Wat betreft ons donor profiel, Wij hebben gekozen op uiterlijke kenmerken, opleidingsniveau en sociale bezigheden. Het viel mij mee welke dingen bekend waren. Lengte, lichaamsbouw, haarkleur, kleur ogen, hobby's, opleingsniveau, beroep. Voor ons wogen de kosten ook mee. Toen wij begonnen was het 150 euro per rietje. Nu nog omdat we in het oude systeem horen. Wij hebben 36x iui gehad en 2x icsi. Dat zijn 38 rietjes. Het zaad moet je zelf betalen, waren wij voor een buitenlandse donor gegaan dan had het ons 1000den euro's gekost. En hoeveel je nodig hebt weet je niet van tevoren. Nu kosten de rietjes in Arnhem Bijv 345 euro als je nieuw start.
Ligt het ook niet aan het beleid dat het ziekenhuis of de kliniek aanhoudt qua aantal iui? Bij ons was het min 6, max 9 iui met een donortraject. Opzich kan je langer doorgaan met iui maar dat had weinig toegevoegde waarde volgens de kliniek. Bij ivf weet je vooraf dat je doorgaans maar 3 pogingen hebt. Dus dan heb je max 12 rietjes nodig. Dat weet je dan van tevoren. Maar wat ik zeg... Dat ligt misschien aan het beleid van je ziekenhuis/kliniek. Of aan wat je zelf wil natuurlijk!
Hier was het beleid ook 6x iui en dan over naar icsi. Maar ik was steeds binnen de 6x iui zwanger. Helaas steeds miskramen. Maar door de zwangerschappen kreeg ik dan weer 6x iui. Omdat het steeds lukte. Na de 7de miskraam was ik er zat van en wilde een einde. We zijn toen gestart met icsi. Toen nog een miskraam en daarna onze zoon. Dus ja het ligt aan de kliniek, maar heeft ook te maken met ontstane zwangerschappen hoe vaak je iui kunt krijgen.
Ah op die manier. Wat ontzettend rot dat je dan zo lang iui ‘moest’ doen daardoor! Ik vraag me af of dat overal zo werkt...
Niks moest natuurlijk, maar als het vrij makkelijk lukt met iui dan heb je hoop dat de volgende wel blijft plakken. En iui is minder belastend dan icsi dus de keus was snel gemaakt. Want waarom een ingrijpende icsi als iui ook lijkt te werken. Achteraf denk ik, waren we maar eerder voor icsi gegaan. Maar als je er midden in zit dan is het de hoop die regeert.
Ah zo. Ja ik snap ook wel dat je hoop toch blijft op die iui. Dat is gewoon ook minder belastend. Ik deed iui zonder hormonen en dat was echt heel ‘relaxt’ vergeleken met ivf. En ja snap ook wel je gedachte achteraf! Maar dat is iets wat je nooit zeker zal weten natuurlijk. Je volgde toen je gevoel en dan zit je altijd goed❤️
Ik kan me voorstellen dat er van alles door jullie hoofden schiet. Voor een deel veel herkenning hier. Bij mijn vriend werden ook geen zaadcellen gevonden en we hebben het uitgebreid over TESE gehad. Zijn testosteronlevel was echter al vrij laag, dus de uroloog was wat terughoudend, omdat een TESE dat level verder naar beneden zou kunnen halen, wat tot allerlei (fysieke) ongemakken zou kunnen leiden. Uiteindelijk werden er toch een paar zaadcellen gevonden, dus konden we starten met ICSI. Dit heeft vervolgens in drie puncties met in totaal 28 eicellen geleid tot maar één goede bevruchting. Dus de kans is vrij groot dat die paar zaadcellen die er wel waren niet van een hele goede kwaliteit waren. Daarna overgestapt naar een donor. Was met name voor mij geen optie zolang er nog een beetje hoop was dat het met “eigen materiaal” zou lukken. We hebben eerst een (wat ons betreft) oriënterend gesprek gehad met de maatschappelijk werkster van de fertiliteitsafdeling, maar voor haar gold het als een intake, waarna we direct door konden. Omdat we al een heel ICSI-traject achter de rug hadden, hoefden we niet op een wachtlijst. Dat was eind 2015. We hebben dan ook gebruik gemaakt van de spermabank van het ziekenhuis. Een donor uit eigen kring is voor ons nooit aan de orde geweest. In de (kleine) familie waren daarvoor geen mogelijkheden. Het zou genetisch wel mooi zijn, maar we zijn er nooit mee bezig geweest. Ook niet in onze vriendenkring. Er is op basis van uiterlijke en overige kenmerken een match gemaakt door het ziekenhuis. Ook dat voelt best gek, maar heeft ons na één IUI een dochter opgeleverd. Wat door anderen al werd gezegd, lijkt het me bij het kiezen voor een bekende donor erg belangrijk dat er duidelijke afspraken worden gemaakt en dat deze goed vastliggen. Hoe is de relatie met de donor en zou dat in de toekomst kunnen veranderen? En er bestaat bijvoorbeeld de mogelijkheid dat je dingen van de donor herkent bij je kind, hoe lastig gaan jullie dat als ouders vinden? Of hoe gaat de donor daar mee om? Fijn dat jullie er samen zo goed over kunnen praten. Dat scheelt enorm, dus blijf dat vooral doen.
Je mag me een pb doen als je wilt. Wij hebben exact hetzelfde gehad en hebben inmiddels 3 donorkinderen (en zijn bezig voor nummer 4)