Hallo lieve meiden, Ik voel mezelf de laatste tijd best wel eenzaam. Ik heb twee kindjes van 4 en 2 jaar. Mijn oudste (zoon) trekt al een lange tijd naar zijn vader toe. Papa moet alles doen, mama mag het niet. Het lijkt nu zelfs nog erger te worden sinds dat hij naar de basisschool gaat. Ik ben als moeder vrij onzeker en trek het mezelf heel erg aan dat mijn zoontje zich zo tegen mij afzet. Hij wil mij nooit knuffelen of ik krijg geen kusjes meer. Papa mag alles bij hem doen en knuffelen wil hij dan ook alleen met Papa. Ik voel mezelf zo waardeloos als moeder en ik kan alleen maar denken wat doe ik toch fout? Ik ben vaak ook bang dat de hechting niet helemaal goed is gegaan als baby? Ik was soms best paniekerig als mijn zoontje maar bleef huilen en ik kon daar dan heel zenuwachtig van worden. Verder ben ik een zachtaardige moeder die het heerlijk vind om te knuffelen. Ik merk ook dat als hij eindelijk een keer iets aan mij vraagt dat ik niet zo snel meer grenzen durf te stellen, angst om dan weer een tijd genegeerd te worden of dat hij dan weer niks van mij moet weten. Ik wil zo graag dat mijn zoontje ook de liefde bij mij kan voelen, die ik bij hem voel. Iemand misschien tips of in iedergeval soort van herkenning ? Ik voel mezelf hier zo alleen in. Liefs een onzekere mama
Wat een rot gevoel! Heb je het er wel eens met je vriend/man over gehad? Hoe kijkt hij er naar? Misschien kunnen jullie samen afspraken maken, bv. dat je hem ‘s avonds om en om naar bed brengt en dat dan samen naar jullie zoontje communiceren en daar dan ook echt aan vasthouden (dus niet dat papa het toch doet als hij daarom vraagt, maar dat ook papa dan zegt dat het nu mama haar avond is)? En ook op andere momenten zeggen dat mama iets doet en dat papa dat dan ook zegt. En dan dingen met hem doen die hij leuk vindt, zodat het echt quality time is.
Ik heb dit ook een tijdje gehad met ons zoontje tijdens mijn zwangerschap. Ik ben daar heel beroerd van geweest en daardoor nam zijn vader bijna de gehele zorgtaak op zich. Maar mijn zoontje trok daardoor heel erg naar zijn vader toe. Toen ik me eenmaal weer wat beter voelde wilde hij bij alles papa. Om gek van te worden. Wat hier werkte was afleiden. Dus als hij ‘s ochtends bij het wakker worden zijn vader riep en ik kwam dan werd hij boos (tot flinke driftbuien aan toe) dan leidde ik hem af door bijv te vragen welk shirt hij aan wilde of door te zeggen, weet je wat we straks gaan doen… Door veel tijd te investeren door samen leuke dingen te doen, maar door hem ook de nodige papa tijd niet te ontnemen, is het uiteindelijk weer goed gekomen. Ik heb er toen ook op internet naar gezocht en wat ik onthouden heb; sowieso dat het fases zijn en dat je er niet te veel nadruk op moet leggen. En dat het kan komen doordat de voorkeur ouder heel veel zorg- en leuke taken op zich neemt, of juist dat hij er veel minder is waardoor het kind dus juist de aandacht zoekt. Sterkte! Ik snap dat dit heel vervelend voelt en dat als je al onzeker bent, dit je onzekerheid alleen maar versterkt.
Ik volg even. Ik herken dit heel erg namelijk. Ik voel me er ook echt afgewezen en verdrietig over. Als een messteek voelt t soms. En dat ik me zo voel, vind ik dan weer kinderachtig van mezelf haha.
Heel begrijpelijk dat het je onzeker maakt, maar het is eigenlijk vrij normaal dat een kindje een periode een voorkeur heeft voor papa of mama. Daar kun je best in meegaan soms, maar ook belangrijk om je grenzen aan te geven. Dat wil zeggen dat je kunt proberen dat als hij om zijn papa vraagt, je zijn gevoel erkent, maar dat jij hem nu even helpt en een andere keer papa weer. Dat je nu je grenzen niet meer durft aan te geven, is natuurlijk een mooi spel voor hem. Ze zoeken grenzen op, en voelen feilloos aan wanneer je daar teveel in meebeweegt en hoe hij dat dan voor elkaar krijgt. Het is eigenlijk mooi dat je kindje jou zo spiegelt. Misschien kun je daar iets mee? De onzekerheid, je alleen en afgewezen voelen. Hoe is bv de hechting bij jou als kind verlopen? Heb je een fijne band met jouw ouders? Geen makkelijke thema’s, maar wel heel logisch dat ze voorbijkomen wanneer je zelf kindjes hebt. Ze raken jouw ‘innerlijk kind’, en als dat zo is dan kan dat een opening zijn om jezelf te ontwikkelen op dat vlak.
Hier is het precies andersom. Onze jongste wilt echt alleen maar mama. heel vervelend voor mijn man. Die mag ook echt niks. Is het misschien een idee dat jullie samen wat gaan doen? Zonder papa en de andere kinderen?
Ik heb dit ook de eerste vier jaar met mijn dochter gehad terwijl ik hoofdzakelijk voor haar zorgde en ook enorm veel leuke dingen met haar deed. Ik voelde me erg afgewezen, maar ik kon me haar voorkeur ook wel voorstellen want mijn man is erg ontspannen en ik ben in mijn onzekerheid vaak gespannen. Ik mocht haar ook niet troosten. Erg moeilijk is dat. Toen ze ongeveer vier was veranderde het vrij plotseling. We deelden een interesse die haar vader helemaal niet heeft, namelijk fantasie. Sindsdien zijn we langzaam steeds hechter geworden. Wat ik er wel aan overgehouden heb is dat ik het vervelend vindt als ze me aanraakt. Soms wil ze een knuffel, maar het voelt heel vervelend bij mij als ik dat doe. Bij mijn andere kinderen heb ik daar geen last van. Ik hoop nog steeds dat dat ooit overgaat bij mij.