Moet weer even mn ei kwijt hoor... Val daar liever jullie mee lastig dan de mensen in mn omgeving sorry... Ik zit echt ff in een flinke dip. Ondanks dat dankbaar ben met alles wat ik heb (lieve man, 3 gezonde kinderen en geen financiele nood) kan ik toch niet uit deze dip komen. Ik ben altijd met veel plezier moeder geweest. Heb toen de oudste ruim 1 was een fulltime baan genomen omdat dit helaas financiele noodzaak was toen. Onverwachts raakte we zwanger van nr 2. Toen hij geboren werd was ik op een giga blauwe wolk. Onze zoon was zo ontzettend lief en rustig en een fijne baby dat ik na 3 maanden alweer klaar was voor nr 3. Mijn man niet, en dit gaf niets ik genoot met grote teug van onze 2 kids. Toen onze zoon bijna 1 was besloten we dat we wilde gaan trouwen en voor een 3e wilde gaan. Ik ben gestopt met werken in Januari dit jaar en in Februari hebben we een prachtige bruiloft gehad met alles wat wij samen belangrijk vonden in een bruiloft. Ik had de mooiste jurk die ik me kon bedenken en de beste fotograaf die ik kon vinden om alles vast te leggen. Op ons huwelijk maakte we bekend dat we ruim 2 maanden zwanger waren van onze 3e en ik was helemaal in de gloria, wilde zo ontzettend graag een 3e en hoewel ik geduldig een jaar gewacht heb heb ik natuurlijk wel af en toe vrouwelijke hints gegeven... Wat volgens mij elke vrouw wel doet als ze iets ontzettend graag wilt. Na de geboorte bleek ze best wel een huilbaby te zijn. Desondanks zat ik toch op mn roze wolk. Ik voelde me helemaal compleet. Had een horrortijd gehad vlak na de bevalling omdat ik veel te veel bloed verloor en nog 24 uur weeen opgewekt kreeg NA de bevalling om het hele boeltje te laten helen op semi-natuurlijke wijze. Heb dus wel een rotnacht gehad met een huilend kind, een uitgeputte man en vrijwel elke minnuut nog een flinke wee. Dit alles kon de pret niet drukken, ik was echt intens gelukkig. Voelde me ook echt compleet. Nu is onze jongste 2,5 maand en ik sta op het punt van instorten. Iedereen maakt grapjes als ik vraag of ze heel even op willen passen (al is het maar een uurtje om bijv. naar de 5 minuten gesprekken te gaan van onze oudste). Ze zeggen allemaal "als je M. maar meeneemt!" en dat menen ze ook nog want ze huilt veel. Zelfs mijn man wilt niet op haar passen en dus neem ik haar overal maar mee. Even een uurtje het dorp in gaat ze mee, naar het CB voor de middelste gaat ze mee, echt overal. De enige rust die ik heb is als ik onder de douche sta, dan moet mijn man wel... Kan haar daar ook moeilijk mee naar toe nemen al zou hij dat graag willen. Hij probeert het wel hoor, maar ze huilt gewoon vrij veel en ik kan daar prima tegen en weet nu zo onderhand wel hoe ik haar stil moet krijgen maar hij dus niet. Hij werkt fulltime en is doodop en als hij dan ook nog moet uitvogelen op welke manieren ze stil te krijgen is valt dit natuurlijk weer snel op mijn schouders. Gister was hij vrij en zei hij voor het eerst "schat ga even lekker slapen na je voeding dan laat je M. even beneden bij mij" Ik heb het eerste uurtje gezorgd dat ze rustig was en ben naar boven gegaan. Nou ik had mn 2e been nog niet op bed gelegd of ik was vertrokken. Na een uurtje werd ik gewekt door mijn zoontje die klaar was met zijn middagdutje omdat mijn man de babyfoon niet hoorde en een half uurtje later ging mijn man onze dochter ophalen van school en bracht hij M. weer bij mij voor voeding. Weinig slaap gekregen uiteindelijk en had het gevoel meer moe te zijn dan ik daarvoor was... Nu loop ik al de hele dag te huilen. Onze oudste vraagt om de haverklap aandacht en kan serieus geen seconde zelf spelen zonder dingen te vragen. Onze zoon is erg brutaal, is me ontzettend aan het uittesten (echt de 2jaar sprong) en bezorgd ons gebroken nachten sinds hij 2 weken terug ziek is geweest en bij ons mocht slapen. Ook overdag is hij niet te genieten als hij moe word maar slapen wilt hij niet, hij komt om de haverklap zijn bed uit. Echt heel vermoeiend. en dan heb ik de jongste die constant huilt en als ze net rustig is gebeurd er weer iets waardoor ze schrikt. Dan leg ik haar boven op haar kamertje neer en dan ben ik dus steeds op en neer aan het lopen met een hangende vervelende zoon om mn benen heen die ruzie maakt met zijn zus die zich met alles bemoeid. Ik kan er ff niet meer tegen ben zo ontzettend op... Ik loop al 2,5 maand constant nonstop met de jongste rond en wil zo graag op dit moment eventjes geen moeder zijn, geen vrouw zijn maar gewoon wegkruipen onder de dekens en een winterslaap houden... Ben alleen maar aan het huilen vandaag. En dan kus ik mijn man gedag in de ochtend voor zijn werk en dan ben ik zo jaloers dat hij lekker weg kan gaan de hele dag... Moest het eventjes kwijt, heb ook echt werkelijk geen idee wat ik met dit verhaal wil bereiken maar ben blij dat ik even heb mogen klagen. Nu mag ik weer mooi weer gaan spelen op het schoolplein van mn dochter met iedereen die wilt kijken naar onze jongste en maar roept hoe schattig ze is en hoe sterk ze me vinden om zo jong (25) al 3 kinderen te krijgen. Zo sterk ben ik dus blijkbaar niet... ohja, en de laatste tijd ben ik ook al een paar keer met een krijssende zoon naar de hap geweest. eerst een paar keer met roodvonk wat hij zo erg had dat hij bloed aan het spugen was. en daarna omdat hij voor de zoveelste keer weer aan het stunten was en dit keer met zijn hoofd tegen de punt van de tafel kwam. gat in zn hoofd. En 3 keer raden wie ik mee moest nemen toen ik halsoverkop met een bloedende zoon naar het ziekenhuis moest...
Poeh meis heftig! Ik zelf heb er geen ervaring mee maar mijn moeder wel. Ik was ook een huilbaby mijn moeder was op een gegeven moment zo wanhopig dat ze zelfs met een kussen boven mij heeft gestaan toen wist ze ik heb hulp nodig. Zij heeft mij toen weggebracht naar mijn Oma en heeft twee dagen kunnen bijtanken. Dit heeft ze regelmatig gedaan zo was ik te 'handelen' zeg maar. Is er niemand die even op haar zou kunnen passen? Sterkte!
Herkenbaar! Hele dikke knuffel!! Die ga je het komende 4 maand tot half jaar nog hard nodig hebben, daarna zal het waarschijnlijk makkelijker worden. Dat was in ieder geval het magische omslagpunt hier. Kan ook niets zeggen waardoor je je beter gaat voelen helaas, maar leef echt met je mee
Dank jullie wel. Ik geef BV en kan haar dus niet heel lang bij iemand brengen. De enige manier is dat mijn man haar meeneemt tussen de voedingen door zodat ik even kan slapen maar dat durft hij niet, niemand niet... Hij heeft wel door nu dat ik echt op ben dus wie weet stelt hij het op zn volgende vrije dag wel voor maarja hij moet natuurlijk ook bijtanken en als we zo door gaan zijn we beide gebroken...
Lastig dit. Toch misschien maar eens goed met je man om de tafel gaan zitten. Want hoe moeilijk ook, hij zou haar ook stil moeten kunnen krijgen. Zijn alle medische dingen voor het huilen al uitgesloten? Weten jullie ouders dat het echt zo erg is? Misschien met hun gaan praten of ze iets kunnen betekenen? Mijn dochter sliep trouwens heel slecht, wij deden op een gegeven moment, nacht om nacht. Dan hadden we beiden geregeld een goede nacht. Edit: oké borstvoeding dat maakt het iets lastiger, maar ook dan zal er vast wel iets op te bedenken zijn, want elke keer dat ze komt hoeft ze toch niet te drinken?
is een draagdoek iets? dan heb je tenminste je handen vrij. Lijkt me erg moeilijk ik zou ook gek worden en dan heb ik het al met mijn 3,9 jarige (die toe is aan school) en mijn bijna 2 jarige peuter puber. Dus in een andere fase maar ook pittig. Ben ook echt blij dat ik weer naar mijn werk kan Sterkte ooit word het makkelijker.
Een huilbaby is gewoon ontzettend zwaar en jullie zullen elkaar de rust moeten gaan geven om hier doorheen te komen. Ook omdat jullie al 2 kindjes hebben rondlopen. Slaap om en om een paar uurtjes, bijvoorbeeld in het weekend. Geef je man tips maar laat hem ook maar even uitvogelen hoe hij met haar om moet gaan. Misschien is het een idee om de 2 oudste af en toe een nachtje te laten logeren zodat je er maar eentje hebt? Heb je een draagdoek? En ben je al eens naar de ha geweest? Ik weet hoe het is om een huilbaby te hebben, ik vond het vreselijk en heb zelfs weleens gedacht; waar ben ik aan begonnen. Schaam je er ook niet voor om je gevoel te uiten en het gewoon eerlijk te zeggen dat je baalt. Wij konden hem gelukkig weleens een middagje weg brengen naar (schoon)ouders maar zelfs dan hoorde ik hem nog, het zit in je hoofd
Je loopt op je tandvlees, weinig nachtrust, peuterpuber, huilende baby, flauwe grappen en opmerkingen.... Logisch dat je het even allemaal niet meer ziet zitten. Grijp op tijd in, en laat het niet te ver doorschieten. Jouw kindjes en je man hebben nog niets aan jou als jij niet lekker in je vel zit. Misschien zou je een keer met je jongste naar een osteopaat kunnen gaan, die kraakt niets, maar voelt via jouw lichaam of er iets zit bij je kleintje waardoor ze zo huilt. Of inderdaad een draagdoek. Mijn oudste was ook een 'huilbaby', ik liep op mijn tandvlees en zat er helemaal doorheen. Ik heb toen besloten dat het zo niet langer kon ben met hem naar een osteopaat geweest. Nou dat hielp! Na 3x een consult was hij weer helemaal vrolijk. Hij bleek erg veel last van zijn nekje te hebben door de bevalling. Bij de tweede ook na 3 weken weer naar de osteopaat gegaan, puur uit voorzorg en niet omdat ze zoveel huilde ofzo. Maar goed ook, want haar heupjes bleken niet goed te zitten. Kon hierdoor ook eerder terecht bij de KA. Ben nu zwanger van de derde en ook met deze ga ik uit voorzorg naar de osteopaat als baby een week of 3-4 oud is. Succes meid!
Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Kinderen kunnen slopend zijn. Je bent helemaal uitgeput als ik het zo hoor en vanuit de omgeving is weinig begrip. Misschien kun je eens proberen om 1 keer per week een goede oppas te vinden. Geen familie of mensen die dichtbij je staan. Maar gewoon iemand die los van jullie staat. Zo hoef jij je niet schuldig te voelen als ze veel huilt. Dit moet jullie financiële situatie natuurlijk wel toelaten. Wat je nog kunt proberen is inbakeren. Veel huilbabys hebben hier baat bij. Voor mijn studie heb ik een workshop van Dr. Harvey Karp gevolgd (zoek maar eens op op youtube ' happies babies on the block''). En elke baby werd rustig van zijn 5S-en methode. Dit kan wel alleen als je kindje niet bekend is met heupklachten. En je moet even goede instructies krijgen hoe je dit het beste kan doen (consultatiebureau) Waar je verder op moet letten is dat ik een lichte depressie bij je hoor. Je kunt nergens meer van genieten en ziet alles zwaar. Dit kunnen eerste tekenen zijn van een postpartum depressie en een huilbaby is ook een risicofactor hiervoor. Misschien kun je het CJG eens bellen voor advies. Die kunnen je daar goed mee helpen en goede adviezen geven. Zoals de borstvoeding. Het is natuurlijk prachtig dat je je kind dit kunt bieden, maar als jij er zelf aan onderdoor gaat heeft jou kindje, en je andere kinderen hier weinig aan. Als het je meer rust zou geven om bijvoorbeeld over te stoppen op KV en je dan af en toe je handen vrij hebt, geeft dit misschien meer rust. Je kunt ook gaan kolven. En zo wat voorraad achter de hand houden voor eventuele oppas. Heel veel sterkte en let goed op de signalen van je lichaam. Ik zou er echt over gaan praten met iemand want je kinderen hebben jou hard nodig en als jij het niet meer trekt moet er dus iets veranderen. Liefs Muis
Een huilbaby is echt moeilijk en zwaar. Wat heb je ondernomen om uit te zoeken waar het huilen vandaan komt? Huisarts, cb, osteopaat? Daarnaast heb jij nu echt een goed rust moment nodig. Niemand wil oppassen? Ook niet als ze duidelijk door krijgen dat jij op instorten staat? En wat betreft BV, je kan toch kolven en zo flesjes kunnen geven? Ik zou bij je man en familie heel hard aan de bel gaan trekken dat het nu niet goed met jou gaat voordat jij straks overspannen of depressief bent! Nu is het tijd om voor jezelf te gaan zorgen!! sterkte!
Dit je moet hulp in gaan schakelen. En als het moet je hoeft voor mij niet te stoppen met borst voeding zeker niet maar als ze een nachtje ergens kan slapen met een flesje afgekolfde melk of fl voeding dan moet het maar even. Als je helemaal in stoort heeft niemand meer iets aan jou. Kijk of je man een week vrij kan krijgen op zijn werk zo dat jullie dit samen even kunnen gaan doen. Hij moet wel. ( even.) Natuurlijk gaan deze periode.s voor bij maar als je als moeder nooit tot rust komt haalt de waarheid je uit eindelijk in. Een goede moeder moet soms voor zich zelf kiezen en zorgen. Anders hebben ze helemaal niks meer aan jou uit eindelijk. Dikke knuffel.
arm ding! Heel veel adviezen zijn al gegeven misschien maar ff en hart onder de riem; Het zijn nu tropen jaren........... maar straks als ze allemaal wat groter zijn en de jongste naar school gaat heb jij het wel super gezellig thuis met 3 kids die zo dicht tegen elkaar aan liggen qua leeftijd! Ik weet het ik weet het heb je nu niks aan maar misschien kan je je daaraan vasthouden. En weet je waar ik altijd heel veel aan moest denken toen die van mij zoveel huilde (was wel lang erg ziek) aan die kindjes met bijv. een neuroblastoom klinkt een beetje belachelijk maar was nauw betrokken bij een kindje bij ons in het dorp die een neuroblastoom heeft en dan zie je zoveel ellende voorbij komen dat ik dan vaak na het lezen van een update op het blog altijd zooooo blij was dat die van mij aan het huilen was en ik hem lekker kon troosten.......... sterkte!
Jeetje wat heftig voor je! Het is dat je niet om de hoek woont, anders had ik gezegd; Breng haar maar even, zodat je kunt slapen! Mijn oudste was ook een huilbaby, vreselijk, je wordt er zelf 'gek' van. Mijn zoon is prematuur geboren en toen hij eenmaal thuis was, ging het 2 weken redelijk en daarna was het krijsen, krijsen en nog eens krijsen. Echt hysterisch en over zn toeren en dat zo'n 8 uren achtereen, met gemak, en dan slecht slapen in de nachten. Tel maar bij elkaar op! Bah, op een gegeven moment dacht ik ook "Is dit het nu? Is dit wat ik wilde?" Ook ik werd niet echt serieus genomen (voor mijn gevoel) en heb het allemaal alleen gedaan (wel met hulp van partner zover het kon) maar geen hulp van familie oid. Ik weet hoe moedeloos je er van kunt worden, daarom zeg ik ook; Heel veel sterkte!!!
Zou zo op je kindje een dag en nacht oppassen. Jij zit hier altijd mee. wat is een paar uur of een dag. Aan de bel trekken zo als velen zeggen Kan je niet kolven en in het weekend een paar uur wat gaan doen. Je man red zich echt wel. Maar niet als jij in de buurt bent.
Wat een lieve adviezen allemaal. De gebroken nachten zijn door onze zoon niet door een van de dochters. De jongste krijgt om 22:00 haar laatste voeding en slaapt dan vaak tot 7:30. Heel soms als ze onrustig is komt ze nog 1 keer snachts maar dan is het weer fijn dat ik bv geef want ik leg haar aan en slaap weer verder. Onze zoon daarintegen is flink ziek geweest en sinds dien is het elke nacht strijd. Hij word wakker, doet zn deur open en rammelt keihard tegen zijn traphekje in de deurpost tot we beneden komen (wij slapen op zolder) en hem boos weer terug in bed leggen. Dan schreeuwt hij nog een geruime tijd de hele buurt wakker voor hij weer in slaap valt. Dit is elke nacht minimaal 1 a 2 keer. En hij geeft het niet op. al 2 weken niet. (wij ook niet) Ik denk niet dat wij een huilbaby hebben want dat was onze oudste en vergeleken met haar is onze jongste nog vrij mild. Wel is ze een hele onrustige baby. Drinken gaat onrustig (aanhappen, loslaten aanhappen loslaten) steeds maar aan het wapperen met haar armen en de speen kan ze ook maar lastig vasthouden. Alles moet bekeken worden en rust heeft ze niet. Dat terwijl het hier bij ons thuis vrijwel altijd rustig is. Soms hebben we gezellige drukke uren dat we met zn allen aan het spelen zijn maar vaak is het gewoon stilletjes hier en staat de radio zachtjes aan. Mijn dochter speelt namelijk nog vaak buiten of boven of leest boekjes en onze zoon ligt overdag nog op bed. Ze huilt ook niet zolang ik met haar bezig ben wat dus constant is. Zodra ik de kamer uit ga zet ze het op een brullen tot ik weer terug ben. Bij mij is ze dus redelijk stil zolang ik maar nonstop met haar bezig ben (wiegen, steeds de speen erin, speeltje erbij etc) En na 2,5 maand wil ik graag eens mijn handen vrij hebben. Zelfs als ik haar niet vast heb betrap ik mezelf erop dat ik aan het "wiegen" ben zo erg is het. Ik heb een draagdoek en daar maak ik wel eens gebruik van maar verschonen van de oudste is niet handig met een draagdoek en zo zijn er meer dingen die niet handig zijn (was doen, strijken etc) dus soms moet die echt af. Ben al wel naar de HA geweest en het CB aangegeven maar beide zeggen dat het er nou eenmaal bij hoort. zelfde riedeltje als ik met mijn oudste doorlopen heb voor ik erachter kwam dat ze KISS had... Daarbij had een osteopaat toen wel nut, nu denk ik niet... kan het wel proberen maar heb het gevoel dat dit nu geen zin heeft... Het is namelijk niet dat ze pijn heeft maar ze is gewoon heel erg allert en wilt alles zien en meemaken, anders begint ze te huilen...
Ik denk dat de tip al gegeven is maar ik zou proberen om haar in te bakeren. Onze dochter huilde 20 uur per dag. Na de diagnose reflux werd dit minder maar nog steeds erg veel huilen. Na het inbakeren werd dit echt een stuk minder. Ook kregen wij vanuit UMCU de volgende tip: Een badhanddoek in een punt en dan oprollen dat je een hele lange rol krijgt en die onder het hoeslaken doen zodat ze in een kuiltje ligt. Zo voelen ze wat om zich heen en hebben ze het idee dat ze lekker beschermd liggen. Misschien is voor je zoontje een slaaptrainer van Nijntje een idee? Die kun je instellen en als Nijntje dan zijn oogjes dicht heeft en het maantje brand geloof ik moet hij in bed blijven of op zijn kamer spelen. Als Nijntje zijn ogen open heeft mag hij eruit komen en jullie roepen.
Wat vreselijk! Maar ben je wel eens opzoek gegaan naar de oorzaak van het huilen? Misschien kan een osteopaat een oplossing bieden hier na 3 consulten een heel ander kind terug gekregen! Inbakeren hielp hier ook goed, net als s'avonds in een warm badje doen met lavendel..
Ik denk dat jij gewoon heel hard toe bent aan vakantie. Mijn ouders zaten er ook helemaal doorheen toen mijn oudste zus 3 maanden was. Ze waren net getrouwd, net verhuisd, net verbouwd. Er waren verwachtingen, verantwoordelijkheden, stress, drukte, herrie. Ze hebben toen mijn (toen) 3 maanden oude zus, bij mijn grootouders onder gebracht en zijn voor 2 weken naar Kreta vertrokken. Na die 2 weken konden ze alles weer aan. Helemaal opgeladen. Geslapen, gepraat, ontspannen, plannen gemaakt etc.
Heb je al eens naar het tongriempje van je kindje laten kijken? Is die niet te kort? Mijn beide zoons (en vooral de jongste) hadden een te korte tongriem wat heel veel onrust gaf tijdens en tot wel ruim twee uur na het voeden. |Ook kon hij er geen speen in houden terwijl hij daar wel heel veel behoefte naar had. We hebben het twee keer laten klieven (de eerste keer bleek achteraf niet ver genoeg) en daarna ging het zoveel beter.
Oh wat klinkt dat heerlijk zeg... Maar ik geef BV, en al zou ik overgaan op de fles dan zou ik nergens 3 kinderen kwijt kunnen. Schoonouders zijn al ruim 70 en kunnen dat niet meer aan, schoonzus werkt veel en heb geen contact met mijn familie dus dan houdt het al snel op. Maarja dat wist ik toen ik aan de 3e begon. Het was gewoon zo fijn toen dat ik dacht het nooit nodig te hebben... Nu kan ik dat gevoel niet meer terug halen. Niemand behalve mijn man weet dat ik zo moe ben. Ben altijd maar mooi weer aan het spelen want iedereen waarschuwde me dat het te vroeg was en ik het niet moest doen e.d. We waren namelijk ook net verhuisd toen en met 2 kids vonden ze het al druk zat. We hebben een dochter die wat meer aandacht vraagt dan een gemiddeld kind door prive zaken (heeft ze ook alle recht op hoor!) Dus om dan nu te laten zien dat ze gelijk hadden voelt als falen... niet dat deze situatie fijn is hoor... maar ik weet het gewoon niet meer. Stiekem vind ik het ook wel heel lekker om keihard te huilen. ff alles eruit gooien. Zit gewoon echt ff in een flinke dip. Depressief ben ik niet denk ik hoor, want ik zie wel hoe goed ik het heb met een lieve man, gezonde kinderen, we hebben een mooie ruime woning gekocht waar plek is voor ons allemaal, ik ben lekker thuis en we hebben het financieel niet slecht. Allemaal punten waar veel op dit moment mee worstelen dus ik heb echt heel veel geluk en waardeer het echt. ben gewoon echt helemaal leeggezogen de afgelopen 2,5 maand... Steeds als het NET rustig is en ik de jongste in slaap heb gekregen ga ik zitten om iets voor mezelf te doen en zodra ze dan weer begint te huilen barst ik gewoon in huilen uit...