Ik wil het niet te lang maken dus zal ik maar beginnen bij het begin. Mijn man is zomaar van de ene op de andere dag ontslagen. Hij en zn baas kwamen niet zo goed overeen. Zn baas deed er alles aan om hem buiten te krijgen. En na net geen 5 jaar is het gelukt. Het frapante is dat enkele maanden later zn ex-baas ook kon vertrekken. Dat even terzijde. Ondertussen zit mijn man al thuis sinds midden juli. Nu dus al 8 maand. De eerste 3 maand was hij niet echt bezig met het zoeken van werk,hij had 3 maand opzeg en daardoor was het niet slim om in die periode terug aan het werk te gaan ( fiscaal) nadien is mijn man keihard beginnen zoeken naar werk. Wij wonen in België dus het is hier net iets minder erg dan in Nederland maar toch. Hij heeft een universitair diploma en zoekt dus ook werk naar zijn diploma. Ondertussen heeft mijn man gemiddeld 2 sollicitatiegesprekken per week. Heeft hij verschilkende bedrijven al terug mogen gaan voor een vervolggesprek,maar nog steeds niets! Hij rijdt letterlijk het land rond. Gelukkig brengen ze hem steeds op de hoogte van hun keuze maar als ik hen moet geloven is hij telkens het NET niet geworden. En benadrukken ze steeds dat hij een zeer sterk profiel heeft en vlug werk zal vinden. Deze avond terug telefoon gekregen van een bedrijf dat hij het niet geworden is. De moed begint me. In de schoenen te zakken. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat we niet eeuwig kunnen wachten op die droomjob. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat wanneer hij in april nog geen werk heeft in zijn sector hij maar een simpele job moet zoeken om zo geld in het laadje te brengen. Alleen heb ik het gevoel dat hij niet bepaald doordringt. Zijn nonkel zou hem aan werk kunnen helpen. Het is verre van een vetpot maar het brengt geld op. Ben ik onredelijk om dit te 'eisen'? Ik heb hem al meerdere malen gezegd dat ik zou vechten voor werk en dat voor mij niets te laag zou zijn als we er maar onze rekeningen mee kunnen betalen. Nu is het wel zo dat het water ons allesbehalve aan de lippen staat. We bebben nog een mooie spaarcent maar die wil ik liever niet opeten om het zo te zeggen. Ik heb het gevoel dat we al maanden ter plaatse staan te te trappelen, ik wil vooruit. We hebben nog werk aan ons huis,maar durven nu niet aan onze spaarcenten te zitten want je weet maar nooit. Ergens ben ik het moe,beu en zoveel meer. Boos op mijn man kan ik niet zijn,maar toch... Ik weet het even niet meer!
hij heeft 2 gesprekken per week , dat is echt heeeeel veel hoor! En jullie hebben geen problemen om rond te komen. Nee dan vind ik niet dat je kunt verwacht dat hij een "simpel" baantje accepteert. Lijkt me handig als hij ook iets vind waarin hij wil doorgaan en dat hij niet over een half jaar weer verder gaat zoeken omdat hij geen uitdaging vind. daarbij is de kans klein dat ze hem aannemen voor een simpel baantje (tenminste dat is hier in nl zo) . Vaak ben je overgekwalificeerd en word je niet eens uit genodigd.
Misschien moet ik er nog een kleine kanttekening bij maken. Ik zit vooral met de belastingen in. Het 'loon' dat hij nu krijgt is te weinig belast. Waardoor we binnen 2 jaar serieus zullen moeten dokken. Daar heb ik echt schrik voor. Daarnaast is het ook zo dat ik op dit moment geen keding en extra koop voir mezelf alleen voor de kinderen. Waardoor het allemaal haalbaar is. Maar iedere 2 maand gaat zijn geldbedrag naar bebeden.
dus zodra er gewoon loon komt gedeelte apart zetten . Natuurlijk kan je vragen of hij nog meer sollicitatie s die de deur uit kan doen. Maar om een voorbeeld te geven het is in nl. Redelijk normaal dat je 2 gesprekken in 4 mnd heb op dit moment en dat is dan bij 8/12 soll's per maand dus vraag me af of er wel nog meer vacatures zijn. (mijn man zat op een gegeven moment op 10per week en dan was het echt op, alles waar hij ok maar een beetje voor in aanmerking kwam schreef hij op. ) zijn er nog meer knappe vacatures, ja dan zou ik zeggen schat meer solliciteren lijkt me verstandig.
Ik vind wel dat je dit kan en mag verwachten van je man. Heel simpel, de rekeningen zullen toch betaald opeten worden. En ik vind ook dat het je sterker staat bij het solliciteren door te laten zien dat je wilt werken. Als je geen baan kan vinden is het wat anders maar anders een functie voor hbo? Je kan altijd nog verder kijken. En als je nu al weet dat je binnen nu en twee jaar flink bij moet betalen voor de belasting zou ik helemaal proberen om zoveel mogelijk aan de kant te zetten. En des te meer reden om een baan te vinden. Desnoods iets onder je 'niveau' en vanuit daar verder kijken!
Tja de tijd dat je kan wachten op een baan passende bij je opleidingsniveau is voorbij helaas. Tegenwoordig geldt werk is werk. Dus naar mijn mening moet je man gewoon alles aanpakken wat hij kan krijgen. Dus gewoon in de schoonmaak of de fabriek.
Mag ik vragen waar je in België woont en in welke sector je man iets zoekt? Mag eventueel in pb als het is.
Hier nog een Belgje. Het hangt ervan af wat je onder "simpel" verstaat, vind ik. Hij heeft een universitair diploma, maar hij zou eventueel wel kunnen solliciteren op dingen waar ze "maar" hogeschool voor vragen. Het nadeel is dan vaak weer wel dat ze vrezen dat hij te duur is of zo weg is als hij iets anders - op niveau - vindt. En dat ze hem daarom dus ook vaak niet gaan aannemen. Hier ook een partner met een universitair diploma. Hij heeft 5 jaar in 't onderwijs gestaan, is daarna vrijwillig (!) werk gaan doen dat een ongeschoold arbeider kon doen. Hij wou dolgraag weg uit 't onderwijs, was alleen en zijn rekeningen moesten betaald raken. Hij heeft het 4 jaar gedaan, deed het zelfs graag, was goed in zijn werk, maar hij zou nooit mogen opklimmen binnen zijn job (teambaas worden bijvoorbeeld - hij heeft het geprobeerd, maar werd telkens afgekeurd, terwijl hij collega's met minder ervaring het wel zag halen) en dat speelde hem parten op de duur. Bovendien was het bedrijf verlieslatend. Een half jaar nadat hij vertrok hebben ze de vestiging dicht gedaan. Alle tijdelijke werknemers op straat, alle vaste medewerkers of op brugpensioen of sommige overgeplaatst naar andere vestigingen. Net op tijd heeft hij toen "zijn droomjob" gevonden, op randje hogeschool-unief-niveau ... Het was een risico want eerst een half jaar interim, maar hij wou het echt proberen. En toen brak de crisis uit eind 2008 ... De eerste die mocht gaan na 3 maanden omdat hij nog een tijdelijk contract had was hij. The same op de volgende 3 jobs (telkens met onderbreking en werkloosheid). Telkens 3 maanden ongeveer en dan teveel volk voor te weinig werk en de tijdelijken die konden vertrekken. Twee jaar hebben gezweefd tussen werken, werkloosheid, ... maar ik had ook iets van "hij is 40, als hij nu niet in de sector blijft, zal het nooit meer zijn". Niet makkelijk, want dezelfde tijd zat ik op invaliditeit thuis en met tonnen medische kosten, dus het was echt geen vetpot. En ineens ... kwam er een geweldige job op zijn pad . Weer es eigenlijk hogeschool, maar ze namen wel ook universitairen aan (de helft van zijn collega's heeft een unief-diploma). Direct vast contract dan nog (die na hem hadden minder geluk, die krijgen het meestal pas na een half jaar of een jaar - er is nogal veel verloop). We zijn 3.5 jaar verder, hij werkt er nog steeds, doet zijn werk dolgraag en is echt gelukkig. En stilaan klimt hij intern op - al wil hij wel altijd op de werkvloer blijven staan en nooit een echte managementfunctie. Mijn partner is master chemie en werkt nu als laborant kwaliteitscontrole. Het belangrijkste voor mij is overigens dat ie gelukkig is. Als ie morgen terug in een magazijn zou willen werken, zal ik wel es fronsen, maar ik laat hem doen. Zolang we dus financieel wel rondkomen ... maar die moeilijke tijd van krappen en rekenen hebben we gehad en zijn we (samen) door geraakt. Maar ik heb mijn partner dus wel telkens rustig de tijd gegeven. Met alle tussenpauzes werken-werkloosheid heeft hij iets meer dan een jaar werkloos thuis gezeten. Moest je man toevallig iets in het biomedische, biochemische, biologische of chemische (of iets van die slag) hebben gedaan en geen bezwaar hebben om in Brussel te werken ... er zijn nog vacatures op 't bedrijf van mijn partner . Het ploegenwerk en ongeveer 1 weekend op 4 werken (plus een heel deel feestdagen) moet je er wel bijnemen, maar je krijgt recup voor alle "extra" dagen. Ik werk zelf overigens héél bewust onder mijn niveau (halftijds werken - halftijds op invaliditeit) en één van de eerste vragen op de sollicitatie waar ik nu al 2 jaar werk die ik kreeg was "Waarom solliciteer je niet op je niveau?" en de volgende bedenking die ik ze in hun hoofd hoorde maken was "Hoe lang gaan we haar kunnen houden, voor zie iets anders - op haar niveau / beter betaald - ziet?". Ze hebben dus bij mij ook getwijfeld. Ik ben van A1-niveau (hogeschool) naar A2 (6de middelbaar) gegaan en wordt ook zo betaald. Maar ik heb met mijn medische problemen véél liever een A2-job die ik wel aankan en kan volhouden, dan een A1-job waar ik geregeld thuis zit. Maar da's dus mijn eigen keuze.