Hallo, Ik heb een zoontje die in februari 2 jaar wordt. Al een hele tijd hangt hij aan papa. In het begin als we alleen waren, ging het wel prima. Alleen nu gaat hij in die tijd ook steeds om papa roepen en kijken waar papa is. Eerst dacht ik het is een fase, geen probleem. Anderen gaven ook aan dat het maar een fase zal zijn. Het is echter sinds juli al zo en niet anders geweest. Het voelt dus niet meer als een fase. Natuurlijk is het mooi dat papa een goede band heeft met z'n zoontje. Maar het is nu wel frustrerend voor mij. Zijn we net leuk aan het spelen, komt papa thuis of naar beneden, dan besta ik niet meer en loopt hij in het spel weg naar zijn vader. Als we ergens naar toe gaan en papa loopt iets verder voor ons gelijk de hele tijd alleen maar papa roepen. Ik ben thuis en papa werkt. Dus het zou kunnen zijn dat hij dit doet omdat hij papa minder ziet. Echter in de vakantie als papa wel thuis is, blijft dit doorgaan. En nu in de kerstvakantie was hij 2 weken thuis en het aan papa hangen en om hem roepen wordt alleen maar erger. Als ik even niets om handen heb en alle tijd heb om met hem te spelen dan zoekt hij toch zijn vader op en gaat hem storen om met hem te spelen. Als papa thuis komt dan hangt hij aan de benen van zijn vader. Hij komt dan ook niet meer naar mij toe. Als ik na een dagje weg thuis komt, krijg ik wel een lieve begroeting maar daarna toch weer bij zijn vader terwijl dit andersom dus niet gebeurt. Ik word hier onzeker van. En hoe mooi het ook is dat ze zo'n goede band hebben, het is toch niet fijn dat ik blij ben als manlief weg gaat zodat ik weer even tijd heb met m'n zoontje. Het voelt niet fijn en ik kan niet optimaal genieten van ons gezin. Ik zie ook al zo'n scenario voor me dat hij later in alle dingen gaat kiezen voor papa. Dus als ik en z'n vader allebei iets anders gaan doen en hij moet met 1 van ons mee dat hij dan altijd met z'n vader meegaat. Ik voel me vaak zo'n buitenstander. En dat wil ik niet voelen. Ik dacht dat zonen meestal aan mama hangen en dochters juist aan vaders. Meer mensen die dit kennen of meegemaakt hebben of advies hebben?
Pfffff, ja ik helaas! Vond het net zoals jij ook erg vervelend. En het ging hier precies zoals jij beschrijft. Ik ben het op een gegeven moment gaan accepteren, want merkte dat het averechts werkte als ik het ging forceren. Zoontje is nou 3,5 en het is hier ondertussen een stuk beter geworden.
Zou mij er niet zo druk om maken. Er komt een moment dat je het denkt van roep nu eens papa. In plaats altijd alleen maar mama.
@ Jinxx, Ook vervelend voor jou dat het net zo is als bij ons. Wel goed dat je het bent gaan accepteren. Ik kan dat nog niet. Weet ook niet goed hoe. Rationeel kan ik wel accepteren maar het gevoel blijft. Mag ik vragen wat er bij jullie nu veranderd is? Heeft dit gedrag bij jullie meer dan een jaar geduurd? @ Elmo, ik probeer me ook niet druk te maken en het gevoel vaak maar weg te stoppen. Maar vandaag lukt me dat niet zo goed. Man werkt thuis en iedere x als hij naar beneden komt, stort onze zoon zich op hem. Ik voel me meer een oppas dan een moeder . Ik zit ook al een tijd op dat moment te wachten dat hij steeds mama roept (en mij dan ook bedoelt hihi, want mama roepen kan hij wel alleen tegen iedereen) en het dan misschien zat wordt. Maar helaas lijkt dat moment steeds verder weg.
Hier begon het rond 1,5 en heeft idd ruim 1,5 jaar geduurd voordat het wat minder werd. Omslagpunt is denk ik de geboorte van onze dochter geweest. Heb een postnatale depressie gehad waarbij ik een weekje opgenomen ben geweest... Eerst werd het daardoor alleen maar erger, maar toen ik weer thuis was en mezelf weer onder controle kreeg is het een tijdje alleen maar 'mama' geweest. Nu het weer normaal is dat ik thuis ben en m'n man aan het werk is, is het zo'n beetje 50-50 geworden en dat vind ik zelf prima zo Heb me er dat 1,5 jaar aan vastgehouden dat het juist fijn is dat hij zo'n goeie band met z'n vader heeft. Moet wel zeggen dat me dat de ene keer beter lukte dan de andere keer hoor, en heeft echt een tijdje geduurd voordat ik dat kon accepteren. (Ben bijv. echt wel eens huilend naar boven gerend wanneer m'n zoontje wederom duidelijk z'n voorkeur liet zien )
Herkenbaar..... ons zoontje inmiddels 5 jaar heeft dit al vanaf zijn 2e de ene maand is het erger dan de andere maar hij heeft echt van zijn 2e tot 3e contant aan papa gehangen. Nu heeft hij fases 2 maanden mama 1 maand papa dan weer 4 maanden mama en dan weer 6 maanden papa. Heel verschillend. Ojah als hij ziek is is alleen mama goed dus als de nood hoog is kiest hij voor mij Ik maak mijzelf er niet zo druk om. maar soms is zo'n fase niet leuk!
Mijn zoon van 7 is een mama's kindje Mijn dochter van 5 is beide kindje,,,wat haar op het moment het beste uit komt Mijn dochter van 2 is een papa's kindje, altijd al geweest. Mijn zoon van 3 maand ...tja spreekt voor zich Ze hebben allemaal een papa fase gehad, alleen onze dochter van 2 is er in blijven hangen, ik vind het niet erg maar juist heerlijk haha Komt vanzelf goed later als ze groter is gaat ze lekker met mama op stap voor nieuwe kleren
Iedereen zegt wel heel makkelijk 'dat het wel over gaat' maar tis erg frustrerend als je er zelf middenin zit Werd er ook moedeloos van hoor... Want voor m'n gevoel deed ik alles met hem: wie gaat er altijd mee naar de dokter? Mama... Wie stond er aan z'n bed gekluisterd toen ie buisjes kreeg? Mama... Wie neemt er zelfs onbetaald verlof op als meneer ziek is? Mama... Haha, dan wil je er ook wel eens iets voor terug. Hoewel ik weet dat zo'n klein hummeltje daar nog helemaal geen besef van heeft hoor Maar een blijk van waardering zou af en toe wel fijn zijn
Lastig zeg! Kan me voorstellen dat het voor jou niet altijd leuk is. Ondanks dat het waarschijnlijk een hele lange fase is, doet dat natuurlijk niks af aan jouw gevoel en dat het je zo nu en dan onzeker maakt. Bij ons is het precies andersom en ik wordt daar af en toe helemaal schijt ziek van. Als ik thuis ben mag papa helemaal niks bij hem doen. Z'n luier moet ik verschonen, z'n neus afvegen, z'n jas aantrekken, drinken pakken, naar bed brengen.. echt alles! Soms heeft hij gewoon pech maar dan is echt echt gillen en krijgen. Maar ik wil niet dat meneer van 2 gaat bepalen wat er gaat gebeuren. Ook ik hou me er maar aan vast dat het de zoveelste fase is
Precies Jinxx! Ik weet ook dat zo'n hummeltje er geen besef van heeft en dat het heel normaal is dat je als ouder alles voor je kindje over hebt. Maar hier is het inderdaad ook zo dat ik alles regel, uit bed ga enz enz. Ik zet er dingen voor opzij. Ik zou mijn kinderen voor laten gaan op sport bijv. als dat nodig is. Mijn man is zeker een goede vader maar doet verder wel zijn eigen ding en vindt het soms best lastig om rekening te houden met slaapjes en andere beperkingen die erbij horen. Ik heb het gevoel dat ik hard moet werken om aandacht en genegenheid te krijgen en papa hoeft er helemaal niets voor te doen. Wat ik zal eerder zei, ik voel me vaak een oppas/gastouder en als papa dan komt dan is hij de ouder die het kindje dan op komt halen. Zo'n band is mooi tussen vader en kind, dat hoor ik ook vaak als argument en dat spreek ik ook niet tegen. Maar hoe zit het dan met de moeder? Is dat dan niet zo bijzonder mooi omdat wij al een band hebben omdat wij het kind gebaard hebben? Hij hoeft ook echt geen voorkeur voor mij te hebben maar ongeveer 50-50 zou heel fijn wezen. Het is gewoon zwaar om je een buitenstaander te voelen en dat al zo lang. Dan is het moeilijk om het te relativeren. Ik vraag me ook af waarom mijn zoontje dit zo erg heeft. Waar wordt dat door bepaald?
Herkenbaar hier met de oudste. Altijd papa's kindje geweest tot ongeveer 3,5 jaar. Toen was het ineens mama ( sinds ik thuis zat ivm zwangerschapsverlof). Toen was het alleen mama en nu zijn we allebei weer in de picture voor haar. Ik vond het ook lastig, maar wel ervaren dat je het niet kan afdwingen. Belangrijk in ieder geval dat papa jou niet afvalt, dus als afspraak is dat jij hem bv een avond naar bed brengt en hij gilt om papa, hier niet direct gehoor aan wordt gegeven door papa etc het is lastig, I know, heeft hier 3,5 jaar geduurd ( op gegeven moment werd ze zelf geïrriteerd als ze zag dat ik thuis kwam ) , maar ineens was het over. Proberen te relativeren, vooral niet op jezelf betrekken. Het betekent niet dat hij minder van jou houdt.
Joh, dat kun je nu écht nog niet zeggen hoor. Bij ons was het bij de oudste en is het bij de jongste precies andersom. Ze wilden juist altijd bij mij zijn en mn man was altijd tweede keus. Inmiddels is mn dochter 4 en is het helemaal niet meet zo. Ze is nu ongeveer even graag bij ons beiden. Ik denk dat er zo rond 2,5 langzaam aan verandering in kwam. In ieder geval is het heel normaal en betekent het echt niet dat je altijd een mindere band met je zoontje zal hebben. Wat betreft zonen met moeders en dochters met vaders, volgens mij is dat volklore lariekoek en is er geen enkel bewijs voor .