Bevalling van Devrim - 20-05-2008

Dinsdagochtend, 20-05-2008, 1 dan na de uitgerekende datum, moet ik om 04.30 uur naar het toilet. Ik voel dat er iets gaat komen, en ja hoor, eenmaal op het toilet (wat een timing) komt er een onophoudelijke golf van groen/bruinig vruchtwater. De kleine heeft overduidelijk in het vruchtwater gepoept. Het vruchtwater blijft maar komen, ‘hoe ga ik dit doen’ vraag ik mezelf af….Uit de badkamer, een spoor achterlatend, 2 handdoeken gepakt en die tussen mijn benen gestopt. Tijd om vriendlief wakker te maken, die springt gelijk uit bed, en vraagt of we nu dan echt naar het ziekenhuis moeten, ‘ja schat…’. Ziekenhuis bellen, vriendin bellen om ons te brengen en kijken hoe ik mezelf een beetje droog in kleren kan hijsen. Ondertussen ruimt vriendlief wat groen/bruinige troep op (…), raapt de laatste dingen bij elkaar om mee te nemen naar het ziekenhuis en grijp ik naar het dikke kraamverband en matjes in de hoop droog over te komen.

Vriendin is om ong. 05.00 bij ons en lachend vertrekken we naar het ziekenhuis. Later verteld mijn vriendin mij dat ik heel erg blij was dat de bevalling begonnen was, dat het vandaag ging gebeuren! Zelf kan ik mij vooral het ongemak herinneren van lopend vruchtwater….
In de auto begin ik al wat krampen de krijgen, jippie: Weeën! Om 05.10 uur lopen vriendlief en ik vanaf de spoedeisende hulp zelf naar boven naar de verloskamers. Daar worden we al opgewacht door een verpleegster en voordat ik het weet lig ik in een verloskamer met alleen mijn shirtje aan. Ik word gelijk aan de CTG gelegd om de hartslag van de kleine en de weeën te registreren. Dit is nog een uitwendige CTG, op mijn buik. Omdat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept krijg ik al snel een inwendige CTG, ik lig dus de rest van de bevalling aan bed vast, al besef ik me dat op dat moment nog niet en denk ik dat ik straks nog gewoon naar het toilet kan en de geleerde weeën-dans kan toepassen….Helaas, door de inwendige CTG zit er niets anders op dan de weeën liggend weg te puffen.
Vlak na binnenkomst in het ziekenhuis heb ik ‘al’ 3 cm ontsluiting, ‘mooi’ denk ik, dan is de kleine er vanmiddag wel. Na 2 uur weeën, die vanaf het moment dat ik op de verloskamer lig al pijnlijk zijn en om de 2/3 minuten komen, bekijken ze nog eens de ontsluiting. Slechts 1 cm erbij, pfff….ik had wel gedacht dat deze pijnlijke weeën voor wat meer cm’s hadden gezorgd. Ondertussen is er nog een inwendige slang ingebracht; om het vruchtwater te ‘verversen’. Er worden 2 zakken vers water langzaam via een slang ingespoten met als gevolg dat ik vruchtwater blijf vloeien, de matjes zijn niet aan te slepen. Tijdens de onderzoeken raakt tot 2 x toe de slang van de inwendige CTG los dus dat moet weer 2 x opnieuw worden aangebracht (fijn…NOT). Omdat we een stagiaire verloskunde erbij hebben worden alle inwendige onderzoeken 2 x uitgevoerd, 1 x door de stagiaire en 1 x door de arts-assistent. Na deze onderzoeken doen ze gelijk via een slangetje even mijn blaas legen. Het bekijken, voelen en beoordelen daar beneden houdt dus echt niet op en is vrij pijnlijk.
Om 10.00 uur krijg ik mijn gevraagde pijnstilling, het pompje waarmee ik het zelf kan regelen wordt via het infuus aangebracht, tegelijk brengen ze een 2e slang in het infuus om extra weeën-opwekkers toe te dienen omdat de ontsluiting zo langzaam gaat. De weeën zelf zijn heftig genoeg! Inmiddels lig ik dus aan 4 slangen en dit zal de rest van dag zo blijven.
Van 10.00 tot 12.00 uur heb ik echt profijt van de pijnstilling en suf ik tussen de weeën echt ff weg. Na 12.00 uur heb ik het idee dat het echt niet meer helpt en voel ik alleen nog maar de pijn. Ondanks dit blijf ik veelvuldig op het pompje drukken. De ontsluiting wil nog steeds niet vlotten, af en toe 1 cm erbij. Aan het einde van de middag wordt het hoofd gynaecologie erbij gehaald, de arts assistent voelt niet goed hoe het hoofdje ligt en omdat de ontsluiting zo langzaam gaat moet hij beoordelen hoe het ervoor staat. Volgens hem is er niets aan de hand en komt alles vanzelf goed, gewoon geduld hebben! Tegen 17.30 uur besluiten ze om bloed af te nemen van het hoofdje van de kleine om te beoordelen of zijn conditie nog voldoende is om met de bevalling door te gaan. Via een soort cylinder komt slangetje nummer 3 en wordt er bloed geprikt en gelijk onderzocht, de kleine maakt het nog goed. Omdat blijkbaar het halve ziekenhuis deze ingreep nog moet leren doet gynaecoloog nummer 2 van vandaag dit en kijken er 3 mensen vol belangstelling mee.
Na een half uur wordt de ontsluiting weer gecontroleerd en is het 9/9.5 cm en mag ik bijna gaan persen. Voordat het zover is gaan ze nog 1 x bloed afnemen van de kleine. Dit is wederom in orde. Ik mag gaan persen! Wat een omschakeling, van puffen naar persen, moet er echt even aan wennen en ik vind het helemaal niets. Het voelt helemaal niet als die opluchting waar vrouwen het vaak over hebben, het voelt nog erger dan het wegpuffen van die vreselijke weeën. Na een half uur persen en het gevoel dat ik niet meer kan wordt gynaecoloog nummer 3 erbij gehaald, die begeleidt 1 perswee, en neemt dan de beslissing om over te gaan tot een keizersnee. De kleine zakt niet verder en er zit geen beweging in!
Ik ben alleen maar blij, niet meer persen, snij me naar open en haal die kleine er uit! Voordat ik kan beseffen wat er echt gaat gebeuren wordt ik van het ene bed naar het andere bed getild, krijg ik weeën-stoppers ingespoten in het infuus en ondertussen proberen 3 verpleegsters tevergeefs bloed te prikken bij mij, de gynaecoloog zegt uiteindelijk na een paar pogingen dat er geen tijd meer is en dat we nu naar de OK moeten. Ik ben inmiddels dus wel bond en blauw geprikt maar geen bloed….Vriendlief blijft een beetje versuft achter en ik roep nog naar de stagiaire dat ze moet zorgen dat hij op de OK komt en dat ze onze spullen mee moeten nemen. Ik lig helemaal uitgeteld op het bed en wordt door de gangen gereden. In de OK staan er al heel wat mensen klaar (dat hebben ze snel geregeld…) en moet ik op de operatie tafel (of is het bed?) gaan zitten voor de ruggenprik. Ik zie er een beetje tegenop maar voel er echt helemaal niets van. Misschien door alle pijn die ik gedurende dag al heb gevoeld en de opluchting dat ik zelf niets meer hoef te doen. Al snel voel ik langzaam mijn onderlichaam wegzakken en begint het een beetje te tintelen. Inmiddels komt vriendlief in z’n operatie-outfit bij mijn hoofd zitten, toch wel redelijk van slag van wat er allemaal gaat gebeuren (en al gebeurd is). Ik zeg hem nog om niet over het laken te kijken want weet dat het niet zo’n held is. Om 19.20 begint de operatie en om 19.32 uur wordt onze zoon geboren! We zijn ouders!

Heel even mogen we naar hem kijken maar hij moet gelijk met de kinderarts mee voor het standaard onderzoek. Al heel snel komt de stagiaire vriendlief halen om mee te gaan naar Devrim, Dit zou een moment van ons 3-en moeten zijn, met de kleine op mijn buik, daarentegen blijf ik alleen achter in de OK en kan ik niets anders doen dan wachten tot ze me dichtgenaaid hebben. Al snel hoor ik dat het met Devrim iets minder gaat en hij aan de extra zuurstof moet. Waarom komt niemand mij precies vertellen wat er aan de hand is! Gelukkig komt er 1 OK assistent bij mij zitten om een beetje tegen me te praten. Wat er echt aan de hand is met Devrim weet niemand. Na ong. 30 min word ik naar de uitslaapkamer gereden en komt de gynaecoloog vertellen dat onze zoon het goed maakte toen hij geboren werd en dat ze naar de kinderarts gaat bellen om te horen wat er is gebeurd. Hij ligt inderdaad aan de extra zuurstof maar de exacte oorzaak is onbekend. Als de ruggenprik een beetje is uitgewerkt komt Nahit inmiddels met 1 verpleegster om mij op te halen, ik ga naar de kraamafdeling. Dat laat ik niet zomaar gebeuren, ik wil eerst mijn zoon vasthouden en zien! Ik blijf maar zeggen dat ik eerst naar Devrim wil, die inmiddels op de afdeling Kindergeneeskunde ligt. Ze rijden me met bed en al door de gangen. Helaas kan ik niet tot in z’n kamertje gereden worden maar omdat het toch goed met hem gaat mag hij even van alle slangetjes af zodat ze hem naar mij, op de gang, kunnen brengen. Heel even 1 minuut met mijn zoon. Daarna moet hij terug aan de monitor en word ik naar een aparte kamer gebracht om gewassen te worden en vervolgens naar de kraamafdeling te worden gebracht.

De volgende ochtend om 10.00 uur brengen ze Devrim bij mij op de afdeling en kan ik echt naar hem gaan kijken, hem vasthouden en bewonderen!

Helaas kreeg dit verhaal na 1 dag kraamafdeling nog een opname van Devrim als gevolg. Hij heeft door het vervuilde vruchtwater een infectie opgelopen en moet via een infuus anti-biotica krijgen. Daar ligt ons kleintje, met een infuus in z’n armpje, alleen in dat grote ziekenhuis, papa thuis en mama op een andere verdieping. Gelukkig mag hij op dag 5 naar huis! Een mooie kraamtijd hebben we niet gehad, maar nu genieten we van hem!

 

Had ik eerder moeten weten....Vond het ook vreselijk om te moeten blijven liggen. Thanks voor de tip!