Ok, even ventileren. Ik weet dat er bij heel wat moeders de kinderen al na een paar weken op hun eigen kamer slapen, maar bij mij is het dus zaterdag zo ver. Dan gaat mijn zoontje van 6 maanden naar zijn eigen kamer. Mijn hart kan het nu al niet meer aan. Ben me al twee weken psychisch aan het voorbereiden dat ik zaterdag zijn bedje van kamer ga veranderen. Ergens is het goed dat hij naar zijn eigen kamer gaat. Het is tijd en nu past hij zich nog vlot aan aan veranderingen. Maar ik ga het er moeilijker mee hebben dan hij denk ik. Loslaten voor een stukje, maar ergens heb ik ook wel schrik voor wat het gaat geven: de eerste keer echt alleen slapen in die kamer, want na het overlijden van mijn vrouw heb ik dat nooit echt gedaan. Dat ging van slapen in het ziekenhuis naar thuis slapen met de baby in zijn bedje naast mijn bed. En zaterdagavond wordt het dus slapen in een bed zonder iemand anders in de kamer. Achja. Zal allemaal wel meevallen en misschien sta ik er zaterdagavond helemaal niet bij stil omdat de baby de hele nacht huilt, maar ik moest het even kwijt.
Kan me goed voorstellen dat je dat moeilijk vind hoor! (bedje van mijn dochtertje staat (wegens te gehorige kinderkamer) ook nog in een hoekje van onze slaapkamer). Heb al bedacht dat, als we verhuizen, ik haar kamertje gewoon heeel gezellig ga maken (en dat ik er ook een logeerbed in ga zetten )
Ik kan het me heel goed voorstellen, alleen in jou situatie is het dus nog even extra wrang. Ons dochtertje slaapt nog steeds bij ons. En is nu bijna 8 maanden. Min of meer door geluk bij een ongeluk, omdat haar slaapkamer in het (tijdelijke) huis waar we zitten vocht in de muren heeft zitten. Maar over een paar maanden gaan we verhuizen en moet ze wel naar haar eigen kamer. Brrr, zie er nu al tegenop. Het is dat het 'moet' van mijn man, want anders had ze tot haar 16e bij ons gelegen. Je hoeft je kindjetoch niet perse op de eigen kamer te laten slapen in jou geval?
Ik vond het ook vreselijk toen de kleine te groot werd voor de wieg en heb er echt heel erg aan moeten wennen. Maar als hij nog gepast had, bleef hij nog lekker bij ons op de kamer. Waarom moet de kleine op zijn eigen kamer van jou? Als je er nog niet aan toe ben of er zo tegenop ziet, waarom dan nog niet wat langer bij je laten slapen?
Goh, niks moet natuurlijk. Maar ik merk dat hij nu nog heel gemakkelijk aanpast aan verandering (groentepuree, fruitpap, nieuw slaapschema,...) en ik heb wat schrik dat als ik te lang wacht ik mezelf gewoon meer problemen op de hals haal. En hij heeft een mooi kinderkamer die perfect in orde is. Die al perfect in orde was toen hij nog twee maanden in de buik te gaan had.
Ik zag er ook tegen op maar ik heb een ligstoel in haar kamertje staan en mag daar in zitten en slapen als dochter of ik daar behoefte aan heb. Het was best moeilijk maar het is ook wel weer lekker want ze slaapt vrij licht en was vaak wakker door snurken of hoesten. en ik vind dat ze toch echt in hun eigen kamer slapen ook al logeer jij dan even op hun kamer! Doe waar jij je goed bij voelt Succes
Ik vond het ook lastig. Onze dochter heeft totdat ze 9 maanden was bij ons op de slaapkamer geslapen. Ik wilde haar al eerder naar haar eigen kamertje verhuizen maar bedacht steeds excuses om het niet te doen. Toen ze 9 maanden was ging ze staan en was haar kleine ledikantje niet meer veilig dus toen moest het ook echt. De overgang is hier heel makkelijk gegaan. Dochter sliep in haar eigen kamertje net zo goed als bij ons. De eerste nacht was het voor mama even slikken maar daarna was het eigenlijk ook wel goed en lekker om niet altijd rekening met haar te houden op onze slaapkamer.
Op zich hoef ik niet echt rekening met hem te houden, want ik ben nu al een aantal weken snipverkouden, hoest als een gek in bed en hij slaapt overal rustig door. Maar het moet er ooit eens van komen en aangezien ik binnenkort op reis ga voor een weekje en hij bij de grootouders gaat logeren, zou het handig zijn als hij het tegen dan gewend is om apart te slapen. Maar zoals gezegd denk ik dat ik het er moeilijker mee ga hebben dan hem. De schommelstoel staat alvast klaar op zijn kamer.
Onze meid is al bijna 1 jaar en slaapt nog bij ons op kamer. Maar ach ga ervanuit dat vanzelf wel een keer in haar eigen kamer zal slapen. Noet dat ze daar een probleem mee heeft want dat lukt wel gewoon. Maar vader vind het gewoon te gezellig met de kleine meid bij ons
Maar als je er zo tegenop ziet, waarom zet je het dan door?! Hou lekker je baby bij je, blijkbaar heb je haar nodig. En zij zal jouw ook harder nodig hebben! Sorry maar wij hebben volledig onze eigen regels gemaakt, want WIE beslist dat een BABY in een eigen bed MOET slapen?? Onze dochter is 13 maanden en die slaapt gewoon lekker bij ons hoor! En dat gaat perfect, iedereen slaapt lekker door. We hebben een vrolijke uitgeslapen dreumes en mijn man en ik maken goede afspraken. We hebben het wel geprobeerd, vooral toen ze nog zo vaak ´s nachts wakker werd.. maar we merkten dat ze echt niet fijn lag daar. Weer terug in ons bed gehaald en de dreumes slaapt makkelijk 4 uur achter elkaar door. Wordt misschien even wakker voor een knuffel of wat te drinken en is dan weer weg. Wij zijn van plan het alleen slapen te gaan introduceren op het moment dat ze het kan begrijpen. Dan gaan we een nieuw ritueel opzetten en lekker slapen in eigen bedje. En ooit zal het overgaan hoor, lijkt me sterk dat ze met 5 jaar nog in ons bed ligt. Komt helemaal goed.
Ik begrijp dat het heel moeilijk is en ook zal zijn, is voor de meesten wel moeilijk. Ik kan je alleen aanraden je gevoel te volgen. Wat ik wel weet is dat je geen angst moet hebben dat je hem niet zal horen. Je kent elk geluidje van je mannetje en als hij in een andere kamer ligt ga je zeker zijn geluidjes horen als hij je nodig heeft. Eventueel de deuren open + babyfoon Ik werd vroeger overal wakker van, mijn vriend die snurkt echt extreem hard dus dat waren vroeger veel schoppen geven in bed. Nu word ik nergens wakker van, van niks! Ook niet van het gesnurk of van hard gehoest, van niks! Maar zodra ons zoontje wakker word ben ik ook wakker. Die geluidjes leer je kennen door het samen slapen, je kent elk normaal geluidje en elk kreetje voor als hij je nodig heeft, zodra er iets niet goed is of zodra hij honger heeft of u bij zich wil hebben ga je wakker worden. Daar hoef je niet angstig voor te zijn. Verder, volg je gevoel zoals ik in het begin al typte. Ons zoontje ging naar zijn slaapkamer met 4 maanden, hij werd wel wakker van dat gesnurk . Sinds hij in zijn kamer sliep verdwenen heel snel de nachtvoedingen en sliep hij de hele nacht door. Puur omdat we elkaar niet meer wakker maakten. Maar wij zitten wel in een heel andere situatie, kan me voorstellen dat dit voor u veel moeilijker is dan bij anderen.
Is het een optie om voor de overgang met twee bedjes te werken? Dan begin je overdag met in de eigen kamer slapen en gaat bij na een week of twee volledig over. Dan ben je zelf ook al een beetje gewend. Zelf liet ik de eerste nachten de tussendeuren open zodat we elkaars n nachtgeluiden hoorden. En het viel mee! Overigens, inmiddels is mijn zoon een jaar en slaapt hij al maanden het grootste deel van de nacht weer bij ons omdat hij steeds ziek is. Het gaat zoals het gaat.
Ik snap goed wat je bedoelt, ik had het oo bij mijn zoon. Die heeft 5 maanden bij ons gelegen in de wieg. Het is 1 van de eerste fases waar je uit gaat: een beetje afstand wordt er voor je gevoel ontstaan (zo voelde ik dat) .... k vind het sowieso moeilijk om een nieuwe fase in te gaan want je beseft ineens hoe hard de tijd gaat en ookal sta je er met je neus bovenop en met je voeten middenin, je houd het haast zelf niet eens bij. Vond het zo zielig zo'n klein mensje in zo'n groot ledikant op een kamertje alleen. Mijn man zei ook constant ach dan wachten we toch nog even maar ik heb het toch doorgepakt want het moet er toch een keer van komen. wij hadden overigens wel een sensormat in het ledikant liggen dus je slaapt een stuk rustiger met het idee dat iets alarm slaat wanneer het nodig is.
Succes zaterdag! Ik snap hoe moeilijk het is. Ik had er zelf ook heel veel moeite mee. Onze dochter ging met ongeveer 5,5 maand naar haar eigen kamertje omdat m'n man dit zo graag wilde. In het begin hadden we de babyfoon aanstaan omdat ik geen geluidje wilde missen. Nu gaat het goed zonder babyfoon. En ik moet zeggen dat ik het na een paar weken wel heerlijk vond dat ze op haar eigen kamertje lag. Ze sliep altijd zo licht dat ze overal wakker van werd. Zelfs als we in bed gingen liggen en het bed kraakte ging ze bewegen. Nu kunnen we gewoon de slaapkamer inlopen en de lamp aandoen en nog even kletsen in bed. Heerlijk