Wat heftig joh. heel veel sterkte gewenst. Ik begrijp overigens echt wel dat mensen een zwangerschap aankondigen of een bolle buik tonen. Mensen zijn blij en willen die blijdschap delen. Ik hoop dat ook ooit te mogen doen. Ik baal er echter wel van dat het mij nog niet lukt en de zoveelste aankondiging is dan confronterend. En daar wordt ik dan verdrietig van.... Maar ik hou hoop dat het me ook ooit zal lukken. En hopelijk verlies TS deze hoop ook niet.
Ik herken het met trouwen! Mijn vriend zegt het ook op die manier, maar komt het ervan? Nee hoor. Ik gooi wel eens een balletje op ( echt niet vaak; ik weet dat dat juist weerstand oproept en niet helpend is) maar ik zie het niet meer gebeuren. En nu zeggen mensen ook: Ah joh. Je hebt al een kind samen. Bijna twee. Maakt niet uit! Ik wil het graag. Ik kom de laatste tijd steeds meer op een punt dat ik denk: laat maar...
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Wij zitten inmiddels in ronde 18 en net weer een nieuwe cyclus helaas.. Het voelt inderdaad heel dubbel: aan de ene kant wil je blij zijn voor iemand die zwanger is, aan de andere kant wil je het voor jezelf nog meer. En de onzekerheid dat je niet weet wanneer je zwanger zult worden, en of je ooit zwanger zult worden, dat gevoel is enorm knagend. Ik heb nog geen manier gevonden om hiermee om te gaan. Ik probeer gewoon even wat afstand te houden van mensen die zwanger zijn of net een kind hebben gekregen. Niet dat ik er niet meer op visite kom hoor, maar om mezelf dat pijnlijke gevoel te besparen ga ik sommige dingen gewoon even uit de weg. (babyshowers enzo, pff ) En verder: vooral positief blijven. Tuurlijk mag je er wel even van balen. Blijf erover praten met je partner en wellicht met vrienden/familie, dat helpt soms ook. En gewoon even lekker van je afschrijven helpt soms ook! Succes ermee en keep up the spirit! Denk maar gewoon: 2018 is het jaar om zwanger te worden
Ja dat herken ik dus ook. Soms hoeft t van mij ook niet meer. Heb zelfs gezegd dat het aanzoek niet eens meer hoeft maar dat we gewoon een datum kunnen prikken als het allemaal zoveel moeite kost. Maar hij wilt per se een aanzoek doen. We hadden eigenlijk gedacht om in augustus dit jaar te trouwen.. heb hem al laten weten dat dit natuurlijk helemaal niet meer kan als je nog van alles moet regelen. Ik heb het er de afgelopen jaren ook niet heel erg vaak over gehad, maar de laatste maanden maakt het me echt verdrietig en hij ziet dat ook wel. Hij liet wel doorschemeren dat we verloofd zouden zijn voor onze vrienden trouwen over een aantal weken maar daar geloof ik niks van. Verder ben ik wel blij dat we eindelijk zijn aan de slag zijn met de kinderwens. Wel irritant dat bij jou mensen dat impliceren dat je niet meer hoeft te trouwen omdat je al een kind hebt samen. Dat zijn echt verschillende dingen.
Off topic: @SophieSoHappy @Iertje81 waarom doen jullie niet gewoon zelf een aanzoek ? Vriendin van mij gaat dat ook doen, hardstikke stoer! On topic: ik vind persoonlijk jaloers een hele vervelende/negatieve toon hebben en ben dus ook nooit jaloers geweest in die zin dat ik het een ander misgun. Wel heb ik veel verdriet gehad als anderen zwanger werden/bevielen etc. omdat het je gewoon met de neus op de feiten drukt en confronteert met je eigen gemis. Het lastige is dat waar de een graag ontzien wil worden dat voor de ander niet geldt. Er is in mijn ogen geen goed of fout. Zeker met de mensen die dichtbij je staan is het mijn aanrader om te bespreken wat het met je doet en samen blij te zijn voor de zwangerschap van de ander maar ook samen verdrietig kunnen zijn. Die twee emoties kunnen prima naast elkaar bestaan. Ik hoop voor alle wensmamas dat jullie kleintje snel bij jullie mag komen!
@Flamingooo Daar ben ik niet geëmancipeerd genoeg voor En ik denk iets met zo'n aloude droom van mij. Ooit gevraagd worden. Heb wel bedacht dat ik zelf alles zou kunnen regelen, mijn eigen ring kopen, mijn eigen droomaanzoek op poten zetten. En dan op het moment dat de vraag gesteld moet worden, een doosje met ring in de hand van mijn vriend laten drukken door iemand
Hier ook niet zo geëmancipeerd hoor, ik heb namens de Sint een gedicht geschreven met een bruid en bruidegom van playmobil en die ingepakt en in de schoen gedaan het gedicht kwam er op neer dat hij de vraag der vragen maar eens moest stellen dat deed hij dus ook. Ringen vond ik niet zozeer nodig en in mijn maatje zijn er voornamelijk kinderringen te koop. On topic: verdriet door de aankondigingen ja, maar aan de andere kant voelde het voor mij ook as opluchting dat andere in onze omgeving in ieder geval niet die mmm door hoefde net als wij. En nu hoop ik dat nog steeds voor diegene waar het mis bij ging en ook al wat langer bezig waren. Het gros was hier overigens echt met een poep en een scheet zwanger en dan zijn 40 rondes en meerdere medische behandelingen heel ontastbaar denk ik. Ik ben wel heel bewust pas later op kraamvisite geweest bij diegene die rond dezelfde tijd uitgerekend was als wij, zij maakte het bekend op de dag dat wij definitief hoorde dat het mis was met complicaties en we de mmm in zouden gaan. Overigens niks dan medeleven en rekening houden gehad toen tijdens hun zwangerschap, als wij uitslagen van onderzoeken hadden belde ze of stuurde een berichtje en toen we begonnen met de behandelingen was er ook veel contact.
Nou.. Niet iedereen hoor Maar ik begrijp wat je bedoelt. En het is soms gewoon kut! Ik heb nog geluk, dat er relatief weinig mensen in mijn omgeving zwanger zijn, maar sommige vrienden heb ik expres ook even gemeden. Het helpt als je deelt met je omgeving waar je in zit. Maar daar hebben wij ook wel lang over gedaan, toch ben ik blij dat iedereen om ons heen ondertussen op de hoogte is. Mensen proberen dan iets tactvoller te zijn (uitzonderingen daar gelaten).. Verder helpt het -vind ik- om af en toe gewoon even flink te mopperen of misschien eens flink over de zeik te zijn. Praatgroepjes hier op het forum zijn daar ook fijn voor. En dan als je jezelf dat moment (soms een dag) hebt gegeven, even diep zuchten en vol goede moed verder gaan. Je moet proberen niet in de negatieve gevoelens te blijven hangen, maar ze wel ruimte geven. Ik kan me herinneren dat ongeveer 1,5 jaar voor mij een hele moeilijke tijd was. Ik heb toen ook professionele hulp gezocht om het wat beter te kunnen dragen (in mijn geval een haptonoom).
Ik ken helaas het gevoel ook! Hier allemaal per ongeluk zwangeren om mij heen... Ook wij hadden even geluk in ronde 1, alleen werd dat geluk na 2 weken verstoort. Nu 12 rondes verder, vele zwangerschapsaankondigingen en bevallingen, nog niks om het gemis weer om te zetten in de energie van de liefde. Wat ik echt heel erg vind: Ik werk in een winkel waar we sigaretten en energiedranken verkopen. Dan komen er meiden binnen .... zwanger... en die halen dan dagelijks een lekker red bulletje en steken een sigaret op met hun dikke buik Trek dat zo slecht! Ik heb destijds super gezond gegeten en rook niet, dat ging mis en bij zulke mensen blijft het gewoon zitten... Heel haatdragend i know maar van binnen krijg ik dan zn naar, boos en verdrietig gevoel. Maar zou ook graag net als jullie allemaal dat stekende gevoel bij aankondigingen niet willen hebben. We houden hoop
Ik snap je helemaal! Net of je ook iedere zwangere vrouw ziet. Ik had een collega die ongepland zwanger was. En steeds maar mopperde tegen het kindje in de buik dat het haar hele leven in de war schopte. Gelukkig werkte ik niet vaak op dezelfde dagen, pfoe dat was echt frustrerend.
Ik kan het goed begrijpen dat het heel pijnlijk is. Sociale media is iets wat je ook kunt blokken, als dat wat rust geeft. En als mensen weten van jullie moeizame weg is het prettig als details achterwege blijven, van 1e ronde praat en hoe zwaar zwanger zijn wel niet is. Ook al is het de waarheid. Zelf zie ik er vast heel fertiel uit met mijn 4 kinderen. Ik heb er wel 3 ivf behandelingen voor gedaan, dat zie je niet aan de buitenkant maar ik ben er wel open over. Ook al is het verschil tussen mij en een moeder met lege armen heel groot, brengt de eerlijkheid ook hoop en begrip.
Ik herken je gevoel wel.. Alleen kan er pas "rekening mee gehouden" worden als men van jullie situatie af weet. Ik heb ook in jouw situatie gestaan. Weer iemand die zwanger is en de zoveelste babyshower.. Soms werd het mij echt te veel, maar dan dacht ik als ik straks zwanger ben dan wil ook dat zij blij zijn voor mij en dat ze ook op mijn babyshower zouden komen. Het heeft me goed op de been gehouden en mijn geduld werd uiteindelijk beloond Veel succes meid! Hopelijk gauw een kleine spruit voor jullie
Het is dubbel en dat mag. Je mag blij zijn voor de ander en tegelijkertijd pijn voelen dat het bij jou (nog) niet is. Als je zwanger wilt worden ben je mega kwetsbaar, hoe logisch dat je dan al die emoties voelt.
Heeeeel herkenbaar, Wij proberen nu ook al meer dan een ander half jaar zwanger te worden. Onderzoeken in het ziekenhuis gehad en bleek dat ik geen goeie eisprong had. Nu volop aan de hormonen, en dan heb ik Soms echt het gevoel dat het dan erger lijkt. Iedereen om je heen raakt zwanger of alles op de tv of in de omgeving gaat erover of heeft met baby’s te maken.. Ik herken jou gevoelens en baal er zelf ook van dat je het niet kunt uit zetten soms.... helaas.
Moeilijke situatie! Al weet je nooit van een ander die ook iets doormaakt. Een vriendin van mij was ruim 4 jaar bezig en vervolgens riep er iemand. Oh misschien moet ik ook water van hier drinken want iedereen wordt zomaar zwanger. Daarbij snap ik het heel erg hoor als iedereen om je heen zwanger is en het bij jou maar niet lukt. Sterkte
Precies dit! Zeg gewoon wat je wil zeggen en doe niet zo moeilijk. Alsof ik niet blij kan zijn voor een ander? Zij kunnen er toch niks aan doen dat het ons niet lukt? En ja, soms steekt het. En voelt het oneerlijk. Maar dat is mijn probleem, niet dat van een ander. En ja, soms wil ik ook even lekker huilen of schreeuwen. Maar dan is dat nog steeds mijn probleem. Elke zwangerschap moet gevierd worden! Hoe deze ook tot stand gekomen is.
Wij hebben destijds met onze vriendengroep een stevig gesprek gevoerd, omdat we de manier waarop dingen liepen niet meer trokken. We waren de enige zonder zwangerschap/kinderen, maar men hield geen rekening met ons, terwijl ze wisten dat wij in de mmm zaten en veel verdriet hadden. Een vriend die tegen mijn man zegt: "Vader zijn is echt het mooiste wat je in je leven kunt meemaken." Dat ik echt dacht: "Hoe krijg je dat je strot uit tegen een man die misschien nooit kinderen van zichzelf kan krijgen??!" Constant echo foto's in de groepsapp, nooit aan ons vragen hoe het met ons ging, of we erover wilde praten of iets dergelijks. Geen enkele steun naar mijn man toe (is meer zijn vriendengroep dan de mijne). Als klap op de vuurpijl zei tijdens het gesprek een van de mannen tegen ons: "Ik weet hoe het voelt wat jullie meemaken, want ik heb wel eens gedacht hoe het zou zijn als mijn zoontje er niet meer zou zijn." Ik wist niet wat ik hoorde. Ik heb geëist dat hij dat terugnam, omdat ik dat een kwetsende opmerking vond en dat hij geen flauw benul had hoe het voelde wat wij meemaakte. Mensen hebben vaak echt geen flauw benul van hoe het is om zo lang bezig te zijn met zwanger raken. Ze zijn daar soms echt ontzettend blind ik heb ik gemerkt. Ik ben daarom altijd heel open geweest over onze behandelingen, de pijn en het verdriet. Omdat ik denk dat ze dan misschien een idee krijgen van het proces. Dat het niet een kwestie is van een reageerbuisje met wat zaad en een eitje wat uit de lucht komt vallen. Dat het niet zo is dat als je een embryo terugplaatst, dat je dan direct zwanger bent, etc. Maar het blijft moeilijk.
In onze vriendengroep ging het ook niet bij iedereen vanzelf. Ook bij ons niet direct. De vriendengroep hield daar wel rekening mee, als bekend was dat iemand graag een kind wilde, maar dat (nog) niet ging, werd voor een groepsaankondiging even contact opgenomen met degene(n) die niet zomaar zwanger werden. Dan had je even tijd om het nieuws te verwerken. Nu moet ik zeggen dat ik er ook wel vrij open over was, dan konden mensen er tenminste rekening mee houden en kreeg ik niet continu vragen van 'en wanneer beginnen jullie aan de eerste?'. Voor mij was het heel lastig toen mijn zusje en ik ongeveer tegelijk zwanger waren en ik mijn eerste miskraam had. En hoe blij ik nu ook ben met mijn meisje, de pijn van het 'waarom ik niet' blijf je je altijd herinneren.