Na lang tobben ga ik het hier toch plaatsen. Wellicht zijn er mensen die in soortgelijke situatie zitten en ervaring hebben met relatietherapie? Met mijn relatie gaat het de afgelopen twee jaar niet zo goed. We zijn nu voor de 2de keer uit elkaar. Hij is nu een week uit huis zodat ik alles op een rij kan zetten en voor mezelf kan uitpuzzelen of ik deze relatie uberhaupt nog een kans van slagen gun.. We zijn volgende maand 7 jaar samen, hebben twee kinderen samen. En dat gooi je ook niet zomaar weg, maar het lijkt samen gewoon niet te lukken.. Dit is niet allemaal zijn schuld natuurlijk, ook heeft het met mij te maken. Ik heb moeite met praten en dingen die mij dwarszitten tijdig aan te geven. Als het er eenmaal uitkomt, is het een explosie. Wat dus resulteert in: 'pak je spullen en ga weg!!' Kortom; ik ben geen makkelijke. Maar we kunnen ook samen lachen en echt leuke momenten hebben samen. Het is dus niet alleen maar slecht! Al lijkt dat nu wel te overheersen. Daarnaast zijn we eigenlijk twee verschillende personen, met totaal verschillende achtergronden!!! We denken over bepaalde zaken gewoon anders en dit lijkt echt niet verenigbaar... En dit alleen al is voor mij reden om er mee te stoppen. Elke keer die ruzies weer.. Hij is er kapot van, zegt hij. En heeft nu voorgesteld om hulp te zoeken. Relatietherapie! Ik weet niet of dit onze relatie kan redden en twijfel ook echt aan de meerwaarde hiervan. Anderzijds hou ik nog van hem, maar ben die vicieuze cirkel waarin we zitten zóóó zat! Zit gewoon zo vast..kan geen beslissing meer nemen Iemand ervaring met relatietherapie? Hij wilt therapie gebruiken om de relatie te verbeteren. Mij lijkt de therapie juist geschikt om uit te zoeken of we nog een kans van slagen hebben.
Hoi, Voor beide redenen is relatietherapie goed, iedereen haalt er ook uit wat hij of zij eruit wil halen. Ik herken het wel, ik heb ook relatietherapie gehad met mijn man, alleen al het feit dat er een objectieve 3e bij zit die alles nuchter op een rijtje zet helpt al. Geef het een kans, het maakt niet uit of je daarna alsnog een besluit moet nemen om alleen verder te gaan maar dan heb je er in ieder geval genoeg aan gedaan. Sterkte
Wat ontzettend vervelend, ik zou zeggen ga ervoor. Wie weet helpt het jou en ik hoop voor jullie allebei wel harstikke goed. En anders kunnen jullie in ieder geval zeggen dat jullie er alles aan gedaan hebben. Al is het ook maar voor jullie kids. Sterkte het zal niet meevallen allemaal met zo'n rotsituatie!
Je situatie is heel herkenbaar. Relatietherapie is iets wat ik hier ook bespreekbaar heb gemaakt, maar mijn man wil niet.... Maar als je man wil, zou ik zeggen doen! Ook al is het maar om er achter te komen of jullie inderdaad een kans hebben en zo niet, hoe je dan verder kan met elkaar op een andere manier. Er zijn toch kinderen in het spel En je mag me gerust PB' en!
Hier heeft het helaas niks geholpen. Hij zei wel dat hij alles nu meer snapte en we aan onze relatie konden gaan werken. Maar na 2 dagen was er weer elke dag ruzie.
Bedankt meiden! Het is moeilijk... Hij wilt hier weer komen wonen (hij is net een week weg) en dan in therapie. ikzelf zie het niet zo... Belachelijk om weer samen te wonen als er nog niks is opgelost. Als het al valt op te lossen... @ Ons wondertje, daar ben ik dus ook bang voor. Juist door onze verschillen..die vallen nu eenmaal niet weg te praten middels therapie. Oke, ik kan leren ermee om te gaan, maar het is de vraag: wil ik dat!?
Ik denk dat ik het in ieder geval zou proberen.. Werkt het niet? Dan heb je het in ieder geval geprobeerd en kan je zeggen; Het lukt niet en we kunnen beter zonder elkaar verder. Als je het niet hebt geprobeerd, weet je ook niet of het helpt.. Misschien komen jullie er samen wel heel goed uit! Succes in ieder geval, het lijkt me niet makkelijk allemaal.
Wil je nog wel? Je posts komen op mij meer over alsof je voor jezelf al hebt besloten dat je zelf verder wilt. Ik geloof er noet in dat therapie dan zin heeft... Sterkte en succes iig!
Dat gevoel heb ik ook een beetje. Relatietherapie heeft alleen zin als je wel de intensie hebt om samen door te gaan. Het moet geen middel zijn om je schuldgevoel af te kopen, omdat je dan toch alles hebt geprobeerd. Sterkte meid, het lijkt me een ontzettend moeilijke situatie en beslissing om te nemen. Zoiets heeft toch ook een enorme impact op het leven van je kinderen.
Mag ik eerlijk zijn? Ik denk dat je ook aan jezelf moet werken. Als je bent zoals je zegt kan het best eens goed zijn om daarover ook eens met iemand te praten. Over relatietherapie. Als hij het aangeeft, en jullie houden van elkaar. Doen. Weet je, soms kom je er achter dat het geen zin meer heeft. Soms kom je erachter dat je gewoon samen wat water bij de wijn moet doen om verder te kunnen. Lijkt me hoe dan ook heel moeilijk voor jullie beiden. Ik hoop dat je er uit komt.
Klopt! Ik wil niet om de verkeerde redenen bij hem blijven. Maar ik zit op dit moment zo vast dat ik niet eens weet wat verkeerde redenen zijn! Ik zit vanaf de geboorte van dochterlief in 2009 ook bepaald niet lekker in mijn vel en dat heeft ook negatieve invloed gehad op de relatie. Anderzijds is hij vaak onverantwoordelijk en bijna puberlijk dat dit me na 7 jaar de strot uitkomt.. Ik denk dat ik na al die tegenslagen het vertrouwen in ons ben kwijtgeraakt en dat die verschillen nóg groter lijken en sneller irritatie opwekken.
Ik denk dat relatietherapie in jullie geval best wel zin zou hebben. Kijk, een therapeut kan niet magisch iemand van een ander laten houden. Als de liefde er niet is, dan is het op. Maar wat ik lees is dat jullie elkaar irriteren op basis van gedrag en daar is zeker iets aan te doen. En draagt het niet bij aan jullie relatie en ga je alsnog uit elkaar, kan het zeker een positieve invloed hebben op jezelf. Ik zeg doen ...
Je mag zeker eerlijk zijn! Graag zelfs!!! En ik moet zeker weten aan mezelf werken, al sinds de kraamdepressie die ik had bij mijn dochtertje...en die neerslachtige gevoelens zijn nooit meer weggegaan!!! Had al veel eerder aan de bel moeten trekken, maar elke keer was de drempel te hoog. Of dan ging het even goed en kon ik het (eventjes) vergeten.
Dus als ik het goed begrijp, zit het al niet meer lekker sinds de geboorte van jullie dochter? Ik begrijp dan nooit zo goed waarom stellen dan tóch aan een tweede kind beginnen, maar dat terzijde... Relatietherapie kán werken, maar dan moet jullie beiden wel willen, en bereid zijn om evt wat te veranderen. Ik zou het proberen, alleen al voor jullie kinderen!
Juist die derde onafhankelijke, objectieve persoon kan je/jullie eye-openers bieden. Idd het kan zijn dat je tot de ontdekking komt dat het echt "op" is, maar het kan juist ook openingen bieden waarmee jullie relatie weer uit het slop wordt getrokken. Heb geen ervaring met relatietherapie, maar heb jaren geleden veel baat gehad bij een psycholoog (ivm burnout) Het heeft bij mij de ogen geopend over bepaald gedrag van mezelf en ook dingen duidelijk gemaakt over mezelf. Daardoor was ik ook beter in staat om te gaan met opmerkingen van mn vriend.
Wat houd je tegen om die stap te zetten? Als ik je verhaal lees is het goed om zelf hulp te zoeken in combinatie met relatietherapie. Als je zelf al aangeeft dat je sinds de geboorte van je dochter slecht in je vel zit, dan moet je de verantwoordelijkheid voor je gezin nemen en aan jezelf én je relatie werken. Zo'n 8 maanden geleden heb ik de stap gezet om hulp te zoeken en dat is de beste beslissing geweest in mijn hele leven. Gedrag kan je zeker veranderen, je kan leren praten over gevoelens. Persoonlijk vind ik echt dat je dit aan je gezin verplicht bent.
Relatietherapie kan sowieso geen kwaad. En al zouden jullie niet weer bij elkaar komen, dan kan relatietherapie wel helpen om op goede voet met elkaar om te gaan. En dat is weer handig als er van alles geregeld moet worden wat betreft financiën en voogdij etc. Dan heb je er dus altijd wat aan! Ik kan me overigens wel voorstellen dat je niet meteen weer bij elkaar wilt gaan wonen, terwijl je nog niet weet of de therapie jullie dichter tot elkaar brengt. Bespreek dit met je man, het is ook niet goed om hem valse hoop te geven. Sterkte!