Goeiemorgen allemaal, Sinds ik moeder ben geworden ben ik een nog gevoeliger mens geworden...En ik was al zo'n watje. Vanaf het moment dat S. geboren is kan ik bepaalde dingen niet loslaten als ik ze heb gezien en dan met name kinder en dierenleed. De beelden van Syrie blijven me bij en zorgen ervoor dat ik zo verdrietig word. Gisteren waren we in het zwembad. Mijn man gaat ieder weekend zwemmen met S. (peuter zwemmen) en ik ging mee kijken. Er waren heel veel ouders met kinderen die allemaal heel liefdevol omgingen met hun zoon of dochter...Op één uitzondering na. Was een vader met een zoontje die zo autoritair met z'n zoontje omging. Hard vastpakken en zeggen: "Spring dan! Dat kun je zelf!" Terwijl dat kind hartstikke bang was. Een hele enge blik in z'n ogen als hij boos werd op zoontje. Geen "Goedzo" kon eraf als hij wel iets goed deed. Echt zo zielig. En mama stond aan de kant wat schaapachtig te kijken. Op het einde van de zwemles werd het kleine manneke boos en wilde naar mama. Hierop trok de vader het manneke aan een armpje mee onder water, waarop het happend naar lucht weer boven water kwam. Hij sloot zich weer aan bij de andere ouders en ging vrolijk mee zingen met "Op een grote paddestoel" terwijl dat kind aan het huilen was om z'n moeder... Zulke dingen laten mij niet los omdat wij heel anders omgaan met ons zoontje. Wij stimuleren hem wel, maar zullen hem met zwemmen nooit iets dwingen. Hij is potverdorie pas 2,5 jaar oud . Vond het zo zielig dat mijn man aan me vroeg was er was. Ik vertelde het hem en hij geeft aan dat ik daar toch niks aan kan doen, en dat ieder ouder z'n kind(eren) anders opvoedt, maar ik kan zulke dingen dus niet loslaten. Werd er vannacht gewoon wakker van... Hoe doen jullie dat? Vind het zo lastig om mee om te gaan. Op deze manier gaat m'n hoofd alleen maar voller zitten met die ellende die om me heen en in de wereld gebeurt. Heeft er iemand tips hoe ik hiermee kan omgaan?
Lastig.. Ik kan er ook niet mee om gaan meestal als ik het tegen mijn man vertel ben ik het kwijt!! Maar het is erg moeilijk!! Hier is het zelfs in de familie.. Mijn familie vinden me echt een moeder moeder dus alles voor mijn kids mijn nichtje daarin tegen die vind het moederschap ( denk ik ) niet zo leuk en gaat heel anders minder liefdevoller met haar kids om.. En daar kan ik heel slecht tegen ;-(
Dat is idd lastig. Denk ook als je ertussen zou komen op dat moment dat er toch een discussie ontstaat en dat zo iemand toch niet veranderd in zijn of haar gedrag. Ik heb gister ook zoiets meegemaakt maar dan met paardrijden. Reed een meisje op een pony om die te 'leren' springen. Ze werkt op een grote stal, ook daar zijn ze niet tevreden over haar en mag ze al geen paarden meer rijden. Zegt al genoeg lijkt me. Die pony stopte dus en ze trok zo hard in zijn mond dat het paardje helemaal in verzet kwam. Zo zielig. Ze heeft al eens een paard de vernieling in gereden, daar konden ze niet mee r normaal op rijden. Heb er wat van gezegd in de trant van als ze misschien iets zachter zou zijn dat hitparade ook normaal reageerde. Zulke mensen trekken zich daar niets van aan. Ik kijk vaak maar de andere kant en bijt dan vervolgens hard op mijn tanden om vervolgens bij mijn kan uit te razen pfffff.
probeer dingen te filteren. syrië, ja heel erg maar jij kunt daar echt niets aan doen (tenzij je bereid bent je in te schrijven in het leger) Dus probeer dat naast je neer te leggen. Dierenleed, maar tenzij het in je directe omgeving is is dit ook iets wat je niet meteen kunt veranderen. Het kindje op zwemles, iedere ouder heeft inderdaad zijn eigen manier van opvoeden. De enige die hem op zijn gedrag kan aanspreken (als het in het zwembad gebeurt) is de leraar/lerares. Je zou bij hem of haar je zorgen kunnen uiten.
Ik had er waarschijnlijk iets van gezegd op een niet zo fijne toon. Niet altijd handig kan ik je vertellen.. Ik kan het ook niet aanzien, m'n bloed gaat dan koken!
Geen tips zo direct maar ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Ik kan ook heel moeilijk dit soort dingen loslaten. "Vroeger" als ik b.v zag dat iemand ruw met zijn hond omging en ik zag dat het geslagen werd, reageerde ik heel fel naar die gene, heb er heel wat ruzie om gezocht. Maar op een gegeven moment besefte ik dat dat wel erg veel energie kost. En die mensen verander je toch niet.
Ik begrijp wel wat je bedoelt met betrekking tot het gevoeliger zijn voor dingen met baby's. Een vriendin van mij heeft een kindje dat een maand jonger is als mijn zoontje. Kom ik en een andere vriendin van mij haar vorige week tegen vertelt ze dit bloedserieus: "ja vorige week was ik bij mijn zus met D., hadden we hem in wipstoeltje gezet mja niet vast gemaakt gingen we naar boven horen we ineens een gehuil, komen we beneden ligt D. voorover, is hij zijn wipstoeltje uitgevallen HAHAHAHA. Ja toen heb ik hem even getroost en zei dat ie een grote jongen moest zijn". Vriendin en ik stonden met open mond te kijken! Ik zei echt van je laat je kind 1 niet alleen beneden als je boven bent en 2 doe hem iig vast laat hem niet los erin liggen. Vriendin (met kind dus) vond het zelf erg grappig, vriendin (met wie ik was) en ik dachten echt die is echt mesjokke! Dat je het vertelt dag het is gebeurd, a lá, maar toch niet het ook nog eens echt heel grappig is?! Dat je kind ergens uitdondert omdat jij geen zin had om hem vast te maken of bij je in de buurt te zetten... Zoals je meekt vind ik het nog steeds ongelofelijk en heb ik ook geen tips hoe ermee om te gaan... Zelf mijd ik mijn vriendin nu een beetje, mja das ook geen oplossing