Benieuwd of er dames/heren zijn die dit herkennen bij zichzelf of hun kinderen... Ik ben 34, heb adhd en werk fulltime als doktersass. Best wel een duizendpoot-baan dus. Daarnaast mama van een zoon van 2,5. Ik heb voorheen een hbo-opleiding afgerond, maar helaas ivm financiële crisis nooit aan een baan kunnen komen als hbo'er. Ik merk dat veel mensen niet snappen waar mijn beperkingen liggen. Zo kan ik doodleuk iets bestellen bij de groothandel dat nog volop op voorraad was maar verplaatst was naar een andere kast. Of ik kan iets niet vinden en zet de hele praktijk op zijn kop, terwijl het vlak voor me ligt. Of ik vraag iets wat letterlijk opgeschreven staat. Ik krijg dan vaak te horen "kijk nou eens een keer eens goed in alle kastjes", of "tja, blond he". Vandaag zag ik dat iets op was, maar ik heb het niet op de bestellijst gezet, bang dat ik me weer vergis. Voor mijn gevoel kijk ik ook goed voordat ik iets bestel of vraag. Ik ben niet dom, dat weet ik van mezelf. Cum laude afgestudeerd. Ik doe een hoop wel goed. Maar ik heb hier en daar beperkingen, dat weet ik van mezelf en zelf heb ik dat geaccepteerd. Ik kan er wel tegen vechten maar het verdwijnt toch niet (alleen spullen verdwijnen steeds op raadselachtige wijze ) Het is niet alleen op het werk. Ook mijn vriend zegt vaak "denk nou een keertje na" als er wat valt, kwijt is of rommelig. Ben ik de enige adhd'er die voor dom wordt aangezien of klinkt dit herkenbaar? Hoe zijn jullie daarmee omgegaan of bij je kinderen?
Heel herkenbaar ik pas me er onbewust ook op aan. Ik denk vaak al 10 stappen verder dan waar ik ben dus twijfel of ik bv de deur wel op slot heb gedaan, strijkijzer wel uit het contact heb gehaald etc. Ik doe zulke dingen dus echt met gedwongen focus. Ik word ook vaak (qua gedrag) dommer geschat dan ik ben. Doordat ik zo snel denk sta ik dan wel weer bekend om mijn scherpte, oog voor detail en reactievermogen ik heb de helft vsn de tijd nodig om hetzelfde als mijn collegas te doen, foutloos. dus mn kwaliteiten worden ook wel degelijk gezien. maar de opmerkingen die jij krijgt, krijg ik ook nagenoeg dagelijks. Ook de spullen die ik koop (momenteel trotse eigenaresse van 3 pakjes smeerboter waar we een half jaar per pakje mee doen xD) ... om me nu door jouw topic te bedenken dat mijn koffie op is. En ik kan ECHT niet zonder mijn koffie s ochtends 😲😲😲😲😲😲😲
Door mijn ADD heb ik (als kind al) behoorlijke faalangst ontwikkeld. Het idee dat mensen denken dat ik dom ben vind ik verschrikkelijk en dat doet mijn werk niet ten goede.. gehaast, chaotisch, ik raak in paniek en geef snel op. Of mensen ook daadwerkelijk denken dat ik dom ben is een tweede. Ik denk dat ik de lat voor mijzelf gewoon veel te hoog leg. Ik verwacht van mijzelf dat ik functioneer zoals een 'normaal' persoon dat doet. (Niet dat ik weet hoe een normaal persoon functioneert maar dat ter zijde )
Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik nu eenmaal zo ben, ik neem mezelf dit gedrag niet meer kwalijk (wel lang gedaan, idd faalangst) Ik kan er zelf ook wel mee lachen. Vandaag ook, ik voer de scanner vier vellen papier tegelijk MET paperclip erin. Scanner loopt vast, in een impuls trek ik die papieren eruit, die scheuren en de scanner valt pardoes achterover. Ik kreeg enorm de slappe lach, maar mijn collega keek tamelijk afkeurend toe. Juist omdat ik inderdaad ook met veel dingen wel heel snel ben lijkt mijn omgeving niet te begrijpen dat ik zulke steken laat vallen op sommige vlakken. Ik weet van een derde van de huisartsenpraktijk de geboortedatum uit mijn hoofd(niet geleerd, die info blijft gewon hangen) wat anderen bijzonder vinden. Ook parate en medische kennis ben ik goed in. Maar het logisch denken, daar schort het vaak.
Dat stukje acceptatie wil er bij mij niet in. Ik vecht al 26 jaar tegen mijn ADD en ik gok dat ik dit niet gauw ga opgeven helaas. Petje af dat jij dat wel kunt
gisteren nog een discussie precies over dit stukje met mijn vader. mijn man heeft ook adhd maar is best intelligent. mijn vader vindt hem vaak dom omdat hij eerst handelt en dan nadenkt. ik probeer dan uit te leggen dat dit niks met intelligentie te maken maar met impulsiviteit. je kan ind dr anders zijn maar toch tegen dit soort dingen aanlopen. ach ja wie is er dan beperkt? diegene met een 'beperking' of diegene die alleen maar de berperking zien
Ik heb denk ik het geluk dat ik in het onderwijs werk. Daar is ADHD beter bekend en daarom misschien ook wel meer geaccepteerd. Door de meeste collega's word ik (inmiddels) wel als vrij intelligent gezien en een gewaardeerde collega. Met vreemde buien. Dat voelt goed, want het geeft mij ook meer vertrouwen in mijzelf en in mijn kunnen. Dat heb ik niet altijd gehad. Ik maak wel hetzelfde soort fouten als jij TS. Maar ik heb denk ik best goed geleerd ze te verbergen / op te lossen voor iemand het merkt. Ik ben niet zo goed in fouten toegeven. Mijn collega's krijgen dus lang niet alles mee wat er mis gaat. En de dingen die ze wel merken, worden me door mijn collega's vaak makkelijker 'vergeven' dan door mezelf. Ik heb mijn ADHD best goed geaccepteerd en kan van veel dingen de humor inzien. Maar dat is makkelijker bij screw-ups in mijn privéleven dan wanneer ik op mijn werk (grote) steken laat vallen. Dan kan ik echt behoorlijk boos op mezelf zijn en ben ik vaak strenger voor mezelf dan een ander zou zijn. Ik vind het nog steeds een uitdaging om sommige collega's te laten zien dat er ook bepaalde kwaliteiten bij ADHD horen. Bij mij zien ze die kwaliteiten vaak wel, maar niet bij leerlingen met ADHD. Dat vind ik jammer. ADHD wordt nog erg vaak gezien als iets behoorlijk negatiefs. Zowel door mensen met HNS* als door ADHD-ers zelf. Er mag wat mij betreft best wat meer gekeken worden naar de positieve kant. En dat je wederzijds rekening met elkaar houdt. Ik ben bijvoorbeeld best bereid wat langzamer te praten en tussenliggende denkstappen hardop uit te leggen... maar ik zou het dan wel op prijs stellen als de ander probeert wat sneller te praten en juist wat voor de hand liggende denkstappen die over te slaan. *Hardnekkig Normaalheids Syndroom
Je komt inderdaad als een slimme dame over! Maar als je weet van jezelf dat je snel dingen over het hoofd ziet dan is het toch best een goede tip als iemand zegt. Kijk eerst eens goed in alle kastjes.
Je komt niet dom over maar mensen met ADHD zijn ook niet dom. Mijn ex heeft ADHD en dom was hij zeker niet. Creatief, een doorzetter, iets wat aan de vreselijk drukke kant en mega impulsief! Erg zonde want hierdoor kwam hij ook regelmatig in de "problemen". Die hij dan weer wilde verbloemen en dus extra moeite kostte om het recht te zetten.weten jouw collega's van je ADHD? Uiteindelijk is mijn relatie stuk gelopen om deze reden helaas.
Even een mening van een buitenstaander, maar persoonlijk denk ik niet dat je dat je collega's of andere mensen kwalijk kan nemen. Ik bedoel, het staat niet op je voorhoofd En dan nog, komt het door de adhd, of heb je gewoon simpelweg niet goed gekeken? Alle dingen die jij vergeet/'verkeerd' doe, doe ik ook weleens. Wil toch niet zeggen dat je dom bent. Het is geen handige actie nee, maar bedenk dat iedereen deze heeft. En als ik dan de tip geef: joh kijk alle kastjes nog even na de volgende keer, denk ik echt niet slechter over jou als persoon Misschien moet je eerder kijken naar de waarde die jij aan de opmerkingen hangt. Maw: je moet wat liever voor jezelf zijn
Sorry dat ik het zeg, maar ik denk dat je de impact van een psychische diagnose nu eventjes volledig onderschat. Dat bijvoorbeeld de postbode het niet snapt kan ik begrijpen, maar TS werkt in een dokterspraktijk. Als iemand van haar collega's zou mogen verwachten dat ze kunnen inschatten hoe ADHD haar gedrag beïnvloed, dan zou zij het moeten zijn. Ik heb een zoon met klassiek autisme, erg jong in zijn gedrag. En bij iedere behandelaar moeten we weer aangeven dat hij echt meer kan dan dat je op het eerste gezicht ziet. Dus ja, hij kent zijn kleuren, al ruim 3 jaar en nee, we zien het niet de eerste keer dat hij het alfabet uitschrijft. Dat mensen met een "label" onderschat worden, herken ik dus zeker.
Dat snap ik, maar dat is dus voor de meeste mensen zo. Ik denk datje het vermogen van doktersassistentes (of andere collega's) om dat te kunnen inschatten ook overschat. Zoals je zelf zegt, bij elke behandelaar moet je aangeven dat je zoon meer kan. En je zou zeggen dat die er toch wel verstand van hebben. Kijk, de meeste mensen kunnen wel inschatten dat als iemand met een been in het gips zit, deze niet de marathon kan lopen, maar met niet zichtbare aandoeningen/beperkingen is dit gewoon te moeilijk voor de mens in zijn algemeenheid. En persoonlijk: ja, ik word soms gezien als lui en ongeïnteresseerd (school, 'vrienden'), omdat ik niet elke les kon volgen of elk feestje mee kon doen, terwijl ze wisten van mijn extreme chronische vermoeidheid. Dus ik weet wel hoe onbegrip voelt, en ik weet ook dat dat rot is, ik neem het ze alleen niet kwalijk. Ze weten gewoon niet wat het is.
Hier t zelfde Maar heb mede door mindfullness geleerd om gewoon te accepteren wie ik ben en daardoor heb je niet steeds een oordeel of verwachting naar jezelf Daarbij is het super belangrijk dat je partner accepteerd wie je bent. Wij vergeten eigenlijk de 'stempel' Ik blijf altijd dingen vergeten, ik blijf een rommelkont en een kletskont. Hoe hard ik me best ook doe Geen excuus maar iedereen heeft wat hoor denk ik dan Vind het echt super knap dat je het werk doet wat je doet met een concentratie probleem (zo noem ik het liever dan al die afkortingen )
Hier nog een doktersassistente met ADHD. Wat voor systeem hebben jullie op het werk qua organiseren en opruimen? Wij gebruiken lean en dat is echt super. Als je wil mag je me ook een paar sturen om ervaringen uit te wisselen..
Ook hier een juf met Adhd, alleen weet ik het pas sinds 2013. Na de geboorte van ons zoontje was ik mijn hele structuur kwijt. Opeens viel het kwartje en belde de ha, dat ik aan Adhd dacht. Het vooroordeel over druk zijn, vind ik ook irritant. Als ik enthousiast ben, kan ik hyper zijn (spraakwaterval), maar het zit vooral in het piekeren. Nu met medicatie gaat het eindelijk goed. Over dat "domme", dat herken ik wel, maar meer dat ik soms een beetje oennig. Soms schaam ik me er wel voor, zeker richting onze stagiaire. Ben dan alweer 10 stappen verder aan het denken en vergeet dan soms dingen of let even niet op. Heb dat normaal gesproken niet, maar met sint/kerst/drukkere kids dus wel.
Wij hebben het zo verdeeld dat ieder zijn eigen taken heeft. Twee collega's doen de voorraad, eentje regelt de waarnemingen en vakanties en er is ook iemand voor de financiële administratie. Lean zegt me wel iets, maar ik heb zo even niet paraat wat het inhoudt. Ik ben er het laatste bijgekomen bijna 4jr geleden en ik regel de dossieroverdracht, reizigersadviezen en alle werkzaamheden in de behandelkamer (andere collega's doen alleen bepaalde handelingen). Maar serieus...ik vind het persoonlijk schrikbarend hoe groot de vooroordelen van artsen zelf zijn over adhd en autisme. Word daar soms wel akelig van...adhd'ers worden nogal snel gekoppeld aan tokkies, sociaal zwakke figuren en twaalf steden-dertien ongelukken. Het heeft een jaar geduurd voordat ik durfde te zeggen dat ik adhd had. Puur vanwege dit dus.
Heel herkenbaar. Word er nog geregeld mee geconfronteerd wat ik overigen ook niet leuk vind (vanaf schooltijd tot nu altijd problemen gehad met de adhd en de mensen om me heen) Ik baal er erg van dat ik me collegas ernee lastig val , want schijn erg vermoeiend te zijn om mee te werken. Alles wat ik doe bedoel ok goed, helaas word dat niet altijd zo opgepakt. Dus voor mij is het dagelijks mog een ding waar ikzelf maar ook me omgeving aan iriteer. Heb het geaccepteerd maar nu mijn omgeving nog. Zo zijn adhders helaas
Zit je wel op je plek in die huisartsenpraktijk? Bij mij wisten ze het al toen ik stage liep dat ik adhd heb en zij doen er helemaal niet moeilijk over.. ik werk wel in een hele fijne huisartsenpraktijk.
Das dan ook een keuze. Ik heb nooit gezegd dat ik adhd heb. Ik kan me lastig concentreren en ordenen daar ben ik eerlijk in maar met een stempel hoeft een ander niks van mij. Dat is mijn pakkie aan. Vind ook niet dat ze rekening met me moeten houden of dat zij zich moeten aanpassen. Ik ben coach, werk onregelmatig en plan mijn eigen vaak last minute agenda. Kost me super veel energie om op orde te krijgen maar dat moet mijn pakkie aan zijn daar hoeven mijn collega's geen last van te hebben Maar daarin heeft iedereen gelukkig zijn eigen keuze
De voorbeelden die jij noemt vind ik niet echt te maken hebben met vooroordelen of jou als dom zien. Het zijn dingen die iedereen wel eens kan doen. Ik vergeet ook wel eens wat of kijk niet goed. Misschien dat dat bij jou wat vaker is en dat dat anderen opvalt, maar het is zeer de vraag of zij er ook het label dom aan hangen als in niet intelligent. Dat jouw collega afkeurend kijkt als de scanner omvalt is toch gewoon een normale menselijke reactie. Daar zou ik verder niks achter zoeken hoor. Ik denk dat mensen het meer zien als een karaktertrek dat je wellicht iets chaotischer bent of meer vergeet op een bepaald vlak. Maar zo heeft iedereen toch wel iets. Een ander is wellicht een pietje precies of sneller negatief of drammerig..... Daar maken anderen dan toch ook wel eens opmerkingen over lijkt me. Ik zou proberen er zelf anders naar te gaan kijken. Het lijkt alsof je de opmerkingen negatief opvat en jezelf hiermee onderuit haalt. Dat is jammer en onnodig.