Klopt. Maar als een pd een hormoonkwestie is dan lijkt mij hormoonpreperaat gepast. Ze zeiden dat tegen mij ook. Ik zei "geef me die pillen, baad het niet dan schaad het niet". Als je het niet probeert dan weet je het ook niet. Als ik die pillen niet had gekregen en geen steun had gehad van mijn ouders had ik hier ook niet meer gezeten. En mijn kleine man misschien ook niet meer. Terugdenkend aan die gedachte maakt me nog steeds verdrietig en boos. Waarom denk je dan...... Waarom moest dit mij overkomen en waarom ben ik niet goed geholpen gelijk, waarom eerst al die strijd en verschrikkelijke gedachtes, en angsten/paniek, huilen en noem maar op. Gelukkig is het nu over alleen heb ik nu een ptst. Daarvoor ga ik EMDR krijgen. Als ik dat ook af kan sluiten ben ik helemaal genezen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik echt ZIELSVEEL van mijn zoontje hou, en dat ik hem voor geen goud kwijt wil. En dat is wel eens anders geweest in het begin.
nou vanmiddag naar de psycholoog geweest en zij vertelde mij dat de huisarts haar had gebeld over hoe het met mij ging want hij heeft mij nog maar 1x gezien. hij wilde mij eigenlijk doorsturen naar de ggz, gelukkig vond mijn psycholoog dit niet nodig! ik mag dus gewoon bij haar blijven, en samen met haar besloten om wel aan de medicijnen te gaan om mij door het laatste stukje heen te helpen.