hij is niet een vaderskind, daar gaat ht niet om al 8 maanden lang heb ik hier een onwijs mama's kindje. alleen ik kon hem troosten, naar bed brengen en rustig krijgen. alleen bij mij wilde hij slapen. als ie overstuur was en zn papa (of iemand anders) ging erheen ging ie nog harder huilen. in een kamer bij een ander ging ie elke paar seconden kijken of ik er nog was, en soms als ie me dan niet zag ging ie huilen. als onze ouders op gingen passen of zn eigen vader krijste hij de boel bij elkaar tot ik weer thuis was. en ging ie niet huilen kon er geen lach vanaf, pas als ik weer thuis was. en zo kan ik nog wel even doorgaan nu zijn we 2 weken geleden verhuisd. en sinds de verhuizing ben ik in ene keer niet boeiend meer. als ik hem roep kijkt ie niet, en als ie kijkt lacht ie niet meer terwijl hij normaal een grote grijns op zn gezicht had. het valt iedereen op dat ie zich anders gedraagt tegenover mij. ineens lijkt het hem niet meer te boeien of ik er wel of niet ben, en is voor de rest iedereen wel leuk vind het echt stom van mezelf maar vind het echt niet leuk. snap niet waarom hij me ineens niet boeiend meer vind en vraag me dan af: is het een fase, of iets blijvend?
Ik denk dat het fase is. Heb ik ook heeeeel even meegemaakt dat ik effe niet meer boeiend was en papa ook niet. In eens kon hij ook veel meer (toen kruipen geloof ik) en dan gaat er wereld open voor zo'n kleintje en dan denken ze "nou dat kan ik wel alleen" denk dat het over paar weken wel over is.
De eerste fase van je kind om je wat los te laten. Maar wees niet bang je kind zal altijd terug komen bij je maar het is raar dat ik het zeg maar het is wel een normale ontwikkeling dat hij zich wat gaat verplaatsen zonder mama in het oog te houden, het komt van zelf wel goed geloof me. Er is niemand zo belangrijk voor een kind dan zijn papa/mama.. Op naar de volgende fase
hij is erg bezig met tijgeren/leren kruipen, dat wel. alleen naar oma en papa kan ie wel lachen. hij doet ineens een stuk afstandelijker tegen mij. ja los laten. geloof dat hij dat ineens beter kan als ik ik weet het, het hoort erbij.. maar toch vind ik het dan jammer dat ik ineens niet meer zijn wereld ben. maar moet niet zeuren want dat was 8 maanden lang zo.. maar toch. hoop gewoon dat het een fase is, en dat ie straks weer mij wat minder gaat negeren en niet dat het lijkt alsof iedereen boeiender is, als ik