Mijn vader zit in een particulier verpleeghuis aan de andere kant van het land omdat hij de ziekte van parkinson heeft. Nou probeer ik wel elke week met hem te bellen en we gaan een paar keer per jaar op visite, maar de laatste tijd valt het me zo zwaar om hem te bellen. Door de ziekte is hij zo moeilijk te verstaan en daarnaast gaat hij steeds meer met een accent te praten waardoor ik hem praktisch niet meer volg. Als hij iets verteld dan zeg ik soms ja terwijl ik niet eens weet of dat het juiste antwoord is. Het doet me zoveel pijn om tegen hem te zeggen dat ik hem niet versta maar helaas moet ik dat veel vaker zeggen, want ik volg gewoon echt niet wat hij zegt. Op dit soort momenten kan ik wel janken! Doordat ik geen contact meer heb met mn moeder en zussen kan ik hun dus ook niet opbellen om te vragen hoe het met mn vader gaat en of er nieuws over hem is. En ik wil ook niet alleen de verpleegkundigen spreken maar hem ook aan de telefoon hebben, zodat hij weet dat ik aan hem denk. Pfff ik vind het soms zo moeilijk en hard!
Rot voor je, kan me voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn voor je Misschien af en toe een leuk kaartje sturen of een ander kadootje? Moeilijk hoor...
Lijkt me ook heel moeilijk. Vindt het voor mijn werk soms al moeilijk als ik bewoners moeilijk kan verstaan, laat staan als het je vader is!! Idd gewoon heel vaak kaartjes sturen, ik merk dat ik dat zelf vaak tegen vindt vallen bij ons hoe vaak de mensen een leuk kaartje krijgen. Als je wilt weten hoe het met hem gaat zou je het eerst aan het verplegend personeel kunnen vragen zodat je wel duidelijk hoort en weet hoe of wat en gewoon daarna als je je vader aan de tel krijgt het nog aan hem vragen. Sterkte!!
hey, ik zou gewoon de volgende keer (als je bij hem bent ) zo eerlijk mogelijk tegen hem zeggen dat je hem helaas steeds minder goed gaat verstaan door de tel maar dat niet betekend dat je minder aandacht hebt voor het gesprek. meeste mensen die dit hebben begrijpen dat best wel. Ik heb in een oudere tehuis gewerkt en ook met mensen die heel slim en pienter zijn bij geest maar lichamelijk kon ik ze gewoon heel slecht begrijpen. meestal hielp het even om even samen te zitten zoveer het ging of gaat bij die persoon, Rustig ademen en het hem dan nog een keertje laten zeggen. is een hele vervelende ziekte, waar constant om wegen moeten gezocht worden om het iemand gemakkelijk te kunnen maken voor hem / haar en de omgeving ( familie ) ik wens jullie veel sterkte toe en gewoon eerlijk zijn of lekker even een potje janken dat mag best xxjes bolly
Wat ontzettend moeilijk voor je zeg Ik zou in ieder geval open zijn over je gevoelens naar hem, dan begrijpt hij het echt wel. En misschien dat je regelmatig een lieve kaart naar hem kunt sturen zodat je hem minder "moet" bellen? Met daarbij bijv. foto's en verhalen over je leven? Dat zal ie vast wel waarderen... En blijf hem zeggen dat je van hem houdt.
Denk ook idd dat als je hem uitlegd dat je hem moeilijker gaat verstaan hij dat ook wel begrijpt. Hij weet zelf denk ik ook wel dat hij moeilijker te verstaan is, dus snapt hij het echt wel dat het voor anderen ook moeilijker wordt.
Ik weet hoe je je voelt. Ik heb het jaren geleden met mijn opa gehad, die had ook Parkinson. Hij was op een gegeven moment ook niet meer te verstaan en zei idd ook vaak maar ja terwijl ik dan in zijn ogen zag dat dat niet klopte. Het is zo moeilijk. Ik was nog erg jong toen (een paar dagen voor mijn 16e verjaardag overleed hij), maar ik denk dat het misschien wel helpt om het hem te zeggen dat je hem niet volgt. Geestelijk mankeert hem niks natuurlijk, heel veel sterkte in ieder geval!
Weet wel dat het fijner is om te melden dat je hem niet goed verstaat, dan te roepen 'ja, ja' en ondertussen had het bijvoorbeeld 'nee' moeten zijn. Dan voelt hij zich denk ik meer onbegrepen. Dus blijf wel eerlijk tegen hem!
dankjullie wel allemaal, ja ik probeer het hem wel te zeggen ook door gewoon te zeggen ja ik versta je nu echt niet of ik volg het niet wat je zegt. Ook heb ik de vorige keer dat we er waren (vorige maand) ook gezegt dat ik het soms heel moeilijk vind om hem te verstaan. Helaas is hij ook beginnend dement aan het worden dus wordt het in de toekomst misschien nog moeilijker om met hem te communiceren. Vandaag zei een tante van me ja je vader heeft een leuk nieuwtje maar je moet het hem maar vragen, dus ik vroeg ernaar en hij zegt nee hoor heb helemaal geen nieuwtje ik weet van niks dus dan is het ook weer moeilijk. Maargoed zal hem inderdaad eens vaker een kaartje sturen dat is wel een goeie tip, had ik eigenlijk niet eens aan gedacht. Kan ik gelijk foto's van ons nieuwe huis erbij doen!
Is een brief een goed idee? Dan kun je je gevoelens ook beter kwijt denk ik. Heb ik toen ook gedaan bij mijn opa. Hij was als een vader voor mij, heb toen mijn gevoelens op papier gezet en die brief is aan hem voorgelezen. Nadat hij was begraven hoorde ik van zijn vrouw dat ze moest zeggen van Opa tegen mij dat ik als een dochter voor hem was geweest. Nooit had hij dat gezegd (ik voelde dat wel) maar door die brief is dat gekomen. Heel veel Sterkte meid!
Heeeel erg moeilijk en erg herkenbaar! Mijn vader heeft 10 jaar in een verzorgingstehuis gezeten met parkinson en alzheimer. Gewoon eerlijk blijven zeggen dat je hem niet goed verstaat, krijgt hij iets van logopedie? Zo niet, misschien is dat een aanrader, dat kan best veel helpen. Ik wens je veel sterkte/succes toe. Hopelijk gaat het binnenkort beter. Als je meer wil weten mag je me altijd pben. Liefs
Mijn schoonvader had een 'broertje' van de ziekte van parkinson. Zoals Manuela al zei is logopedie een aanrader als hij dat nog niet heeft. Bij mijn schoonvader werd vooral gezegd langzaam praten en bij voorkeur 1 woord te gelijk (toen was de spraak al ontzettend slecht en waren de woorden bijna niet meer verstaanbaar).
ja hij krijgt wel logopedie en hij moet dan ook ff diep zuchten en heel langzaam praten en vaak gaat het dan redelijk en kan je de meeste woorden eruit pikken wat hij bedoelt.
Lijkt me idd moeilijk. In een persoonlijk gesprek is het toch makkelijker omdat je dan ook zijn gezichtsuitdrukkingen ziet. Is het geen optie om vaker langs te gaan?
het is voor ons 2 uur heen en 2 uur terug rijden. Meestal combineren we het dan met een bezoek aan mn oom en tante. Maar we hebben het niet zoooooooo breed om elke 2 weken ofzo te kunnen gaan meestal gaan we 1x per 2 maanden langs. Maar elke keer met pijn in mn hart. Want ik vind het hartverscheurend en pijnlijk om hem te zien.
Jeetje ook nog dementerend...Nou ik werk zelf met dementerende mensen (hebben idd ook vaak Parkinson) en kaartjes,bloemen, foto's vinden ze super om te krijgen! Je kan ook een mooi foto album of plakboek maken voor hem zodat hij daar vaak naar kan kijken met het verplegend personeel. Dan kan je er verhalen bij zetten zodat hij dat elke keer kan lezen of het voor gelezen kan worden. Misschien kan je een dvdfilm maken van jezelf en miss straks wel je gezin kan hij dat kijken of een compilatie van beelden van nu en vroeger miss? Als je dat hebt dan. Nogmaals sterkte!