Ik ben het met TS eens dat het niet haar kinderen zijn die ergens opgroeien... Maar ik vind dat dus ook niet als de zaadjes van TS haar man erbij zijn. Wij hebben nog 3 cryo's over en we zouden die ook graag doneren aan een stel dat heel veel moeite heeft om zelf kinderen te krijgen. Ook ik vind dit logisch. ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat ze vernietigd worden of misbruikt voor de wetenschap. mijn man denkt daat hetzelfde over als ik. En ik ga dan echt niet denken dat er ergens broertjes en zusjes van mijn kinderen rondlopen. Puur om de reden dat ik vind dat een baby die groeit in je buik jouw kind is..en of dat je eitje nu van een vreemde vrouw is of je cryo van een vreemd stel is het groeit en bloeit op in jouw buik jouw vlees en bloed....
Wat lief allemaal! Ik ben iemand die nog maar heel weinig eicellen 'over' heeft. Onze 1ste IVF is afgebroken omdat er bij mij 0 eitjes wilde groeien. Gelukkig hebben we een zoontje in 2008 via IUI gekregen. We zijn nu bezig met poging 2 van onze 1ste IVF en als die ook wordt afgebroken omdat er niks wil groeien dan wordt een 2e kindje heel moeilijk voor ons. De volgende stap zou dan eiceldonatie zijn. Persoonlijk denk ik niet dat ik dit zou doen omdat we al een zoontje hebben maar ik kan me heel goed voorstellen dat er stelletjes zijn zonder kinderen waar dit de oplossing voor is. Toch bedankt iedereen. Veel liefs Nataly
Wat goed dat je dit overweegt! Ik zie mezelf dat niet doen, ik denk dat ik dat te heftig vind. Ik zou wel draagmoeder willen zijn als mijn gezin compleet is. Maar ik moet zeggen dat ik me daar nog niet goed in heb verdiept om straks ook stappen te ondernemen en wat voor voorwaarden daaraan zijn verbonden. Eerst maar 'ns afwachten of mijn gezin nu al compleet is of dat er nog een kindje bij mag komen. Ik hoop dat je een stel hun wens waarheid kan laten worden!
Je hebt helemaal gelijk heb het er verkeerd neergezet... maar ik vind het idee niet prettig als er experimenten zouden worden uitgevoerd met onze cryo;s terwijl we mischien een stel er gelukkig mee kunnen maken... En ik ben me echt wel bewust van het feit dat die experimenten nodig zijn voor verdere onderzoeken en doorbraken etc.... maar ik voel me er niet prettig bij. Ik heb het in mn originele bericht verkeerd verwoord
Mijn man staat volledig achter mij, ik heb zelfs draagmoeder-schap overwogen en ondanks dat ik dat dan niet met mijn eigen eitje wil en een zaadcel van mijn man, dan zou het dus wél als mijn kindje voelen, daar zou ik gevoelsmatig erg veel moeite mee hebben. Mijn eitjes zie ik echt als een klompje cellen waar ik helemaal niks mee doe en waar ik iemand anders enorm blij mee kan maken, en tja, als ik er niks mee doe verdwijnt het ook in een tampon (haha, sorry, maar zo is het toch). Ondertussen heb ik mij ook ingeschreven bij freye op een besloten forum waar eicel donoren bij elkaar kunnen komen (Helaas is het hier erg rustig) dus tot op heden nog geen ervaringsverhaal verder En ohja, ik heb best goede genen hoor (dus mocht er iemand interesse hebben in mijn ei? )
Jeetje, helemaal niet aan gedacht dat dat ook nog een optie is! Ik ben zelf nog druk bezig met zwanger proberen te worden, maar als ik eenmaal kinderen heb (hopelijk lukt het ooit) dan zou ik eventuele cryo's die over zijn ook wel willen doneren.
Wat goed zeg! Ik mag het niet, maar anders zou ik het mssn ook wel doen. Dat geluk gun je toch iedereen! Succes!!
Gek he, maar wel fijn dat niet iedereen er hetzelfde over denkt . Iemand enig idee hoe lang een traject duurt (stel dat het betreffende stel in 1 keer zwanger is, is erg hoopvol, maar even voor mijn eigen idee?), iemand enig idee?
hoi, ook hier speelt het regelmatig door mijn hoofd om eitjes te doneren. wij zijn zeer gelukkig met onze mannen en weten zeker dat er geen 3e meer komt. maar ik weet ook dat er mensen zat zijn bij wie het zwanger raken niet lukt, of moeilijk gaat. die mensen gun ik zooo graag een kindje en dan denk ik ach, neem mijn eitje maar. het is voor mij ook niet meer dan een klompje cellen , die voor mij gevoel zelfs verspild worden want ik heb die eitjes niet meer nodig. heb ook totaal niet het gevoel dat het mijn kindje zou zijn, een kindje van mij, is een kindje wat door mij en mijn man opgevoed is. ik geloof dus ook dat je van een adoptiekindje net zoveel kunt houden als een kindje wat in je buik heeft gezeten. wat me tegenhoudt om het daadwerkelijk te gaan doen is denk ik dat er weinig info over bekend is. daarbij zou ik het het liefste anoniem doen, maar ik weet ook dat dit niet gaat, snap het wel, maar ik weet niet of ik het fijn vindt als er over 20 jaar een puber voor mijn deur staat om zijn moeder te bezoeken. ook weet ik niet goed wat er bij komt kijken. maar nu zegt mijn gevoel heel duidelijk, wil je een eitje en kan ik daarmee iemand anders heeeel gelukkig maken? prima, waarom niet, geweldig om andere mensen hier zo gelukkig mee te maken!!! joyce
ik heb er ook overnagedacht. het nadeel ervan vind ik de boel hormonen die je tot je moet nemen om voldoende eicellen te krijgen. het is niet zo neem er maar even een paar en er gaat helaas erg veel aan vooraf. die bijwerkingen van die rotzooi heeft mijn mijn de overweging gemaakt om het niet te doen. ik ben erg gevoelig voor hormonen en denk dat ik dan geen drol meer waard ben. het is gemiddeld 2wk hormonen spuiten/slikken en dan de punctie en je bent klaar. weet niet hoe het zit ondertussen met bekendheid van de donor? ik net net als bij zaadcellen dat het niet anoniem kan. ook weer een vraagteken want wil je over 18 jaar kinderen aan de deur die op zoek zijn naar van wie ze wat hebben meegekregen en hoe is het dan gevoelsmatig? ook in de toekomst als je eigen kids relaties krijgen, hoe groot is de kans dat je kind met een biologische broer of zus een relatie krijgt, mischien wel trouwt en kinderen krijgt zonder dit te weten. (jij geeft bij plaatselijke ziekenhuis en plaatsgenoot neemt in dat zelfde ziekenhuis) misschien denk ik erg ver hoor maar dit zijn wel dingen die je moet overwegen het is eigenlijk de 1e en 2e stap van een ivf poging maar hoe dat precies gaat heb ik gelukkig geen ervaring mee
Ik heb er geen ervaring mee maar ik wil even tegen alle dames die dit overwegen zeggen dat ik het heel bijzonder en knap vind. Ik heb echt bewondering voor mensen die zoiets voor een ander over hebben!
Ik lees met veel interesse mee. Ik overweeg nl een eicel aan mijn zus te doneren. Ervaringsverhalen zijn meer dan welkom. Bedankt, Sikkie
ik wil het ook heel graag maar manlief staat er nog niet helemaal achter. wij zijn na de geboorte ook klaar, en wil me dan laten steriliseren. Maar ik wacht het even af of manlief ecd goedkeurd en dan wil ik zelf opzoek gaan naar een stel die mijn ei wilt hebben. (ik kijk al regelmatig hier op het forum bij de vruchtbaarheidsbehandelingen of er een oproep bijstaat) ik heb er de hormonen spuiten ed wel voor over, wat is 2 weken als je er letterlijk een mensenleven voor terug geeft.
Mooi initiatief, ik heb er ook mee in gedachte gelopen maar kwam er al snel achter dat ik het helaas niet mag doen.
Ik heb hier zelf geen interesse in maar ben wel erg nieuwsgierig naar het volgende: krijg je hier als vrouw die het afstaat dan ook geld voor van het paar die jouw eitjes overneemt? En gebeurd dit dan door middel van een ivf-behandeling? En word je ook niet gescreend op erfelijke ziekten in jouw familie bijvoorbeeld?
ik heb er ook over nagedacht. maar besloten uiteindelijk om het niet te doen.als eht voor een fam lid geweest zou zijn zou ik het zonder meer gedaan hebben trouwens. mijn reden om het niet te doen dan. kijk maar eens naar alle opspringsprogramma's waarin pubers en jong volwassenen met hun indentiteit in de knoop komen. ze willen uiteindelijk weten wie hun biologische ouders zijn. dat is schijnbaar toch ontzettend belangrijk om uiteindelijk te weten. hoeveel anonieme donors van zaadcellen zijn daarom niet meer anoniem. ( de een zal het geen probleem vinden de ander wel. maar het was bij aanvang niet de bedoeling, anoniem is anoniem vind ik.) omdat ik geen kinderen in emotionele tweestrijd posities wil brengen en mezelf niet voor zulke dillema's ( kind is 20/25 en staat voor de deur wat doe je ermee en hoe ga je daarmee om ook met het ook op de ouders van het kind zelf) heb ik dus besloten geen anonieme donor te worden. een bekende donor ( voor vreemden) wilde ik bij aanvang al niet worden, omdat je dan weet waar het kindje is en zult willen weten hoe het opgroeid. het is dan gevoelsmatig toch meer "van jou" inmiddels ben ik te oud en gaat het over. en dat vind ik soms nog weleens jammer, meer van, had ik toch..... of niet....