Op dit moment vind ik mijn zoontje van 1 jaar even niet zo leuk. Hij is hartstikke lief zolang alles maar gebeurt zoals hij wil! Alles wat moet gebeuren, wordt één groot drama. Hieronder een paar voorbeelden. - Tanden poetsen: alle trucjes uit de kast getoverd maar helaas het blijft één groot drama. De tanden moeten toch gepoetst worden dus dan lijkt het haast op mishandeling. - Nagels knippen sinds kort zelfde verhaal. - Een washandje over het gezicht halen; huilen. Maar ook 'minder erge zaken in baby ogen': - Als ik zeg dat ie iets niet moet doen; meteen huilen. - Als ik vraag of hij iets (afstandbediening, telefoon) aan mama wil geven (al een trucje i.p.v. alleen maar nee zeggen); huilen. - Als hij vindt dat het te lang duurt in de auto; huilen. - Nu reikt hij met de vingers naar de laptop, ik zeg nee pak maar een boekje; meteen pruillip en ooh zoo zielig. - Toen hij in het zwembad onder de douche vandaan moest; boos. - eten was eerder zijn favoriete bezigheid nu heeft hij er of het geduld niet meer voor of het is hem niet meer lekker genoeg, ik weet het niet. Ik probeer echt zo pedagogisch verantwoord mogelijk te doen; niet teveel nee zeggen maar iets anders geven, huilen negeren, juichen als hij ook maar iets goed doet enz. Maar pff wat is dat op een gegeven moment moeilijk.. Nu ben ik alleen erg benieuwd/ huiverig; hoort dit bij de leeftijd of zijn dit karaktertrekken van mijn zoontje?
als je hem laat begaan hierin, dan beide Dit is wel iets wat bij 1 jarigen hoort, ze ontdekken een eigen ik-je en willetje en beginnen al grenzen te verkennen. Ik ben van mening dat dreinende constant jengelende peuters zo gemaakt zijn. Ik heb de oudste van begin af aan duidelijk gemaakt dat er niet overal om gehuild wordt. Ik accepteer het gewoon niet. Toen ze een jaar of 2/2,5 was zei ik ook duidelijk: klaar met huilen nu!!! En ze wist ook heel duidelijk dat klaar ook klaar betekend! Met een 1 jarige werkt dit natuurlijk nog niet zo, maar je kunt er alvast wel mee beginnen. Het beste werkt: het woord nee niet te vaak gebruiken, alleen in situaties waarin het echt noodzakelijk is, dan maakt het woord op dat moment ook echt indruk. Nee zeggen geeft heel vaak een reactie van huilen. Dus beter weghalen uit de situatie en iets anders aanbieden. Hier ook een dramaqueen als het gaat om verschonen, wassen of whatever. Ik zeg dan heel rustig dat dit nergens voor nodig is. Als hij met verschonen of aankleden heeel boos wordt stop ik en zet ik hem even in zn bedje tot hij gekalmeerd is. Je hoeft dan dus niet boos te worden, maar ze merken na een tijdje wel dat als ze huilen het dus alleen maar langer duurt.
Hier net zo bij dochter van 15 maand. Vrolijk kind, behalve als ze haar zin niet krijgt. En ik ben helemaal voor het 'gewoon niet accepteren'-concept. Alleen... Mijn dochter is helemaal into Breath Holding Spells. Wordt ze boos, dan stopt ze gewoon met ademhalen, soms tot ze flauwvalt. Probeer dan maar eens consequent te zijn. Of ook: niet te snel oordelen over die voortdurend zagende peuters.
Pick your battles! De hele dag nee roepen heeft een averechts effect. En gezelliger wordt het er ook niet op... Ik heb gemerkt dat als ze 2 zijn,je beter met ze kan communiceren,en ze ook echt weten dat iets niet mag. En het concept actie-gevolg beginnen te snappen. Dusick your battles,probeer af te leiden. Alleen de echt belangrijke dingen (hier:aan de knoppen van het fornuis zitten pffffff nee zeggen.. Het gaat gelukkig weer over En dan komt er weer iets anders voor in de plaats (dochter van 7:dat bepaal ik zelf hoor mamaaa )
Mijn dochter luistert naar mij heel goed, ik ben erg consequent en nee is bij mij nee. Ze hoef bij mij ook niks te proberen, dat doet ze nu ook nog niet. Ik herken wel dat als ik nee zeg of boos ben, dat ze inderdaad ook die pruillip trekt, maar eigenlijk alleen als papa er ook bij is. Want, bij hem krijgt ze wel meer gedaan, ook omdat hij haar minder vaak ziet door werk enzo. Hij geeft sneller toe, pakt haar sneller op en mag net iets meer van hem, waardoor ik weer in moet grijpen haha.
En hier ben ik dus juist zo bang voor! Dat we er op een verkeerde manier mee omgaan en dus verkeerd gedrag aanleren. Ik negeer het huilen of leidt hem af met iets anders. Toch lijkt dit nog niet echt te werken. Dat vind ik nu inderdaad ook het lastigste; wat snapt een 1-jarige al en wat niet? Je kunt hem niks uitleggen. Als ik nu zeg; en nu is het huilen klaar, gaat hij alleen maar harder. Ik vind de tip van het bedje wel een goede. Heb alleen eens ergens gelezen dat je het bedje niet moet laten associëren met straf, maar in dit geval is het natuurlijk gewoon even tot rust komen. En mijn zoontje lijkt het zelfs wel even lekker te vinden om in zijn bedje te staan/ zitten, dan komt hij tot rust. Alleen ook daar meteen weer een probleempje; hij gooit zn knuffel en speen overboord en gaat vervolgens huilen als hij hem niet terug krijgt. Wat hiermee te doen?
Ik ben ook heel consequent. Maar mijn zoontje lijkt er niks mee te doen. Nee = nee maar hij blijft doorgaan en huilen. Wanneer is iets ontdekken en wanneer is iets proberen?
Ok dames, hier een praktijkvoorbeeld voor tips; - Net wilde ik hem wassen en verschonen en toen werd het één grote brulpartij. Ik heb hem op de grond gezet en ben uit de ruimte gelopen. Hij stopte vrij snel met huilen. Ik er praktisch juichend heen; goed zo lieverd kom maar. Even knuffelen en til hem op om te verschonen en het brullen begint weer. Heb hem later nog even in bedje gezet, dit vindt hij altijd wel even goed maar meteen bij het tillen naar de commode weer brullen. Ik blijf dan toch heen en weer verplaatsen. Het is bij ons ook zo wisselend. Vorige week maandag en dinsdag werkte alles; alleen afleiden of uitleggen was al genoeg. De hele dag geen wanklank gehoord. Na drie dagen te hebben gewerkt (hij bij oma's en kdv) is het een ander kind. Dreinen en jengelen en niet te corrigeren. Het kan zo zijn dat hij na deze 'werkweek' weer heel anders is.
Het is dus ook absoluut niet als straf bedoeld he..maar meer van: we wachten wel even. Ik ben sowieso niet heel erg voor straffen en zeker niet op die leeftijd.
Ik ben juist van samen zingen, gekke grapjes maken (op zn buik blazen bijvoorbeeld) en het aankleden/wassen leuk maken. Wil dat echt niet, ,omdat hij compleet uit zijn dak gaat, gewoon lief toespreken maar wel gewoon doorgaan want er is geen twijfel over mogelijk: als we gaan aankleden, gaan we aankleden. Klaar!
Als mijn meisje niet verschoond wil worden kan ze ook een drama maken. Ik probeer haar dan af te leiden, iets in haar handen te geven, een grapje te maken. Maar als dat niet helpt, dan ga ik gewoon door. Ik leg het dan ook uit, dat mama alleen maar voor een schone luier gaat zorgen en dat dat fijn is, en dat als we klaar zijn ze lekker mag drinken bij mama of dat we dan weer verder gaan spelen etc. Ze begrijpen nog niet alles, maar ze begrijpen volgens mij meer dan we soms denken.
Waarom mag je niet boos worden? Mijn dochter van 4 heeft voor de spiegel staan kijken hoe ze het beste kan huilen en sippe gezichten kan trekken (hilarisch om te zien). Zij is dus ook geen fan van wassen, haar wassen want dan komt er zeep in haar ogen *zucht*, of tanden poetsen. Ik ben toch wel een keertje boos geworden en duidelijk gemaakt dat deze dingen moeten. Uitleggen waarom ze gewassen moet worden. Als een 1-jarige ons al weet uit te testen kunnen ze ook wel begrijpen waarom. Misschien niet na één keer, maar wel steeds als het moet gebeuren vertellen waarom. Ik kreeg van iemand een tip voor tanden te poetsen en bij mijn werkt dat nu. Omdat ze n kan tellen tot tien tel ik bij elke kant die ik poets tot tien zodat ze weet hoe lang het duurt. Kunnen ze nog niet tellen, gebruik een liedje ofzo. Pedagogisch is mijnsinziens nog niet accepteren.
Natuurlijk wil je het bed niet een negatieve associatie geven. Maar ook hier werkte het toch wel erg goed als "afkoel" plekje. Even afstand even laten merken dat mama niet zo verder gaat. Dus niet zozeer straf, maar uit de situatie stappen. Dat werkt met mijn 2,5 jarige peuterpuber nog steeds erg goed.