Zo maf deze keer. Bij de oudste was ik helemaal niet bang,ik wist immers niet wat er allemaal ging gebeuren en hoe bevallen voelde. Pas toen het echt doorzette kreeg ik opeens een paniekaanval maar dat werd goed verholpen in het ziekenhuis. Kreeg was een tabletje waar ik rustig van werd,maar ik was helemaal stoned haha. Bij de 2e ging het heel relaxed eigenlijk. Werd ingeleid,kreeg een ruggenprik en ondanks de zenuwen verliep het zonder angsten. Maar nu.... Nu moet ik nog een keer. Nu ben ik pas 6 september uitgerekend maar ja,nu ik net voorbij de 20 weken ben ga ik toch steeds meer nadenken over de bevalling. Maar nu vind ik het opeens zo eng En ik weet echt niet waarom. De 2 vorige bevallingen gingen eigenlijk gewoon goed. Bij de eerste had mijn dochter het niet meer naar haar zin en had in het vruchtwater gepoept en het persen lukte niet goed en is met de vaccium gehaald. Was ook flink ingeknipt en uitgescheurd maar het boeide me toen helemaal niet. Bij de 2e enkel wat schaafwondjes,geen hechtingen en was snel weer op de been. Maar hoe zal het nu verlopen? Ik ben heel goed in mezelf bang maken en denk de stomste dingen. Bevallen kan ik,heb ik al 2x eerder bewezen maar goed....het is toch iets heel spannends en je weet nooit hoe een bevalling loopt. Ik ga dit wel bespreken met mn gyn zodat er wellicht rekening mee gehouden kan worden want ja,bevallen moet ik natuurlijk wel Herkennen jullie dit? Dat je opeens bang bent voor de bevalling terwijl je al kindjes hebt en er nooit gekke dingen zijn gebeurd tijdens de bevalling.
Ja. Of nou ja, een beetje. Hier twee hele vlotte eerste bevallingen, van eerste krampje tot baby in 3 en 2,5 uur. De tweede bevalling was wel heel heftig, het ene moment had ik 4 cm ontsluiting en 10 minuten later was mijn baby er al. Maar ik dacht dat ik dat oergeweld wel aardig verwerkt had, dus ik zag eigenlijk niet echt tegen de derde bevalling op. Tot het zover was. Ik deed er alles aan om ervoor te zorgen dat het niet snel ging, liet niet mijn vliezen doorprikken, zat te yoga-en tot ik er zowat bij neerviel, maar uiteindelijk kreeg ik natuurlijk wel persdrang. En toen sloeg de paniek toe. Het heeft niet zolang geduurd, want na drie weggepufte persweeën greep de verloskundige in en zei me dat ik op moest houden met dat verzetten en toen was in 1 minuut/perswee de baby geboren en het viel erg mee. Dus ik kan je maar 1 tip geven, hoewel ik weet dat je er haast niets mee kunt: verzet je niet. Laat het gewoon gebeuren, hou in je hoofd dat het al 2x goed gegaan is, dat je het dus echt wel kunt en dat het zo voorbij is. Luister naar je lichaam, dat weet precies wanneer je moet puffen en persen en doe dat dan ook. Je kunt er toch niet onderuit, dus dan kun je het maar beter zo goed mogelijk doen. Lekker makkelijk praten hier op de bank he? Maar het is wel zo.
Ik herken je gevoel. Bij de eerste liet ik alles op me af komen. Bij de tweede had ik er ook nog vertrouwen in. Maar bij de derde... Ik heb mezelf gek gemaakt! Hartkloppingen als ik er aan dacht. Bij de Vk meerdere malen aangegeven. Dan hadden we het erover. Ging het twee dagen goed en daarna raakte ik weer in paniek. Snapte het ook totaal niet. Had twee bevallingen gehad van zo'n 4 uurtjes. Bij de tweede ging ik van 4 cm naar bevallen in 12 min. Ben toen in paniek geraakt en dat gevoel kwam steeds weer naar boven. Ook bij m'n MA nare ervaring met flauwvallen. Had totaal geen geloof meer in m'n lijf. Toen m'n vliezen braken heb ik staan trillen van de zenuwen. Maar serieus toen ik dacht dat het niet erger moest worden was ik er bijna. Heb de bevallingen zo met elkaar vergeleken dat ik gewoon te laat was. Ben uiteindelijk met 1 been in bad en de ander ernaast in de badkamer bevallen. Als ik naar m'n lijf had geluisterd dan had ik ws het bed nog gehaald. Als je een maal weer bezig bent heb je niet eens meer tijd om in paniek te raken. Ga mee met je gevoel. En maak je alsjeblieft niet te druk. Geeft zo'n negatief effect op je zwangerschap. Ik was echt niet te genieten de laatste maand.... Ik was de laatste die het geloofde als iemand zei dat het goed kwam. Maar echt. Ze hadden gelijk. Weet je ook waar je precies bang voor bent?
Zo herkenbaar! De eerste en tweede bevalling heb ik geen angst gehad (wel de gezonde spanning natuurlijk).. maar bij de derde, vreselijk!! Zag overal tegenop, de bevalling, de nageboorte, de kraamtijd etc.. De gekste dingen haalde ik in m'n hoofd om er vervolgens ook nog van te dromen 's nachts. Maar toen m'n vliezen braken, voelde ik me super sterk! En dacht: ja dit is het, als alles goed gaat, hebben we straks weer een kindje! En weg was m'n angst, binnen 3 uurtjes was ze er. Inderdaad aangeven bij de VK, praat er veel over, dat scheelt echt. Je gevoelens goed uiten is zo belangrijk!
Wij hebben er maar 1 maar ik heb me van te voren ontzettend druk gemaakt om de bevalling. Ik was heel erg bang in paniek te raken en te gaan hyperventileren tijdens de bevalling.....heb me suf ge-yogaad en ontspannings technieken aangeleerd. Toen 'ineens' de bevalling begon met 37 weken en (net) 3 dagen heb ik helemaal geen tijd gehad om in paniek te raken, het ging zo snel, van het eerste krampje tot ik ons meisje op mijn buik had in 2,5uur tijd. Het ging heel snel en heftig en op het moment dat de vk keek, om te zien 'wat ik aan het doen was' bleek ik al 6 cm te hebben en braken mijn vliezen. Op dat moment dacht ik 'ok ik moet nu gaan bevallen, puffen en ontspannen alleen dan krijg je ontsluiting' enne het heeft gewerkt, 2uurtjes later was ze er al.
Ergens weet ik dat ik het kan, maar toch ben ik wel een beetje bang. Zie op tegen het laatste stukje, maar kijk uit naar het moment dat ik de baby in mijn armen heb. De nageboorte en het eventuele hechten zie ik ook wel erg tegenop. Bij de tweede ging alles zo goed. En dan de kraamweek. De eerste keer weer voor een grote boodschap naar de wc. Ik kan me er nu al druk om maken. Stom dat we zo bang kunnen zijn voor iets wat al eerder goed is gegaan.
Bij de eerste een bevalling van 24. Was niet fijn. Na 22 uur een ruggenprik. Uiteindelijk een enorme knip wegens raar liggen, en een bloedtransfusie erna. Bij de tweede ingeleid. Duurde anderhalf uur, maar oh oh, was ook vreselijk. Een wee van anderhalf uur = best lang Had ook in vruchtwater gepoept dus mijn idee dat ie niet lekker meer zat, klopte wel. De derde? Echt... droombevalling. Tijdens de weeen rende ik nog trappen op en af omdat ik een mutsje zocht en dit en dat, ik had nooit gedacht dat ik thuis zou kunnen bevallen dus niet alles stond klaar. Maar al met al na vijf uur erg milde weeen en nadat mijn vliezen werden gebroken 10 minuten persen was ze er alweer. De zelfde dag liep ik weer te koken en te stofzuigen. Ik ademde naar mijn buik om het kindje ruimte te geven. Ik was wel nerveus -althans, mijn lijf want ik bleef maar bibberen terwijl ik in mijn hoofd zo heerlijk rustig wa-, maar niet bang door het ziekenhuis. Misschien heb je iets aan het boek ''Bevallen op eigen kracht''.
Hier ook heel erg gehad! Maar ik denk achteraf hier toch een soort voorgevoel. Mijn eerste bevalling was traumatisch, tweede ging goed maar vond het laatste stuk wel heftig. En toen hoogzwanger van de derde kwam de angst opzetten! Had al helemaal bedacht dat ik perse een ruggenprik wilde (terwijl ik dat bij de andere 2 helemaal niet gehad heb), heb zelfs op een zondagavond nog in spanning naar de afdeling gebeld om even met iemand te praten! Omdat mijn bekken niet heel breed is en de eerste vast bleef zitten kreeg ik extra groeiecho's om de groei in de gaten te houden, hij was wel aan de grote kant maar het zou allemaal wel goedkomen aldus de gyn. Ik was daar ook gewoon helemaal niet gerust op. Anyway, met 41 weken nog geen baby en werd ingeleid. Na een half uur na het inbrengen van de tabletten bleek dat het ctg niet goed meer was en kreeg eigenlijk meteen een spoedkeizersnede.. voelde haast als een opluchting. Uiteindelijk bleek hij ruim een kilo zwaarder dan mijn dochter te zijn waarbij het zo moeizaam ging, namelijk 4670 gram en denk ik dat ik toch wel goed zat met mijn angstige voorgevoel.
Bij mij heeft het denk ik vooral te maken dat ik me zorgen maak of ik na twee kerngezonde kinderen nu nog een derde gezond kind erbij kan krijgen.
Dank je voor jullie reacties! Ik heb het er met mijn gynaecoloog over gehad en die heeft mij zo gerust kunnen stellen. Ze gaan het in de gaten houden,mijn angst tijdens de bevalling. Ik heb helaas snel last van paniekaanvallen en daar gaan ze rekening mee houden. Bij mijn oudste had ik namelijk tijdens de bevalling en de weeën een fikse paniekaanval,wist niet meer waar ik het zoeken moest en liefst rende ik dat ziekenhuis uit. Kreeg toen 2 tabletjes gekregen waar ik rustig van werd. Ik was onwijs relaxed toen en de angst was verdwenen en ik vond alles wel best haha. Volgens mijn moeder (die er ook bij was toen) was ik in het begin echt even van de kaart Nu wil ik natuurlijk het liefst zo min mogelijk medicatie in mijn lijf zolang de baby in mijn buik zit maar toen kon het niet anders omdat de baby toen erg reageerde op mijn paniekaanval. Bij de jongste ben ik ingeleid om de bevalling zo rustig mogelijk door te komen,kreeg ook een ruggenprik na het breken van de vliezen. Maar nu wil ik niet ingeleid worden en de bevalling thuis laten beginnen maar ja... Ik maak me dan nu al druk over de rit in de auto naar het ziekenhuis,de weeën thuis opvangen (wat als de bevalling super snel gaat??) De gynaecoloog vertelde mij al (ondanks dat ik in het ziekenhuis moet bevallen) als de het zo snel gaat en we het ziekenhuis niet meer halen we dan daarna naar het ziekenhuis gebracht zullen worden. Ik moet nl in het ziekenhuis bevallen ivm medicatie die ik al moet slikken en ze willen uiteraard de baby 2 dagen ter observatie houden en mij ook. (niet dat ik zware medicatie slik hoor maar is gewoon ter observatie) De gyn had het over inleiden maar ik heb aangegeven zolang mogelijk het zelf uit te houden tot de bevalling begint. Bij de jongste was ik (onverwacht en ongepland) snel zwanger geraakt na geboorte en overlijden van mijn zoontje* en dat bracht veel spanning met zich mee. Ik was volkomen uitgeput en kon echt niet meer en toen heeft de gyn ook ingegrepen dat het beter was om te bevallen,ook voor de baby. Was toen 37+5 zwanger en ons meisje was er zelf helemaal klaar voor want had al 3 cm ontsluiting en lichte weeën. Tot nu toe gaat de zwangerschap echt super goed en voel me heel goed (op de gebruikelijke kwaaltjes na zoals soms een harde buik en bandenpijn in de avond na een drukke dag) Kortom,ik wil deze zwangerschap die tevens de laatste is,zo lang mogelijk dragen,tot het vanzelf begint maar ppffff kon ik maar stiekem in de toekomst kijken zodat ik weet wat mij te wachten staat qua bevalling haha. Zou een hoop vragen en angst wegnemen