Wat fijn dit topic! Soms denk ik weleens dat het gewoon aan mij ligt ofzo - Dochter piept en huilt overal om - vriendinnetje te spelen, ze moest om iets huilen, dus haar naar haar stoel gestuurd. Ga daar maar even huilen en kom maar terug als je klaar bent, dan praten we. Toen kreeg ik een paar meppen, dus ik haar bij de arm en op de stoel gezet. Hoor ik haar tegen haar vriendinnetje:' Mijn mama doet mij altijd zo zeeheeer, boehoehoe' - Avondeten, eh 1 woord: DRAMA. Ik lust dat niet, ik wil dat niet, kokhalsen..... - napraten tot aan het irritante, ik zat voor haar en kreeg ineens een mep op mijn neus. Dus ik boos en gezegd dat we dat absoluut niet doen.:x Kijkt ze me even aan en zegt: Ik ben boos en dat doen we absoluut niet meer!' - huilen en gieren omdat ze niet wint met een potje memory - Onder de douche, IK WIL NIET, NEEEHEEE, GEEN HAREN WASSEN, WAAAAH. En dan aan het einde van de dag ontplof ik ook wel eens. Heb vrij luid geroepen dat ze moest ophouden met huilen. Even later kwam ze bij me, sorry mama dat ik dat deed. En nu moet jij ook even sorry zeggen hé mama? Omdat je zo schreeuwde.
WAUW! wat ben ik blij met deze topic! Mannn het is hier ook niet om te harde. Hij zit in de peuterpuberteit, dat staat als een paal boven water. Ook zijn er gezinsveranderingen. Hij herhaalt, en hoe! Net zo lang totdat ie zijn zin krijgt. Ik ben mijn was aan het ophangen...meneer vraagt "Mamma, mag ik drinken?" mamma.. "Jah schat ik kom eraan, even geduld" Levy..."Mamma, levy drinken!!" Mamma "Mamma is even bezig, ik kom eraan. Levy " MAMMA, IK WIL DRINKEN! " Mamma. "Levy houdt je grote mond, mamma heeft gezegd zometeen even geduld" Nu gaat dit met bijna alles zo! Het ergste van alles is dat het pas stopt, op het moment dat meneer dan zijn zin heeft. Ik weet mijn god niet meer wat ik er tegen kan doen. Alle tips zijn dan ook van harte welkom! (terwijl ik dit tik, is hij weer lekker bezig met herhalen! *zucht*)
owh ik kan wel janken van opluchting. ik dacht echt dat er iets mis was met ons ofzo... want man oh man het is huilen met de pet op hierzo. We maken ons wel eens zorgen om onze isa, maar de laatste tijd heb ik echt het gevoel dat ze ontspoort ofzo. De dagen zijn gewoon niet leuk meer, ze piept en miept, kan niks van haar zusje hebben, doet stom tegen iedereen en is hondsbrutaal. Zeg ik in een boos moment tegen haar: "je moet je brutale mond houden" . Zegt deze wijsneus met de handen in de zij tegen mij (bedenk het bijbehorende vingertje er maar bij) :"Nee, JIJ moet je brutale mond houden". Nou echt, ik wist gewoon niet of ik moest huilen of boos worden. En ik heb behoorlijk wat pedagogische kwaliteiten, maar bij mijn eigen kind?? *zucht* En de hele tijd, op alles wat ik zeg de reactie: "ik mag ook noohooit... vul maar aan" dus.. dank voor jullie verhalen! hoe lang gaat deze kleuterteror nog duren?
Ja de mijne is dus ook zo. Verhef ik mijn stem een keertje, is het 'Jij mag niet roepen tegen mij!' Neem ik in de winkel haar arm om haar mee te nemen is het 'AUW MAMA, je doet me pijn!!' (en dan moet je die mensen zien kijken, heb ik gelukkig schijt aan) Vaak mompelt ze gewoon ook iets als ik haar toespreek. 'ik vind jou niet lief' 'dat mag jij niet zeggen'. En als ik dan vraag 'WAT zei je?' Dan zegt ze vlug 'niks!'.
Ik moet nu bijna huilen en lachen tegelijk Het klinkt allemaal zo bekend! Ook vooral dat zachte gemompel als je wat zegt. Ik hoor ook vaak: ik vind jou niet meer lief mama! Stomme mama!
oh echt he.. gelukkig is het dus een faaaaasseeeee die van ons heeft vanavond een piekdag qua vervelend gedrag. ze komt niet tot spelen, wil niks en alles is huilen. *zucht* en dan nog een drukke dreumes erbij...
Als ik ergens een keer tegen haar geschreeuwd heb die dag (wat ik ook rot vind van mezelf), dan zegt ze 's avonds als ik zeg 'ik hou van jou' bij het slapen gaan 'ik niet van jou, mama' met zo'n droevig stemmetje. En als ik dan vraag waarom niet, dan zegt ze 'omdat jij altijd op mij moppert'. Leg ik uit waarom dat dan ook weer was, dat dat niet goed was, maar dat zij ook dingen anders kan doen dan gaat ze huilen en honderd keer sorry zeggen en zeggen dat ze het nooit meer zal doen. Echt heel zielig. En natuurlijk doet ze het de volgende dag gewoon weer, alsof het haar overkomt, en als ik haar eraan herinner dat ze het anders zal doen dan zegt ze huilend 'maar ik kan het niet, ik probeer het wel, maar het lukt me niet. Ik wou dat ik groter was, dan kon ik alles'. Dan breekt m'n hart echt. Alsof je vastzit in de situatie ofzo. Weet ook echt wel dat ze het niet doet om ons te sarren ofzo, maar je wordt er gewoon gek van, nooit luisteren, overal discussies over. Ze wil niets. Vooral dingen waar ze geen keus in heeft eindigt in drama's waarbij zij krijst en ik haar in de houtgreep hou e.d. En dan bedoel ik dus: tandenpoetsen, haren kammen, haren wassen, handen wassen (als we naar de kinderboerderij zijn gegaan vind ik dat gewoon noodzakelijk). Pfffffff... maar vind het vooral ook zo zielig voor haar dat ze zich kennelijk zo ongelukkig en niet begrepen voelt dat ze de hele dag alleen maar aan het huilen is. Waardoor ik weer nog chagerijniger word en zij zich nog rotter voelt... (Of dat ik erdoor in huilen uitbarst, nog erger, want dan denkt ze dat ze MIJ ongelukkig maakt, wat ze heel erg vindt).
Hier was het na 2 dagen ook weer mis vanavond.... Ging de afgelopen 2 dagen echt goed, ze was lekker vrolijk! Maar vanavond....pff het begint dan met eten: Dus hoef ik niet, dat lust ik niet...En dat gejengel gaat dor totdat ze begint te huilen en dan gaat het weer mis!