Hallo Onze dochter is 18 maanden en weet en begrijp heel veel. nu heeft ze dus dat ze vaak deuren open wil om een of andere reden. vaak hangt ze aan de cracker la en deze moet dan open, laat ze blijken door te gillen. Ze krijgt cracker en neemt hapje eruit en vervolgens hangt ze tien minuten later gillend aan de kast. Dit doet ze ook met keukendeur/gangdeur of kleurtjesdeur. Kortom ze blijft gillen zodat ik deze open maakt, nou mag ze soms van mij stiften maar niet elke keer, zelfde met tussendoortjes of naar buiten toe. Ze blijft dus gillend aan deuren, kastjes hangen. Herkent iemand dit? En iemand ideeen hoe mee om te gaan word een beetje gek van het gillen en wil niet dat ze denkt, ik gil mama doet dit wel ff.
Uhm, gewoon nee zeggen? Dat heeft ze na een paar dagen heus wel door. Iets te snacken op een vast moment op de dag, zodat ze weet: dan mag ik wel een cracker en de rest van de tijd mag ik niet.
Je schrijft ik wil niet dat ze denkt ik gil en ik krijg.maar zo als ik het lees krijgt ze het toch (vaak) .misschien meer op vaste tijden geven.zo kun je aangeven we gaan nog .... (boodschap doen, schoonmaken etc) en afleiden met wat anders.als het niet helpt negeren.
Herkenbaar bij mijn kindje van 15 mnd. Ik maak een afspraak met haar, over alles. Bijvoorbeeld -1 cracker en dan krijg je niet meer -Nee jij mag niet aan deze deur zitten, jij mag wel hier mee spelen (pak ik speelgoed) -vandaag gaan we niet kleuren omdat mama moet koken, maar morgenvroeg gaan wij wel kleuren, na het ontbijt. Natuurlijk blijft ze zeuren om meer, maar ik blijf uitleggen waarom het gewoon niet mag. Op een gegeven moment (10 min) houdt mijn kindje er echt mee op.
Ja, soms krijgt ze wel een cracker of mag ze wel stiften natuurlijk. Ze blijft gedrag herhalen alsof ze het vergeten is. We hadden eerst vaste tijden maar dat werkt niet dus geef ik maar als ze vraagt maar dus niet altijd.
Maar Mary12, dat is dus onduidelijk voor jouw kindje. Gisteren kreeg ik nog wel stiften en vandaag niet meer? ? Stel dat jij elke dag een koekje eet en ineens zegt iemand 'dat mag niet' Dan denk je toch ook, huh, doe niet zo flauw, ik eet dat elke dag? Kinderen hebben echt duidelijke grenzen nodig! Ze moeten weten wanneer iets wel en niet mag en dat moet voorspelbaar zijn. Dus vaste tijden cracker, dan kun je b ook zeggen 'Nee jij hebt er vanmorgen 1 gehad, nu krijg je niet meer' en dat geld eigenlijk voor alles. Duidelijk zijn Ik heb dat ook echt moeten leren. Maar het werkt zo goed! Je kunt echt afspraken maken met je kind!
Tactiek kiezen en erbij blijven. Dus als je een schema hebt houd je eraan en dan weet dochter vanzelf waar ze aan toe is. Natuurlijk gaat ze eraan lopen morrelen. Dat hoort bij de leeftijd en de fase waar ze in zit. Gewoon duidelijkheid blijven bieden en ze leert het vanzelf Edit: als jij vanuit je onzekerheid elke keer de boel omgooit weet je dochter nooit waar ze aan toe is. Ik lees vaker topics van je en zie het steeds weer terug. Blijf bij jezelf en houd vast aan je strategie. Dat geeft voor dochter duidelijkheid en voor jou een stuk structuur.
@mevrouw pinguin Ja dat dacht ik eerst ook maar je hebt toch geen schema voor stiften Of vingerverf etc.soms hangt ze gilkend aan de deur om 7 uur in de morgen, daar heb ik geen vast tijd voor soms mag dat en soms niet. Dat is toch niet te begrijpen voor haar, maar onduidelijk? Ze moeten toch leren dat de ouder het wanneer bepaald? Maar dat werkt hier nog niet, met tussendoor kan ik wel tijd instellen. Met de meeste dingen kan je niet tijd instellen.
misschien werkt het om haar weg te halen bij de kastjes/deuren en haar bijvoorbeeld mee te nemen naar speelgoed waar ze dan wel mee mag, of met haar een boekje gaan lezen. afleiden dus eigenlijk. (hier helpt dat vaak wel) En anders gewoon vol houden, ze moet leren dat ze niet altijd haar zin krijgt, dus als het nee is is het nee, ze proberen je uit, dus je moet consequent zijn. succes, het is niet makkelijk!
Oh ja! Zóóó herkenbaar!! Hij is dan echt zijn zin aan het doordrammen. Maar hij moet leren dat datgene wat hij wil niet altijd à la minuut kan/mag. Als hij aan de deur van de berging hangt weet ik dat hij een soepstengel wil. Soms mag hij dat, soms niet en dan leg ik uit dat hij er net een heeft gehad of dat we zo meteen gaan eten. En dan ook echt voet bij stuk houden en niet na 5 minuten krijsen alsnog toegeven. Of hij staat bij de achterdeur te jengelen dat hij naar buiten wil. Als het te koud is of regent dan zeg ik dat ook tegen hem. Het is wederom een fase denk ik maar en tja, ze moeten toch nee leren accepteren.
Bij ons is het al lang de regel dat als ze gillend iets vraagt, ze het niet krijgt. Iets vragen, doe je beleefd. En dan bepaal ik of het mag of niet. Maar dochter had hier ook een periode dat ze zelf de kast opendeed voor een koekje. Dan was het duidelijk: dan krijg je niks. Ze heeft het snel afgeleerd
Lastig he, die pre-verbale periode. Ik ben het eens met de stelling dat voorspelbaarheid belangrijk is, maar dat hoeft niet verbonden te zijn aan rigide schema's. Dingen als "Je mag nog 2 keer van de glijbaan en dan gaan we naar huis", "We gaan eerst opruimen en dan samen een boekje lezen", en "Je mag één cracker en dan klaar"... Ook dat is voorspelbaarheid en voor mij persoonlijk werkt het beter dan vingerverven en snacks geven op de klok. Ik zou sowieso wel stoppen met haar iets geven op momenten dat ze erom gilt/huilt/schreeuwt. Onbewust kun je daarmee het gil-gedrag bevorderen. Als je toch al van plan was om haar datgene te geven waarom ze nu gilt, zou ik haar eerst uit de situatie halen en afleiden, en dan daarna pas geven. Mijn dochter kan zichzelf op de grond gooien en gillen om iets wat ze wil. Ik begrijp dan meestal niet waar het precies om gaat, dus ik vraag haar dan of ze het aan mij kan laten zien. Dat helpt, ik word dan aan de hand meegetroond en ze legt me met gebaren en een paar woorden uit wat ze wil hebben. Als het redelijk is, krijgt ze het ook, omdat ze op een constructieve manier haar wensen uit. Als ik uiteindelijk nee moet zeggen op datgene wat ze wil (omdat ze bijvoorbeeld al een paar crackers heeft gehad, omdat 8 uur in de ochtend geen goed moment is voor limonade, of omdat we zo gaan eten) vindt ze dat soms wel erg moeilijk en gooit ze zich weer op de vloer. Ik haal haar dan uit de situatie en toon begrip voor het feit dat ze moeite heeft met mijn "nee".
Nee zeggen, uitleggen (heel kort), bij gillen optillen en ergens planten waar iets aantrekkelijks te vinden is. En daar dan zelf heel blij over doen. Of bij gillen, terwijl ze het wel van je mag: optillen, ergens anders neerzetten, kort uitleggen wat de bedoeling ("ssst, zachter praten, dan vraag je aan mama "mag ik een cracker") en je geeft haar een cracker. En dat dan 1000x, dan is het doorgaans wel geregeld
Hahaha, en zo begint het opvoeden... (je kunt er maar beter aan wennen ). Ik sluit me aan bij de andere dames, dit is het moment om te beginnen met consequent zijn en er de volgende 16 jaar niet meer mee te stoppen. Dus gewoon weghalen bij de lades en kasten, "nee" zeggen en haar iets anders laten doen. Jezelf leren om niet toe te geven is zóóóó belangrijk en gata het nog heel lang zijn. Nooit toegeven aan zeuren betekent vrijwel zeker een relaxtere periodein de peuterpuberteiten ook daarna.