Pff moet echt even wat kwijt over mijn moeder.... Altijd al niet zo'n hele goede band gehad met mijn moeder. Er zijn veel dingen in mijn jeugd gebeurt...Laat ik het zo zeggen, ik weet nu erg goed hoe ik het niet wil doen Ben nu al een poosje het huis uit, en sindsdien gaat het wat beter. Maar dan nog komt ze heel weinig langs(woont 200 m verderop)belt nooit en als ze een keer langskomt, is ze heel erg op 'visite'. Ze vraagt bijvoorbeeld of ze haar jas op de stoel mag leggen, of ze op de stoel mag plaatsnemen i.p.v de bank enz....Dat is toch raar?! Ik weet dat het ook gedeeltelijk aan mijzelf ligt hoor. Ze doet nog steeds ehh 'rare'dingen met haar leven en als ze ergens over begint laat ik (te?)duidelijk mijn afkeuring merken. Klein voorbeeldje: 3 weken na de begrafenis van mijn vader had ze een nieuwe vriend....En juist, daar was ik op zijn zachtst gezegd heel verbaasd over en nee niet blij. Als ze nu dan wel eens over hem zeurt ofzo, heb ik daar eigenlijk geen boodschap aan. Heb niks tegen die man, maar wil er eigenlijk weinig mee te maken hebben. Heb haar laatst gevraagd waarom ze zo weinig langskomt(Kwam er zelf wel altijd, maar vind nu dat zij ook weleens kan komen)en meteen was het van'tja, ik weet nooit of je thuis bent'. Dan geef ik wel aan dat ze kan bellen of gewoon langs komt. Doet schoonmoeder ook en 9 van de 10 keer zijn we er wel. Om zelf toch nog te proberen contact te houden, had ik gevraagd of ze het leuk vond om mee te gaan naar vk. Sta ik vanmiddag voor de deur.....Is ze niet thuis.... Heb er maar niet meer achteraan gebeld, maar vond het echt niet leuk. En wat nog het ergste is, ze bedoelt het niet zo rot en heb vaak medelijden met haar, wat me dan irriteert.... Maar ben vooral verdrietig omdat ze er vanmiddag niet was... Moet er ook ineens van huilen, zit toch wat dieper dan ik dacht. Zo, lang verhaal! Maar ben het even kwijt!
Oooh meis, zo herkenbaar! Heel vervelend dat jij je nu zo in de kou gelaten voelt staan... maar het is haar gemis hoor! Dikke knuff.
Dat is echt niet leuk van je moeder! Jij probeert nog wat contact te houden zeg maar, maar je moeder leidt een ander leventje lijkt wel. Ze bedoelt het waarschijnlijk ook niet kwaad, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit jou pijn doet. Kreeg het ook ff moeilijk na het lezen van je verhaal. Ik hoop iig geval dat het verhaal opschrijven echt goed heeft gedaan.
Het lijkt wel alsof de rollen omgedraaid zijn. Haar doen en laten komt op mij in ieder geval nogal onvolwassen over en jij lijkt je erg verantwoordelijk te voelen. Ik kijk er niet van op dat dit diep zit hoor, is ook niet niks. Neem in ieder geval jezelf serieus in je emoties, juist omdat zij dat blijkbaar niet doet!
heel herkenbaar, het lijkt wel of je over mijn moeder schrijft, ik heb echt een jaar therapie gehad om me niet meer verantwoordelijk voor haar te voelen en mijn eigen leven te leiden, ik begrijp hoe moeilijk dit voor je is, probeer het los te laten en de wijsheid en volwassenheid te waarderen die je ervoor in de plaats hebt gekregen.
En dat is idd het vervelendste...die verantwoordelijkheid. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat ze nooit een echte 'moeder'moeder is geweest. Belangen van haar gingen altijd dan dat voor haar kinderen en man. Maar vindt het ontzettend moeilijk om boos op haar te blijven of het contact te verbreken o.i.d. Hoe cliche ook: Het blijft je moeder...
Tuurlijk het is en blijft je moeder en daarom blijf je ook loyaal aan haar. Maar aan de andere kant is juist het punt dat zij haar verantwoordelijkheden als moeder heeft laten liggen en dat nog steeds doet. Het hoeft helemaal niet zo zwart/wit te zijn dat je boos moet blijven/contact verbreken maar het gewoon zien zoals het is, is toch wel het minste! Als je dat doet, zul je je vanzelf ook minder verantwoordelijk gaan voelen, denk ik.
klopt helemaal hoor, ik heb ook nog gewoon contact met mijn moeder, maar ik heb nu geaccepteerd dat alles van mijn kant moet komen en acceptatie scheelt de helft van de pijn, pijn komt namelijk van een verwachting die je nog steeds van je moeder hebt, zodra je die verwachting laat varen kom je tot rust en kun je haar in ieder geval beter verdragen, zo werkte het bij mij wel dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niet verrekte veel pijn doet! want dat deed het bij mij ook nog heel lang en nu af en toe nog steeds, en mijn man maar zeggen, laat het nou es los, je hebt weer verwachtingen van haar, en dan denk ik oh ja! niet doen.
Dat is ook zo, verwacht ook nooit veel hoor. Maar wat je zegt, af en toe gebeurt dat wel en is het erg teleurstellend als ze me 'vergeet'. Zo voel ik het een beetje. Mijn man zei ook meteen'goh verrassend dat ze er niet was'en idd daar heeft ie gelijk in. Vind het wel fijn om een stuk herkenning bij jullie te zien. Vriendinnen om mij heen hebben van die geweldige moeders... Ken eigenlijk niemand met dezelfde soort moeder.
mijn moeder liet me regelmatig zonder vervoer zitten als ik vroeg in de ochtend voor infuus naar het ziekenhuis moest, dan belde ze 10 minuten van te voren af of ze kwam te laat, en dan moest ik weer zelf rijden (zie nog maar eens wat te regelen op tijd) en rijden mocht ik tijdens de behandeling helemaal niet. en mijn moeder was depri omdat ik ziek was en kwam daarom de deur helemaal niet meer uit, jah hallo! en ik dan? ik werkte zelfs nog een paar uur per dag. om over mijn jeugd niet te spreken, zij zat altijd in de slachtofferrol (nu nog steeds) en wij moesten dan maar zien wat we aten of wie er voor ons kookte, gelukkig hebben mijn oma en opa veel opgevangen!
Mijn moeder is een graadje minder erg als de jouwe, maar ik wil je toch de hand schudden... Mijn moeder is ook erg op visite als ze hier is, ze komt ook bijna nooit en ze belt bijna nooit. Ik ben eigenlijk bijna altijd degene die belt of ik langs kan komen (ze woont op een uur rijden, dus ik bel even van te voren zodat ik zeker weet dat ze er is) Als ik dan een keer bel, is het eerste wat ze zegt "ik heb je al zolang niet meer gesproken!" Ja hallo! Dat zwarte ding wat net overging kun je ook gebruiken om *zelf* mee te bellen.. dat heb ik ook wel eens tegen haar gezged, maar het lijkt gewoon niet aan te komen... En zo zijn er nog veel meer dingen... Met mijn oeder zal ik nooit een geweldig goed contact hebben, of echt praten over dingen die me bezig houden... Het gaat eigenlijk altijd over koetjes en kalfjes en nog het meest over haar... Ik heb me er bij neergelegd dat mijn moeder gewoon geen oermoeder is... Ik heb 100x meer aan mijn schoonmoeder gelukkig...
Ik heb helaas geen moeder meer, maar toch komt dit verhaal mij ook wel ietwat bekend voor. Ik had vroeger altijd een goede band met mijn zus, maar dat is al een paar jaar iets minder nu. Ze heeft tijdens mijn zwangerschap nog niet 1 keer gebeld om te vragen hoe het was. Ze toonde echt totaal geen belangstelling. Ze is in het ziekenhuis langs geweest toen de kleine een dag oud was, daarna niks meer gehoord. Ik dacht laat ik maar de wijste wezen en bij haar langsgaan. Totaal geen enthousiasme. Ook hier moet altijd alles van mijn kant komen en dat is zeer vermoeiend. Ik heb me er altijd heel erg druk over gemaakt, maar ik heb voor mezelf besloten om dat niet meer te doen, want ik maakte mezelf alleen maar gek. Van mij zal ze in ieder geval niks horen, laat het maar van haar kant komen nu. Wat ik al zei, is dit natuurlijk wel iets anders, maar na het overlijden van mijn moeder zijn mijn zussen altijd erg belangrijk voor me geweest, dus dit doet me zeker ook pijn. Gelukkig heb ik nog een andere zus die wel heel lief is.
Mijn moeder is een hele lieve moeder maar ik herken dat van nooit langskomen wel.Soms komt ze langs voor 5 minuten puur om de kinderen even te zien.Ik ben heel makkelijk en denk dan van tjah jij hier niet komen? Dan ben ik ook wat tammer met naar hun huis gaan maar na een week hou ik het niet meer vol en ga daar weer heen Wel heel vervelend dat sommigen niet echt een band met hun moeder hebben
Wij hebben de zelfde moeder.. Hier komt ze af en toe wel langs, maar meer voor zich zelf, om haar verhaal te kunnen doen. Interesse in ons ( gezin) is er niet en vooral Esmee ziet ze niet staan.. Mijn moeder heeft veel moeite met het feit dat de zorg en tijd die ik eerder voor haar had nu naar mijn dochter gaat.. Ik ga 1x per week op visite.. zodat ze nooit kunnen zeggen, goh je komt nooit.. Maar dit doe ik omdat ik Esmee d'r oma niet wil ontnemen, maar aan de andere kant mist ze er niets aan.. Esmee zal ook nooit uit zich zelf naar mijn moeder toe kruipen o.i.d. Natas.. helemaal in deze situatie, het feit dat je zwanger bent hoop je een betere band met je moeder te krijgen omdat ze het zelf ook heeft meegemaakt en omdat ze oma wordt.. Dan komt de klap nog eens harder.. Dikke knuffel meid.. Troost je met het feit dat het niet aan jou ligt!
Jee, ik lees hier zoveel herkenning.... Maar het is zo moeilijk, het is je moeder.... Mijn moeder kan als een blad van een boom omdraaien, kan er helemaal zijn of juist helemaal niet. Aangezien wij 350km uit elkaar wonen lijkt het soms wel uit het oog uit het hart. Mijn moeder heeft laatst een niertransplantatie ondergaan... Toen haar medicijnen niet goed waren belandde ze weer in het ziekenhuis, ik moest dit vernemen via een tekst achter iemands naam op msn.... Jaren is er ook niet gepraat over mij, ik woondde immers ver weg, mijn zusje heeft daar heel veel schuldgevoel over, dit heeft ze ook toegegeven, de relatie tussen ons is nu beter als ooit! Tussen mijn ouders zal er altijd een breuk blijven denk ik...
Bedankt voor de reacties! Ben nu in verwachting van mijn dochter en weet in ieder geval hoe ik het niet wil gaan doen