Gister liep ik gezellig met mijn man richting de stad om een patatje te gaan eten ( ik weet het slecht ) Zien we een klein jochie ik denk een jaar of 3/4 huilen (waarom geen idee) en zijn vader pakt hem bij zijn arm en slaat het kind keihard in zijn gezicht, je hoorde echt klets! daarna duwde hij het kind weg, over de weg en gaf het daarna nog een mep tegen zijn billen. Wij durfde er niks van te zeggen ( het waren buitenlandse mensen, ik heb er echt niks tegen laat dat duidelijk zijn maar ik dacht ik ga me er niet mee bemoeien voordat ik straks een klap krijg) Krijg het nog steeds niet uit me hoofd hoe je zo hard een kind kunt aanpakken! Bah, het zit me echt dwars ik vindt het zo zielig
oh echt! Vreselijk zulke mensen. Je loopt idd de kans (tegenwoordig) dat als je er iets van zou zeggen, je ook zelf klappen kan krijgen. (en een frietje op zijn tijd moet kunnen)
wat verdrietig zeg. Ik maakte het op mijn werk wel eens mee, (werkte op een kinderdagverblijf in een achterstandswijk) wij zeiden er dan wel wat van, maar dat werkte alleen averechts. Begrijp dat je er niks van durfde te zeggen, maar oh wat voel je je dan machteloos he! In mijn opvoeding ging het ook zo, nu ik zelf een kindje heb snap ik echt niet dat je zo met je kind om kan gaan.. maakt me echt verdrietig
Ik zou de klap riskeren; om eerlijk te zijn Ik ben zelf mishandeld als kind zijnde en vond het verschrikkelijk hoe andere mensen altijd dachten zich niet te moeten bemoeien met het lichamelijke geweld wat ons aangedaan werd. Je voelt je als klein kind machteloos en je hebt het idee alsof heel de wereld toe kijkt en er niks aan doet. Dat maakt je als puber ontzettend boos op alles en iedereen. Wanneer ik zulk soort acties zie bij ouders; had ik wat gedaan. Ik bedoel; kom maar op met die klappen - beter dat er op mij afgereageerd wordt dan op zo'n klein ventje. Ik kan het hebben (oké, meestal dan, als ik niet te erg zwanger ben).
ik zou er wel wat van zeggen. hier waren we laatst in speelland en hing een jongentje van zon 1,5 jaar aan een groot klimrek. was naar boven geklommen en afgegleden en hing daar gewoon en er keken heel veel moeders en niemand deed wat. uiteindelijk ben ik opgestaan er heen gerent en ving het kind nog net op. ff getroost en nog was er geen moeder. ik dat kindje een handje geven en zijn zo samen rondje speeltuin gelopen. uiteindelijk naar zon 10 min komt moeder aangehuppeld en zegt, wat doe jij met mijn kind. echt op een agressieve manier. ik zo hallo hij hing net zon 2 meter boven de grond en u moet wel een beetje voorzichtig zijn zo aan het water. hij wilde naar mama en zijn samen gaan zoeken. zij zo heel nuchter, oke bedankt, moet nu weer verder zoeken want ben mijn andere zoon ook kwijt, was ff zonnen. ik keek echt geschrokken hoe onverantwoord ze met haar kinderen omging. even later zie ik der met nog een manneke van a 3 jaar en de dreumes naar huis gaan. nou sorry maar op die leeftijd verlies ik ze niet uit het oog. (geen zwembandjes of iets aan alleen gewone luier waardoor kind meteen naar de bodem zingt) met andere woorden, perfect opvoeden doet niemand maar soms moet je ze er even op wijzen dat sommige dingen echt niet kunnen. oa slaan, uitbundig gillen of aan hun lot overlaten.
Ik zat laatst ook in jouw situatie en heb er toch echt wat van gezegd! Hoe triest kan je zijn om een weerloos kind te slaan? Kom maar op hoor met die mep liever ik als een kind.
snap dat je geschrokken bent. Ik zou er in jou situatie ook niets van zeggen, als ik onze dochter bij heb zeg ik niks. want stel ik krijg wel klappen wil ik niet dat dit voor haar ogen gebeurt. hoe lullig dat ook klinkt en zeker ook is tegenover dat kindje
Ik snap dt t moeilijk is.. Maar helemaal niets doen... Nee dat vind ik niet kunnen... Ik weiger nl om onder de categorie te vallen van mensen die kijken en doorlopen..
Mijn vader had ook eens een klap van iemand gehad toen hij ergens wat van zei. Het grappige was dat toen mijn vader op het politiebureau was (om diegene aan te geven, hij had z'n kentekennummer onthouden) stond diezelfde man daar, om mijn vader aan te geven haha (mijn vader zou hem namelijk hebben "beledigd"...). Joycey, wat erg dat je dat allemaal hebt meegemaakt... : ( En dat mensen het gewoon zagen zonder iets te doen.
als ik alleen ben hoop ik dat er wel wat van zou durven te zeggen. Maar als ik mijn dochter bij me heb ben ik veel te bang dat er iets zou gebeuren
nou ik snap wel dat je op zo'n moment van de schrik niet weet wat je überhaupt moet doen. Je denkt toch niet dat iemand zoiets doet bij een kind. Maar nu kan je wel bedenken wat je een volgende keer zou doen als je (hoop het toch niet, maar toch...) zoiets weer ziet.
Ik heb uit ervaring geleerd dat het een hele hele hoop uit maakt; al is het maar één persoon die iets zegt of doet, dat dat verschil maakt. Wanneer ik een klap zou krijgen - en mijn eigen kind zou daarbij hebben gestaan, dan had ik mijn kind gelijk de les geleerd: Dit mag niet en ook al zijn er soms pijnlijke consequenties - dat wil niet zeggen dat je je ogen moet sluiten voor huiselijk geweld/kindermishandeling. Voor niemand niet. Ik denk dat wanneer iemand sowieso al in staat is om het fysiek op te nemen tegen een klein kind, dat je die persoon wel gemakkelijk aan kan; want bij volwassenen durven ze vaak niet (daar komt juist die frustratie vandaan).
Ik kreeg vroeger ook wel eens klappen van mijn vader als ik stout was en voelde me dan ook erg rot... maar toch heb ik er nooit iets aan overgehouden en wist ik dat mijn vader erg veel van zijn kinderen hield (en nog steeds) Ondanks dat ik van mijn vader hou en nog steeds een hele goede band met hem heb wil ik niet net als hij worden. Ik zal mijn kinderen nooit slaan en al helemaal niet in het gezicht. Ik denk dat ik er wel iets van gezegd zou hebben als ik zou zien dat iemand zijn kind slaat. Maar niet verwijtend ofzo maar meer van 'rustig aan met die kleine'
vreselijk en vooral ( ik neem aan dat jullie niet de enige waren ) dat niemand wat deed... ik had er wel wat van gezegd iemand moet toch dat kind beschermen op dat moment
ook ik zou de klap riskeren..liever ik die klappen krijg dan zo een klein ventje. ik ben toch sterker
Oorspronkelijk geplaatst door Islah En dat mensen het gewoon zagen zonder iets te doen. dat is de psychsociale druk. er kunnen 50 mensen staan kijken en niemand doet iets pas als er eentje iets doet, volgen er meer. maar er zijn er maar weinig die dat doen of durven
Met alle respect, maar ik denk niet dat ze daar voor komen Ga er maar vanuit dat ze je doorverwijzen naar het AMK. Ontopic: naar is dat hè? Ik weet ook niet of ik er wel iets van zou durven zeggen en daar schaam ik me dan ook wel weer een beetje voor.