Ik ben er kapot van. Vorig jaar toen ik nog getrouwd was, nog samenwoonde als gezin hebben we een pup aangeschaft. Alles op alles gezet voor dat hondje..flink bedrag neergelegd en zo blij was ik ermee. Nu een jaar later, alleenstaande moeder van 2 drukke kleintjes kan ik het lichamelijk allemaal niet meer aan. Het is een enorme enthousiasteling vol energie. Een paar simpele wandelingen zijn niet genoeg. Ik heb het geprobeerd vol te houden maar de pijn in mijn gewrichten maakt het zo moeilijk. Het continu huishouden door de vele haren die hij verliest enz. Nu heeb ik de knoop doorgehakt een paar dagen. De fokker gebeld en gevraagd of ze me wilden helpen een nieuw huisje te zoeken. Iemand die verstand heeft van het ras. Het zou wel even duren waarschijnlijk. Nou niet dus. Vandaag werd ik gebeld dat er een kandidaat is. Een best goede waarschijnlijk. Een stel in de 60 zonder kinderen die in princiepe tijd genoeg hebben. Ik merk dat ik nu al zoek naar punten waarin ze niet goed genoeg zouden zijn voor hem. Maar eigenlijk weet ik beter. Ik ben er kapot van. Ik weet dat ik het niet ga volhouden maar de gedachte dat hij er straks niet meer is... ik ga m zo verschrikkelijk missen. Mijn knuffelhondje, maatje, zo trouw dat hij is. Ik moet t even ergens kwijt. Heb het de kinderen proberen te vertellen, gelijk verdriet. Ze snappen het niet. Hoe ga ik hier doorkomen?
Oh, maar dat is zo begrijpelijk. En logisch dat jullie allemaal zo verdrietig zijn! Dat mag ook! Maar je kiest nu de beste weg voor iedereen. Ik weet niet wat je precies hebt, maar ik verwacht iets van reuma (?). Dit is voor jullie hond ook niet leuk. Een hond zie zijn energie niet kwijt kan, is in huis ook niet leuk en soms zelfs ook niet meer "te vertrouwen". Kun je nog wel eens kijken hoe het gaat? Misschien totdat je het zelf helemaal een plekje hebt gegeven?
Wat een verschrikkelijke keuze om te moeten maken. Maar hoe verdrietig ook je maakt deze keuze omdat je van het beestje houd. Voor de kindjes is het extra sneu natuurlijk. Hun zien geen reden om jullie hondje weg te doen en uitleggen is op hun leeftijd erg moeilijk. Is er in de familie of vriendengroep niemand die hem graag adopteerd? Of je ex mogelijk? Zo is hij voor de kindjes nog "in de buurt". Sterkte!
Wat verdrietig, is er geen uilaatservice in de buurt? Die je hond bijv 3x per week lekker uit laat. Geen idee wat zoiets kost, maar probeer met je mee te denken
De 'kandidaten' komen zondag kennis maken. Ze hebben ook verstand van drukke hondjes en ook altijd honden gehad. Eigenlijk best positief dus. Ik heb van alles geprobeerd, ex kan niet die werkt 50 a 60 uur per week. Vrienden en familie willen geen hond. Uitlaatservice kan ik niet betalen. Ik hoop dat iedereen er snel aan zal wennen. Denk dat ik er het langst over doe. En nu ligt hij hier bij me op de bank helemaal tegen me aan gekropen. Ik ga dat knuffelen zo missen!
Wat moeilijk zeg! Heel veel sterkte, maar je doet wat het beste is voor je hondje. Kan je niet afspreken dat je hem bv 1 x per maand kan zien, of is dat te moeilijk? M'n moeder heeft het hondje van m'n vader overgenomen omdat hij er door ziekte niet meer voor kan zorgen. Als ze bij mij op bezoek is gaan we ook vaker even naar mn vader en nemen hondlief mee, pa vind het heerlijk om haar even te knuffelen. Hondje woont inmiddels bijna twee jaar bij m'n ma en stiefvader en heeft het fantastisch. M'n pa ziet ook in dat het beter is, maar heeft het er verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Ik kan je gevoel dus wel goed begrijpen. M'n vader doet het deugd om hondlief af en toe te zien. Mag ik vragen wat voor ras het is?
Onze hond (franse bulldog, 1 jaar) is ook druk en heeft veel aandacht nodig. Ze krijgt nu tekort en dat weet ik maar ik doe mn best. Het wordt vanzelf beter. Kindjes groeien, hond wordt meer volwassen.. Het is nog een pup!
Ik heb mijn lieveling herplaatst, om andere redenen dan jij. Van mijn twee honden heb ik er nog één. Ik heb hem maanden erg gemist en nu nog wel. Maar hij zit daar zo goed, hij heeft het zo ontzettend goed! Hij is die nieuwe eigenaren zo ontzettend waard! En dat is iets dat VEEL belangrijker is dan je eigen verdriet. Want zwart-wit gezegd is dat 'willen houden' een egoïstische emotie. Het gaat het in jouw geval helemaal waard zijn. Hond zit dadelijk op een super plaats, hij is in 2-3 weken gewend daar. Honden leven in het nu en kijken niet om naar het verleden. Jij hebt dan meer rust, je gezondheid verbeterd en dat komt weer ten goede aan je kinderen. Win-win situatie. Wat ik heb gedaan: ze zijn bij mij op bezoek geweest en we zijn wezen wandelen. Daarna heb ik mijn hond naar de nieuwe eigenaren toe gebracht, zo kwam ik in hun gezin en ik zag meteen dat het er prima aan toe ging.
Vandaag is het zover. De mensen komen kijken naar mijn hondje. En zo raar, deze week ging eigenlijk zo goed.Alsof hij het door heeft. Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe. Moet ik dan toch afwachten hoe het gaat als de kindjes op school zitten, toch cursus weer oppakken en doorzetten?of toch de knoop echt doorhakken? Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Het iszo'n schat en zo trouw aan mij. Pff
Ahhh begrijpelijk toch dat dat vervelend is en je verdrietig bent ik zou er ook niet aan moeten denken. Maar je maakt wel een goede keus door zelf aan te geven dat het niet gaat en je denkt ook in het belang van je hond. Die verdient natuurlijk ook een actief bestaan waarin ie zijn energie kwijt kan en dat lukt helaas bij jou niet vanwege je ziekte. Misschien kun je met ze afspreken dat je nog 1 of 2 x komt kijken als ie daar gewend is, zodat je ziet dat ie goed terecht komt? Als ze dat zelf willen natuurlijk. Ik vind dat je er goed aan doet hoor, het is wel lastig, maar voor de hond (en voor jou) wel de beste oplossing.
Kun je haar niet tijdelijk even bij die mensen laten logeren? Zodat je in de tussentijd kunt bijkomen en kunt nadenken wat je echt wilt. Is er ook niemand in de buurt die bijv. zelf honden heeft en jouw hond een keer per dag extra mee uitlaat. Mijn ouders gingen bijv. 2 keer per dag altijd naar het bos met hun eigen hond en namen dan de hond van mijn zus ook mee, omdat die ook erg actief was en veel beweging nodig had. Mijn zus kon toen ook moeilijker langere wandelingen maken, omdat zij net een kindje had en de hond kon duidelijk zijn energie niet kwijt.
Ik vind je besluit ontzettend dapper, en hoewel je er veel verdriet van hebt is het vaak beter voor het beestje. Wij hebben in hetzelfde schuitje gezeten zo'n 3 maanden geleden. Alleen mijn hondje had al 3x naar onze dochter gebeten. En zelfs toen vond ik het nog moeilijk om hem weg te doen. De laatste week dat hij bij ons was, was hij ook super rustig en lief en dan ga je weer twijfelen. Maar toen de nieuwe baasjes kwamen en zag hoe hij op hun reageerde wist ik dat het goed was. Ik mis hem nog steeds maar de gedachte dat hij het nu beter heeft maakt veel goed. Heel veel sterkte!
Nou die mensen wonen bijna 2 uur hiervandaan dus even logeren lijkt me geen fijn plan. En bovendien is hij dan al daar en maakt het voor de hond en die mensen ook niet prettig om dan weer weg te gaan. De buren zijn ook heel gek met de hond, ze willen er zelf geen maar laten hem wel eens voor me uit op slechte dagen. En wat het lastige is aan alles...ik heb dus bekken instabiliteit, hypermobiele gewrichten en fibromyalgie. Hoewel ik dat laatste niet altijd geloof. Maar de wandelingen zijn ergens ook wel weer goed voor me. Ik ben ook best bang dat ik dadelijk helemaal niet meer beweeg en ik volledig vast roest. Naar het bos gaan we zelf ook. Ik vind het heerlijk en de hond en kids ook. Ben ik nu alleen maar excuses aan t zoeken om hem toch bij me te houden? Ik kom er maar niet uit. Zo bang dat ik straks een hele verkeerde beslissing maak.
En het is een echte gezinshond, heb bewust voor dit ras gekozen. Een toller voor de kenners..en hij zal echt niet zomaar bijten..dat durf ik met zekerheid te zeggen.
Sterkte met je keuze, als ik het zo lees had ik het niet gedaan. Maar ik heb dan ook makkelijk praten, ik voel niet wat jij dagelijks moet doormaken qua pijn. Maar je liefde straalt ervan af en ik zeg altijd bij twijfel niet doen.
De tollers die ik ken zijn honden met heel veel werklust. Die hebben bovengemiddelde fysieke en mentale uitdaging nodig. Ik vind het ontzettend dapper als iemand durft te erkennen dat het nietgaat.
Heb even gegoogled, want geen idee wat voor hond een toller is, maar mooie hond! Knap dat je dit besluit hebt genomen. Beniewd hoe de kennismaking vandaag is gegaan.
Ik vind het ontzettend naar voor je dat je straks je trouwe viervoeter moet gaan missen, maar om eerlijk te zijn klinken de nieuwe eigenaren als een hele mooie plek voor hem. Jullie zullen hem ontzettend gaan missen, hij jullie ook, maar ik denk wel dat hij het naar zijn zin zal gaan hebben in zijn nieuwe roedel.
Ik heb zelf ook een hond, dus ik weet hoe erg je aan z'on beest hecht! Mijn hond heeft ook veel beweging nodig en ik heb het geluk dat zij al 3 jaar was toen mijn zoon werd geboren. Dus het opvoeden en de pubertijd etc hadden we al gehad. Als ik het goed begrijp is jouw hond net 1 jaar? 2 kleine kinderen en je bent zelf niet altijd fysiek in staat om je hond voldoende beweging te geven? Mijn advies: als de mensen die vandaag op bezoek zijn geweest geschikt zijn: doen. Je eigen hart breekt, maar hij krijgt de aandacht die hij nodig heeft. Dat zou ik pas echt hondenliefde vinden!! Ik wens je heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing!!