Ik wil ff van mij afschrijven hoor! Twee weken geleden ben ik voor mijn werk naar het buitenland geweest. Dat was inclusief vliegreis en naar een land met temperaturen boven de 35 graden. Resultaat: de laatste twee dagen kon ik niet meer lopen door al het vocht in mijn benen. Ik leek wel een olifant! Ik arriveerde zaterdagavond laat weer op Schiphol, zondag alles gewassen en maandag weer begonnen. Afgelopen week heb ik gewoon gewerkt, maar ik voelde mij nog steeds niet fit na de reis. De reis zelf was super vermoeiend door alle bezichtigingen en het drukke programma ( tussen 8.00 en 02.30!!), maar ook mijn angst om naar het buitenland te gaan tijdens mijn zwangerschap was vermoeiend. Door alle MK'en ben ik misschien wat extra nerveus voor zulke dingen? Het vliegen en alleen in een ander land? Ik weet het niet, maar het deed mij niet echt goed om daar te zijn. Ik zal dit ook echt niet meer doen als ik zwanger ben! Gedurende de werkweek afgelopen week werd ik fitter, maar dat kwam met name omdat ik mijn thuiswerkdag lekker niks gedaan heb. Resultaat: door de reis naar het buitenland en het niksen op die dag loop ik achter met het ontwikkelen van materiaal voor het volgende project. Ik zit steeds met die deadline in mijn hoofd en toch komt er niets uit mijn handen. Ik kan mij gewoon niet meer zo goed concentreren als voor de zwangerschap. Het enige wat ik doe is denken aan ons fantastische kleine wondertje in mijn buik, dat we zo geprezen zijn dat het nu wel allemaal goed gaat en vooral hoe het zal zijn als de kleine er is! Zaterdag zijn we op pad geweest voor spulletjes, zoals wandelwagen en kinderkamer. Super leuke dag gehad, maar erg vermoeiend. 's Avonds hadden wij een feest, maar ik lag om 22.00 al in bed. Ik kon niet meer. Ik had ook felle, scherpe steken in mijn buik, dus ik dacht dat ik ff rustig aan moest doen. Heerlijk bijgeslapen, onderhand de klok rond! Gisteren ook weinig gedaan, maar mijn humeur werd er niet beter op. Ik kon niets hebben van mijn man en niets was goed. Ook kreeg ik steeds meer steken in mijn onderbuik, zo erg zelfs dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Het voelt niet als iets verkeerds ofzo, maar wat het is weet ik ook niet. Op ZP denken de meiden bandenpijn, daar dacht ik zelf ook al aan. Vanochtend toen ik wakker werd voelde ik mij nog steeds niet top. Ik zit gewoon ff niet lekker in mijn vel, ben moe en heb een weeiig gevoel in mijn onderbuik. Net alsof je ongesteld moet worden ofzo. Ik heb de stoute schoen aangetrokken en mij ziek gemeld. Ik ben eigenlijk helemaal niet ziek, zou best kunnen werken hoor! Maar ik zie het vandaag allemaal ff niet meer zitten.... Ik ga rustig aan met het project aan de gang zodat ik ook niet meer zo gestressed ben voor de deadline die komen gaat. En daarnaast ga ik lekker op de bank liggen, kop thee erbij en vooral lekker niksen! Ergens voel ik mij best schuldig dat ik mij ziek heb gemeld, maar aan de andere kant heb ik het idee dat ik ff op de rem moet trappen. Ben als de dood dat er iets niet goed gaat met de kleine doordat ik maar door blijf knallen. Na het werk ga ik ook nooit ff rusten, hoe moe ik ook ben. Ik heb altijd het idee dat ik nog van alles moet doen, dus rustig zitten/ liggen doe ik niet. Ik heb het idee dat ik dat niet helemaal goed heb gedaan... Ik zie dat het een heel verhaal is geworden. Sorry, maar het lucht wel op ff alle feiten voor mijzelf op een rijtje te zetten!
Ik lees dat je een vrij pittige baan hebt, en je moet goed jezelf in de gaten houden! Je lichaam fluit je terug en daar moet je naar luisteren, voor je eigen gezondheid en die van je baby. Neem je tijd om uit te rusten en kijk anders of je in overleg wat werkzaamheden kan overdragen.
je hebt misschien geen griep ofzo maar je bent wel oververmoeid zo te horen. dan heb je gewoon even rust nodig. denk om jezelf. lekker even je eigen ding doen en dan morgen of overmorgen weer verder kijken. het werk blijft wel, maar je moet jezelf ook lekker genoeg voelen. en een keer spijbelen is helemaal niet zo erg hoor
Och meis toch! Neem contact op met je bedrijfsarts, zo kunnen jullie een plan uitwerken wat voor jouw gezondheid en gemoedstoestand beter is. Succes!
Teveel hooi op je vork op dit moment. Even een break kan idd best lekker zijn en wie weet voel je je woensdag weer goed genoeg om wat te gaan doen. Als dit gevoel blijft zou ik wel om de tafel gaan en het aankaarten want je kindje en jij zijn nu belangrijker
Geen schuldgevoel! Oververmoeidheid is ook een lichamelijke staat die onder 'ziek' valt. Denk: 'Het is geen luxe, maar medische noodzaak.'
Dank je wel dames! Het doet mij goed te lezen dat jullie het niet raar vinden dat ik mij ziek gemeld heb... @ Kat: wij werken in dezelfde sector kan ik mij herinneren. Heb jij ook wel eens van deze dagen gehad?
Klopt inderdaad, het kan soms erg heftig zijn. Ik doe dit ook vooral voor de kleine in mijn buik. Ik zou het niet kunnen verdragen als het niet goed gaat door mijn toedoen. Ik heb de laatste weken iedere dag wel wat kriebels in mijn buik gevoeld. Ik wist dan dat het goed was. Nu de laatste twee dagen is dat minder tot niets. Dat maakt mij ook zo onzeker... Het is vast allemaal goed en ik moet het denk ik ff lekker rustig aan doen. Dank meiden!
Ja, ik herken het. Ik moest de week na mijn positieve test voor een studie 3 weken naar Israël. Aansluitend was ik twee weken gastvrouw voor een Amerikaanse collega. Toen kon ik 4 weken puin ruimen op het werk, en aansluitend 2 weken voor studie naar Parijs. Alles leuk en aardig, maar toen de zomervakantie begon, was ik totaal uitgeput. Ik heb 5 weken gehad om te 'herstellen' (= zelf op vakantie, 20-weken echo, babykamer klussen, bekkenfysio, drukdruk), maar toen ik na de vakantie weer moest beginnen... ... heb ik het 2 weken volgehouden. Na 2 weken adviseerde de arbo-arts me 50% te gaan werken, omdat het fysieke deel van mijn werk echt te zwaar werd. De week erna merkte ik de emotionele klap, en kreeg ik overspannenheids-verschijnselen: totaal uitgeput, zorgen maken over deadlines, wakker liggen 's nachts, constant een gejaagd adrenaline-gevoel en uiteindelijk een paniekaanval met hyperventilatie. Toen heeft mijn omgeving en de arbo-arts er voor mij de stekker helemaal uit getrokken. Daar ging ik nog een weekje van sputteren ('maar ik kan misschien wel licht administratief werk...' 'NEE!!!') En nu? Ik heb een rust over me gekregen waarvan ik niet wist dat deze bestond! Er is een soort elektrische spanning van me afgevallen, en voor het eerst merk ik dat ik écht van mijn zwangerschap kan genieten. Want ik voelde me zo verdomd schuldig: zo lang geprobeerd om zwanger te worden, altijd begrip gehad op mijn werk. En nu bén ik eenmaal zwanger, laat ik mijn collega's met de zooi zitten! Durf ik nog te klagen ook! Tuurlijk, dat gedachtenpatroon klopt voor geen meter, en daarmee doe ik mezelf en KatBeeb te kort. Maar in onze branche is 'half werken' geen optie. En stiekem moet ik toegeven dat ik nu best kan genieten van de gedachte 'ze bekijken het maar'. Het helpt dat de directeur me blij vertelde dat ze nu een hele schep geld kregen om mij fatsoenlijk te vervangen, haha... Pas goed op jezelf. Niet iedereen is -zoals ik - gezegend met een omgeving die dat voor je doet.
Jouw verhaal is zo ontzettend herkenbaar! En dan die eeuwige bezuiningen, daardoor moeten we met minder man nog meer doen. Je loopt jezelf bijna voorbij! Volgende periode heb ik 30 uren en daarnaast nog ontwikkel taken. Ik weet ff niet hoe ik dat allemaal moet gaan bolwerken hoor! Ik heb mij wel voorgenomen dat als ik het niet meer trek, ik het denk ik ook rustiger aan moet gaan doen en 50% moet gaan werken ofzo. Het is net wat je zegt, je bent er zo lang mee bezig geweest en dan is het zo ver en loop je jezelf voorbij. Super voor je dat je nu zo'n rustgevoel hebt gekregen. Geniet er van, je hebt het dubbel en dwars verdiend!
Dit gevoel heb ik de hele zomervakantie gehad: 'Hoe ga ik het straks volhouden?' Jouw uitspraak zegt mij dat je er rekening mee moet houden dat het je gewoon niet gaat lukken... Een tip: bespreek je zorg van te voren met je leidinggevende. Mij gaf het veel rust om alvast mee te denken, en de wetenschap dat vervanging paraat stond - mocht ik eerder uitvallen. Ook de directeur prees me ervoor dat ik zelf op tijd aan de bel trok, en dat ik zelf ideeën had over hoe mijn toekomstige uitval op te vangen. Ik vond dat wel raar trouwens. Alsof ik volgende week een feestje zou hebben, en me alvast ziek meldde vanwege een alcohol-kater of zo. Alles gewoon hardop benoemen, hoor! Het is erg prettig dat je omgeving je dan helpt met het emotionele deel te verwerken. (Het 'ik ben zwanger, toch niet ziek??!!')
Niet schuldig voelen! Zit met dezelfde klachten thuis omdat ik niet meer mag werken van de gynaecoloog. Heb Dan ook flinke uitbrander gekregen dat ik te lang door ben gegaan, dus heel verstandig van je! Herken je schuldgevoel wel hoor, voel me ook schuldig terwijl het niet eens mijn eigen beslissing was/is. Maak inderdaad gewoon een afspraak met de bedrijfsarts.
Het is zo fijn als een ánder zegt dat je niet meer mag werken. Maar helaas: een verloskundige o.i.d. mag dat tegenwoordig niet meer zeggen. Ze mag alleen adviseren. Tijdens de cursus 'Samen Bevallen', waar ook de partner elke les bij betrokken is, werd tijdens les 1 gezegd dat het de taak van de partner is om op de rem te trappen als hij merkt dat zijn vrouw te lang doorgaat. 'Want een zwangere vrouw zal dat niet snel zelf doen, die gaan door totdat het écht niet langer gaat. En dan is er na de bevalling geen sprake meer van een prettige kraamtijd, maar dan heet het 'revalidatie-periode'.' Dáár ben ik toen erg van geschrokken: het gevolg van niet uitgerust aan een bevalling beginnen. De risico's op complicaties met alle gevolgen van dien...
Ff een update: Ik ging vanochtend plassen en op het toilet zag ik helemaal zwart voor mijn ogen. Ik kreeg ook mega hoofdpijn. Ik heb toen toch de VK gebeld met de vraag wat het kon zijn en tevens wat die steken van het weekend in mijn buik waren. Ik moest meteen langskomen en ze heeft mij helemaal nagekeken. Alles was goed, maar haar duidelijke conclusie is dat ik te veel heb gedaan en voorlopig echt ff rust moet nemen. Mijn lichaam zegt nu inderdaad stop! Ze zei ook: ik hoef maar boe te zeggen en je begint al te huilen... En dat is ook zo... Ik ben ontzettend emotioneel en echt heel erg moe. Dus dames, jullie hadden gelijk... Wist ik natuurlijk ook wel, maar het is zo moeilijk dit te accepteren..... Dus ik maak nog ff een hoofdstukje af en dan ga ik maar lekker liggen. Bedankt voor al jullie reacties!
Ik had precies dezelfde klachten en herkende het niet. Werd op BI gegooid,.later op scheve wervels en toen weer blaasontsteking. Wat blijkt, niets van dat alles! Ik heb gewoon harder gelopen dan mijn lichaam kon. Nu zit ik al sinds week 19 thuis... In het begin voelde ik me echt een dikke loser, maar inmiddels is ook voor mij duidelijk dat ik me van rust veel beter voel Dus pak die rust ju je lichaam nog kan herstellen. Ga je te lang door dan zit je alsnog op de blaren, en dan komt je werk ook niet af Hopelijk heb je aan een paar dagen rust genoeg. In ieder geval een dik compliment dat je voor jezelf gekozen hebt!!
@Sopann: Dat is helemaal vervelend zeg! Jeetje, en ga je nu ook niet meer werken tot na de bevalling? Of mag je over een paar weken weer? Heftig zeg!
Ik heb nu eerst twee weken vakantie. Eens zien hoe dat verder gaat, zonder al te gekke dingen te doen. Daarna wil ik één dag in de week een paar uur op kantoor zitten. Het probleem bij mij is dat ik nu niet meer kan herstellen tot een zogenaamd nulpunt. Dus ik moet steeds opladen, ontladen, opladen, enz. Heel vervelend, maar de rust doet me goed. Ik kan nu tenminste genieten van de zwangerschap, want ik had alleen maar heel veel pijn en ik was echt uitgeput. Niks leuks aan vond ik. Scheelt ook trouwens dat ik genoeg hobby's heb waarbij ik rustig zit of half lig. Dan gaan de dagen nog snel ook Voor de volgende zwangerschap, als die er hopelijk ooit komt, weet ik in ieder geval wat de signalen zijn. Zoals je merkt ben ik de fase van het mokken wel voorbij en geef ik er weer een positieve draai aan Hoe is het met jou na een dagje rustig doen?
Goh, FBdB, het lijkt wel een kopie van mijn verhaal! Dat van dat huilen had ik ook. Zo genant aan de ene kant, maar wel heel duidelijk voor de omgeving. Wat zit een zwanger vrouwenlichaam toch functioneel in elkaar... Laat anderen ervoor zorgen dat je goed op jezelf past! Mijn tip/advies/voorspelling: de komende week/weken op halve kracht de boel afronden en overdragen, en dan de stekker eruit. Resultaat: eerst een ver-schrik-ke-lijk schuldgevoel en gevoel van algemeen falen, maar daarna.... *gelukzalige grijns*
Dat klinkt idd heel druk allemaal, goed dat je nu goed naar je lichaam aan het luisteren bent, want zo te horen was dat hard nodig. Ik herken van mijn eerste zwangerschap, ik werkte toen nog in ziekenhuis, 50 uur per week. En maar doorknallen, vanaf 15 wkn iedere dag harde buiken (maar wist ik veel hoe die voelden ) en zodra ik thuiskwam instorten, na eten meteen gaan slapen en dan weer de volgende dag knallen... Tegen de tijd dat ik 24 wkn was, was ik he-le-maal uitgeput, iedere stap deed pijn en op een dag kon ik niets anders meer dan huilen. En 1 dagje rust nemen was echt niet meer genoeg. Ben toen volledig in ziektewet geraakt en ook niet meer teruggekomen tot na verlof. In het begin vond ik het vreselijk, was zo teleurgesteld in mijn lichaam dat ik niet 'gewoon' door kon gaan , maar ja, zwanger zijn vergt gewoon het nodige van je lijf. Die les heb ik zeker wel geleerd nu! (2e zwangerschap en deze nog veeeeeeeel vroeger volledig in ziektewet geraakt, dus achteraf was dit mijn 'beste' zwangerschap ) Veel succes en rustig aan!