In overleg met het beheer heb ik een nieuw account aangemaakt om mijn verhaal kwijt te kunnen. 6 jaar geleden heb ik mijn man leren kennen en vrij snel zijn wij gaan samen wonen, na een paar maanden al, omdat dit voor ons beiden goed voelde. Ik was begin 20, hij was begin 30. Zelf had ik toen al een hele sterke kinderwens en gelukkig wilde hij ook snel. Een paar maanden nadat we gingen samen wonen zijn we ervoor gegaan! Het duurde ongeveer een jaar, toen raakte ik zwanger van onze oudste. Wij zijn in die periode ook getrouwd en we leken een supertoekomst tegemoet te gaan. Daarna is ons gezin nogmaals gezegend met een tweede kindje. Voor de buitenwereld lijken we in ieder geval het perfecte gezin; 2 gezonde kinderen, man heeft goede baan, doen veel samen als gezin, maar ook met zn 2-en als partners, etc. Dit even als achtergrond, nu het daadwerkelijke probleem: Eigenlijk vanaf het moment dat ik zwanger raakte van de oudste zijn mijn gevoelens voor mijn man steeds minder geworden. Ik hou heel veel van hem, maar ik vind het steeds moeilijker om hem als mijn levenspartner te zien waar ik alles mee wil doen, delen en mee oud wil worden. Ik heb hier met hem vaker gesprekken over gehad, maar het lijkt niet te baten. Telkens leeft het weer even op om vervolgens nog harder in te storten. Op seksueel gebied eenzelfde probleem; zo heel af en toe doen we het nog wel, maar van mijn kant gaat het meestal niet meer van harte, terwijl ik toch een vrij hoog libido heb, maar ik zie het gewoon niet meer zitten met mijn man. De afgelopen jaren heb ik het elke keer ver weg gestopt en hield de schijn op naar de buitenwereld en mijzelf. Ik was immers niet voor niks met hem getrouwd toch? Ik deed en doe nog steeds mijn best om die reden terug te vinden, maar het lukt niet meer. Mijn man is een ontzettend lieve man en heeft alles voor me over, maar ik merk dat ik zelf ook veranderd ben de laatste jaren en ik mis nu gewoon echt bepaalde dingen bij hem die ik persoonlijk heel erg belangrijk vind. Dit heb ik ook gezegd en hij wil er heel graag aan werken, maar ik mis iets bij hem wat hij gewoon niet in zich heeft Nogmaals, ik hou enorm van mijn man en hij van mij, maar ik ga me de laatste tijd ook steeds vaker afvragen of ik hem wel kan geven wat hij verdient, zonder dat ik daar zelf aan onderdoor ga Hierbij komt ook nog een extra probleem, dit staat helemaal los van de (afwezige) gevoelens voor mijn man, maar het maakt het wel allemaal net even wat moeilijker nog. Ik ken nu zon jaar of 5 een man (paar jaar jonger dan mijn man); wij kunnen heel goed met elkaar praten en hebben enorm veel lol samen. Ik beschouw hem ook echt als een goede vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was hij single en ik was toen al samen met mijn man (toen nog vriend). Hij heeft sinds 4 jaar een vriendin en dit gaat allemaal goed. Alleen sinds kort is ons contact enigszins veranderd; ik heb geen idee meer hoe het precies gekomen is dat we dit aan elkaar verkondigden, maar het komt erop neer dat hij eigenlijk al vanaf het begin een oogje op mij heeft en ik stiekem ook wel op hem, maar hier heb ik nooit aan toegegeven; ik ben immers getrouwd en hou van mijn man. Hij heeft ook nooit wat gedaan (en doet dat nog steeds niet) omdat ik dus getrouwd ben, hij wil daar niet tussen zitten. Daarbij heeft hij nu zelf ook al jaren een vriendin waar hij in principe gelukkig mee is en voor wilt vechten. Maar ook geeft hij te kennen dat hij het ineens heel moeilijk heeft met zijn gevoel voor mij en hierdoor enorm de weg kwijt is over wat hij nu precies wilt. Nu zit ik zelf momenteel in een kwetsbare situatie; ik ben even helemaal de weg kwijt en het gedoe met deze vriend maakt het nog moeilijker. Nu geeft het mij wel wat duidelijkheid; ik dacht altijd immuun te zijn voor gevoelens voor een ander krijgen. Als je gevoelens voor een ander hebt terwijl je in een relatie zit dan zit er iets niet goed in je relatie toch? En dit begin ik me nu met dit veranderde contact ook steeds meer te beseffen. We hebben niks verkeerds gedaan en doen dit ook zeker niet, maar dat gevoel.. Ik vind het verschrikkelijk! Aan de ene kant geniet ik er enorm van, wij zitten bijv. qua denken en communicatie zo enorm op hetzelfde niveau en kunnen echt overal over praten. Hij begrijpt mij zo goed.. Dit heb ik met mijn man echt zelden en dit mis ik zo erg! Mijn man is helaas niet zo communicatief en hierdoor hebben wij regelmatig ruzie; ik begrijp hem niet en hij begrijpt mij niet. Ik heb echt mijn best gedaan om dit te accepteren en bepaalde zaken bijvoorbeeld met andere mensen te bespreken in plaats van met mijn man, maar ik kan dit niet meer en voor mijn man is dit natuurlijk ook niet fijn. Ik wil alles kunnen delen en bespreken met mijn man, maar hoe ik het ook probeer (en hij ook!), hij begrijpt gewoon een hele hoop niet van mijn denkwereld. Ik ben echt even helemaal in de war.. Ik heb de afgelopen 1,5-2 jaar vaker aan scheiden gedacht, gewoon omdat ik steeds meer erachter begin te komen dat ik niet gelukkig ben met mijn man en mijn man echt beter verdient. Maar ik ben zo bang dat ik dan een verkeerde keuze maak.. Ook voor de kinderen. Het lijkt me verschrikkelijk als de kinderen met gescheiden ouders op moeten groeien. Maar daarbij lijkt het me voor de kinderen ook heel erg om op te moeten groeien met ouders die niet gelukkig zijn en alleen maar samen blijven voor de kinderen. Dit laatste heeft mijn moeder vroeger zelf gedaan terwijl wij altijd hebben gezegd dat ze echt moest scheiden van onze vader. Ons hele gezin is hierdoor juist kapot gegaan en dit speelt dus ook mee in mijn beslissing. Zijn wij te snel getrouwd en ouders geworden? Was ik jong en naïef toen ik mijn man leerde kennen? Ben ik zelf echt zoveel veranderd of is mijn man ook echt veranderd? Zijn dit normale gedachten/periodes in een relatie? Is dit nu de welbekende sleur of zit het gewoon echt niet goed? Zoveel vragen, maar ik ben bang dat ik de enige ben die daar antwoord op kan geven. Ik wil hier al heel lang met een buitenstaander over praten, maar altijd heb ik het probleem zoveel mogelijk genegeerd; ik schaam me ervoor. Wellicht vergeet ik een hoop belangrijke specifieke informatie of is het een beetje warrig, maar ik weet het gewoon even niet zo goed meer. Ik hoop dat jullie misschien wat tips of adviezen hebben. In ieder geval bedankt voor het lezen.
Heb niet alles gelezen. Dat je niet gelukkig bent in je relatie is duidelijk. Maar ik zou niet gelijk door gaan naar die vriend bij wijzen van spreken. Bedenk wat je echt zelf zou willen wil je van je man weg( als het meer gaat dan gaat het gewoon niet). Houden van hoeft niet altijd genoeg te zijn. Of je te jong getouwd ben, denk het niet. Je kunt dit ook hebben als je over de 30 bent. Kies kijk en vergelijk wat jij wilt. Maar begin pas met een ander voor dat je het eerste hoofdstuk gesloten hebt. Wat je ook kiest. Kies voor je zelf.
uhm.... Weetje wat ik zo 'moeilijk' vind aan je verhaal; je geeft aan dat je van hem houd maar toch ook weer niet.... Ik denk zo: elke relatie heeft zo zijn ups en downs. Wat kan iemand anders jou bieden wat hij niet kan? En wanneer ga je bij de volgende weer weg mocht hij ook 1 ding niet hebben.... maw niemand is perfect. Persoonlijk zou ik proberen te redden wat er te redden valt maar dat moet je zelf wel ook willen. Nu er nog een man in het spel is lijkt jou huidige relatier er niet beter op natuurlijk! De vraag is of je iets met die gevoelens wil of niet.... 1 moment lees ik in jou verhaal dat je het niet meer ziet zitten maar door de regels lees ik ook weer dat je enorm opzoek bent naar iets spannenders en tja het is allemaal niet meer zo spannend na 2 kids en getrouwd te zijn! Of je te snel getrouwd bent naief bent geweest of wat dan ook, dát doet er nu niet toe! Zet alle voors en tegens een op een rij. Luister naar je gevoel en je verstand en laat je aub niet verleiden door een andere man waarbij je nu een klik voelt want over 5 jaar ook híj zo zijn 'mankementen' suc6... lijkt me een heel moeilijk iets
Kan je geen advies geven, maar vind het wel oneerlijk tegenover jou man dat je überhaupt nog contact hebt met die vriend. Vind dat al te ver gaan. Maarja dat is hoe ik daar over denk.
Wat een heftig verhaal meid! Ik begrijp je 'gevecht' met jezelf en de omstandigheden... Je zou door middel van een gesprek met een psycholoog of wellicht een familie-opstelling erachter kunnen komen hoe jij invulling wil geven aan jouw leven en in hoeverre dit mogelijk is binnen je huidige relatie. Vastzitten in een relatie of huwelijk en je ongelukkig voelen is in ieder geval hetgeen wat je niet wil... Misschien moet je je hele gevoel uitspreken naar je man en dat je bang bent dat er iets mist wat door hem in deze relatie niet ingevuld kan worden. Een lastige situatie! Over de vriend in kwestie: als je ongelukkig bent met iemand, dan lijken alle andere mannen ineens net datgene te hebben wat je mist bij je eigen partner. En dat is misschien ook echt zo... Voor je eigen rust zou ik wel, mocht je besluiten uit het huwelijk te stappen, niet gelijk een volgende relatie induiken. Bekijk het even van een afstandje, laat de wonden uit de oude relatie helen en kijk naar wat je wil voordat je wellicht halsoverkop in een nieuwe situatie stapt. Ik leef met je mee in ieder geval. Er is niks zo vervelend en verdrietig als in conflict zijn met jezelf en de persoon voor wie je overduidelijk echt liefde voelt, maar geen toekomst ziet. Sterkte!
Hoi, wat vervelend voor je dat je in deze situatie zit.. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je moet voelen. Niemand kan voor jou beslissen wat je moet doen. Ik denk dat je misschien tegenover je man moet uitspreken dat hoe je je voelt, en dan ook uitspreken dat je zelfs gevoelens kunt krijgen voor iemand anders (zonder dat je uitlegt om wie het gaat). Uitleggen dat je hem niet wil kwetsen, maar gewoon eerlijk zijn over wat er in je omgaat. Misschien helpt het als jullie elkaar even niet zien. Is het voor je man niet mogelijk dat hij een week of hoe lang jij zelf wilt, ergens anders verblijft. Zodat jij even je gevoelens en gedachten op een rij kunt gaan zetten. Tegen de kinderen zou je misschien kunnen zeggen dat papa voor het werk weg is..? Je zult dan ook merken of je je man gaat missen of niet. Het maakt het er voor jou ook niet makkelijker op dat je gevoelens hebt voor een ander natuurlijk. Zou het echt zoveel leuker zijn met hem, of lijkt dat alleen maar zo.. Moeilijke situatie.. Als jij echt niet meer gelukkig bent zo, dan is dat voor jou, voor je man en je kinderen niet goed. Maar ik zou er wel voor zorgen dat je, mocht je besluiten uit elkaar te gaan, je tegen jezelf kunt zeggen, ik heb er alles aan gedaan. Misschien is het niet zo'n gek idee om eventjes "uit elkaar" te gaan. Hoe moeilijk dat misschien ook is.. Heel veel sterkts meid!
Zoals in mijn verhaal ook staat geschreven staat het "contact" met die ander compleet los van de gevoelens voor mijn man. Met mijn man speelt dit al jaren, maar elke keer dat ik er dieper over na ging denken stopte ik het weer weg. Ik ben iemand van het principe: "je trouwt maar 1x en dat is voor de rest van je leven" en dit probeer ik zo goed mogelijk na te leven, maar ik besef helaas steeds meer dat het voor mij een steeds grotere opgave wordt. Het contact met die ander is er al jaren en al jaren gewoon als vrienden. We hebben het erover gehad en spreken elkaar momenteel eigenlijk niet omdat we beiden in de war zijn hierdoor en we geen beslissingen van elkaar af willen laten hangen. Ik ben gewoon echt in de war en weet het niet zo goed meer. Hoe ver moet je gaan om een relatie te redden ookal ben je er al bijna van overtuigd dat het niet meer te redden valt? Ik zou overigens sowieso nooit direct naar een ander gaan; dit kan ik zelf niet aan en kan ik mijn man en kinderen ook niet aan doen...
Het enige wat ik je mee wil geven is: Het gras lijkt altijd groener aan de overkant.... Denk bij jezelf na of je ook deze twijfels zou hebben als die man niet in het spel zou zijn geweest. Niemand is perfect. Als het gevoel echt weg is, tja dan vind ik dat je eerlijk moet zijn naar je man toe en inderdaad het hoofdstuk moet sluiten. Het contact met die andere man zou ik voorlopig verbreken tot je weet wat je wilt. Want op deze manier hou je je man aan het lijntje. Niet eerlijk tegenover hem. Maar zoals ik je verhaal heb gelezen zou ik ervoor vechten om aan je huwelijk te werken. Je hebt een lieve man en goede vader voor je kids!!
Ik heb jou verhaal helemaal gelezen maar de reacties niet , Ik denk dat je voor jezelf goed moet nagaan of je wel echt bij hem weg wilt, of dat het misschien een vlucht is voor iets, misschien wel de sleur ? Wil je écht bij hem weg of wil je dat op dit moment, want je moet goed nagaan misschien is weg gaan ook wel definitief en dan kun je niet na een paar maanden terug ( is een voorbeeld he ) omdat je verhaal toch 2 kanten lijkt te hebben, je wilt het wel, maar het lukt nu even niet misschien zit ik ernaast maar dat is hoe het voor mij overkomt als ik het zo lees. ben je al eens een weekend of een weekje weg geweest van huis ? dus zonder je man, gewoon met een vriendin even weg een stedentrip ofzo, of desnoods alleen om na te denken. mis je hem dan, of voelt het goed/heb je ''eindelijk'' rust Ik zou het denk ik op die manier aanpakken. Zelf heb ik ook wel in zo'n periode gezeten, net voor ik zwanger raakte. Ik had totaal geen zin meer in mijn man om me heen, het irriteerde me gewoon als hij thuis was, en ik was het zat maar voor ons was dat gewoon het ''gedoe'' wat eromheen zat, en vooral voor mij. Als mijn man nu ( en ook toen ) vanavond niet meer thuis zou komen uit zn werk dan zou ik gek worden, want ik wil en kan helemaal niet zonder hem. succes met je keuze! ( en denk eens aan zijn leuke kanten, je bent niet voor niks met mn getrouwt )
in je openingstopic lees ik dat die vriend al vanaf het begin een oogje op je heeft en jij stiekem ook op hem..? denk dat je gevoelens echt een loopje met je nemen.. verbreek al het contact met die vriend en ga met je man in therapie.. hij is zoals ik het lees een lieve man.. behandeld je niet rot of zo.. de moeite waard dus! geef je huwelijk nog een kans.. niemand geeft je een garantie dat het in een volgend relatie niet precies hetzelfde gaat.. het is wat je er zelf mee doet.. want vaak lopen relaties op hetzelfde punt stuk.. het word te moeilijk.. maar een huwelijk kost nou eenmaal moeite.. vecht ervoor meid!
jeetje meid wat vervelend allemaal ik heb ongeveer het zelfde gehad alleen geen gevoelens voor n ander ik heb 3,5 jaar gevochten voor mijn relatie en deze is helaas toch stuk gegaan gewoon weg omdat ik niet meer van hem hield mijn jongst word nu 2 jaar en ik dacht als mijn 3e komt dan komt alles goed maar nee niks is minder waar mijn gevoelens werden alleen maar minder en minder ik heb er voor gekozen om alleen door te gaan omdat ik ook zeer zeker vind dat mijn ex beter verdient en ik hem niet langer voor de gek moet gaan houden natuurlijk heb ik er verdriet van gehad omdat we toch bijna 9 jaar samen zijn geweest en 3 geweldig mooi kinderen hebben daar ben ik erg blij mee we zijn als vrienden uit elkaar gegaan en gaan ook zo met elkaar om de kinderen hebben het moeilijk maar we praten er veel over en blijven eerlijk tegen over de kinderen ik denk en dat is het enigste wat ik jou mee kan geven volg je hart denk er over na als je echt niet meer van hem houdt en jullie elkaar alleen maar ongelukkig maken dan is de keuze toch snel gemaakt als je wilt praten via msn ofzo mag je mij gerust een pb sturen ik wil je onwijs veel sterkte toe wensen in deze onwijs moeilijk tijd hele dikke knuffel
Mee eens. Je gevoelens voor die andere beinvloeden je ook en ik persoonlijk vind dat je je man daarmee dus geen enkele kans geeft. Ik zou zeggen..geef pas op wanneer je er echt ALLES aan gedaan hebt. Mensen geven tegenwoordig zo snel op en dat vind ik echt doodzonde.
Als ik jou verhaal lees, dan begrijp ik dat je nog steeds van hem houdt. Hij is goed voor je en jullie hebben het leuk samen. Je bent waarschijnlijk op een dag verliefd op hem geworden en dat is inmiddels na zoveel jaar, twee kindjes verder weggeebt. Ik heb wel eens gehoord dat bijna alle stellen rond de 7 jaar een crisis hebben. Kan me ook niet voorstellen dat als je zo lang bij elkaar bent het altijd goed blijft gaan!! Maar goed, het is wel te hopen dat jullie hier samen uit komen. Ik zou het in jou geval niet op geven!! Probeer voor hem te vechten, ga samen een weekend naar Parijs of ergens anders heen. Een reactie hierboven was, wat je ook kies kies voor je zelf. Dat vind ik persoonlijk erg egoistisch klinken want wat je ook kiest, er zijn 2 kinderen bij betrokken. Die mag je toch niet vergeten. Jullie hebben die samen gekregen, samen de bevalling meegemaakt, samen opgevoed.. Probeer uit te zoeken waarom je hem zo leuk vond zoveel jaar geleden!
als of ik mijn eigen verhaal zit te lezen... verschrikkelijk is het.. wat is het juiste... wat als ik verkeerde keus maak en spijt krijg etcetc... meis heb echt geen tips voor je.. als ik die had had ik mezelf ook al geholpen.. ben er al weken beroerd van... sterkte meis!!
Tja, ik herken het ook maar van de andere kant. 2wkn geleden heeft mijn man me dit verhaal opgebiecht (behalve de gevoelens voor een ander). Ik heb er alles aan willen doen maar hij wilde niks meer. Nu 2wkn later is hij vertrokken en zit ik hier met onze 2 (veel te) kleine kindjes (2jr en 5mnd!). Ik begrijp het niet en zal dat ws ook nooit kunnen. Ben boos, vedrietig en vind het zo vreselijk voor mijn kindjes! Maar goed aan mij heb je dus niks, kan niet objectief oordelen nu Sterkte!
Helemaal mee eens. Het stukje van kies voor jezelf heb ik lang in geloofd maar toen wij uit elkaar gingen keek ik niet eens naar mezelf maar voelde ik me zo ontzettend schuldig tegenover de kinderen. Heb daar echt van geleerd hoor. Tuurlijk denk ik aan mezelf maar mn kindjes komen altijd op nummer 1. Ik bekijk het eerst vanuit hun kant hoe klein ze ook zijn. In d Jouw geval zou ik absoluut alles op alles zetten om het huwelijk te redden
Helemaal mee eens. Je gevoelens houden je een beetje 'voor de gek' nu en natuurlijk kun je nu niets anders denken als dat het geen zin meer heeft. Die vriend is er immers tussen gekomen, en je projecteert je verwachtingen en teleurstellingen op hem en je man. Maar het gras aan de overkant is altijd groener. En stel, je zou iets beginnen met deze man, de kans is er gewoon dat je binnen een paar jaar weer hetzelfde voelt. Dat ligt niet aan de man waarmee je een relatie hebt of aan jezelf, maar aan de situatie en evolutie van een relatie. Want het blijft niet zo spannend, je moet moeite doen vor elkaar en werken aan een relatie. Geven en nemen en vooral communicatief zijn en open en eerlijk. Ik zou dus alle contact verbreken met die vriend want zo kom je geen stap verder. Je krijgt er in ieder geval geen redelijke, klare gedachten van en dat heb je in jouw situatie nu juist enorm nodig! Als je nu alles opgeeft, zul je denk ik spijt krijgen later. Je man en jij verdienen het om er voor te vechten. Relatietherapie is denk ik nu het idee. Bedenk maar: concluderen dat het niet meer gaat kan altijd nog, maar die beslissing is onomkeerbaar.
Wat is het laatste wat jullie SAMEN hebben gedaan (dus zonder kids) Wat mis je precies in de relatie De sex is hard gezegd ook even nihil, goede tip, ga experimenteren, leuke speeltjes, samen een filmpje gaan halen (ja afgezaagd weet t, maar toch, de spanning samen halen kijken) Wanneer is het voor het laatst geweest dat jij spannende lingerie hebt gehaald? ZIet hij er nog goed uit, of heeft hij flubberbuik, waardoor je afknapt omdat je zelf nog jong bent, en hij zich misschien zelfs slechter is gaan verzorgen (zelfde kleding, geen sportschool meer of ... vul maar in) Houd jij je zelf nog allemaal bij? Waarom laat de andere partij weten (goede vriend) dat hij intresse in je heeft ALS hij weet dat jullie NU slecht zitten???? het is niet eerlijk van hem dat hij dit laat doorschemeren terwijl hij met een vriendin zit, dan is hij toch ook niet eerlijk naar haar, en flikt hij hetzelfde niet bij jou als jij van je man afgaat? Heb je daar ook al aan gedacht? hij speelt met je en ben je van je man af, dan laat hij je ook vallen, want hij heeft WEL een relatie en jij niet meer. Hij heeft je bespeeld door zijn "gevoelens" te uiten, terwijl hij weet (tenminste als je dit verteld hebt aan hem asl goede vriend zijnde) dat het NU slecht gaat. Jah dit is een fase in je huwelijk, de sleur alles hetzelfde elke dag, en ook nog eens gaat dit nu zo verder elke dag? JA, want zolang jij er niks aan verandert samen met je partner verandert er ook niks, want ga jij van hem af, dan komt er wel weer een volgende die de leegte opvult, maar niet wat je huidige man je kan geven. Ga samen plannen wat je wilt over 1 jaar 3 jaar 5 jaar en zelfs 10 jaar, waar wil je dan samen zijn, een b&b runnen bijvoorbeeld, of in het buitenland gaan wonen, een eigen zaak starten of *** vul zelf in. Het wordt tijd voor relatie therapie,e n je oogkleppen te openen voor die zogenaamde goede vriend van je. als hij dit zou zijn, had hij je NOOIT verteld wat hij voelt NOOIT Ja die gevoelens kan je hebben dat je er niks meer aan vindt dat je wil scheiden, maar is het niet tijd om voor je huwelijk en kids te vechten?! Maak je huwelijk weer spannend en leefbaar, door veranderingen, hoe klein ook, in te gaan voeren. bijvoorbeeld: eet samen aan tafel inplaats van afzonderlijk Maak 1x per week, een avond voor jullei samen, zorg voor oppas, of zelfs dat ze 1x pw naar een oppas gaan en daar blijven slapen, zodat jullie weer naar elkaar toe kunnen werken. Schrijf alle bei op wat jullie NU missen tussen elkaar en wat Jullie NU kunnen doen om weer naar elkaar toe te komen. Zoek hulp als je eventueel moeilijk kinderen hbet, en daardoor veel vraag van het gezin. Haal herrineringen op aan de tijd dat jullie elkaar ontmoette, en waardoor jullie op elkaar zijn gevallen, soms komen er dingen naar voren waardoor je zoiets hebt, owh jah, dat was ik vergeten! Ga samen EN apart van elkaar een cursus volgen die je nader tot elkaar kan brengen, en apart van elkaar wat jullie plezier geeft! Je bent niet alleen papa en mama MAAR OOK PARTNERS VAN ELKAAR jullie zijn niet voor niets toendertijd zo snel met elkaar gaan samen wonen, haal die tijd op, en herinner je weer waarom je op je partner bent gevallen. EN belangrijkste, ga in relatie therapie, dan kan je in ieder geval altijd zeggen dat je er ALLES aan hebt gedaan om verder te komen, en dat geeft meer voldoening, mocht je er daarna toch een punt achter zetten. Sterkte meis met alles, en ik hoop dat jullie er toch uit komen!
Meis ik lees mijn eigen verhaal, behalve het gevoelens voor een ander hebben. Ik ben al lang met mijn gevoelens aan het vechten en weet het ook niet meer Ik wil gewoon gelukkig zijn en wil dat hij ook gelukkig is/wordt.... of het nu met mij is of met iemand anders. En wat ik dan niet weet is.. Wanneer stop je ermee/wanneer is het genoeg?