Sinds dat ik zwanger ben heb ik af en toe een korter lontje dan normaal. Nu is het de laatste weken al stukken verbeterd, maar toch is het blijkbaar nog niet zoals het moet zijn. Volgens mijn man ben ik een heel ander persoon en reageer ik heel anders op situaties dan dat ik eerst deed toen ik nog niet zwanger was. Gisteravond was ik weer eens licht geraakt. Hij moet vandaag voor de zoveelste keer overwerken en vertelde mij dat gisteren. Ik word daar dan chagi van... Met als gevolg dat niets meer goed is. Hij werkt al 80 uur in de week en hij zegt (terecht) de uren dat we samen zijn dat ik die niet moet verpesten door chagi te zijn dat hij weer over moet werken. Kortom; ik kibbel dan de hele avond op van alles en nog wat en ik kan geen aanraking hebben. Duw hem soms zelfs van me weg omdat ik het liefst in mijn uppie in een hoekje op de bank wil zitten omdat ik ook niet lekker kan zitten met een groeiende buik en die vervelende restless leggs. Terwijl ik aan de andere kant het liefst de hele dag samen wil zijn!! Ik word er zelf al gek van, laat staan wat hij er van vindt. Nou goed, daar kwam ik vanochtend dus achter. Onderweg naar het werk bellen wij altijd. Hij vertrekt vaak om 4.00 van huis, ik rond 7.00. Dan bel ik altijd ff om gezellig te kletsen. Maar vanochtend zegt mijn man tegen mij dat hij op dit moment absoluut niet gelukkig is en het liefste heeft dat deze weken voorbij vliegen en de kleine in het ledikantje ligt zodat ik weer de oude ben. Ik wist niet wat ik hoorde! Ik ben hier zo verdrietig over!! Hij zei nog dat we eigenlijk op een roze wolk zouden moeten zitten, zeker na al die miskramen. Maar die roze wolk is bij hem nergens te bekennen, hij vindt het de laatste weken door mij vreselijk. Hij kan er niet meer tegen en kijkt er naar uit dat de kleine er is. We moeten nog ruim 16 weken!! Ik weet ook wel dat ik niet te genieten ben af en toe, maar dit kwam wel heel hard aan! Ik had dit gewoon niet verwacht... Naast mijn buien zit hij met nog meer in zijn hoofd. We gaan een nieuw huis bouwen, ons huis is nog niet verkocht, hij heeft het deze maanden echt verschrikkelijk druk ( heeft eigen zaak), zijn vader komt net uit het ZH enz. Misschien ligt het dan niet alleen aan mij, maar is het bij hem allemaal ff te veel door alles wat er momenteel speelt? Anyway, ik kwam dus huilend op mijn werk aan en heb eerst in de parkeergarage mezelf gefatsoeneerd. Vervolgens het gebouw in en bij de eerste beste collega moest ik alweer janken. Ik ben er zo overstuur van! Mijn eerste les gedraaid, leerlingen moesten een toets maken. Tijdens het maken van de toets zat ik alweer met tranen in mijn ogen. In de pauze bij mijn teamvoorzitter (tevens goede vriendin) staan janken. Toen nog een lesje gedraaid, maar mijn concentratie was ver te zoeken. Ik had het ijskoud, was duizelig, extreme hoofdpijn en voelde mij vooral ontzettend kloten! Ik had eigenlijk les tot 17.00, maar ik ben om 13.00 naar huis gegaan omdat ik het niet meer trok. De leerlingen hebben een vervangende opdracht gekregen en ik ben onder het mom van hoofdpijn gegaan. Wat voel ik mij vreselijk zeg... En het ergste is, mijn man komt vannacht pas thuis, dus we kunnen er niet eerder rustig over praten. Maar eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed wat ik hier mee aan moet... Ik weet dat ik af en toe niet te genieten ben, maar het gaat vanzelf! Ik kan er niets aan doen! Het is er al uit voordat ik er erg in heb. Ook het knuffelen enz. Tja, hij wil naast elkaar op de bank liggen zoals voor de zwangerschap. Maar hallo!! Mijn buik zit in de weg. Dan is hij al weer gepikeerd en vind het jammer dat ik niet bij hem lig op de bank. Dan is hij weer chagi. En zo is het iedere keer weer wat. We zijn nu bijna 5 jaar samen, maar dit hebben we nog nooit gehad. We zijn ontzettend gelukkig en zo lief voor elkaar, maar af en toe klapt het hier in huis... Dat kennen wij helemaal niet. Maar het feit dat hij zegt dat hij wilde dat de weken voorbij waren, de kleine er is en dat ik dan weer normaal ben... Dat doet mij PIJN!! Ik wil nog lekker genieten van het gespartel in mijn buik, maar voel mij nu onderhand schuldig dat ik het wel fantastisch vind! Wat moet ik nu?
Meisje, ik herken je verhaal! Heb dit ook meegemaakt. Je moet rust nemen (gewoon ziek melden), veel slapen en er rustig met je man over praten. En bespreek het ook met je verloskundige! Het is niet aardig van je man om dit te zeggen, maar misschien wel een beetje te begrijpen. En houd moed! Het komt goed!
Kop op FBdB! Klinkt inderdaad alsof je vent ook veel op zijn bord heeft op dit moment. En mannen ervaren een zwangerschap zo anders. Het is gewoon nog een heel abstract gebeuren voor hen. Volgens mij moet je gewoon even goed voor jezelf zorgen. Zwangerschapsmassage, lekker een avond in bad liggen, vroeg naar bed met een boekje, je kent het wel. 16 weken gaan voorbij vliegen, dus geniet er zeker nog even van. Ook van het nog even samen zijn. Kunnen jullie geen 'date' samen maken? Nog 1 keer samen uit eten zonder oppas te regelen bv? Knuffel!
Ach schat... Ik snap dat je heel verdrietig bent om wat hij zegt.. Ik heb eerder ook zo'n periode gehad.. we vlogen elkaar zowat in de haren.. ik had zo'n kort lontje..en hij was dat niet gewend.. en we maakte dus ruzie om niks.. maar zoals jij beschrijft kon ik daar niets aan doen.. uiteindelijk hebben wij erover gepraat... dat ik het zelf ook niet leuk vind dat ik zo doe en ben.. maar dat hij het maar even moet slikken die paar maanden.. en dat dit er ook allemaal bij hoort...en dat hij niet zwanger is..en ik dus wel wat meer compasie gebruiken... het is daarna nog een keer flink uit de hand gelopen..en nu snapt hij het echt.. en daardoor ben ik dus ook minder snel boos.. Ik vind dat hij in moet zien..dat ja je veranderd..maar er groeit een baby in je buik..dus het is even sikken..en zulke opmerkingen zijn wel super makkelijk gezegt en doen super veel zeer.. terwijl zijn leven gewoon verder gaat..en hij nu met jou zit "opgescheept" ..slaat nergens op.. jij zit er net zo goed mee..als hij wat meer zou inleven zou dat voor jou al super veel schelen... Probeer jij maar gewoon wel zoveel mogelijk te genieten van de zwangerschap.. dat hij er niet zoveel is en soms echt gemeen doet is niet leuk..maar stressen is niet goed voor je.. proveer je eroverheen te zetten.. en ga lekker dingen voor jezelf doen als hij er niet is... Knuff
Aaah heb echt medelijden met je.... Ik begrijp je man ook wel hoor....is voor hem ook nietmleuk,natuurlijk...dus logisch dat hij dat dan zegt.....misschien moet je er niet zwaar aan tillen? Daarbij snapt iedere vrouw doe ooit zwanger is geweest jou ZO goed! En ook weten wij dat de mannen ons totaal niet beggrijpen en al helemaal niet als we zwanger zijn... Balen dat je het nu niet kan uitspreken...dat zou ik dan ook direct willen. Dan hou je je mond al een tijdje en natuurlijk op het verkeerde moment floept alles eruit en vervolgens kun je niks uitspreken... Maar komt goed hoor...soms moeten wij als vrouw iets meer begrip hebben voor de man en andersom ook!
Volgende week gaan we toevallig een weekendje weg. Dat heeft mijn man al een week of 8 geleden als verrassing (ontzettend lief) voor mij geregeld. Ik kijk daar dan ook ontzettend naar uit! Ik had hem net nog aan de telefoon en hij zei tegen mij dat hij wel gelukkig is, maar het nu alleen even niet voelt... En dat hij ook uitkijkt naar ons weekendje weg en dat het dan vast beter gaat. Morgen gaan we het er samen even over hebben, over de telefoon schiet ook niet op en daarbij huil ik de hele tijd.
Ik kan me een eerder topic herinneren toen je ook schreef dat je kalmer aan moest doen. Doe dat nou eens meisje Je voelt je dan zoveel beter en dan kan je ook meer hebben! Ik heb echt nauwelijks meer van die buien die jij beschrijft, behalve als ik me druk maak Misschien is halve dagen een optie? Ik snap je vriend, maar ik vind wel dat hij ook mag beseffen dat het voor jou net zo lastig is. Als jullie kleine geboren is ben jij heus niet direct de oude. Jullie relatie verandert dan ook weer en je hebt nooit meer zoveel tijd samen als dat je nu hebt. Praat erover en pak je rust. Dat doet vast wonderen
Klopt, dat was 8 weken terug. Toen kwam ik terug van een buitenlandse zakenreis en had ik ontzettende buikpijn. Dat je dat nog onthouden hebt zeg! Ik heb deze lesperiode inderdaad een behoorlijk pittig lesrooster. Ze willen alle lessen er nog ff in knallen voordat ik met verlof ga. Gelukkig heb ik vanaf volgende week de donderdag lesvrij en ik heb geregeld dat ik iedere dag later begin zodat ik lekker uit kan slapen. Maar je hebt gelijk, soms moet ik het rustiger aan doen...
Haha, net nu heb ik geen last van zwangerschapsdementie Het helpt echt, al doe je het maar een beetje
Hier de vorige zwangerschap de hele zwangerschap Prenatale Depressie gehad... manlief superdruk met van alles! (alles wat niet af was moest natuurlijk "nog even" door hem afgemaakt worden... MAAR: hij was wel mijn absolute steun en toeverlaat. Was hij er niet geweest, dan had ik er wss een eind aan gemaakt. Je moet het wel kalmer aan gaan doen, maar trek op tijd aan de bel als je het geestelijk niet meer trekt!!!!!!!! En bedenk ook dat je man ook maar een man is... ik zou hem die uitspraak wel weer terugkaatsen hoor, hij hoort je te steunen en geen kwetsende opmerkingen te plaatsen.
Agos. *geeft virtuele knuffel* Ik kan je maar één ding aanraden: praten, praten, praten. En dan op de manier zoals je in je openingspost geschreven hebt. Hier kunnen we het beide af en toe ook best een beetje op onze heupen hebben, maar als de ander dan benoemt, erkent en toegeeft dat hij/zij sjachareinig was, en daardoor wat overdreven reageert, is het meestal alweer goed.
Misschien 1 tip.. wat wij deden waren de 2 banken tegen elkaar aanschuiven. dan heb je net wat meer ruimte om tegen elkaar aan te liggen. en ik denk dat jij ook gewoon erg moe ben. en daardoor de dingen moeilijk kan hebben. ik kreeg destijds van mijn verlos om hiervoor (dat lontje) een goede B-complex te slikken en dat hielp wel wat. dus misschien heb je daar ook wat aan. veel sterkte en trek er niet te zwaar aan. je man geeft aan dat hij het zwaar heeft. en jij ook. succes..
Als je weet dat jij niet goed zit en ook niet jezelf bent, kan je hem toch niet kwalijk nemen? Duidelijk heeft je man heel veel aan zijn hoofd en dan ben jij daar die het nog moeilijker maakt voor hem! Draai de knopje en accepteer de situatie en verander , atleast doe je best! Ik zie echt niets verkeerd aan wat hij zei. Liever dat hij zegt ik wil mijn vrouw terug in plaats van IK WIL JE HELEMAAL NIET! Lijkt me veel erger .. hij wilt gewoon met je genieten meid echt totaal niets mis mee juist goed! Ik zal juichen als ik jou was en er zijn zoveel vrouwen die huilen voor een man die aandacht willen van hun vrouw! Het is vast wel hormonen maar de feit dat je weet dat jij zo doet zal ik toch wel je best doen
@Yasminaa: Je hebt ook gelijk, er is geen lievere en meer begripvolle man dan die van mij. Maar het lukt mij gewoon simpelweg niet om af en toe wat rustiger te reageren. Ik heb gisteravond veel nagedacht en ik heb alles voor mijzelf op een rijtje gezet. Mijn man komt zo thuis en dan zal ik het er rustig over gaan hebben. Ik moet er inderdaad aan gaan werken, ook om het voor mijzelf af en toe wat dragelijker te maken. Ik ben in het verleden bekend geweest met paniekaanvallen. Door mijn leven anders in te richten heb ik daar geen last van gehad. De afgelopen 2 weken heb ik er soms weer last van. Voor mij een teken dat er iets niet goed zit. En zoals de rest ook al zei, ik moet het rustiger aan gaan doen. Ik loop nog steeds op de vol automatische piloot en bouw geen rust in. Ook dat maakt dat ik thuis moe ben en geprikkeld. Dat verdient mijn man niet. Daarnaast zal ik de tip van Cherie meenemen. Ik denk dat het een mooie oplossing is en dat mijn man er erg blij mee gaat zijn!
Ik wil jullie nog even bedanken voor jullie berichtjes. Super lief en het zet mij aan het denken, thanx!
Ik hoor het mijn vk nog zeggen: 'Een zwangere vrouw zal nooit uit zichzelf aan de bel trekken. Ze geeft pas toe dat het niet meer gaat als ze al over de grens is'. Ook hoorde ik: 'Als je 's avonds thuis komt van je werk, moet je nog energie overhebben om normaal te functioneren. Heb je dat niet, dan zit je over je grens.' Besef je wel dat je straks aan een marathon moet beginnen die 'bevalling & kraamtijd' heet? En als je daar niet fit aan begint, dat de kans groter is dat je geblesseerd raakt? Ten koste van de kleine? Misschien moet je man je eens heel flink de waarheid zeggen, zoals die lieverd van mij heeft gedaan. 'Daar zit ook MIJN baby in!' Was het andersom geweest, had ik hem ook streng toegesproken..! Met als resultaat dat ik minder ben gaan werken, en al snel gestopt ben. Pas toen merkte ik hoe ver ik mezelf al gedreven had. De rust die ik over me heen kreeg, was onbeschrijfelijk. Pas goed op jezelf. Je hebt meer verantwoordelijkheid dan ooit.
Ik herken je verhaal. Mijn vent maakt het nog iets erger. Die zegt gewoon dat we de komende 36 maanden niet zwanger gaan worden. Want ik ben niet leuk, snel moe, saai etc. Het is om te huilen. Mensen kunnen niet meer langs komen omdat ik vroeg ga slapen en dit huis hoor je alles. En er mag ook al niet meer binnen gerookt worden. Drama dus! Ik lijk wel een dictator met me korte lont. Vreselijk als ik hem tegen z'n vrienden hoor zeggen: nee ik mag niet. Of lijkt me beter andere keer langs te komen vanwege me vriendin. Of aks zijn vrienden zeggen : Gast, je zit echt onder de plak. Maar ik ben 22 en hij is 24. Misschien dat de tijd het zal leren..
Jeetje, Aapje... ik vind jouw beschrijving van de opmerkingen van je vriend van een hele andere orde, en kan me goed voorstellen dat ze pijn doen. Je bent potverdikke wel zijn nageslacht aan het uitbroeden! Als je vriend straks tijdens je bevalling vraagt of je een paracetamolletje wilt pakken omdat híj een beetje hoofdpijn heeft, mag je 'm van mij gerust de huid volschelden, hoor!
@Katalya: en zo is het! Mijn vent zegt ook steeds dat ie zo trots is dat ik het toch maar allemaal lichamelijk onderga. En dat ie, ondanks dat ik al 8 weken thuis zit, supertrots op me is. Hij heeft ook al een keer aangehaald dat ik hem waarschijnlijk had vastgebonden als hij zwanger was geweest En ja... Dan moet je op een gegeven moment gewoon eerlijk erkennen Dat is echt een opluchting. Nu ik weer steeds meer kan (juist door de rust) ben ik ook weer trots op mezelf, waar ik me eerder echt vond falen. Als vrouw én partner, want hee... Iedereen kan wél normaal zwanger zijn. Nu besef ik dat ik nóóit meer zoveel vrije tijd zal hebben en er ook maar één keer is dat ik zo bewust zwanger kan zijn. En, ik begin graag uitgerust aan de bevalling, want dat hoor ik ook genoeg: vrouwen die zo stoer praten dat ze het tot 36 weken hebben volgehouden met werken en vervolgens een compleet gesloopte kraamtijd doormaken.