Ik was gewoon benieuwd. Hoef absoluut geen stempel op m'n kind. Werk al een hele tijd in het onderwijs en weet uit eigen ervaring dat een stempel plakken voor een kind dramatisch kan zijn maar ik pik idd wel dingen op wat betreft prikkelverwerking en slaapmoeilijkheden. De afgelopen dagen zijn een stuk beter gegaan omdat ik hem gedragen heb en omdat ik misschien op een iets andere manier naar hem kijk. Ik wilde weten of er mama's waren die dit herkennen bij hun kind en hoe die daarmee omgaan. Zoals ik al zei. Ik hoef geen stempel maar als dit bij zijn karakter hoort dan wil ik daar wel goed mee omgaan dus wilde wat ervaringen lezen.
T klinkt mij een beetje dat jij nog heel onzeker bent. 11 weken en toch al best een achtergrond. Ik zou zeggen behandel hem naar wat je nu weet niet wat je vermoed. Mijn vriendin heeft na 6 jaar 3 maanden geleden de uitslag gekregen hoog sensitief vastgesteld na heel veel observeren en sessies met kinder ppsychologen. Aan hem merkte je niets in de baby tijd hij was heel makkelijk. T begon pas op te vallen toen hij 2 was. Waarvan de laatste 2 jaar drama is. Wat ik mij wel afvraag is of alles aanpassen aan hem de juiste manier is. De maatschappij doet dat uiteindelijk ook niet aan hem. ( ik bedoel dus. Hij huilt bij zwemles dus een andere juf. Dus apart afzwemmen die begrijp ik nog een beetje. Hij kan niet kiezen dus 18 kindjes op kinderfeest. Hij wil spelen maar nee wordt een drama dus alles afzeggen en hem laten spelen. )
Mijn middelste was ook een erg prikkelbare baby,die snel en veel huilde,wij hebben hem toen ingebakerd en hij vond t ook niks,maar toch blijven proberen en na een tijdje werd ie toch rustiger en met 4 maanden bleek dat hij een buikslaper was en dat was toen de oplossing. Bedoel ermee te zeggen dat jou kindje pas 11 weken is en baby's soms zo kunnen zijn en als moeder kan je allerlei dingen proberen,maar vooral veel troost bieden... ik wens je veel succes,hopelijk word je mannetje snel wat rustiger
Goed naar je kind kijken, is in de meeste gevallen het beste. Onze oudste dochter heeft de eerste twee/drie maanden voornamelijk bij ons geslapen, ze viel daar in ieder geval in slaap en dan legden we haar over. De jongste sliep veel beter in haar eigen bedje, maar dan wel ingebakerd. De oudste namen we overal mee naar toe, die vond alles best. De jongste werd het al snel te veel, dus maakten we al snel andere keuzes, maar ook haar namen we wel eens mee naar een verjaardag, want dat hoort toch bij het leven (wel probeerden we het voor haar zo fijn mogelijk te maken natuurlijk). Een draagdoek is, naar mijn idee, een goede oplossing als je dat zelf fysiek trekt en als je kindje niet volgende week naar het KDV moet, waar hij niet in een draagdoek kan slapen (dan is het nog steeds wel handig, maar dan zou ik ook kijken naar een manier om hem in een bedje te laten slapen, al doet hij dat daar misschien toch wel). Verder vind ik structuur (en dat kan zitten in het hebben van een bepaalde opbouw bij activiteiten) en rust belangrijk (afgewisseld met activiteiten). Naar mate een kindje ouder wordt, vind ik het belangrijk dat je hem/haar voorbereid op 'de maatschappij', maar dat vind ik met 11 weken nog niet echt aan de orde. Je kindje heeft negen maanden in je buik gezeten (waar ook nog eens alle prikkels qua geluid en licht ed gedempt zijn), ik kan me heel goed voorstellen dat het de eerste maanden nog heel veel behoefte heeft aan 'mama'. Ook om de overgang naar de 'buitenwereld' wat geleidelijker te maken. Dus als je kindje in een draagdoek of op schoot wel lekker slaapt en jouw eigen leven laat dat ook toe: lekker doen.
Aiden was ook zo als baby, maar die is nu absoluut niet hoogsensitief. Wat ik er maar mee wil zeggen dat het op zo'n jonge leeftijd totaal niks hoeft te zeggen. TS, je schrijft dat je geen stempel drukt op je baby, maar intussen luidt je topictitel "iemand ervaring met een hoogsensitieve baby" en schrijf je dat je op zoek bent naar mensen die OOK een hoogsensitieve baby hebben. Kortom, je gaat er bij je 11 weken oude baby al helemaal vanuit dat ie hoogsensitief/hoogbegaafd is en dat stempel heb je hem dus al gegeven...... Ik zou daar toch mee uitkijken als ik jou was. Het zegt nog helemaal niks op zo'n jonge leeftijd. Verreweg de meeste baby's van de leeftijd als de jouwe gedragen zich precies zo. Of zouden alle baby's op zo'n leeftijd dan wellicht hoogsensitief zijn? Nog even en een direct langhuilende pasgeborene wordt al bestempeld als hoogsensitief..... Ervaringen zijn hier al gegeven.
Geen idee waar je het woordje OOK leest... Geen onzekerheid. Nieuwsgierigheid, dat wel. Natuurlijk kijk ik naar mijn kind. Ik zie de moeilijkheden die hij heeft en help m daarbij want slapen moet nou eenmaal overdag. Al is dat in mijn armen...prima. Ik geloof best dat er hoogsensitieve kinderen zijn...of J dat is...geen idee maar ik weet dat er vast mama's zijn met hoogsensitieve kinderen. Die zocht ik...maar goed bij deze was dit mijn laatste post op dit forum iedereen heel veel succes met de baby's en dreumessen.
Wauw. Jij bent wel echt heel snel gepikeerd zeg. Of het is je schrijfstijl. Jij ook veel succes met je kindje. Ik hoop dat hij snel zijn rust kan vinden.
Ja, ik herken de problemen, hier in extreme mate. Zoals anderen al aangeven, er zijn nou eenmaal babys die erg prikkelgevoelig zijn, gelukkig groeien de meeste daar overheen. Hier helaas niet, want zoon bleek een heel zware vorm van autisme te hebben en is nog steeds extreem prikkelgevoelig (woorden van de psychiaters). Het enige wat hier hielp is er in mee gaan, als ze nog zo jong zijn, kunnen ze nou eenmaal nog niet goed leren te filteren (en als ze dan autistisch of hoogsensitief blijken, leren ze dat later ook niet), ervaring hier was als we wel dingen probeerden, de onrust alleen toenam. Natuurlijk moet je wel blijven proberen regelmatig,mwant zoals gezegd, de meeste babys groeien er wel overheen. Ik ben ook niet voor te vroeg labelen, maar was er bij mijn zoon wel blij mee geweest als er wel die mogelijkheid had bestaan, want ik heb me 2 jaar tevergeefs afgevraagd waarom alle opvoedtips niet werkten.
Ik heb ook een kindje van 11 weken dat bij het minste of geringste overprikkeld is. Zelfs wij zijn soms teveel voor haar (gewoon op de arm tegen je aanhouden) en dan moet ze echt even in haar wiegje in een donkere kamer een tijdje ontprikkelen. We hebben ons hele leven zo prikkelarm mogelijk ingericht. Ik hoop eigenlijk dat het gewoon komt door dat zogenaamde vierde trimester en het vele refluxgedoe dat ze gehad heeft en ben benieuwd of ze na drie maanden wat meer kan hebben. Mijn moeder zegt steeds dat ik zelf ook zo was en dat het haar altijd toescheen dat ik het gewoon niet zo leuk vond om baby te zijn. Na een jaar was ik blijkbaar ineens supermakkelijk met alles. Daar klamp ik me dan maar aan vast. Ik zou oppassen met labels. Het kan handig zijn om te snappen hoe je kind in elkaar zit, maar uiteindelijk is ieder kind een uniek persoontje en heb je er meer aan je naar jouw kind te gedragen en jouw kind te helpen met zijn persoonlijke obstakels dan naar een label te gaan leven. Ik zit zelf in het onderwijs en geen kind is hetzelfde. Tussen kinderen met ADHD kan zoveel verschil zitten bijvoorbeeld, dat ik me echt niet op een standaard manier kan gedragen bij iedere ADHD'er. Sterker, we hebben op onze school zoveel kinderen met iets, dat ik me er niet eens meer mee bezighoudt wie wat heeft. Met geduld, humor, respect en de juiste persoonlijke aandacht gedijt iedere leerling prima.
In principe ben ik het met je eens dat je op moet passen met labels en al helemaal op de baby leeftijd. Als je echter dit soort voorbeelden noemt van school moet je je realiseren dat je op het reguliere onderwijs niet de kinderen ziet die echt absoluut niet zonder dat label kunnen, deze zitten nu eenmaal niet op regulier onderwijs. En deze gedijen ook niet zomaar prima met de juiste aandacht. Ik weet zeker uit je bericht dat je het absoluut niet zo bedoelt, maar die uitspraken zijn heel hard voor ouders waarvan hun kind een zware beperking heeft en waarvan hun kind ondanks alle inzet van ouders, leerkrachten en professionals niet gedijt.
Een zware beperking gaat een stuk verder dan een leerstoornis. Ik zou dan ook niet over een label spreken. Hoogsensitiviteit zou ik niet onder de zware beperkingen rekenen en daar gaat dit topic over. Als jij een topic opent over een kind dat autistisch is zou ik daar dan ook niet op reageren vanuit mijn ervaring.
Kinderen die pijnklachten hebben, zijn snel overprikkeld. Ik zou het dus voor nu gewoon zo uitleggen Heb het hier gezien bij beide meiden, en de oudste herken ik inmiddels wel als een redelijk hoogsensitief kind, (net als ikzelf), maar de jongste niet. Terwijl beiden dus erg snel overprikkeld waren als baby. Maar goed, als je dus al voortdurende pijn hebt, heb je al snel dat alle andere prikkels teveel zijn en je overprikkeld raakt
Dat herken ik wel, HSP is idd voor een bepaalde groep mensen een soort van mode-hype geworden. Dan weten ze even niet zo goed hoe ze moeten reageren op hun kind, en dan gaan ze gelijk met die stempels lopen gooien. Ik ben zelf ook HSP, maar zo zeg ik het meestal niet, omdat ik de hype eromheen nogal overdreven vind, en ook vind dat een hoop mensen onnodig ermee in een slachtofferrol gaan zitten of zich onnodig extra bijzonder voor gaan lopen doen, met dit stempeltje op zichzelf. Trots zijn op dit stempel snap ik ook niet helemaal. Ik zou liever wat minder gevoelig zijn, zou een hoop overprikkeling schelen En voor onze oudste zou ik dat dus ook liever hebben, dat ze wat minder prikkelgevoelig zou zijn, (nu zijn drukkere gelegenheden echt een straf voor haar). Maar dan blijven er natuurlijk mensen die dit echt 'hebben' en wel zoekend zijn naar hoe hier goed mee om te gaan
Omdat veel kindjes die onrustig zijn daar echt wel baat bij hebben Het bootst ook gewoon een beetje de situatie in de baarmoeder na: strak ingepakt en weinig bewegingsruimte Maar een draagdoek is natuurlijk voor een deel hetzelfde: lekker strak ingepakt, maar dan ook lekker dicht bij mama. Werkte hier bij beide meiden ook beter dan inbakeren. Oudste heeft wel ingebakerd gelegen, maar toen waren we tegelijk ook bezig met een traject bij de osteopaat en werkte het heel goed voor de periode dat ze nog niet zo lekker in haar vel zat. Bij de jongste ging het niet, die had dermate ernstige reflux dat ze echt niet op haar rug kon liggen, hoe ver we ook ophoogden. Die hebben we overgedaan naar buikligging en dat was voor haar de truc: armpjes kunnen dan minder zwaaien, omdat die op het matras liggen, waardoor je ook automatisch meer rust krijgt
Bij een baby zou ik zeker nog geen diagnoses gaan willen stellen! Een baby kan nog niet praten en haar/zijn gevoelens nog niet specifiek duidelijk maken. Bepaald gedrag kan best aan iets heel anders gekoppeld zijn als je als moeder zijnde denkt. Pijn bijvoorbeeld? Mijn bijna 6 jarige dochter is door een pedagoog hoogsensetief genoemd., Ze heeft alle symptomen dat klopt, maar die stempel gaat het mij niet om . Dat doet mij niets, het enige wat ik eraan heb gehad is Hoe ga ik met mijn meisje om? Zoals een leerkracht hier eerder in het topic benoemde, ieder kind is uniek en ze hebben allemaal weer een andere behandelwijze nodig. Bij mijn dochter werkte de rechtlijnige opvoedkundige tips allemaal niet. Een pedagoog heeft mij fantastisch geholpen, ik heb haar leren begrijpen ( al is dat soms nog wel eens een beetje moeilijk maar ik doe mn best) en ik heb een weg gevonden om met haar om te gaan. Ze is de laatste jaren veranderd in een gelukkig meisje en dat is wat mij als moeder gelukkig maak. Merk ik dat er weer weerstand komt of dat ze weer heftig reageert op situaties dan weet ik dat ik bij mezelf te rade moet gaan wat er fout gaat bij mij. Soms is een verkeerde stem intonatie al genoeg om haar weer helemaal van de leg te krijgen. Zonder dat ik het zelf door heb. Maar als baby was ze altijd aan het huilen/ onrust/driftig niks maar dan ook niks van andere mensen willen weten, ze mochten haar niet aankijken en niet aanraken . Ze lachte nooit! Knuffelen of kusjes wilde ze niks van weten. Er werd toen altijd gezegd dat het een pittig meisje was met een eigen willetje blablabla..........Maar ze had pijn! Erg veel pijn met slokdarmonstekingen ed tot haar 4e jaar. En ja ik zei nog bepaalde trekjes terug in haar gedrag die ze als baby had, maar die werden toen allemaal versterkt door de pijn. Vanaf dat ze 4 jaar werd en de reflux en vertraagde maaglediging verdween en ik weer opnieuw moest leren omgaan met mn dochter, toen veranderde ze in een ontzettend lief, gevoelig, knuffelig en warm kind. Ze blijft enorme voelsprieten houden en is op emotioneel gebied ook veel meer ontwikkeld dan leeftijdsgenoten. DL van 5 maanden is ook weer vaak tegen mij gezegd door artsen/ deskundigen ed dat het een pittig meisje is ...Dat is ze niet, het is een ontzettend vriendelijk en rustig meisje. Die zich helemaal niet snel druk maakt. Maar weer de PIJN maakt dat mensen maar snel roepen wat is ze pittig! Nee de pijn maakt dat ze veel onrust laat zien, dat ze snel huilt , dat ze huilt en krijst met boeren en de fles onrustig drinkt, dat ze schreeuwt om drinken om de pijn in de slokdarm te verzachten Dat alles heeft niks met pittig of wat voor stempel dan ook te maken, want op de momenten dat de pijn even naar de achtergrond verdwenen is is het een super makkelijk, rustig , vrolijk meisje! Die zich nergens druk om maakt.
Ik heb er moeite mee dat mensen steeds over stempels praten. Voor mij is het totaal geen stempel, het is gewoon hoe wij zijn. Nogmaals, een karaktereigenschap dus. Als ik zeg dat mijn zoontje gevoelig is, is dat geen stempel, maar gewoon een uitleg van een gedeelte van zijn karakter. Wel een gedeelte wat in veel situaties tot uiting komt en wat hem regelmatig belemmert. Dat je hier trots op kan zijn begrijp ik niet. Uiteraard ben ik super trots op hem, maar zijn hooggevoeligheid zit hem behoorlijk in de weg en ik word er soms best verdrietig van als ik zie hoeveel moeite hij heeft met dingen die voor andere kinderen zo vanzelfsprekend zijn. Ik probeer hem te helpen, maar hem ook bloot te stellen aan prikkels zodat hij hier ook mee om leert gaan. Maar die balans is soms moeilijk te vinden. Zo zijn we vrijdag voor het eerst naar peutergym geweest. Hij heeft alleen maar gehuild en op het einde was hij echt in paniek wat dan weer resulteert in driftbuien. Dat is echt niet leuk hoor, ik wil mijn zoontje niet als bijzonder neerzetten, maar zijn gevoeligheid beperkt ons wel. Al zitten er natuurlijk ook heel veel mooie kanten aan.