Ik moet volgens mij even iets van me afschrijven. Heb deze gedachtes/gevoelens nog met niemand gedeeld maar heb er al een tijdje 'last van'. Mijn dochter, eerste kindje, is alweer een half jaar (27 weken). Het gaat zo snel, de clichés zijn echt waar. Dat zullen andere moeders ongetwijfeld herkennen! Ik ben een ontzettend gelukkige moeder, die rol past helemaal bij me en ik ben straalverliefd op m'n baby en op m'n gezin. Ik zit alleen met een gevoel, waar ik niets mee kan. Ik kan het niet echt meer op m'n hormonen gooien waar ik zo last van had na de bevalling, maar toch lijkt dit gevoel wel een beetje op gevoelens uit die begintijd. Ik heb de eerste 2,5 maand na de geboorte zwaar gevonden. Mijn dochter was snel overprikkeld, onrustig, krampjes en voor m'n gevoel huilde ze veel. Achteraf gezien weet ik dat het heel normaal babygedrag was, medisch helemaal in orde, maar toen ik er middenin zat vond ik het heel zwaar. Het machteloze gevoel van m'n baby niet kunnen troosten bij de krampjes, niet weten waarom ze huilde, een enorme voorkeurshouding met als gevolg al vroeg een plat hoofdje, en ik werd af en toe echt gek van het gehuil. Ze sliep al vrij snel door, vanaf week 8...en toe we bij 2 maanden naar de osteopaat gingen werd het al heel veel beter. De voorkeurshouding verdween, ze werd rustiger, meer ontspannen en ze huilde minder. Rond etenstijd, als mijn vriend thuiskwam, had ze een enorm huiluurtje, door krampjes en oververmoeidheid en dan kon ze enorm krijsen. Soms een uur, soms wel 3 uur....ik vond het vreselijk, met name weer dat machteloze gevoel van weinig kunnen doen en je baby pijn te zien lijden. Nu zijn we 6 maanden verder, en heb ik uiteraard de meest mooie en geweldige baby alle stress en moeilijkheden die er de eerste 3 maanden waren zijn compleet verdwenen. Ze is vrolijk, lacht de hele dag en het wordt elke dag leuker. Ik voel zoveel liefde voor haar, en ben zo dankbaar dat ik haar heb gekregen (een zwangerschap was vooraf niet vanzelfsprekend hier, vriend heeft daarvoor een operatie moet ondergaan, maar gelukkig toch nog snel gelukt allemaal). Waar ik nu zo mee zit is dat ik zo enorm spijt heb dat ik niet echt genoten heb van die eerste 3 maanden. Ik ben er altijd heel eerlijk over geweest als mensen er naar vroegen, ik vond het gewoon zwaar! En die roze wolk was er echt vaker niet dan wel. En daar voel ik me zo schuldig over. Ik heb straks een prachtig filmpje gezien over wat er in 9 maanden gebeurd in je buik en de geboorte, was een animatiefilmpje dat er levensecht uitzag. Ik raakt helemaal geëmotioneerd, het was zo mooi om te zien, zeker omdat ik het zelf heb meegemaakt en omdat ik me zo besef hoe bijzonder het is om een gezonde baby op de wereld te zetten. Maar het is mijne eerste kindje, en die bevalling, die eerste 3 maanden kan ik nooit meer overdoen. Nu mijn dochter een half jaar is lijk ik me nog meer te beseffen dat die begin tijd voorbij is gevlogen. Ik had een hele goede bevalling, maar heb ook daarmee het gevoel dat het zo snel ging dat het aan me voorbij is gegaan. Ik raak enorm geëmotioneerd als ik foto's zie van de bevalling of dochter van een paar minuten oud. Dat moment en gevoel van een eerste keer zal ik nooit meer meemaken. En ik heb er, achteraf, te weinig van genoten. Ik was alleen maar bezig om dochter te troosten, bedenken wat ik moest doen tegen het gehuil en soms werd ik er ook boos van. Dat het me niet lukte om haar te troosten en waarom ze nou niet stopte met huilen!? Ik voel me daar zo schuldig over, ik denk vooral naar m'n dochter toe. Ze is het meest perfecte wezentje, dat het ook zwaar had in het begin door krampjes en haar plekje vinden, maar dat is logisch natuurlijk! Ik weet niet wat ik met dit gevoel moet. Natuurlijk zal ik bij een 2e kindje het weer meemaken en dan kan ik het anders doen, maar voor mijn gevoel had ik juist bij de eerste zo moeten genieten en niet zo moet stressen. En ik kan het niet meer overdoen. Ik kan er heel verdrietig van worden, als ik het muziekdoosje afspeel die we de eerste weken veel gebruikten toen ze naast me lag in het wiegje. Als ik weer kleertjes naar zolder moet doen omdat ze alweer te klein zijn. Alsof ik elke keer afscheid moet nemen van een periode die zo bijzonder was, maar ik oh zo zwaar vond. En man,wat voel ik me daar schuldig en rot over! Herkenbaar? Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben altijd zo nuchter, maar word soms echt overmand door mijn gevoelens!
Herkenbaar hoor.De eerste paar maanden zijn gewoon superpittig. Het is vaak niet leuk maar als moeder voel je je toch verplicht om te genieten van alle momenten want je denkt dat dit zo hoort. Ik kan wel eens pissig worden op degene die ooit het fenomeen roze wolk heeft bedacht. Het zal wel een man zijn geweest. Weet je meid je moet trots zijn op jezelf je zet je kindje voorop en dat is het belangrijkste. Maar je gevoel is je gevoel en hiervoor hoef je je niet te schamen. Ik weet zeker dat er meer moeders zijn die deze gevoelens hebben maar het lijkt wel niet te mogen. Het zou mooi zijn dat het minder een taboe is om over de minder leuke momenten te praten.
Hoi, Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik herken het wel allemaal en ik denk veel meer moeders hier ook. Het IS ook gewoon veel, een kleintje op de wereld zetten en die eerste moeilijke maanden mee te maken. Ik vond het ook allemaal heel zwaar en heb er ook niet veel van kunnen genieten (ik was nog niet helemaal hersteld van een burnout ook) omdat we bezig waren met het vele huilen wat uiteindelijk erge reflux bleek. Toen we dat onder controle hadden ging het snel beter en vanaf 10 weken sliep ze al door (ze is nu 6). Maar wat was ik moe en anderhalf jaar na haar geboorte verloor ik door alle stress bijna de helft van mijn haar. Gelukkig is het goed gekomen. Toen ze 3 was gingen we voor de tweede en nu geniet ik zo veel meer van hem dat ik me daarover schuldig voel...Tuurlijk waren de eerste maanden weer zwaar maar je weet dat het over gaat, dat het krampjes zijn (en ook hij had een afgeplat hoofdje en voorkeurshouding) en waar je op kan letten maar nu geniet veel meer van hem en maak het bewuster mee en daar voel ik me nu dus ook weer schuldig over. En moet ook oppassen dat ik het haar niet te vaak en te veel laat merken. Ook wij hebben het super met z'n vieren, echt genieten en wat een geluk een meisje en een jongen. De oudste zit net in groep 3 en dan herken je opeens aan werkjes weer dingen van vroeger en leest ze zo 2 bladzijdes uit een (makkelijk) boekje aan me voor. Nou dan hou je het ook niet droog hoor. Als je er echt heel erg mee zit kan je misschien met iemand gaan praten er over maar denk verder ook aan het feit dat je gewoon je best doet. Er komt gewoon zo veel op je af in het begin, zo gek is het niet dat dan ineens de tijd voorbij vliegt terwijl je vergeet te genieten. Heel weinig mensen ervaren echt die roze wolk of gewoon pas veel later. Er komt nog zo veel moois de komende jaren. En het emotionele blijf je houden als je eenmaal kindjes hebt. Ik moet al huilen als ik haar zie genieten bij een K3 show. Nou vroeger moest ik nooit huilen Niet schuldig voelen, anders met iemand gaan praten er over en vooral genieten! Je doet het gewoon heel goed. Charlie
Zo herkenbaar. Dochter heeft verborgen reflux en is snel overprikkeld. Te vroeg geboren, dysmatuur en kon zichzelf de eerste weken niet goed op temperatuur houden. Tot een maand geleden (toen was ze 5 maanden oud en werd ze voor de tweede keer opgenomen in het ziekenhuis) hebben wij eigenlijk geen dag kunnen genieten. Zwangerschap was erg spannend, dochter groeide niet goed, veel onverklaarbare bloedingen en elke keer weer de vraag of ze het zou redden. Dit is de enige zwangerschap die ik mee zal maken, mijn gezondheid maakte deze al bijna onmogelijk. Mijn gezondheid heeft overigens niets te maken gehad met de complicaties tijdens de zwangerschap. De eerste vijf maanden krijste dochter bijna non-stop van de pijn, ik liep gemiddeld 9 uur per dag met haar in de draagdoek, want dan kon zij slapen (in bed kon ze niet slapen door de reflux) en ik even gewoon ademhalen. Was compleet overspannen door het gekrijs en alle zorgen. Eerlijk? Een roze wolk ben ik niet tegen gekomen, heb in het begin bijna dagelijks spijt gehad (hoe erg dat ook klinkt, maar zo heftig was het) en wilde haar op een gegeven moment zo aan de eerste de beste voorbijganger meegeven. Uiteindelijk gaat het nu heel goed. Maar daar waren twee ziekenhuisopnames en medicatie voor nodig. Nu genieten we pas. Wat een heerlijk meisje is het Herken je gevoelens. Heb laatst een begin gemaakt met een fotoboek voor dochter. En kwam alle foto's van zwangerschap, bevalling en kraamtijd tegen. Ik heb niet genoten, man ook niet. Het was hel. Heel erg verdrietig kan ik daarvan worden. Maar het is zo. Het is niet terug te draaien en het was ook niet normaal. Nuchterheid en schuldgevoelens wisselen elkaar af, afhankelijk van hoe ik in mijn vel zit. Maar dat zal een stuk verwerking zijn denk ik.
Erg herkenbaar. Ik zei dan wel tegen iedereen dat het geweldig was, maar vond het ook erg zwaar. S.era heeft bijna 4 maanden krampjes gehad. Zat vaak van 00.00 tot 03.00 met haar huilend op mij omdat ze krampjes had. Verder was ze gelukkig wel makkelijk, maar vooral die krampjes. Nu zwanger van de tweede en hou daar dus wel mijn hart voor vast. Zie daar toch wel tegen op. Bij S.era hielp ook gewoon helemaal niks. Geen druppels, fietsen met de beentjes. Denk dus dat heel veel mama's dit gevoel wel hebben. Maar het is gelopen, zoals het gelopen is en je geniet nu optimaal. Probeer de periode af te sluiten, misschien door alles op te schrijven.
Fijn dat jullie zo snel de moeite hebben genomen ter reageren, dank je! Ik weet dat veel moeders het herkennen, maar het is nog prettiger als je dat daadwerkelijk leest en hoort. Ik ben altijd eerlijk over m'n gevoel geweest, sommige mensen zijn weleens verbaasd als ik zeg dat ik de eerste 2 maanden eigenlijk niet leuk vond. Ze bevestigen trouwens vaak wel allemaal hetzelfde gevoel, dus ik geloof ook niet dat er veel vrouwen die echte roze wolk hebben in het begin. En toch heb ik idd het idee dat het wel 'moet'. Ook van mezelf hoor, het is m'n eerste kindje, dat was een lang gekoesterde wens, en het lukte ondanks de onzekerheid of ik überhaupt zwanger kon raken van vriend...dus dan moest ik toch wel alleen maar genieten en niet klagen over hoe zwaar het is?! En ja dan komt later het schuldgevoel, want het was gewoon pittig. Het feit dat ik graag een 2e wil, op termijn, geeft aan dat je die periode gelukkig ook weer deels vergeet. Die eerste periode heb ik echt getwijfeld of ik wel ooit een 2e zou willen, zo heftig vond ik het. Nu weet ik dat ik een 2e wil, en ben ik nu al bang dat ik van dat kindje wel meer zal genieten. En dan voel ik me zo schuldig naar m'n dochter, zij is echt het mooiste wat me is overkomen en door toe te geven dat ik het vaak helemaal niet leuk vond lijkt het alsof ik haar iets kwalijk neem ofzo. Dat is natuurlijk niet het geval, maar als ik dan naar haar kijk of de foto's van het begin....dan houd ik het niet droog. Ik had zo graag gewild dat ik met plezier terug kon kijken op de eerste 3 maanden maar dat is niet zo. Ik kan het helaas niet terugdraaien!
Ontzettend herkenbaar die gevoelens! Bij mij niet zo zeer vanaf de bevalling naar nu, maar juist de hele zwangerschap. Omdat ik zo`n nuchter persoon ben (jij ook las ik) vond ik dat ik al die, in mijn ogen, belachelijke dingen als bijvoorbeeld een zwangerschapsshoot niet moest doen. Maar heb er nu achteraf wel spijt van. Ik heb van de zwangerschap niet genoten, ondanks dat die goed verlopen is. Ik zou het bij een eventuele tweede heel anders doen en veel intenser beleven, dat weet ik nu al. Die gevoelens horen echt bij de verwerking van het hele proces, we zullen het over ons heen moeten laten komen. Maar als je er niet uitkomt zou ik zeggen, ga met iemand praten. Het hoeft niet lang, niet vaak en niet veel te zijn, maar als het helpt dan helpt het!!! xxx
Ik herken het niet. Of beter, ik herken de gevoelens van onmacht en frustratie wel (reflux en KMA hebben de eerste maanden hier erg zwaar gemaakt, en daarna hadden we een heel snel gefrustreerde baby die nauwelijks sliep). Maar ik ben vooral heel opgelucht dat ze nu een jaar is en kan stappen en communiceren en spelen... Ik wil heel graag een tweede, maar ik wil die babytijd eigenlijk liever niet meer meemaken. Echt niets voor mij. En als je dat dan vertelt tegen mensen, dan kijken ze je soms aan alsof je van Mars komt. Het taboe van die roze wolk is inderdaad heel groot. Je mag precies echt niet anders dan de babytijd heerlijk vinden. And I didn't.
Bij de eerste vond ik het ook pittig. Je krijgt een kindje, maar vooraf kun je niet bedenken hoe zwaar het is. Hoe de nachten zijn, wat je emoties zijn en wat alles met je doet. Ik heb tot 6 maanden geen roze wolk gezien, erna ging het beter. Bij de tweede is het anders. Je weet hoe zwaar het is en hebt de ervaring dat het echt wel beter gaat worden. De nachten lijken hierdoor ook minder zwaar (jongste kwam snachts zelfs vaker!). Nu heb ik wel kunnen genieten van mijn kraamtijd. En toch kijk ik uit naar het moment dat mijn jongste 1 jaar wordt. Dat was bij mijn oudste het punt dat ik alles makkelijker vond.
Je bent zeker niet de enige hoor!! Ik vond de 1e 8 à 10 weken vreselijk. Dat huilen, slaapgebrek, niet weten hoe te handelen. Iedereen ,die als ik dan wanhopig vroeg hoe ik haar kon troosten of waarom ze huilde of hoe ik haar in slaap kon krijgen ,riep maar dat ik naar mn moedergevoel moest luisteren. Welk moedergevoel???? Pas na 10 weken nam het huilen significant af en klom ik eindelijk op die roze wolk. Ik vind het ook moeilijk dat ik er niet meer van genoten heb,misschien waren mijn verwachtingen gewoon te groot. Maar goed, mensen kunnen proberen je op het ouderschap voor te bereiden, maar je weet pas echt hoe het is als je het zelf ervaart... Wat ik ook jammer vind is dat ik in die beginperiode te weinig filmpjes heb gemaakt van haar, maar ik was gewoon zo moe...
Zo herkenbaar......... De jongste is hier een echt handenbindertje. Hij sliep snel door, maar overdag was het een drama, niet slapen veel huilen, hij is daar zelfs voor opgenomen geweest, zodat wij even konden bijtanken en misschien een patroon konden doorbreken. Nu is S 8,5 maand oud en we hebben eindelijk een beetje een ritme, ik durf het nooit heel hard op te zeggen want wat de ene dag goed gaat kan zomaar de volgende dag helemaal verkeerd zijn.......... maar ik kan er nu beter tegen. Toen ik net onze 1e 2 had (2ling) zei iedereen altijd, poe wat zal jij het druk hebben, want zij hadden het al druk met 1 kindje en ik dacht toen altijd ach, hoe kun je nu echt druk zijn met 1 baby, de 2ling heb ik nooit als zwaar of druk ervaren, maar onze kleine vent.............. tjonge, nu weet ik dat je dus echt druk kunt zijn met 1 baby en dat je dus nergens meer van kun genieten. Heb zelfs thuisbegeleiding van carinova gekregen om maar meer tot mezelf te komen! Probeer over je gevoelens te praten en als het niet gaat zoek hulp! Sterkte
Heel herkenbaar. Mijn meisje is nu 14 weken, maar de tijd vliegt voorbij. Soms ben ik zo druk bezig met of ik het wel goed doe, of zij het wel goed doet, waarom begrijp ik haar niet etcetc, dat je gewoon vergeet te genieten. Je wilt het als moeder gewoon perfect doen en het liefst je kind ook. Ik denk ook dat je meer genoten hebt dan je denkt, want de zware momenten is wat blijft hangen. Ik geniet wcht als ik haar 's ochtend uit bed haal en nog even lekker bij me neem of tijdens de voedingen of als ze in de box aan het kletsen is tegen haar mobiel. Maar als ze dan slecht slaapt en huilerig is, dan is dat gevoel wat overheerst. We doen allemaal ons stinkende best om de beste moeder te zijn voor ons kind en zolang je dat maar in gedachten houdt... Je doet het goed en je kind ook. Genieten dus!
Precies mijn gedachten!! Als Sem een fijne dag heeft, heb ik dat ook.. Vandaag was die wat huilerig, wordt een beetje eenkennig waardoor meneer alleen maar brult bij opa & oma.. En laat ik nou volgende week moeten beginnen met werken, en dan gaat hij juist naar opa & oma.. Dus toen meneer thuis begon te brullen, heb ik lekker even meegedaan! Voelde me een slechte moeder etc etc etc Een uur later was hij aan het lachen, en brabbelen tegen zijn boxmobiel en toen voelde ik me weer even super mama.. Bah het lijkt of ik nu pas last ga krijgen van m'n hormonen ipv in m'n zwangerschap en net na de bevalling.
Ik vond de eerste 2 maanden ook pittig en heb ik weinig genoten. Dochter snel overprikkeld, verborgen reflux, de ha en de hap namen mij niet serieus, het vele huilen, elke 45 min wakker, krampjes, pfff. Ik zeg het eerlijk, ook tegen collega's en anderen die er naar vragen: de eerste 8 weken waren hier geen hol aan. Letterlijk. Dus ja, herkenbaar!
Heel herkenbaar, roze wolk? Wat is dat? Ons meisje heeft de eerste drie maanden alleen maar gehuild, pas toen we wisten wat er was ging dat over en werd ze een vrolijk meisje waar ik nu heel erg van geniet. Ik vind het ook erg jammer dat ik niet heb kunnen genieten van haar toen ze nog zo klein was, ze gaat ook nog eens heel snel, loopt nog net niet los, zegt haar eerste woordjes, waar is dat hulpeloze babytje gebleven? Mijn schoonzusje en beste vriendin zijn rond dezelfde tijd bevallen en hebben die roze wolk wel gehad, bestaat dus wel, heb m zelf alleen niet ervaren en dat blijf ik erg vinden! Ik ben wel eerlijk naar mijn omgeving, dat ik die eerste maanden verschrikkelijk vond. Mijn nicht heeft een leuk boek geschreven, Heavy Shit, een eerlijk boek, over hoe het eigenlijk echt is, misschien wat voor Jou om te lezen?
Het is niet zo erg dat ik hulp nodig heb hoor. Ik moest het gewoon kwijt, het maalt al een tijdje in m'n hoofd. Ik weet ook dat het met de hormonen te maken heeft gehad hoor, ik heb daar zeker 3 maanden enorm last van gehad. Ik heb zelf best wat gehuild, omdat ik niet wist hoe ik haar stil kreeg, en ik vond het zo hartverscheurend om m'n baby pijn te zien hebben. Dat wil je niet als moeder, en ik voelde me af en toe een slechte moeder..want juist ik moest haar toch kunnen troosten?! Nu ben ik van die hormonen af en kan ik veel beter relativeren, en lijkt alles ook gelijk al minder zwaar. Ik heb zeker ook mooie momenten gehad en ik heb ook echt wel genoten van momenten. Maar idd, die rotmomenten overheersen en blijven hangen. Ik vond de gebroken nachten niet eens erg, ik sliep af en toe bij als mijn vriend er was. Het gehuil vond ik het ergst. Nu huilt ze bijna nooit meer, maar als ze het doet dan schrik ik als ware direct, ik ben dan altijd nog bang dat het weer zo wordt als toen..terwijl dat niet gebeurd natuurlijk! Als ik zie hoe makkelijk ze nu is, dan vraag ik me weleens af "was het toen echt wel zo erg"...en ik vind het jammer dat ik dat toch moet bevestigen. Ik ga nog liever 10x bevallen dan nog een paar keer die eerste 3 maanden te moeten doen Gelukkig is het allemaal goedgekomen, en feit dat ik een 2e wil zegt genoeg. Ik geloof namelijk ook dat het bij een 2e anders is, omdat je dan de ervaring al hebt. Bij de eerste weet je toch helemaal niks! Fijn de herkenning te lezen, op een of andere manier lucht me dat op. Dat het niet aan mij heeft gelegen! Als ik zwangere vrouwen zie dan denk ik ook altijd direct "oh pff, jij moet die zware begintijd nog door"...haha erg he. Mijn verwachtingen waren ook heel anders. Ik dacht van tevoren dat een baby alleen maar sliep tussen voedingen, nou de mijne niet. Mijn zussen kregen een jaar voor mij een baby en die hoorde ik ook nooit over die zware tijd, dus ik kende het ook niet. Ik vraag me wel af of mensen die zeggen de roze wolk te hebben, of ze wel helemaal eerlijk zijn. Het blijft toch een taboe dat je als kersverse moeder zegt dat je het eigenlijk heel zwaar en soms niet leuk vind!
Ik denk dat veel ook aan je eigen persoon ligt. Bij mij moet alles altijd perfect zijn en gaan, anders schiet ik in de stress....en anderen zitten er veel relaxter in allemaal. De een wil een strak ritme ook voor zichzelf, en de ander voedt op verzoek en ziet het allemaal wel hoe het loopt. En dat met het huilen en daar dan een beetje van schrikken dat blijf je houden. Ik heb dat ook erg gehad, mijn hart sloeg elke keer over als mijn zoontje of dochter begon te huilen om iets. Of als ze 's avonds in bed niet snel genoeg stil waren of opeens een kreet gaven. Wat zou er nu toch zijn?? Je weet het gewoon niet en moet het maar uit zien de vinden allemaal. Het is allemaal heel normaal en herkenbaar wat je schrijft. Met een tweede is dit allemaal minder en geniet je meer en dat is gewoon prima. Geniet er maar gewoon van. Charlie
Ok als er een 2e bij komt ben je meer ervaren, maar ik vond het toch echt zoveel anders dan bij de 2ling............. De 2ling waren voorbeeldige baby's! Dus een 2e of 3e kindje hoeft echt niet anders te zijn......... helaas! De vrouw die ik van carinova heb had 2x een huilbaby............... Ik wil je echt niet ontmoedigen, maar ben wel realistisch.
Als een 2e kindje ons gegeven is dan ben ik niet zo naïef om te denken dat het heel anders of veel makkelijker zal zijn. Je weet het ook niet van tevoren. Ik denk ook dat het ligt aan je persoon. Ik hou van controle, weten waar ik aan toe ben en alles perfect willen doen. Ik ben echt jaloers op mensen die er relaxt instaan. Ik was altijd bezig met schema's, wanneer en hoeveel heeft ze gegeten, is dat genoeg, slaapt ze genoeg. Dat wordt wel minder want nu ben ik er veel makkelijker in. Als ze een dag minder eet of minder slaapt, tja jammer dan...maar daar kon ik in het begin wel gestrest van raken! Achteraf gezien vind ik het 1 grote levensles, ik ben mezelf echt tegengekomen en heb heel goed ontdekt hoe ik in elkaar zit (voor zover ik dat nog niet wist)