Hoi dames, Ik vroeg me af of iemand van jullie reeds ervaring heeft met een sociopaat/narcist in jullie dichte omgeving? Met dit bedoel ik partner, familie, vriendenkring... Hoe gaan jullie met deze mensen om? Kan je er überhaupt wel mee omgaan? Hoe kan je deze soort persoon steunen en in de goede richting duwen om zich te laten verzorgen? Kunnen deze personen wel geholpen worden? Ik zit met zoveel vragen maar niemand kan mij antwoord geven. Ik heb zelf te maken met een persoon die alle symptomen heeft van een sociopaat/narcist en ik zoek mensen die mij raad kunnen geven om hier mee om te gaan.
Een sociopaat is iemand met (kenmerken) van een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Dat is wat anders dan een narcist.Dat is iemand met (kenmerken) van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Heeft de persoon beiden en wat heeft de overhand? Kort en simpel gezegd zijn dit mensen waar je in het algemeen heel moeilijk mee om kan gaan. Bij een narcist kan het helpen om iemand de hemel in te prijzen. dat voelt nogal tegenstrijdig, maar vaak is dit de enige manier dat ze naar je luisteren. De kunst is om iets zo te brengen dat de narcist het idee heeft dat het zijn/ haar idee is. Bij ASPS is het heel belangrijk om je eigen grenzen te bewaken /duidelijk te maken en afstand te bewaren.
Ik heb helaas een partner die ook alle symptonen heeft...naar de buitenwereld toe komt hij over als een goede vader en partner maar binnenshuis is hij waardeloos.Het is verergerd toen hij met een burn out thuis kwam te zitten,hij gaat wel naar een psycholoog maar het helpt niet ook omdat de psych niet actief het gesprek aangaat met hem.Ik heb al heel veel geprobeerd te praten met hem ,helpt niet, hij vind zichzelf helemaal geweldig de de rest van de wereld snapt het niet.Hij vind zichzelf ook een geweldige vader maar ondertussen sta ik er echt alleen voor,hij wil niets doen voor en met de kleine,zelfs een flesje geven doet hij niet.Ik kan praten als brugman,niets helpt...inmiddels heb ik besloten om er een punt achter te zetten,vooral voor de veiligheid van mijn kleine mannetje , ik kan mijn kleine niet alleen laten met hem.Hij weet dat ik terug ga naar nederland maar hij weet nog niet dat hij niet meegaat...komt hij voorlopig ook niet achter omdat hij eind november voor ruim 5 maanden naar Oostenrijk gaat vanwege een baan.
Dank je wel Astre, ik heb voor mezelf een manier gevonden om het leefbaar te houden en ben nu aan het aftellen tot hij naar Oostenrijk gaat...valt niet mee omdat ik mezelf compleet wegcijfer. @daphnev85, je mag ook een pb sturen.
Ik vind het ontzettend vervelend voor jou en je kleine man MAAR hou er wel rekening mee dat je niet zomaar eventjes kan besluiten terug naar Nederland te verhuizen met je kleine man, je partner kan dan nu wel zo doen en je kan wel bij hem weg willen maar hij is en blijft de vader van je kindje, dus zorg dat je alles goed regelt omtrent je kindje. Ik geloof niet dat jij zomaar de kleine kan pakken en weg kan gaan en je partner moet dat dan maar accepteren?
Drieka, hij heeft de kleine niet eens erkend,dat kost namelijk geld...hij zou dan kindergeld moeten betalen voor hem wat word ingehouden op zijn loon.Het kindergeld komt dan wel weer bij mij en dus bij ons terecht maar dat was zijn reden. Op papier heeft de kleine dus geen vader. Geld is belangrijker voor hem... Dus ja,ik kan en mag de kleine gewoon meenemen en als hij contact wil met zijn zoon mag dat,moet hij hem wel eerst erkennen.
Wow sannever, het is alsof ik mijn verhaal lees. Ik stuur je een pb. @astre: ik woon in Frankrijk in hier noemt dit een 'pervers narcissique'. Ik vond dus op internet dat dit een sociopaat of narcist is. Er zal dus wel een groot verschil tussen de twee zitten. In mijn geval gaat het om in eerste instantie de perfecte prins, je de wereld beloven, daarna, eenmaal je vastgebonden aan die persoon bent, volgen er momenten met verwijten, opmerkingen over je fysiek, je personaliteit. Wanneer er alcohol bij kijken zijn er ook momenten van agressie, vernedering, geweld.... En daarna weer een periode waar hij het leven door een roze bril ziet. Kortom, een stap vooruit, twee stappen achteruit. Liegen, bedriegen, mentale spelletjes met me spelen, hij heeft altijd gelijk want ik ben toch maar een nul... Hij doet niks voor onze 3 maanden oude dochter maar weet wel altijd wel of ik iets fout doe... Hulp wil hij voorlopig niet zoeken, en ik ben niet zeker of hij dit ooit wel zal doen. Maar ik wil hem niet verlaten voor ik alles geprobeerd heb. Want het stomste van al is.... Ik hou ontzettend veel van hem
Ooohhh dat had je in je eerste verhaal niet verteld, nee dan heeft hij ook geen recht op het kindje en kun je gaan en staan waar je wilt natuurlijk. Dan zou ik direct vertrekken als hij voor zijn werk weg gaat, gewoon nu als hij werkt kijken wat je kan regelen hier in NL en hopelijk heb je snel een woning hier dan.
Ik heb een koopwoning in nl,deze komt 1 december weer vrij omdat ik het verhuurd had.Aangezien hij nu nog niet werkt vanwege die burn out kan ik weinig...op de achtergrond is mijn familie wel bezig voor me en steunen ze me ook heel erg.Zolang hij er nog vanuit gaat dat we samen naar nl verhuizen kan ik nu ook wel wat regelen vanaf hier.
Ben je niet bang dat hij dadelijk dan in NL bij je oude woning komt als jij er met de kleine naartoe gaat? Zelf ziet hij duidelijk niet in waar hij mee bezig is dus dat jij dan ineens weg bent met de kleine zal hij totaal niet begrijpen denk ik. Hopelijk zal hij je dan niet lastig blijven vallen want de kans is groot dat hij waarschijnlijk niet accepteert dat je bij hem weg wilt Ik hoop dat het je allemaal gaat lukken en gelukkig heb je veel steun aan je familie.
Beiden lijken ook ontzettend op elkaar en worden wel vaker verward. Groot verschil is het in ieder geval niet. Je houdt van hem als persoon. Je houdt niet van zijn gemene gedrag. Juist dit soort mensen kunnen ontzettend charmant zijn en dat maakt het zo dubbel. Ik denk dat je heel realistisch moet gaan zijn en je verwachtingen bij moet gaan stellen. Hij zal zonder een hele intensieve behandeling niet gaan veranderen. Wat jij ook doet, je zal hem niet beter kunnen maken. Zelfs als hij enig zelfinzicht heeft en gemotiveerd is voor behandeling is het een moeilijk verhaal. Jij moet voor jezelf en voor je dochter beslissen waar de grens ligt. Tot hoever wil je gaan? Kun je hem voorwaarden stellen over het zoeken van hulp? Vergeet niet dat je dochter straks dit voorbeeld mee krijgt over hoe vrouwen behandeld worden. Zij zal dit normaal gaan vinden. Makkelijke keuzes zijn het niet. Gevoel en verstand kunnen nog weleens botsen . Sterkte.
Ik heb er nog niet met hem over gepraat maar in mijn hoofd is het duidelijk. Of hij zoekt hulp of ik vertrek met onze dochter. Er valt moeilijk met hem te praten want als hij de bovenhand niet heeft dan gebruikt hij geweld. Ik hoop dat hij instemt met een relatietherapeut die hem voorzichtig kam duidelijk maken dat hij een probleem heeft en hulp moet zoeken. Want hij vind dat ik ziek ben, dat ik hulp moet zoeken...
Voor jou is het duidelijk en blijf ook bij je besluit. Bescherm jezelf wel! Ik weet niet wat hij kan doen als je het gesprek met hem hierover aangaat?
En laat je niet aanpraten dat jij ziek bent. Hij heeft een heel groot probleem en het probleem buiten zichzelf leggen is zeer typisch voor dit soort persoonlijkheidsproblemen / stoornissen.
Als hij instemt met hulp hou dan in je gedachten dat hij heel erg kan manipuleren,hij kan dan de therapeut ervan overtuigen dat niet hij het probleem is maar jij.Hij schiet dan in de slachtofferrol als je niet uitkijkt.Met voorzichtig zijn schiet je niets op, zeker niet als hij geweld gebruikt tegen je...ik snap dat je van hem houdt maar denk echt aan je dochter en aan jezelf anders ga je er aan onderdoor. Ik ga weg bij mijn partner omdat ik niet wil dat mijn zoon het later normaal vind om vrouwen als een stuk werktuig te zien.Hoe kan ik mijn zoon normen en waarden bijbrengen als ik me zo respectloos laat behandelen door zijn vader?
Dit is ook mijn verhaal. Wij zijn sinds anderhalve week in scheiding. En ik voel me zo veel beter inmiddels nu de knoop is door gehakt. Vanaf nu hoef ik alleen nog maar aan mn kinderen te denken
Heb alleen de openingspost gelezen... Maar mijn Oma was een echte narcist, en nee die willen niet geholpen worden! Zij hebben immers geen probleem, jij bent het probleem! Ik weet uit ervaring dat deze mensen erg gevaarlijk kunnen worden. Wij hebben erg veel meegemaakt met mijn oma, en heeft veel levens stuk gemaakt...
Wow, alleen maar verhalen met een negatieve afloop. Daar gaat mijn hoop maar toch wil ik het proberen. Er zijn wel momenten waar hij spijt toont, hij huilt er zelfs om, en is er ook eerlijk over tegen anderen wanneer hij vertelt wat er gebeurd is... Maar hij begint telkens weer opnieuw. Ik vrees alleen dat hij het me heel moeilijk zal maken als ik mijn dochter wil meenemen.