Mijn zoon is normaal een levendig ventje; altijd in voor grapjes, erg ondernemend en sociaal. Hij gaat nu sinds 3/4 jaar naar school. Was nooit een probleem. Veel vriendjes, regelmatig afspraakjes. Volgens de juf viel hij niet op; niet als uitblinker en niet als ondermaats. Gewoon een fijn kind, aldus de juf. Sinds een paar weken is echter alles anders. Hij ziet tegenwoordig erg op tegen school. Het eerste wat hij 's ochtends zegt is dat hij niet naar school wil, dat hij bij papa en mama wil blijven. Dit gaat vervolgens van kwaad tot erger. Hij huilt bij het wegbrengen en dat wordt steeds wat erger. Inmiddels moet ik hem als een trillend rietje afleveren op school. Zo bang is hij. En ik krijg er maar niet uit wat nou toch het probleem is. Het enige wat hij zegt is dat hij het allemaal eng en moeilijk vindt op school. We hebben het al meerdere malen met de juf besproken en zij doet echt haar best hem te helpen. Bij moeilijke taakjes, neemt ze hem aan de hand. En zij probeert er ook achter te komen wat er nou speelt. Maar tot nu toe zonder succes. Wat moet ik hier nou mee? Mijn zoontje smeekt me om thuis te mogen blijven. Soms zou ik er bijna in mee gaan, om maar even de angel uit de situatie te halen. Maar tegelijkertijd lossen we daar uiteindelijk het probleem niet mee op. Thuis is hij overigens meer zichzelf, maar niet meer het uitbundige kind dat hij was. Hij eet slechter, plast elke nacht weer in bed (dus weer een luier om), en is niet meer zo vrolijk als hij was. Wat moeten we hier nou mee? Of moeten we er juist helemaal niets mee? Wie heeft tips hoe hier mee om te gaan?
kan je hem wat vaker thuishouden? Hij is 4 jaar dus het mag nog. Gewoon om even bij te komen? Zijn er meer kindjes in de klas gekomen? Zijn er dingen anders gegaan? Bij onze oudste begon het precies zo als bij je zoontje maar dat liep niet goed af. Het werd van kwaad tot erger. Stopte totaal met eten en drinken. Uiteindelijk naar psycholoog ( ook vanwege nog andere dingetjes hoor ) Daar veel testen en bleek autisme te hebben. Eten en drinken ging echt niet meer door alle overprikkelingen op school. Hij verloor gewoon het overzicht. Toen hem van school gehaald, naar het mkd en van daaruit naar speciaal basis onderwijs. Hier gaat het wat beter. Maar goed, ik vertel het nu beknopt maar het is best een lange weg geweest. In de beginmaanden van regulier onderwijs ging het allemaal wel. Maar het bleef dus maar stapelen bij hem en na een paar maanden werd alles erger en erger. Ik zou iig echt even goed met de juf om de tafel zitten. Misschien kan iemand gaan observeren hoe het met hem gaat in de klas gedurende de dag en er zo zien achter te komen wat de knelpunten zijn. Succes!
Bedankt voor je reactie! Dat klinkt niet hoopgevend zeg... Ik zou bij mijn zoontje eigenlijk niet aan autisme denken aangezien hij zich juist altijd erg goed kan inleven in anderen. Maar overprikkeling zou wel kunnen. Het is een gevoelig jochie. Trekt dingen zich erg aan, is ook gevoelig voor geluiden. Wat waren de aanwijzingen bij jouw zoon dat er iets mis was? Ik heb overlegd met de juf en die zegt juist dat ik er niet aan toe moet geven en hem gewoon moet blijven brengen. Er komen inderdaad wel af en toe nieuwe kinderen in de klas maar zijn klas is niet heel groot. Hooguit 20 kinderen. Dat is niet anders dan vorig jaar toen er met hem nog geen problemen waren. Vandaag weer een gesprekje met hem gehad. Hem op het hart gedrukt dat hij me altijd alles kan zeggen. Maar het is natuurlijk de vraag of een kind van deze leeftijd überhaupt zelf in kan zien wat het probleem is. Laat staan dat hij het onder woorden kan brengen...
Aanwijzingen bij onze oudste was eigenlijk de sociale angsten. Al vanaf dat ie kon lopen is ie al bang voor andere kinderen. Dit gaat niet over als ie ze eenmaal kent. Het is ook een erg rustig jochie. Zal op school NOOIT wat verkeerds doen> Volgt altijd precies de regels. Zijn sociale angst heeft hem genekt op school. Hij durfde niet meer naar de wc te gaan omdat ie bang was dat een ander kindje ook naar de wc zou gaan, durfde niet te praten, lopen, eten. Thuis kreeg ie erge huilbuien en woede uitbarstingen. Hij was bijna 5 jaar en voor hem hoefde het leven niet meer. 5 jaar en hij smeekte me dat ie aub dood mocht gaan want dan hoefde hij niet meer bang te zijn......... In het eerste half jaar van school was het dus zoals bij jouw zoontje. Alleen ging het dus niet over zoals de juf zei maar werd het steeds erger en erger tot het punt dat ie dus dood wilde en totaal stopte met eten en drinken en gigantisch ging afvallen en niet meer groeide. Je kent je kind zelf het beste. Als je nooit tekenen bij hem hebt gezien of nooit onderbuikgevoelens dat ie anders was oid dan zou ik me geen zorgen maken dat ie autisme zal hebben Of je het advies van de juf moet opvolgen weet ik niet. Wederrom : jij kent je kind het beste. Denk je dat het met negeren en doorzetten over zal gaan? dan moet je dat doen. En anders moet je echt erop staan dat er een observatie komt zodat je er misschien achter kunt komen wat het probleem is. Het kan werkelijk van alles zijn. Zoals een stiekeme pestkop, dat ie verder is wat leren betreft of juist dat ie het eigenlijk niet kan bijbenen, hooggevoeligheid en dat in combi met een erg drukke klas of meerdere probleemkids in de klas, de pauzes, noem maar op. Een juf ziet natuurlijk ook niet alles. die moet op 20 kids letten en ziet niet de hele tijd wat er met hem aan de hand is. Als iemand observeerd die ziet het wel, want die let alleen op hem. succes!
Jeetje wat klinkt dat vreselijk zeg. Het zou mijn hart breken als mijn kind zo ongelukkig was...Gaat het nu wel beter met hem? Gelukkig is het bij mijn zoontje niet zo extreem, maar wel al erg genoeg voor een knoop in mijn maag. Ik denk bij mijn zoontje meer in de richting van hooggevoeligheid. De juf zegt dat hij wel erg angstig reageert als hij iets fout doet. En dan van slag is. Dus het zou best kunnen dat iemand onaardig is geweest. Maar het blijft ook steeds malen dat er meer aan de hand zou kunnen zijn.. Ik houd de optie van observatie in gedachten, bedankt!
Normaal kan ik dochter zo weg brengen in de klas. Maar nu al een paar keer dat ze mij steviger vast houd en liever niet heeft dat ik weg gaat. Ze zit er dan ook wat beteuterd bij. Ze is thuis het zelfde als altijd. ZE wil wel heel veel ook op school en doet al veel werkjes van groep 2 is echt bezig met lezen en schrijven. Misschien ook te veel willen voor en met zich zelf ze wilde ook dol graag naar school fietsen. Ik hou ze wel eens thuis altijd al gedaan. Omdat ik weet dat ze dat nog nodig heeft een rustige dag. vaak wel spijt als ik het doet haha ze wil toch wat doen op de dag. Dus toch meer naar school. Ik wissel wat meer nu vaak op de woensdagen hou ik haar thuis break midden in week doet haar wel goed.
Het gaat nu redelijk met onze oudste. Hij zit dus op speciaal onderwijs. Krijgt medicatie tegen angsten. Ondanks speciaal onderwijs blijft het moeilijk voor hem.
@Penseel: zo'n break middenin de week klinkt wel positief, maar ik ben bang dat we het probleem alleen maar doorschuiven. Als ik morgen aan zijn gesmeek toegeef en hem thuis hou dan ben ik bang dat hij de dag erna weer thuis wil blijven en zo door. Maar goed, misschien moet ik het eens proberen... @Mamzie: een dikke knuffel voor jou. Het lijkt me zo vreselijk toe te moeten kijken hoe je kind zich door het leven worstelt. Veel sterkte!