Hallo allemaal, Een aantal weken geleden kwamen wij erachter dat we/ik ongepland zwanger zijn. We hebben opzich alles in orde, maar voor hem is de shock na de afgelopen weken nog zo groot. We hebben al een echo gehad en dat vond hij heel mooi en hij laat ook wel weten dat hij het leuk vindt. Toch merk ik dat hij zich emotioneel afsluit en het er niet regelmatig over wil praten. Ik probeer vaak aan hem te vragen wat er in hem omgaat en betrek hem zoveel mogelijk bij alles, maar ik vind het toch lastig om hem zo te zien. Ik denk dat ik hem nu de ruimte moet geven, maar wil er ook met hem over praten en er samen van gaan genieten. Heeft iemand hier ervaring mee?
Hii wij zijn wel gepland zwanger met sneller dan we dachten. Manlief moest er ook erg aan wennen en vanaf de momenten dat wel echt echo's hadden waarop heel de baby al te showen was en wisten dat het een meisje werd + de bewegingen die hij buiten mijn buik kon voelen. Drong het meer Door. Maar zelfs nu sluit hij zich soms nog enigszins af. Ik denkt dat Tot hij de baby echt in zijn armen heeft. Het allemaal wat meer op zijn plekje zal vallen! We zijn ondertussen wel getrouwd en samen wonend enzovoort.
Mijn ervaring is niet hetzelfde als die van jou, maar misschien kan je er toch wat mee. Wij hebben wel samen besloten voor een kindje te gaan, maar het was duidelijk mijn initiatief. Eigenlijk in ieder stadium merk ik dat mijn man erg moet wennen aan het nieuwe leven. In zijn algemeenheid zijn er denk ik dus mannen die zwangerschap en baby heel heftig vinden, en dat is het natuurlijk ook! Mijn man zal de kleine echt niet willen missen, maar als ik hem zou vragen of hij zijn oude leven terug wil zegt hij misschien wel ja... Dus blijf je vriend overal bij betrekken en zorg dat je extra ruimte geeft voor tijd voor hemzelf en straks tijd met de kleine. De band tussen die twee komt vanzelf, maar je vriend moet misschien net als mijn man even aangemoedigd worden
Volgens mij doen alle mannen dat .. ook omdat hun beleving van dr zwangerschap gewoon zo anders is als dr onze. Geef hem wat ruimte en tijd, komt vast goed
Bedankt voor de reacties! Wij wonen ook al heel wat jaren samen en we weten ook dat we samen willen blijven, dus dat is gelukkig goed. Ik ben net 10 weken, dus ik hoop dat het inderdaad komt als hij weet wat het wordt en het kindje gaat bewegen in de buik en hij het kan voelen.
Zelfs als t wel gewenst en gepland is, moeten mannen wennen. Die van mij had pas wat met de baby toen het geboren was. Hij kon niks met de zwangerschap, het is voor mijn man heel anders dan voor mij tijdens het zwanger zijn, te abstract ofzo
Dat scheeld denk ik ook. Dat je al wat jaren bij elkaar bent. Wij zijn + 9 maanden zwanger totaal nog geen 2.5 jaar samen
Het is voor mannen ook moeilijk bevatten, daarnaast zijn wij vrouwen denk ik veel meer van het praten enz. Die van mij houdt het ook af Ondanks dat hij blij is heeft hij er niks mee.
Dit klopt helemaal , hij zegt zo nu en dan hele leuke dingen over ons meisje en wilt haat beschermen Hoe hij hoopt dat ze zal zijn en zulke dingen. Maar verder is het nog maat afwachten en word het meer echt denk ik als ze er is.
Heel herkenbaar hoor. Wij waren gepland zwanger, kwam pas toen de baby er was zelfs toen duurde het eigenlijk nog wel even op het moment dat mijn zoontje ging kruipen etc was het er helemaal, nu zijn die twee onafscheidelijk!
Mijn man was juist degene van ons 2 die heeeel graag een kindje wilde, ik was zelf iets sceptischer. Toen we een positieve test hadden, reageerde hij helemaal niet zoals ik verwacht had, hij was een beetje in shock en wist zich even geen raad. Nu is hij wel heel blij en vooral ongeduldig naar de kleine, maar met echofoto's e.d. heeft hij weer helemaal niets. Omdat hij veel weg is van huis voor zijn werk, is hij alleen met de 2 officiele echo's meegeweest en toen hij het zag bewegen vond hij het wel iets echter worden. Maar als ik nu dingen vertel doet hem dat ook niet zoveel hoor. Hij heeft het nu wel een paar keer voelen schoppen, dat helpt wel en nu is mijn buik inmiddels wel redelijk kolossaal en wordt het ook wat echter. De kinderkamer is nu een end klaar en dat maakt het voor hem ook wat tastbaarder. Wat hem wel veel goed heeft gedaan, is dat hij te horen kreeg wat het geslacht was. Daardoor werd ie meteen meer betrokken bij de kleine en kon hij zich meer gaan verheugen!
Vriend had pas iets met de zwangerschap toen ie de baby kon voelen en ze ook heel duidelijk op hem reageerde. Daarvoor was het maar iets abstracts wat me ziek maakte. Betrek hem overal in, vraag zijn mening etc. Maar pas op dat je nirt te ver wil pushen.
Hier ook geplanned zwanger en toevallig heb ik mijn vriend er van de week eens naar gevraagd. Omdat ik ook het gevoel hebt dat hij er 'weinig mee heeft' terwijl we allebei graag een kindje wilden. Dat maakte me dus wel een beetje bang.. Ik ging me afvragen of hij twijfels heeft, of het toch te snel is gegaan enz. Maar hij heeft gewoon weinig met de hele zwangerschap, en nu ik hier zo lees is dat dus eigenlijk een heel normaal mannelijk ding.. Want ik hoorde mijn vriend ook tegen een vriend van hem zeggen: ik kan niet wachten! (Tot ie er is) Dus dat was voor mij ook een opluchting. Hij zegt ook, als ik hem af en toe even kan voelen, en op de controles het hartje kan horen vind ik het goed. Dan weet ik dat alles goed is. Tja, zoals al gezegd, zij maken het allemaal toch ook heel anders (en wat verder weg) mee als wij..
Ik was van nr 1 ook ongepland zwanger. Vriend was er alles behalve blij mee. Na 20 weken begon hij het wat te accepteren. Rond week 36 toen de babykamer klaar was had ik het idee dat ie het volledig geaccepteerd had,maar meer omdat ie er toch niks aan kon doen. En toen onze dochter eenmaal geboren was was de knop volledig om en hij is echt een geweldige vader
ja wat iedereen al zegt een man kan er niet zo veel mee. zij denken ook over andere dingen na dan dat wij doen. bij dl vond hij het wel leuk de echo's en zo maar het was pas echt echt voor ml toen ze geboren was. nu vind ie het ook wel best spannend wat er allemaal weer gaat komen maar is het pas weer echt als de baby er straks is.
Ik vind zulke onderwerpen altijd leuk om te lezen. Bij ons is t zo anders! Wij zijn twee vrouwen waarvan mijn vrouw zwanger is. Datgene over mannen wat jullie beschrijven hoor ik bij al onze vrienden. Mannen zijn daarin wat terughoudender, meer in zichzelf en kunnen zich wat minder voorstellen bij het idee van zwanger zijn. Dit geldt vast niet voor ieder man, maar als ik mijn omgeving hoor... Wij als twee vrouwen is echt een wereld van verschil. Hele dag over hormonen, over gevoelens en over alles wat maar met de kleine te maken heeft. Mijn moeder zegt zelfs dat ik meer zwanger lijk dan mijn vrouw hahaha . Van vrienden hoor ik dat ze dat echt enorm leuk vinden om te zien, en wij zijn daar natuurlijk ook wel trots op...maar geloof me, soms is t ook wel lekker om even een nuchter persoon maast je te hebben die je met beide benen op de grond houdt . Dat missen wij af en toe haha.
De echo's zeggen vl ook niet veel. Hij ziet wat witte vlekjes en als je een bot aanwijst, herkent ie het wel, maar het zegt m niets. Ik denk dat vrouwen het meer begrijpen, omdat ze toxh meer bekend zijn met vrouwelijk lichaam. We snappen gelijk hoe het is om misselijk te zijn als de hormonen weer opspelen of wat dan ook. Toen de vriend problemen had met de voorhuid, zei me dat ook niets, terwijl zn vrienden wel doorhadden wat het met m deed. Nu de baby echt duidelijk voelbaar en zichtbaar beweegd, is ze veel tasbaarder geworden en is ie er dus ook meer mee bezig. Maar ook hier riep ie eerst dat ie niet oon wachten tot ze er was. Nu mag ze toch nog wel even blijven zitten
Ik heb juist een man die er vanaf het allereerste begin dolbij mee is. Het was gepland alleen sneller dan verwacht. Ik denk dat ik meer degene ben die er aan moet wennen. Mijn man is al vader dus die weet wat hem te wachten staat. Hij wilde ook veel eerder een baby dan mij.
Ik raakte na 1.5 jaar samen zijn zwanger. Gepland, maar ook in ronde 1 dus man was redelijk in shock. Maar hoe lang je samen bent maakt hier echt niets in uit hoor. Mannen van vriendinnen zijn na 10 jaar relatie soms ook in shock. Wij zijn overigens inmiddels 6 jaar verder, getrouwd en 2 kids rijker. Geen shockfase meer dus .