Oh jee.. Onze vrij pittige dochter (2,5) weigert ineens te gaan slapen .. Ze bedenkt van alles zoals: ik moet plassen, poepen, koud, televisie kijken noem het maar op om onze aandacht te eisen. Wij doen het volgende: in bed leggen en laatste kus geven en zeggen dat het bedtijd is. Wanneer der deur dicht gaat zet ze het op een krijsen.. Drie deuren verder hoor je haar nog.. We laten haar razen totdat we horen dat het of te erg wordt of we horen dat ze uit bed is. Dan weer in bed leggen, zeggen dat het bedtijd is en weer naar beneden.. Dit blijft ze uren volhouden.. Zielig voor haar en vermoeiend voor ons.. Weet iemand of dit n fase is? Of tips?
Laat haar razen. Ookal komt ze uit bed. Ze weet namelijk (mi) dat als ze het te bont maakt, dat jullie toch wel komen. Negatieve aandacht. Wel van te voren zeggen: als je gaat gillen dan komen we niet. Gillen heeft dus geen zin (dit laatste zeggen wij geregeld tegen onze dochter als ze gaat huilen om iets wat niet mag: het mag niet, dus huilen heeft geen zin)
Ineens??? Weet je zeker dat er niets gebeurt is? (dromen o.i.d.) Mijn dreumes ging ook ineens gillen bij 't naar bed gaan (wel een stuk jonger), kwamen we achter dat ze acuut bang was voor 't donker. (had idd een paar nachten heel erg gedroomd door verkoudheid) Nachtlampje aan en met twee weken was 't weer over. Soms is het maar iets simpels...
Heb je haar al gevraagd wat er echt is? Is het ritueel veranderd? Dingen waar ik aan denk is vooraf heel duidelijk zijn in wat er gaat gebeuren, wat het laatste is en wat jij gaat doen (dat je er wel bent beneden en dat je later ook gaat slapen, enz). Heeft ze een lampje op haar kamer? Kan soms ook veiligheid bieden. En een slaaptrainer kan ook duidelijkheid geven. Philips mybuddy vinden wij erg fijn. En dan uiteindelijk toch gewoon naar de woonkamer gaan na je vaste riedeltje, maar ik zou wel elke keer terugkomen. Zomaar laten gillen vind ik erg drastisch als je niet weet waar dit vandaan komt en het nog maar kortdurend is. Want wie weet zit ze wel in een fase van verlatingsangst oid. Lastig, succes!
Toevallig hebben wij dit bij onze ruim tweejarige tot twee weken geleden ook gehad. Bij haar was de reden dat ze nog steeds bang was voor vuurwerk. Vanaf oudjaarsavond werd ze steeds nerveuzer naarmate het donkerder werd. Ze was zo bang in haar bedje, tot hoofdbonken en speentje weggooien aan toe. Allemaal om mamma maar weer terug bij haar te krijgen. Wat bij haar hielp was het volgende: elke avond lees ik haar een verhaaltje voor bij ons op het grote bed. Ze heeft dan allang haar pyjama en een schone luier aan zodat ik niet hoef ze klooien als het verhaaltje uit is en ze naar haar eigen bedje gaat. Als het verhaaltje uit is, neem ik haar lekker bij me en nemen we eventjes de dag door. Ik benoem alle leuke dingen en vertel haar bij welke situaties ik haar zo'n grote meid vond. Daarna nog even een knuffel en breng ik haar naar haar bedje. Klein lampje aan en zeg tegen haar dat ze lekker bij haar knuffels en onder haar warme dekentje mag liggen. Laatste kusje en knuffel Daarna zeg ik tegen haar dat ze maar heerlijk moet slapen en mamma komt zo eventjes nog kijken. Muziekje aan, welterusten lieverd, tot zo. Na een minuutje, niet langer kom ik inderdaad nog eventjes koekeloeren, dat vind ze erg fijn. Daarna valt ze als een blok in slaap. En serieus. Bij ons hielp dit vanaf de allereerste keer. Ik zat werkelijk met mijn handen in mijn haar toen ze zo bang en verdrietig was. Ik hoop dat dit jou en je kleintje ook kan helpen.
Wij hebben ook zo'n fase achter de rug. Wat hier hielp, was de deur op een kier te laten... En nog wat aanrommelen boven. Het was waarschijnlijk toch een soort van angst ineens. Negeren werkt dan averechts.
Gebruiken jullie een nachtlampje? Misschien bang in het donker vanwege nachtmerries? Als het ineens is zou ik het wel serieus nemen. Niet dat er echt iets moet zijn maar niet onmiddellijke vanuit gaan dat het voor niks/aandacht is. En eventueel de deur open laten?
Ineens? Hebben jullie uitgezocht waar je kind last van heeft? Blijkbaar heeft ze jullie aanwezigheid nodig nu, waarom? Laten gillen om mama neemt de oorzaak van haar angst niet weg...
Als het angst is natuurlijk. Ben geen kwade mama hoor 😉, maar bij ons was dit duidelijk een Uittestfase. En die smoren wij graag in de kiem, haha
Ja het is een beetje van beiden vrees ik, absoluut uittesten.. Doet ze overdag ook veel.. Maar ook de angst om alleen in slaap te vallen. Vannacht was het ook raak. Ik ben rustig gebleven en verteld dat mama niet komt bij schreeuwen, schreeuwen(krijsen) mag niet. En toen zei ze heel lief .. Mama.. Ik ben bang. Dus ben meteen gekomen en beloond dat ze het zo lief zei. Gevraagd waarom maar dat kon ze niet goed vertellen. Puur mama moet bij mij liggen. Verteld dat ze veilig is, grote meid is, lamp op de gang aan.. Maar toch weer huilen.. Weer terug en op een andere boeg gegooid.. Dat ze het moet proberen en als het is gelukt dan werd ze de volgende dag beloond met een sticker.. Dat werkte vannacht wonderbaarlijk.. Vanochtend de hemel in geprezen 😄 bleek dat ze bang was voor de wind.. Vannacht even op letten want ik weet niet zeker of het waaide..
Zow herkenbaar Sprongetje? Onze zoon heeft dit recent ook gehad. Negeren had geen zin maakte het alleen maar erger. Nachtlampje gekocht, deur op een kier. Eerste keer terug leggen in bed uitleg geven dat alles goed is. Daarna terugleggen en hierbij weinig aandacht geven. Ssst lekker slapen zeggen en weglopen. Eerste keer duurde dit bijna 3 kwartier. Iedere keer ging het sneller en nu leggen we hem op bed en valt hij direct in slaap. En de nachten waren ook een ramp en nu gaat dit ook weer goed. Deze fase heeft zo'n twee weken geduurt. Erg vermoeiend maar we wisten dat als we consequent zouden blijven en ff doorbijten het weer goed zou komen😄. En vooral niet boos worden hoe moeilijk het af en toe ook kan worden dit werkte nl alleen averechts. Heel erg veel succes!
Bij ins was de truc om hij het naald gaan te beloven om na 10 minuten nog even terug te komen voor een knuffel. Echt met een kookwekker erbij, als die afging, kwam ik nog even knuffelen. En dan daarna niet meer. We lieten na die knuffel (op verzoek zoon) vaak nog wel10 minuten het licht op de overloop branden. Dat deden we dan vanaf beneden uit en dan zeiden we onderaan de trap,nog even welterusten. Ik denk dat dit verlengde bedritueel de overgang wat makkelijker maakte. Voor onze oudste werkte dat in de peutertje goed. Ik hoop dat jullie ook iets vinden dat voor jullie werkt. Sterkte ermee!
Deze fase hebben we ook even gehad met de oudste. We hebben haar haar gang laten gaan (laat maar huilen, gaat vanzelf over) maar toch voelt dat niet zo lekker als moeder zijnde. Bij ons was de oplossing het Babyzoo schildpadje. Deze ging mee naar bed, ze kon zelf het lichtje aan of uitzetten en we hadden het zo ingesteld dat het na 10 minuten uitging. Ze had gelijk geen angst meer en heeft er nu nog profijt van. Soms neemt ze een knuffel of speelgoedje mee naar bed. Met het schijnsel kan ze dan even spelen en daarna valt ze heerlijk in slaap. Het is geen goedkope oplossing maar bij ons erg effectief! bol.com | Babyzoo - Nachtlampje GUS - Roze | Baby
En weet je zeker dat ze moe is? Mijn jongste kan ook moord en brand schreeuwen als hij nog niet moe is. Als we hem nog een half uurtje/uurtje laten zitten geeft hij vervolgens zelf aan dat hij moe is en dat hij naar bed wil. Hij slaapt dan binnen 5 minuten.
Ja.. Hier is het eerder andersom.. Megadruk en dus te moe.. Hoe eerder ze naar bed gaat hoe beter ze slaapt lijkt wel... Na een dag kinderopvang is ze ook vermoeider en huileriger
Ben een tijdje gelden heeeeeeeeel erg boos geworden. We hadden hier hetzelfde...hij ging vervolgens in bed liggen gillen, waarop ik weer naar boven ben gegaan en ook daar weer heeeeel boos over ben geworden en heb gezegd (meer geschreeuwd dat ik wilde dat hij NU zijn grote mond zou houden)...hij hield toen zijn handjes voor de mond en is gaan slapen....hierna was het direct over....
Onze oudste maakte het zo bont dat ze echt ging spugen, zo erg ging ze door het lint. Na zeker te hebben vastgesteld dat er niets was hebben we twee avonden achtereen steeds stilzwijgend het bed verschoond (meerdere keren op 1 avond). Dochter niet aankijken en niets zeggen. Het beddengoed was niet aan te slepen. Na twee dagen had ze door dat ze, wat ze ook deed, toch niet meer uit bed mocht en toen was het over.
Hier was het niet uittesten, maar vermoeidheid. Eerder naar bed was de oplossing, ja om 18 uur soms al!