Gisteren was ik bij mijn ouders de leesmap aan het doorlezen. Kwam op een gegeven moment Mijn geheim tegen. Er stond een artikel in over een moeder die onderling met de buurvrouw een concurentiestrijd had over hun dochters. (ze hadden allebei 1 dochter die 5 dagen scheelde met elkaar). Toen de meiden eenmaal wat actiever werden in de box, waren ze constant aan het vergelijken. Als de 1 omrolde en de ander nog niet, voelde de ene moeder zich geweldig, en de andere moeder zag groen van jaloezie en ging thuis oefenen met haar dochter zodat ze dit ook zou kunnen. Echter liep dit steeds meer uit de hand. Toen de kids eenmaal op dezelfde basisschool zaten bracht haar buurmeisje een mooie tekening voor de juf mee, de moeder zorgde er dan voor dat de week daarop haar dochter een nog mooiere tekening voor de juf meenam. Voor de herfsttafel had de een takken en blaadjes gesprokkeld, en de volgende dag kwam buurmeisje met een mand vol dennenappels op school. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik dit zeker op het moment dat Dinand actief werd in de box, ook wel had. Niet zo erg als hier boven beschreven, maar het was wel aanwezig. Nu komt dat denk ik ook door wat hij heeft meegemaakt (hartoperatie met 14 dagen), en ik was als de dood dat hij iets zou mankeren (lees hersenbeschadiging o.i.d). maar maakte me daar dus best wel zorgen om! Ik vergeleek Dinand met een kindje van een goede vriendin van me die 3 maanden te vroeg is geboren. Qua gecorrigeerde leeftijd zouden ze ongeveer gelijk zitten. Nu heb ik het met haar er wel eens over gehad dat ik soms best bang was (ja lees was, want dat is nu niet meer zo) dat hij iets zou mankeren, en dat het me best onzeker maakte als haar kindje iets wel deed, en Dinand nog niet. Wat bleek, zei had hetzelfde. Moet zeggen dat toen Dinand 7 maanden werd en zelf kon zitten, er een soort last van mijn schouders viel. Het is gewoon een vrolijk ventje, en qua ontwikkeling gaat het gewoon goed. Volgens het cb loopt hij voor met zijn ontwikkeling. Nou interesseert dat me niet heel veel, ieder kind ontwikkeld zich op zijn of haar eigen tempo. Ben gewoon gaan inzien dat zulk soort strijd totaal niet nodig is. Het enige wat je er eigenlijk mee bereikt is dat je jezelf knettergek kan maken en je kind hier onnodig pijn mee kan doen. Nu denk ik toch wel dat dit veel vaker voorkomt dan ikzelf denk. Wie heeft dit ook (gehad)? Of heeft iedere ouder dit toch wel? Ben heel benieuwd!
Tim scheelt 6 weken met 2 andere kindjes in de familie. De kindjes van mijn nichten zijn ouder. Ik ben altijd benieuwd hoe zij het doen en hoe ver ze al zijn in de ontwikkeling. Maar een strijd, neen dat is het niet. Alhoewel ik natuurlijk apetrots ben als ze een complimentje geven
God ik heb dat zelfs met mijn schoonzus haar zoontjes. Als ik hoor zo en zo dan zeg ik eigenlijk te trots oh dat deed neefjelief al in die en die maand. Een echte concurrentie vind ik het niet, het is eerder een soort van trots. Ik denk dat het heel natuurlijk is. Eigen kweek is het beste.
Misschien is de behoefte van het vergelijken van je kids meer aanwezig als je jezelf ook vergelijkt met andere vrouwen? Want die moeder uit de brief komt bij mij over als iemand die niet zelfverzekerd is, weinig zelfvertrouwen heeft en het zich aantrekt wat de omgeving van haar (en haar kind) vindt. Het zal wel een psychologische oorzaak hebben lijkt me. Het maakt mij niets uit hoe snel of hoe langzaam mijn dochtertje een bepaalde mijlpaal bereikt. Ik zal hoe dan ook trots op haar zijn.
Hey Toevallig had ik dit verhaal ook gelezen Ik denk dat dit idd vaak voorkomt en dat soms mensen het vaak nog een niet door hebben. Moet toegeven toen ik erachter kwam dat ik zwanger ben vondt ik het ook opeens minder leuk als andere uit mijn omgeving bekend maakte dat ook zij zwanger zijn Maar na het lezen van dat verhaal was voor mij een echt eye opener en ga ik er nu relaxed mee om.
Ik heb nooit de druk gevoeld dat mijn kinderen iets eerder of beter moeten kunnen dan een ander kind, helemaal niet zelfs. Daarentegen ben ik heus wel eens onzeker geweest als ik zag dat andere kindjes van hun leeftijd iets wel al konden wat zij nog niet konden. Ze waren bv erg laat met lopen (pas rond 18 maand) en dat heeft me wel bezorgd gemaakt. Gelukkig is het allemaal goedgekomen en ik besef steeds meer dat ieder kind nou eenmaal op zijn/haar eigen tempo ontwikkelt en dat het helemaal niet zorgwekkend is als je kindje er iets langer over doet.
Helemaal met je eens! Ik zal ook nooit denken 'Yes, mijn kind kan dat gelukkig wel en die van haar niet..' Mijn zoon gaat nu richting de 13 maanden en ik zie hem gewoon echt nog niet snel lopen. Als ik dan kindjes zie van 11 maanden die lopen en daardoor meteen veel 'wijzer' lijken, dan denk ik wel eens dat Boaz een beetje een slome is. Daarentegen weet ik heel goed dat alles op z'n tijd komt, en maak ik me echt geen zorgen.
Ik denk dat er tussen moeders altijd wel een concurrentie strijd is. Want kinderen 'moeten' tegenwoordig al vlak na de geboorte rollen, kruipen, lopen en al hele zinnen praten als ze nog maar net kunnen staan bijvoorbeeld. En als je kind dat niet doet is je kind een slome. Niet dat ik dat denk, echt niet. Maar zo word het wel 'verwacht'. Net zoals moeder zijn. Je moet carrière maken, een super moeder zijn, een goede relatie hebben, vriendinnen hebben, op vakantie kunnen gaan enz.
Ik zie het wel vaak voorkomen. Zelf doe ik er gewoon niet aan mee, mijn dochter doet het wel op haar tijd. En als ze ouder zijn kunnen ze het (bijna) allemaal wel Het kan soms wel irritant overkomen. Zo van mijn dochter/zoon kan dit en dit al en volgens het CB/de arts is zij/hij zo snel daarmee, bla bla bla. En dan niet eenmalig, maar vaak. Maar dat gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit Weet nog wel een voorbeeld dat iemand zo trots zei dat zijn zoon al alle dieren kon nadoen (en toen liepen we in de dierentuin) en hij was nog zo jong bla bla bla. En er komt iemand anders aan met een zoontje van diezelfde leeftijd en die begon dat ook met zijn zoon te doen Het is ook gewoon dat je als ouder enorm trots op je kindje bent wanneer zij/hij iets kan. Alleen als iemand er vaak over begint en er mee gaat showen kan ik het wel eens irritant vinden
een vriendin van mij heeft een dochtertje die precies drie maanden scheelt, als we het dan over onze dochters hebben vergelijken we wel, maar niet zo erg als in de post! toen Soraya voor het eerst omrolde bijvoorbeeld, vroeg ik aan haar hoe oud haar dochtertje was, maar ik denk dat bijna elke ouder dat wel doet..
Oeh, ja mijn moeder heeft hier ook hele verhalen over. Toen mijn zusje net geboren was, en ik was 3 zijn ze van "aso-buurt" naar een "keurige buurt" verhuisd. Daar kreeg ik een vriendinnetje, en haar moeder was extreem. Als ik iets kon wat haar dochtertje niet kon, werd het er zeg maar ingeslagen. Ook begon ze rare dingen over mijn moeder te vertellen (slechte moeder, gewoon gemene dingen), en probeerde ze ervoor te zorgen dat niemand anders mij aardig vond (waar ik bij was, fluisterde ze bij andere vriendjes/vriendinnetjes nare dingen over mij). Gelukkig werkt dat bij kinderen niet zo, en was ik toch erg geliefd Ik vond het vooral zielig voor haar dochtertje, met wie ik trouwens wel gewoon "beste vriendinnetjes" bleef. Ook mijn moeder heeft zich er nooit wat van aangetrokken gelukkig.. Die maakte zich alleen maar zorgen over haar kinderen. Later herhaalde dit zich allemaal, toen mijn zusje vriendjes werd met haar zoontje. Dat jongetje had een beetje een geestelijke achter stand, en zat soms helemaal onder de blauwe plekken Tegen iedereen die ze tegenkwam zei ze dat haar zoontje zo raar deed omdat hij gewoon een super hoog IQ had. Alsof ze zich voor hem schaamde. Mijn zusje zou geestelijk gestoord zijn, maar dat kwam door de opvoeding. In die tijd begonnen dus de roddels over mijn moeder weer (die nergens op sloegen). Dat vond ik op dat moment nog het ergste, dat er iets gemeens over MIJN mama werd gezegd en dat de andere moeders op het schoolplein haar raar aankeken, of soms zelfs compleet negeerden Later hebben deze moeders hun excuses aangeboden, omdat ze er zelf ook wel achterkwamen dat die vrouw loog en eigenlijk niet spoorde. Mijn moeder heeft er nooit een drama van gemaakt, die bleef gewoon normaal doen. Iets wat ik nu heel tof vind. Beetje extreem vb dit, maar zal vast ook wel vaker voorkomen.
Ik vind het onzin dat moeders dat doen. Ieder kind doet zijn eigen.. dat kind is daar beter en dat kind daar in. Hier is het ook gebuurd en heb er ruzie over gekregen met een vriendin, vond het verschrikkelijk dat gedoe altijd.. Ieder kind zijn eigen waarde..
oooo ik kan me hier altijd zo aan ergeren Ik heb een vriendin en haar man zit altijd zo op te scheppen over zijn dochter en hoe goed ze wel niet is...terwijl ze gewoon de dingen doet die ieder kind van 4 doet. Het is helemaal niet erg om trots te zijn op wat je kind kan...maar hij heeft het echt over niets anders zelfs zijn vrouw vind het irritant worden. Ik kan er een heel boek over schrijven!
oh ja, mijn nicht heeft dat ook met haar zoon en Ties. ik heb er geen last van, ze gaat haar gang maar. en of Ties langzamer of sneller is dan zijn neef zal me verder een worst wezen, ben toch wel trots op alles wat hij doet
hier hebben mijn schoonzus en zwager he heel erg naar ons toe; alles bij hun is beter en kraken alles af. Onze dochter praatte al met een jaar hele zinnen, hun dochter met 1jaar en 4 mnd nu nog geen enkel woord. Kunnen ze niet tegen; onze zoon is nu ruim 2 en begon iets later met praten als de eerste, nu zeggen hun dat hij debiel is Ook toen hij een keukentje kreeg voor zijn verjaardag was hij ineens een homo. zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Hun huis is beter, hun auto enz... Dus bij hun is het heel duidelijk jaloezie!
Wij hebben in onze directe omgeving geen kindjes die (ongeveer) even oud zijn. Maar anders zou ik denk ik ook wel een beetje vergelijken hoor. Ik denk alleen niet dat ik me er gelijk zorgen over zou maken als mijn kindje zich anders zou ontwikkelen. Ieder kind ontwikkelt zich inderdaad anders. Ik merk wel dat ik me heel trots voel als mensen nu tegen mij zeggen "Wat groeit hij goed." of "Wat kan hij al goed zitten." etc. Terwijl dat natuurlijk helemaal geen verdienste van mijzelf is.
Hier helemaal niet herkenbaar. Toevallig heb ik een snel (en groot en sterk) kind, en ik merkte juist dat anderen gingen vergelijken. Maar de hele tijd zeggen: wat is ie groot he? Oh, trekt hij zich nu al op? Met zo'n ondertoon alsof ik de godganse dag met hem aan het oefenen was. Nou, niet bepaald. Meneer heeft nogal een sterk willetje. Best leuk hoor, maar het was ook wel eens leuk geweest als mensen gewoon hadden gezegd 'wat een leuk kind'. Of 'wat lacht ie lief'. Wat over alle babies/dreumesen wordt gezegd. Ik voelde me soms gewoon schuldig of lullig omdat ie zo snel was. Juist omdat anderen vergeleken.
Mijn zoon is met sommige dingen heel snel en andere dingen echt langzaam! Maar ik heb liever dat mijn kind gelukkig is. En het is een heerlijke vrolijke boef. Maar concurrentie merk ik wel met één vriendin. Niet alleen met mijn kind maar ook met mij naar de bevalling (ik ging toen al daar heen, ik ruste nooit en blabla) Soms wel irritant maar ja ik complimenteer haar vaak maar met haar kind het is ook een heel lief slim kind. En ik denk ook dat ze wat onzeker is. En met een meisje uit het dorp heb ik het ook wij lagen tegelijk in het ziekenhuis en onze kindjes schelen een paar dagen. Als ik haar tegen kom vertelt ze ook wat de kinderen van haar vriendinnen wel of niet kunnen. Soms vind ik het wel irritant maar onzeker word ik er niet echt van.