Hallo Ik zit met een groot probleem. Ben mama van 5 kinderen, maar soms heb ik een idee, dat ik niet consequent genoeg bent.Kinderen luisteren slecht naar me, als ik iets vraag, word het met moeiten gedaan. Heb een idee, dat ik tegen de muren praat. Nu doen dat de 2 oudste (15 en 12 jaar) maar de kleintjes (3.5 en 2.5 jaar)beginnen de gedraag van de oudste te overnemen.... en DAT baar me grote zorgen. Het gaat om heel kleine dingen: sloffen aan of op de schoenen rek te zetten, schoolboeken te opruimen, kleren opruimen, speelgoed... Ik kan 1000 keer zegen, maar toch hebben zij de nijging om om niet altijd uitvoeren, wat al lang afgesproken was. Mij stoppen springen door, ik begin te koken van binnen, harde stem opzetten, dan schreeuwen - maar dat heeft totaal geen effect{{horror}}, en uiteindelijk eindig dat"worstelen" in huilbui (van me) door de onmacht en woede. Mij dochter zeg dan tegen me: o wat ben jij hysterisch - dat is zo grappig. We vinden dat alleen maar leuk , {{horror}}. Hoe moet ik dat aanpakken? Ik ben - blijkbaar - totaal NIET CONSEQUENT. Dat is zo triest, dat ik schaam me voor. Hoe kan ik dat aan leren? Is het DAT (probleem) nog te verhelpen ? Soms draai ik zo door, dat ik begin te twijfelen of ik geschikt ben om moeder te zijn? Misschien is HET voor me niet weg gelegd.... Ik hou van mij kinderen, maar hoe moet ik van hun en de moederschap leren genieten, als ik zo gestrest ben?... en zij vinden dat nog grappig ook. Alles valt me zo zwaar tegen, ben nu al zo (levens) moe... Het kan toch niet waar zijn dat ik de kinderen niet aankan? Hoe moet ik het aanpakken? Is het nog iets mogelijk? Of ben ik totaal waardeloze moeder?
wowwwwwwww wat herkenbaar Ik heb dus heel lang PRECIES me gevoeld zoals jij beschrijft! Ik roep, om het "roepen" (wat zo sfeerverpletterend is als dat zo vaak moet), voor we aan tafel gaan, iedereen bij elkaar en dan eis ik dat binnen 10 minuten alles op de plek ligt anders hebben ze een bord koud eten. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik me niet meer over ga opwinden/ergeren en dus grote deel van de dag zeurend rondliep. Die van mij slaan/schoppen/treiteren elkaar ook vaak, ik maak daar korte metten mee, slaan= 5 minuten afkoelen op de kruk in de tuin, maakt niet uit of het donker is of regent (liefste wel )
Ik ga hierover geen advies geven want ik wacht nog op mijn 1e kindje, dus beslist geen recht van spreken ;o) Maar waar ik altijd graag naar kijk (en straks ook een boek van wil gaan kopen) zijn die tv-programma's met nanny's die komen helpen. Ik vind dat zij hele goede trucjes hebben om kinderen het gevoel te geven dat ze iets leuks doen ipv een iets wat alleen maar van mama moet. Hoe dan ook: ik heb DIEP respect voor jullie moeders met 5 kinderen! Ik heb echt genoeg zelfkennis om te zeggen dat ik het niet zou kunnen!
Zoals ik jou verhaal lees, is het volgens mij niet dat je niet consequent bent. Maar dat je geen overwicht hebt op je kids, dat ze over je heen lopen. Wat zijn de sancties als ze niet naar je luisteren? voer je deze sancties ook uit of ben je niet streng genoeg?
hmm ik ben niet consequent genoeg naar mijn dochter, maar ik kan het wel op mn werk in mijn klas! Ik hoop dat de situatie die je beschrijft niet heel vaak voorkomt, of dat je je niet dagelijks zo voelt, want dat lijkt me niet bepaalt prettig. Ik zou als ik jou was een goed plan maken. Ik heb in mijn klas al aardig wat plannen geprobeerd (niet in 1 klas hoor) en sommige werken niet, dat voel je na een paar dagen al. Beloningssystemen werken ook niet altijd, want het ebt weg en je bent alles weer kwijt. En consequent zijn is gewoon doen wat je zegt, voorspelbaar zijn. Niet teveel emoties tonen. Ik zou nog wel verder kunnen typen, maar of je wat met mijn visie kan... Laat maar weten als je meer wilt weten!
oh en de baas spelen is niet nodig hoor. Als je opeens de baas gaat zijn heb je ook nog kans dat je kinderen het niet pikken en wordt je nog verdrietiger...
Heeft het niet meer met de pubertijd van je oudste kids te maken? Ik zou de schuld zeker niet bij jezelf neerleggen! Pubers kunnen nu eenmaal strontvervelend zijn (ik kan het weten )
Huisregels opstellen. Wie deze overtreedt krijgt een boete. Je kunt dan bijvoorbeeld geld inhouden van het zakgeld. Of met bedtijd, maar dat werkt niet altijd. Bij mijn broer werkte het om zijn computertijd te verminderen. Zo was het bij ons thuis en ik was echt een HELE erge puber. Maar ik wilde echt wel mijn zakgeld, dus deed ik dan maar wat mijn moeder vroeg,
Ik ben (nog) geen moeder dus ik weet niet wat het is om in jou schoenen te staan.Maar wat ik wel weet is dat als ouders gestressed zijn dit doorwerkt in hun kinderen en je daardoor vaak "verveelende" kinderen krijgt.Zou het niet iets zijn om er eens met een profesioneel iemand na te kijken,mischien kan die je wat handvaten geven waarmee je de goede weg weer op kan. Respect hoor,vandaag de dag 5 kids!
Ik heb er drie in de pubertijd. Het is soms ook moeilijk. Ik probeer er vaak maar de humor in te zien. Anders red je het niet. Als ik iets vraag doen ze het ook niet gelijk maar dan tel ik tot 3 en dan weten ze dat ze het heel gauw moeten doen. En idd straffen met zakgeld, helpt hier ook.
Hmm ja, ,maar hier was/is dat dus wel echt nodig. Ik ben alleen met 5 straks 6. De baas zijn (niet spelen) klinkt negatief en als een boze strenge moeder maar dat is niet zo bedoeld. Ik zie de baas zijn als in, de touwtjes (weer) in handen nemen. Take control of the situation, snap je. IK ben hun voorbeeld, IK moet zorgen dat de boel zo soepel mogelijk verloopt binnen mijn huishouden. IK bepaal. Thuis is toch ander als in een klas (no offence) Ik ben dan wel niet de TS maar ik wil wel meer van jouw visie weten, misschien heb ik er hier ook wat aan
Dank voor jullie antwoorden. Ik denk dat de kids nemen me niet serieus. Ik leg altijd alles uit, maar dat werk dus niet... De 2 oudste schreeuwen tegen elkaar, soms vechten, ik kom tussen, zeg "ophouden"maar zij merken niet eens dat ik er ben. s `morgens kom ik kopjes, schotels, etc in de woonkamer, die eigenlijk in de afwasser horen te zijn, laat staan schoolboeken, of speelgoed. Ik ben nu dus zo ver, dat ik denk... als ik dat weer tegen kom, ga ik alles naar buiten gooien. In de koelkast kom ik 2 aangebroken yoghurt`s, of vla, en als ik vraag: wie dat heeft gedaan, is geen schuldige te bekennen... Ik heb taal loze voorbeelden , die me helemaal crazy makken. Ik wil geen boze heks te zijn, maar ik kan het niet meer tegen. En nog iets: lieve mensen, ook al heb ik 5 kinderen (2 zijn niet gepland - door de pil heen - maar wel gewenst) ik verdien geen respect, want ik kan mij eigen kids niet aan. Groetjes! Sima
Je bent wel héél hard voor jezelf, vind ik... Word er een beetje droevig van. Misschien moet je toch maar eens professionele hulp inroepen? Al is het maar voor jezelf! Ik denk dat je toch wel een zekere basis zelfvertrouwen en zelfrespect moet hebben om je kinderen 'de baas' te kunnen en volgens mij mis je dat...
Ik heb er net 2 dus misschien geen recht van spreken.. Maar wil toch even zeggen dat, hoe hard je zelf ook zegt van niet, ik toch diep respect voor je heb met 5 kids! Niet te nadelig over jezelf praten hoor... Je hebt misschien op dit moment de touwtjes ff niet in handen maar dat wil absoluut niet zeggen dat jij geen goede moeder bent of er niet voor in de wieg bent gelegd. Probeer daar eens mee te beginnen, eerst jezelf gaan accepteren en een beter zelfbeeld krijgen (klinkt misschien wat lullig maar n.a.v. je verhaal heb ik het idee dat je een beetje te slecht naar jezelf kijkt) Probeer eens wat positiever naar jezelf te kijken en pak dan je kids aan... Wat hier ook al gezegt werd, er zijn 2 in de pubertijd (en zelfs ook 2 in de peuterpubertijd, vergeet dat ook niet..) dat is 1 deel van het probleem, die kids vinden ouders stom, zo gaat dat met pubers. Als jij probeerd rustig te blijven en niet gaat schreeuwen zorg je ervoor dat ze je niet hoeven uitlachen. Als zij met elkaar willen vechten, laat ze lekker, maar doe het ff in je eigen kamer ofzo, dat gedrag gewoon negeren (ze weten nl dat jij erop reageert en dat is wat ze willen) Als jij wilt dat ze voor het eten hun troep opruimen, gewoon doen wat iemand anders hier al noemde: niet opruimen= niet eten eventueel in de tuin zetten met troep en al... of gewoon pas eten als het opgeruimt is (want snap wel dat een puber niet makkelijk buiten te zetten is...) En verder doen wat je zegt. Als jij een consequentie geeft (als je niet opruimt dan krijg je geen eten bijv.) dan ook echt doen... Weet niet of je er wat aan hebt maar in jou situatie zou ik het op deze manier proberen op te lossen (weet natuurllijk niet hoe het is in die situatie dus heb wel makkelijk praten) Het is denk ik een kwestie van ff doorzetten en na een paar weken en misschien wel eerder heb je ze waar jij ze hebben wilt, dat is nl erg belangrijjk in een "groot" gezin! En kom je er echt niet uit, zal ik als ik jou was aan de bel trekken iets als een nanny, zoals anderen ook al zeiden... ze hebben er ook niets aan als jij gestressed en (levens)moe bent (dat laatste is trouwens redelijk shocking vind ik....levensmoe... echt tijd voor actie als je al zover bent als je dit zegt...) Kop op meid, je bent echt wel een goede moeder, alleen moet je even je weg zien te vinden, als je geen moeder zou kunnen zijn had je vast geen 5 kids gekregen, daar ben ik van overtuigd! Succes ermee!
Om dit soort dingen heb ik toen thuisbegeleiding aangevraagd van een jaar. Gaat super hier moet ik zeggen, ik ben idd de "baas" in huis en ik verwacht dat de kinderen doen wat ik zeg, zoniet dan zitten daar sancties aanvast en sinds ik ze ook uitvoer, doen ze echt niet meer zo raar!
niet zo lelijk over jezelf praten! begin daar maar eens mee! wat ik nog niet gelezen heb is BELONEN ik ben niet vies van een sanctie maar je zou het ook kunnen omdraaien! stel wat taakjes op en beloon dit, je hoeft niet meteen aan geld te denken dit kan natuurlijk wel. vervang dan het zakgeld door beloningsgeld! stel per kind een aantal taakjes per dag op waar ze per taakje iets mee verdienen. {allenmaal evenveel} doen ze het niet, geen beloning! denk hierbij ook aan je houding! ik weet niet of je bovenstaande iets vins maar probeer het positiee te benadrukken.... duidelijkheid is erg belangrijk suc6, en geloof injezelf want als jij niet in jezelf gelooft, waarom zouden de kids dit dan doen?
Ik zeg ook hulp inroepen! Niks om je voor te schamen want als je de enige was bestond het niet Gewoon doen, dan weten je kinderen ook dat het menens is en heb jij ondersteuning.
Anniek absoluut, belonen is ook super. Wat je aanmoedigd is vaak wat je kweekt Belonen en consequent zijn, werkt hier super