Hoi, Ik ben 4 jaar heel gelukkig getrouwd en mama van een prachtige jochie van 1 jaar! Ik heb echter altijd de wens gehad dat er meer kinderen komen. Mijn man heeft deze wens niet en wil geen 2e kindje..... Veel mensen in onze omgeving bemoeien zich ermee. Ik krijg vaak opmerkingen van "hij draait wel weer bij" of "het komt vanzelf". Hij antwoorde dan altijd met"nee dat komt er niet oid". Lange tijd heb ik mijn gevoel genegeerd en gedacht: wat zeur ik nou, ben nog geen 30, zoon is 1 dus heb geen haast. Dit was allemaal rationeel gedacht. Ik merkte de afgelopen weken steeds meer dat het me dwars zat. Ik voelde me verdrietig en enorm onrustig. Hier op het forum wat gekletst met lotgenoten, dat gaf wel iets rust. Tot vorige week. Na weer een negatieve reactie heb ik hem een mail gedaan (hij was aan het werk) dat ik wilde praten. Die avond moest hij weer weg. Ik voelde me echter zo rot dat ik een verhaal op papier heb gezet. Nadat hij dit had gelezen had, hebben we eerst veel gehuild en in de dagen die volgden goede gesprekken gehad. Hij heeft nooit geweten dat ik er zo'n verdriet van had. Samen onze gevoelens besproken en hij heeft toegezegd er over na te denken. Hij vindt het verdiet van mij zwaarder wegen dan zijn eigen gevoel dat er geen 2e komt. Vind het zelf een beetje dubbel. Ik wil niet dat hij ja zegt, alleen omdat ik dat wil. Hij moet er zelf achter staan. Feit is wel dat het gevoel tussen ons weer goed zit. Ik voelde me lange tijd echt rot maar kon/wilde dat niet kwijt. Nu ik open kaart heb gespeeld, ben ik zo opgelucht! Ik hoop dat 2012 ons toch nog een zwangerschap zal brengen! Een lang verhaal, wilde het gewoon even kwijt. Voor de meiden die in dezelfde situatie zitten, een gesprek was bij mij echt fijn! Succes! lieve groet, MamsieM
wat fijn dat de lucht geklaard is tussen jullie. Ik heb hetzelfde gevoel, alleen dan voor een derde ipv een tweede. Ik heb het al vaak aangegeven maar mijn man wil echt niet. Over 2 weken laat hij zich sterriliseren en ik merk dat ik toch best chagerijnig erover ben. Een brief schrijven helpt niet. Alles is gezegd wat er te zeggen valt...
Fijn dat je je gevoel hebt kunnen uiten bij je man! Ik hoop voor je dat jullie beide tot een besluit kunnen komen waar jullie beide een goed gevoel aan over houden!
Wat ontzettend moeilijk Debby82. Een sterilisatie is direct zo definitief hé.... Moelijk lijkt me het om daar dan vrede mee te hebben terwijl je gevoel iets anders zegt... Sterkte ermee! Pluus, dank je wel voor je reactie! Voel me enorm opgelucht nu.
Vaak helpt het inderdaad om "gewoon" te zeggen hoe je je voelt. Soms is dat voor mannen niet duidelijk, hoe belangrijk bepaalde dingen voor een vrouw zijn en hoeveel verdriet je van sommige dingen kunt hebben. En natuurlijk wil je niet dat hij het alleen voor jou doet, maar ik neem aan dat hij er nu goed over nadenkt. En dat, als hij zou aangeven toch nog een 2e te willen, dat die keuze ook van hem uit komt. Succes!
Hoi! Heel herkenbaar dit verhaal! Bij mij was dit ook zo. Manlief had voor de eerste al heel veel bedenktijd nodig. Eindelijk hakte hij de knoop door, maar zelfs toen ik 5 weken zwanger was, begon hij nog terug te krabbelen. Veel gesproken en gelukkig bleek het koudwatervrees en hij is nu helemaal dol op onze dochter van inmiddels 3 jaar. Wel zei hij altijd dat hij 1 kind wel mooi genoeg vond. Toch begon het bij mij na een jaartje wel weer te kriebelen, maar hij hield voet bij stuk. Als ik erover begon, dan begon hij weer ergens anders over. Afgelopen maanden merkte ik dat 'ie er wel iets meer voor open stond, maar kreeg nooit duidelijkheid. En vorige maand zei ik dat ik stoppen met de pil wel een mooi kerstcadeau zou vinden! En tot mijn stomme verbazing lachte hij: Stop dan maar! Ik stond helemaal perplex! 'Weet je dat wel zeker?' 'Je moet het zelf ook willen?' Nu zijn we dus druk aan het oefenen, haha! Hij kan nu ook niet wachten tot het zover is. Ik had het echt niet verwacht dat hij zo zou omdraaien. Ik las ook vaak van dit soort verhalen en dan dacht ik: Ja, maar die man van mij is altijd zo stellig. Dus het kán wel dat sommige mannen ineens bijdraaien! Ik hoop dat het voor jou ook zo zal lopen! Sterkte, want het is zo'n rotgevoel als je zo graag verlangt naar iets, wat hij (nog) niet wil!
Hier bij mij het zelfde verhaal. Mijn man is enigs kind en ik dus niet. Heb altijd gedroomt van een mooie trouwerij en minstens 2 kinderen! Helaas is mijn bruiloft niet zo geweldig geweest,was namelijk zwanger van onze zoon en ben dus ook 5dg later bevallen. Ook ik ben een gesprek aangegaan 9dec (onze trouwdag). Ik was er indd ook erg emotioneel onder en voelde niet goed dat we hier niet samen achter stonden. Ook hij heeft me meerdere malen duidelijk gemaakt dat 1kind voor hem echt genoeg is. Ook ik dacht "we zijn nog jong,dusssss dat komt wel" Maar nu is onze zoon 6 en jah we zijn nog steeds jong (ik 25 en hij27) maar wilde eigenlijk al niet zo een groot leeftijds verschil. Maar goed,we hebben een flink gesprek gehad en we zouden eigenlijk pas in febr gaan beginnen maar uiteindelijk toch meteen gestopt met de pil! Heel fijn want was die dag ongi hahaha
Fijn, die positieve verhalen Melanie en Emmy. Daar hou ik dan maar aanvast! Bedankt voor de reacties!
Wat goed dat je het zo hebt kunnen vertellen aan je man en dat die begrijpt wat een verdriet jij erom hebt ik herken het gevoel wel alleen voor een eerste ik ben nog wel vrij jong maar ik heb waarschijnlijk endometriose en pcos, de gyneacoloog verwachte niet dat wij op een normale manier zwanger konden worden mijn vriend wou (nog) geen kinderen nadat zijn zus zwanger bleek te zijn ben ik ingestort en hebben we een goed gesprek gehad 4maanden later heeft hij de pil weggegooid
fijn dat jullie er goed over hebben kunnen praten, lijkt mij ontzettend moeilijk zoiets. Hier was het een soort van andersom. Mijn man wilde toen de 1e al een jaar was voor de volgende gaan en ik heb duidelijk gemaakt dat ik absoluut nog een tweede wilde, maar toen nog niet. Ik dacht eigenlijk aan 2012 met de pil stoppen, maar uiteindelijk afgelopen juli gedaan, toen voelde het goed voor mij.