf ook doormaken. Nu ik zelf zwanger ben zie ik pas hoeveel kansen de vrouwen in mijn omgeving de laatste jaren hebben gemist om mij te ondersteunen in ons zware traject. Ik vind het bijvoorbeeld geen enkel probleem om mijn zwangerschap te verzwijgen tegenover vriendinnen bij wie het moeilijk gaat; genoeg andere mensen met wie ik er wel lekker over kan keuvelen. Ook blijkt het een kleine moeite om te vragen: 'Wat heb je van me nodig? Hoe kan ik mijn zwangerschap zo draaglijk mogelijk voor jou maken?' Niemand heeft mij ooit die vraag gesteld. Ik stel hem nu dus wel, en ik merk dat dat ontzettend wordt gewaardeerd. En dit komt denk ik doordat het bij ons ook niet vanzelf is gegaan. Ronde-1-meisjes zullen dat toch nooit helemaal begrijpen, heb ik het idee.
Herkenbaar! En was ik uiteindelijk zwanger van de tweede na al die maanden, heeft die zwangerschap bijna mijn leven heeft gekost. Dus ik zit nu met dubbele gevoelens dat ik blij ben dat ik leef, maar ondertussen verdrietig ben dat ik a geopereerd moest worden en daar nog pijn van heb en b dat ik niet meer zwanger ben. Ik gun het iedereen met een kinderwens ,maar ik gun het mijzelf ook erg. Wel beperk ik de baalmomenten. Ik geef mijzelf er de ruimte voor maar zeg wel na bv 5 minuten zwelgen in zelfmedelijden: zo de zon schijnt, t is een mooie dag Wel kies ik voor mijzelf, als er weer een zwangere op Facebook is die hele tijd showt (begrijpelijk!) dan zorg ik er wel voor dat ik de berichten niet meer zie. Ga niet extra mijzelf kwellen daarmee. T is oké om voor jezelf te kiezen en t oké om je niet oké te voelen hierover Ook ik ervaar veel steun aan diegene bij wie zwanger worden ook veel diepe dalen heeft gekend.
Nou, alleen al voor de wachtlijsten zou het niet bevorderlijk zijn als iedereen conceptie problemen had dus van mij hoeft het niet hoor! En ach, een ander wordt makkelijk zwanger maar krijgt dan misschien steeds miskramen of een verschrikkelijke zwangerschap. Uiteindelijk heeft ieder huisje z'n kruisje, je weet niet wat de situatie van een ander is. Voor mijn deel zeg ik er tegenwoordig eerlijk bij dat zwanger worden niet makkelijk ging en dat we alles uit de kast hebben moeten trekken. Het is denk ik heel goed als mensen daar open over zijn.
Daar heb je gelijk in, ik denk dat iedereen zijn portie ellende ooit krijgt. Hopelijk hebben wij onze portie nu gehad!
Ik heb dat dus ook met mensen die dan ineens zwanger zijn. Maar ik heb dat ook met trouwen. Ik huil echt als ik hoor dat er mensen zwanger/verloofd zijn. Ik wil al 3.5 jaar heel graag een kindje maar zit nu eindelijk in ronde 2. Lang moeten wachten voor vriend er ook voor wilde gaan. Trouwen hetzelfde verhaal. Ik heb de laatste jaren zo veel meegemaakt en mijn liefde is zo groot dat ik heel graag wil trouwen. Mijn vriend zegt dat ik gewoon af moet wachten en dat het eraan komt en dat hij dat ook wilt maar dat zegt hij ook al jaren. En elke keer dat er dus een verloving bekend wordt gemaakt zit ik dus te huilen. Over een aantal weken gaan voor t eerst vrienden van ons trouwen en ik kan dat gewoon niet aan. Hoe zeer ik het hun ook gun. Maar diep in mijn hoofd vind ik dat ik daar zou moeten staan en dat ik dat verdien. Oohja. Hierdoor heb ik Facebook verwijderd. En oohja. Zit nu ook te huilen omdat ik het stom vind dat ik dit voel.
Als je iets voelt dan hoef je daar niet je excuses voor aan te bieden. Goede gevoelens of slechte gevoelens. Je kunt er niks aan doen dat je ze voelt. Je bent ook maar mens. Ik probeer ze te accepteren en dan is de volgende stap ook loslaten. Helaas lukt die 2e stap niet altijd even goed bij mij...
Ik kan me voorstellen dat je baalt, zonder meer. Maar vragen of mensen rekening houden met het krijgen en meedelen van zwangerschappen is anders . Moeilijk is het sowieso, mijn beste vriendin is zwanger, we waren tegelijk maar ik kreeg een ma. Zij heeft nu een buik en ik niet. Zij krijgt straks een kind en ik niet. Kan niet van haar verlangen om wijde kleding te dragen en haar kind te verstoppen straks. Ja vond ik het moeilijk dat zij 12 weken blijdschap passeerde en ik met 11w6d een miskraam opwekte. Ik gun het haar net zo zeer als ik het mezelf gunde. Je komt er uiteindelijk wel, en dan zijn die mensen ook blij voor jou. Echt