Sorry voor de vage topictitel. Afgelopen zondag waren we eventjes bij schoonouders. Schoonmoeder vertelde dat ze last had van haar bloeddruk en dat daar verder onderzoek naar wordt gedaan. Na wat doorvragen van hoe en wat bleek ze dus een paar weken geleden 's nachts met loeiende sirenes te zijn afgevoerd naar het ziekenhuis omdat ze was flauwgevallen en niet bij kwam. Ben ik nou gek dat ik het raar vind dat ze de volgende dag niet even gebeld hebben dat er iets was gebeurd? Mijn man zegt dat ze nergens een drama van willen maken en dat ze het altijd rustig afwachten. Want ze wisten toch nog niet wat het precies was. Nou gaan we er echt geen drama van maken maar het is toch raar dat je je naaste familie niet inlicht? Of gaat het bij jullie familie net zo?
Ik vind het ook raar. Maar mijn schoonfamilie verteld ook amper wat over medische zaken, zelfs niet als we ernaar vragen. Bij mijn familie worden zulke dingen wel gedeeld en dat vind ik normaal.
hmmm beetje bizar inderdaad. Voor het oog is 'flauwvallen en niet meer bijkomen' - net als bijna dood neervallen... ik bedoel; voor hetzelfde heeft ze een hart stilstand of hersenbloeding en overlijd ze. Ik zou als zoon/dochter verwachten dat ik gebeld was op het moment dat daar ook maar even tijd voor was. Het gaan om je moeder!
Tsja ieder zn keus toch.. ik zou zelf ook niet zomaar alles delen op dat vlak met Mn familie, uitzonderingen daargelaten. Ligt aan wat en en wie.
Mwah, mijn moeder en ik hebben een hele goede band, opeens kreeg ze zulke erge hoofdpijn dat ze naar het ziekenhuis is gegaan. Ze belde mij toen dat alles goed was, het was vast iets van cluster hoofdpijn ( ze had dat zelf verzonnen zodat ik mij geen zorgen maakte.) Een week later belde iemand in de ochtend dat het om een hersenbloeding ging, ze was niet meer in staat om zelf te bellen. Mijn moeder had de hele week het sterke vermoede dat het om een hersenbloeding ging, maar zei niks tegen mij totdat ze dus half dood neerviel en er eindelijk echt goed gekeken werd door het ziekenhuis ze had dus al een week een hersenbloeding! Ik kan mij dus best goed voorstellen dat je schoonouders eerst zeker willen weten of er iets is en wat er dan is.
Zoals je ziet is dat in elke familie dus anders. Jouw schoonouders wachten af tot dat ze alle informatie hebben en delen dan (pas) mee. In mijn ogen is er geen goed of fout maar gewoon een andere manier.
Gebeurt hier ook, zowel eigen als schoonfamilie. Hoor je pas weken later dat er een onderzoek plaatsvond of dat iemand in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik vind dat ook raar, maar ze willen ons er niet mee lastig vallen, wat ze niet doen natuurlijk. En dat hebben we al heel vaak gezegd ...
hier gaat het ook vaak zo. Ze willen er ons niet mee lastig vallen. Ik begrijp het heel goed, zit zelf ook zo in elkaar. Maar toch probeer ik wel sneller te bellen en zeg ik ook altijd, zou je het van mij ook niet eerder willen weten. Dus we doen allemaal ons best elkaar wat eerder te informeren. Ik vind het trouwens niet zo raar of bizar. Ik heb zelf dat gevoel ook heel sterk dat ik andere niet lastig wil vallen. Ik vind het ook zo lastig, wanneer bel je dan. Ik bel het liefste als ik iets van informatie heb.
Ik vertel hier ook nooit wat aan mijn schoonouders maar dat komt doordat schoonmoeder het meteen in haar familie-app, bridgeclub, kerkclub en weet ik het allemaal verteld. Ik vertel dus bewust niks.
Nee, dit is zeker wel iets wat ik zou willen weten en wat mijn ouders/schoonouders direct zouden vertellen.
Als de band tussen ouders en kinderen goed is dan vind ik het niet meer dan normaal dat je elkaar op de hoogte stelt bij acute zaken. Voor hetzelfde geld is het een aflopende zaak en zo geef je elkaar dan nog de kans om afscheid te nemen. Ik denk dat schoonouders ook niet geamuseerd zouden zijn wanneer je man iets erg overkomt en met spoed naar het ziekenhuis wordt gebracht en zij niet op de hoogte zouden worden gesteld.
Mijn ouders zijn een soort mengelmoesje hierin. Zo vertelden ze wel dat mijn moeder er met een darmonderzoek tussenuit gehaald werd en er dus verder onderzoek gedaan moest worden. En belde mijn moeder echt wel op dat mijn vader opgenomen was in het ziekenhuis met het vermoeden van zijn hart (bleek achteraf ernstige maagzuurproblemen te zijn) Maar ze heeft dus niet verteld dat ze wat verdachte plekken op haar huid had weg laten halen (ja ver nadien, was iets van 2 maanden later) of als mijn moeder weer eens een domme actie heeft uitgehaald, zoals je op de wc bukken om je broek op te trekken, daarbij zo hard je kop stoten aan de deurkruk dat je daarvan onderuit gaat. Denk dat ze het uit een soort van bescherming richting hun kinderen doen, ze willen niet dat wij ons onnodig zorgen maken
Mijn moeder is net zo. Is al twee keer met de ambulance meegegaan ivm een vermoeden voor een hartaanval. Dat hoorde wij dan een paar weken later. Gelukkig bleek het twee keer een andere oorzaak te hebben. En dus was haar theorie: tja, ik wilde je niet onnodig ongerust maken. Ergens snap ik dat wel, hoewel ik haar elke keer op het hart druk me vooral te bellen. Heel gek vind ik het dus niet. Zelf ben ik geloof ik inmiddels net zo. Toen ik met allerlei toeters en bellen in het ziekenhuis belande met een zwangerschapsvergiftiging. Heb ik m'n ouders pas gebeld toen ik zeker wist dat ze gingen inleiden. En belde ik dus eigenlijk alleen maar om te vertellen dat hun kleinkind niet lang meer op zich zou laten wachten.
Ik zou het niet fijn vinden maar er zijn meer mensen die zich bezwaard voelen om familie in te lichten of die zich schamen dat er iets gebeurd is. Bang dat familie denkt dat ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Niet ongerust willen maken. Het vervelend vinden om een beroep te doen op hulp. Ik zou dus proberen om het gesprek aan te gaan. Maar niet op een verwijtende manier. Meer proberen aan te geven dat jullie graag voor hun klaar staan. Graag op de hoogte willen blijven. Dat je nooit wat zult doen zonder hun toestemming etc.