Ik moet even mijn ei (yes, leuke woordspeling ) kwijt, vandaar dat ik het hier maar neer gooi. Ik en mijn vriend zijn 1,5 jaar geleden in overleg gestopt met de pil. Niet om zwanger te worden, maar vooral omdat mijn libido erg laag was en ik het ook wel zag zitten om even geen hormonen meer in te nemen. Daarbij was ik natuurlijk (met mijn toen al grote kinderwens), heel benieuwd naar mijn cyclus. Sindsdien hebben we eerst een tijdje condooms gebruikt, maar die werd vriendlief al snel beu. Die lieten we dus steeds vaker liggen en vriend ging gewoon voor het zingen de kerk uit . Hem ook meteen duidelijk gemaakt dat dat natuurlijk niet echt een veilige methode was en dat het dan nog wel eens 'mis' kon gaan. Dat wist hij en dat was geen probleem zij die, mocht het gebeuren dan is het oke. Hij weet ook dat ik een grote kinderwens heb en heeft dat zelf ook wel een beetje. Ja, een beetje, want hij wil er nu nog niet helemaal voor gaan. Tot grote frustratie van mij dus, want bij mij rammelen ze al sinds mijn 18e (we zijn nu bijna 7 jaar samen, 2 jaar nadat we een relatie kregen begon het geklingel haha). Natuurlijk was het toen niet de juiste tijd en achteraf is het maar goed dat we toen niet begonnen zijn. Maar het is nu toch wel heel ernstig, ik ben er (te) veel mee bezig. Als reden geeft hij op dat hij zich zorgen maakt om de financiën, ook heeft hij al eens toegegeven dat hij het toch raar vind dat het nooit raak is geweest in het afgelopen jaar dat we voor het zingen.. naja je snapt hem. We wonen dit jaar alweer 4 jaar samen in een huisje met 3 slaapkamers (waar nog een kamer leegstaat), beide een opleiding gedaan, hij werkt 40 uur en ik ben net weer opnieuw in dienst bij het kinderdagverblijf (dus nog geen vast contract) en heb ik net gesolliciteerd naar een baan voor erbij. Maar willen we echt daarop wachten, meer financiële zekerheid? Gaat dat er überhaupt wel komen in deze tijd waarin bijna alle banen onder druk staan? Sorry als het een wat lang verhaal is geworden, mijn vragen aan jullie zijn eigenlijk vooral hoe jullie mannen hierin stonden. Was die kinderwens er bij hen meteen, hoe lang heeft dat bij jullie geduurd voordat hij er aan toe was? Daarbij ben ik benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden; hebben jullie tips voor mij hoe ik hiermee om kan gaan? En hadden jullie zelf alles netjes op de rit voordat jullie aan kinderen begonnen? Bedankt voor het lezen in ieder geval!
Het enige dat je kunt doen is met je vriend de zorgen bespreken. Waar maakt hij zich precies zorgen om? Wat moet er gebeuren willen die zorgen weg zijn, waar liggen die granzen (zekerheid heb je nooit) etc. Feit blijft dat als hij er om welke reden dan ook niet klaar voor is, je echt zult moeten wachten. Iig veel succes!
Bedankt voor je antwoord, ik zal sowieso (wanneer ik een goed moment vind) er nog eens voor gaan zitten met hem en het nog eens bespreken. Ik zie dat jij zwanger bent, gefeliciteerd!!
Dank je! Ik snap wel hoe frustrerend het is. Juist door dan echt goed op de punten in te gaan waar hij zich zorgen om maakt, kan helpen duidelijk te krijgen of het echt alleen financien zijn bijv of dat hij er mentaal nog niet klaar voor is.
Bij ons ging het ongeveer hetzelfde.. Mijn vriend was bang voor t financiële gebied enz.. Ik was werkloos.. 2012 om precies te zijn.. Ik was aan t rommelen me m'n pil.. Het werkte zo niet.. Na een relatie van 10 jaar werd het tijd voor een volgende stap... Na praten met m'n huisarts en vriend (die tenslotte toen net 35 was) ben ik gestopt met roken en met de pil.. Maar het lukte niet.. Zijn er bijna 2 jaar mee bezig geweest.. En nu verwachten we ons eerste zoontje over een week of 4/6 En wat is hij trots!!
Tot voor een paar maanden herkenbaar, mijn vriend had ook wat langer nodig om er echt klaar voor te zijn. Hij wist wel dat hij kinderen wilde, maar wist niet of net moment juist was om het voor het echt te gaan proberen. Ondertussen rammelden mijn eierstokken mijn lijf uit, maar ja. Je moet er met z'n tweeën voor zijn en wilde ook echt dat hij er ook volledig achterstond. Ik heb hem die ruimte gegeven en regelmatig gepraat over hoe wij onze toekomst met kinderen zouden zien. Eerst hadden we na de zomer in gedachte, dit ivm een vakantie etc etc. Heb toen wel mijn spiraaltje alvast laten verwijderen zodat mijn cyclus op gang kon komen. Maar de condooms vonden we beiden niet prettig en denk dat die aanloop vl ook heeft inzien van, wanneer is het juiste moment? Nu stel je het uit vanwege vakantie, maar wie weet ben je ook een jaar bezig. Na die eerste maand zijn we er dus ook meteen voor gegaan. Die ommekeer kan dus best snel komen, blijf gewoon praten en open staan voor zijn argumenten. Komt vanzelf goed met de tijd!
Mijn man dacht dat een kind 1000 euro per maand koste. Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dan je een kind zo duur kan maken als je zelf wilt en tuurlijk kosten kinderen wel geld maar niet zoveel. Daardoor wilde hij ook geen kinderen tot Ijn vriendenkring kinderen kregen toen begon het bij hem te kriebelen. We hebben nu 3 kindjes waarvan er 1 in de hemel woont en we willen misschien voornog een kindje gaan. De twijfel lag eerst bij hem en nu hij groen licht heeft gegeven zeg maar twijfel ik. Morgen eerst maar een gesprek aan met de gyn en kan DE beslissing proberen te maken. Ik weet niet precies hoe oud jullie zijn schat zo'n 25 jaar in uit je verhaal. Dus nog best jong. Meestal zijn vrouwen er eerder aan toe dan mannen. Ik zou zeggen geef het de tijd hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook lang moeten wachten maar het word beloont als je een kleintje in je armen hebt.
Hier manlief ook heel bang voor de financien. Dus bij de eerste eens alles op een rijtje gezet. Echt doorgerekend met excelsheets. Toen hij zag dat het goed zat was het snel bekeken. Nu met mijn rammelende eierstokken voor een 2e heeft hij meer tijd nodig. weer komen de financiën omhoog, maar weet hij ook niet of hij wel een 2e wil. Voor de financien hebben we alweer gezeten, maar nu heeft hij toch nog wat meer tijd nodig. En natuurlijk krijgt hij die, al is het soms heel lastig. Maar net zo goed dat hij kan en mag praten doe ik het ook. Uiteindelijk komen we er wel uit.
Gefeliciteerd Stephie, super fijn! Leuk ook dat hij nu zo trots is, bedankt voor je verhaal. En ja dat vind ik dus ook LV'tje. Ik wil natuurlijk ook dat hij er enthousiast voor is, maar je gevoel kan zo in de weg zitten dan hé. Ik wil hem ook de ruimte geven, maar ben nu toch wel toe aan een bepaalde zekerheid ofzo. Ik zal ook zeker open blijven staan voor zijn argumenten. Ik ben 23 kwebbel (ja inderdaad nog jong maar de wens was er dan ook al vroeg) en mijn vriend is bijna 26. Grappig dat jouw vriend dacht dat een baby zo duur zou zijn, zal mijn vriend eens pijlen hoe duur dat hij denkt dat het gaat zijn. Wat heftig dat jullie een kindje hebben verloren! Succes met je beslissing! Bedankt voor jullie antwoorden.
Goede tip inderdaad Happy om eens alles op te schrijven. Jammer dat hij nu twijfelt over een tweede, ik hoop dat er ook voor jou snel duidelijkheid komt!
Dank je maar net zoals wij komen jullie er ook wel uit. Mannen kijken nou eenmaal anders er tegen aan. Dat we een moeilijke zwangerschap hebben gehad en bevalling met onze tweeling en met alles wat we daarom heen hebben mee gemaakt heeft ook met de twijfels te maken en daarom wou hij eerst niet nog een kindje. Nu hij ja heeft gezegd en het voor mij ietsje dichterbij komt ja slaat de angst een beetje toe en dus de twijfel. Praat eens goet met hem en laat hem zich eens voorstellen een kleintje van jullie samen. Bereken idd de financien en bereken wat je kwijt zal zijn p.m en wat je overhoud als je voeding luiers etc eraf hebt gehaald en hebben jullie genoeg om eeb baby uitzet te kopen. Zet alles op papier en leg het aan hem uit en zeg hoe jij erin staat. En zeg ook dat hoe.jullie nu bezig zijn dat het risico groot is en je er dan beter goed achter kan staan. Misschien gaan dan de twijfels weg?
thanx, komt goed. als hij praat over de 2e heeft hij het (weer) over een zomerkindje. als hij dat volgend jaar wil moet hij langzamerhand opschieten
Ik kan me voorstellen dat de drempel dan nog wat hoger ligt kwebbel! Veel succes in ieder geval. En bedankt voor de tips. Dan zou je rond deze tijd wel aan de slag moeten ja Happy!
Hier was het juist andersom vl was er al een tijdje klaar voor terwijl ik ook nog erg twijfelden niet zo zeer het werk hadden allebei vast contract. Ik was er gewoon nog niet aan toe. Door er veel over te praten en voor hem geduld te hebben ben ik uiteindelijk naar 3 maanden gestopt. absoluut geen spijt daarvan nu al bijna een jaar verder en nog niet zwanger. S6 komt vast goed
ik heb voorgaande berichten niet gelezen. maar jou verhaal komt me zoooo bekend voor. Ik ben ook sinds mn 18 samen met mn partner en na 6,5 jaar was ik het zat. Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij hele erge ruzie hebben gehad en bijna op het punt waren dat we uit elkaar gingen vlak voor ik zwanger raakte. Mijn eierstokken rammelde al sinds mn 18 en hij hield me wat betreft kinderen krijgen erg aan het lijntje. Hij zei altijd dat hij geen kinderen wilde maar als het dan toch zo was dan maar 2 (iemand die geen kinderen wil wil er al helemaal geen 2) Ik stopte met de pil vanwegen medicijnen die niet samen gingen met de pil en voelde me stukken beter ( hier ook voot het zingen de kerk uit). Tegen vl gezegt dat als hij geen kinderen wilde hier de pak condooms was maar dat ik er niet aan ging denken, ik denk dat er 3 gebruikt zijn en toen hier ook over naar voor het zingen de kerk uit. Ik baalde er wel van dat ik daardoor niet zwanger raakte want dat hoopte ik toch een beetje. Vriend voelde de frustratie en is uit eindelijk overstag gegaan 9 hij zei eerst ook nog financieen en ik was bezig met mn keuring (ben uiteindelijk afgekeurd door meerdere opertatie's aan mn hand. Ik was gelijk zwanger. Ons zoontje is inmiddels 13 maanden en vl is heeeeel gek met hem hij zegt nu ook wel eens niet te snappen waar hij nou zo moeilijk over deed. Nu weer een beetje het zelfde ik wil voor een 2e gaan maar vl is net een eigen zaak begonnen en ik heb een uitkering. Ik geef borstvoeding en slikte ddaardoor de minipil maar had last van bijwerking, dus 2 maanden geleden gestopt 1e maand netjes condoom, daarna weer voor het zingen de kerk uit en sinds gisteren het echte werk. Maar dit keer is de druk niet zo hoog, want ik weet dat hij ook nog wel een 2e wil dus het komt goed. beetje lang verhaal geworden . Het is belangrijk om duidelijk te zijn hij speelt nu met je gevoelens, wel gedeeltelijk onveilig willen vrijen maar eigenlijk nog geen kinderen dat is erg tegenstrijdig. Mischien heeft hij net als mijn vriend moeite om de knoop door te hakken om er voor te gaan en moet je hem hier een beetje in begeleiden
Ik ben er echt van overtuigd dat als jullie al een poosje vrijen zonder anticonceptie, en hij zou het niet erg vinden als het een keer raak zou zijn, dat hij wel graag wil maar niet daadwerkelijk voor zichzelf durft te zeggen dat hij er klaar voor is. Je zet toch stap in het onbekende, het is niet makkelijk om daar 'bewust' voor te gaan, maar makkelijker om het je te laten overkomen ('per ongeluk' of per toeval zwanger raken). Als je begrijpt wat ik bedoel
Jouw verhaal klinkt inderdaad veel op die van mij kleinmonster! Ik hoop dat mijn vriend ook snel van gedachten veranderd. Het is voor mij inderdaad heel dubbel allemaal, ook door sommige opmerkingen die hij maakt. Dan denk ik ergens (wat ijsthee ook zegt) dat hij wel wil maar gewoon niet durft. Maar dat spreekt die dan natuurlijk niet uit haha, mannen. Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden Kleinmonster! En bedankt voor jullie reacties, vind het leuk om jullie verhalen te lezen.
Vriendlief was er hier ook niet aan toe toen mijn eierstokken al hevig rammelden. Ik was er ook veel mee bezig, vond het bijvoorbeeld leuk om alvast naar kinderdingen te zoeken op marktplaats (gewoon even kijken wat er zo'n beetje wordt aangeboden) Maar dat hielp niet.. Mijn vriend maakte juist nog duidelijker dat hij er niet aan toe was. Ik heb mezelf toen ook halt toegeroepen.. Wij hebben toen een tijdsafspraak gemaakt, tegen de tijd dat het zover was was m'n vriend er ook op ingesteld en gaan we er samen voor. Ik vind het belangrijk dat we er samen klaar voor zijn.
Heel herkenbaar hoor. Voor de eerste was ik er al een paar jaar "klaar" voor. Toen we 9 jaar bij elkaar waren, had ik hem eindelijk zo ver. Bij hem waren ook vooral de financiën zijn zorgen (al hadden we beide toen een vast fulltime contract). Uiteindelijk als resultaat een mooie zoon in 2011. En nu gaan we voor een tweede, maar ook nu was ik er eerder klaar voor dan hij. Al was het dit keer ook wel logisch dat hij tegenhield. Eind vorig jaar kwamen allebei onze werkgevers in de problemen en volgden er ontslagrondes. Ik kwam er goed doorheen, maar voor mijn man was er in eerste instantie ontslag aangevraagd bij het UWV. Toen kreeg hij een aanbod voor herplaatsing in een andere functie, die hij uiteraard wel aannam. Maar het duurde best een tijd voor dat eens zwart op wit stond. Nu zijn we ruim een half jaar verder en gaat het vooral op zijn werk nog steeds niet helemaal lekker. Er wordt nog aardig bezuinigd. Dus dat maakt hem (logisch) angstig. Maar mijn rammelende eierstokken zorgden voor een tegenstrijdig gevoel. Afgelopen woensdag hebben we het zoveelste gesprek gehad, waarbij hij uiteindelijk ook aangaf dat hij het wel heel graag wilt, maar toch eng vind met de situatie op zijn werk. Maar hij was het ook wel zat om elke keer weer uit te stellen. Je weet niet hoe lang het gaat duren (kan ook snel gaan natuurlijk). Stel je wacht nu nog een jaar om de situatie op de zaak aan te kijken en in die tijd gebeurt niks, dan heb je spijt dat je lang gewacht hebt. Dus wij hebben gelukkig nu besloten om er weer voor te gaan Maar ik vond wel al die tijd dat je uiteindelijk samen tot die beslissing moet komen. Mannen hebben vaak meer de tijd nodig om eraan te wennen. Succes meid!