Lang verhaal, alvast bedankt voor het lezen! Mijn moeder heeft haar leven nooit op een rijtje gehad. Ze is 4 keer getrouwd en 3x met een verkeerde man (de 1e ken ik niet, maar die klonk wel oké). Als ik bedoel een verkeerde man, dan zijn het mannen met losse handjes en 1 pedofiel (kwam ze pas achter toen ze gescheiden was). Ik heb dus geen makkelijke jeugd gehad en heb veel moeten ondergaan, door de keuzes van mijn moeder. Rond mijn pubertijd, ging ze scheiden van haar laatste man en kreeg een vriend. Ze dumpte ons bij vrienden en later toen zij gingen "latten" verbleef ik thuis met mijn zusje en zij verbleef dan bij haar vriend. Ik was toen 12/13 jaar. Ik smeekte haar soms om naar huis te komen, maar ze hing fmdan gewoon op. Als ze wel thuis was, zat ze 10 minuten bij me en ging dan naar boven. Mijn moeder is flink alcohol en drugs verslaafd geweest, zowel hard drugs als soft drugs. De situatie liep zo uit de hand dat ik door de rechter uithuis ben geplaatst. Inmiddels ga ik richting de 30 en heb nu zelf een kindje. Ik heb mijn leven helemaal op orde, fijne man waarmee ik 7 jaar samen ben nu, fijn huis, stabiliteit en een prachtig kindje. Mijn moeder heeft nog steeds de zelfde vriend, vanaf mijn 12e ongeveer.. hij is niet vies van alcohol en drugs. Vooral soft drugs, maar ik begreep laatst ook dat hij af en toe nog wel eens hard drugs gebruikt. Mijn moeder is 3 jaar geleden door de mand gevallen en zegt op eigen houtje te zijn gestopt. Vind dat heel moeilijk te geloven, want ze is absoluut geen doorzetter, maar ze is toch wel flink wat kilo's aangekomen, dus het lijkt waar te zijn. Het lijkt beter te gaan met haar.. en we hebben ook contact. Ze heeft alleen meerdere keren aangegeven dat ze ook niet meer drinkt, vervolgens was het alleen in het weekend, maar ik heb nu het idee dat ze toch weer vaker drinkt. Geen issue voor iemand die geen alcoholist is, maar zij is dat wel. Ik wil dat ze stopt en niet voor de helft, want mijnsinziens werkt dat niet voor een verslaafde. Ze drinkt ook altijd op "speciale" gelegenheden, zoals bijvoorbeeld een lunch voor mijn verjaardag.. en giet met gemak 2 irish coffee achterover om 13.00u en zegt dan "er had wel wat meer in gemogen". Zij heeft geen idee hoe erg ik mij opvreet vanbinnen, elke keer als ze een slok ergens van neemt. IK heb al die dingen moeten doorstaan door haar verslavingen en keuzes.. en eigenlijk zegt zij hiermee dat ze daar helemaal niks om geeft. Nu stuurde haar vriend een filmpje door van haar en ik zag aan haar dat ze een joint had gerookt. Hij bevestigde dit en zei met een lachertje dat het de eerste keer is in een half jaar. Wat moet ik hier nu mee? Ik vind het echt heel lastig, want als ik naar haar kijk voel ik boosheid/verdriet. Heb dit vaker geuit maar er valt geen gesprek met haar te voeren. Met alle respect, maar ze is niet bepaald intelligent, daarnaast begint ze dan te huilen en wuift het weg. Geloof me, ik heb alles geprobeerd. Ik krijg geen antwoorden uit haar over mijn verleden en het waarom. Ik verlang naar een moeder, zeker nu ik zelf moeder ben geworden. Maar als ik haar zie kan ik haar geen eens een knuffel geven, ik walg er gewoon van. Ik verlang naar een moeder maar niet naar haar. De enige reden waarom we contact hebben is omdat ik toch nog altijd respect heb voor mijn moeder en haar geen kleinkinderen wil ontnemen.Al zou ze nooit maar dan ook nooit zonder toezicht van mijn man of mij alleen mogen zijn met onze zoon. Al gebruikt ze geen drugs bij onze zoon, toch gaat hij dit meekrijgen lijkt me dat zijn oma zo is. Wat zouden jullie doen in zo'n situatie? Gewoon accepteren dat ze anders is, zolang ze het niet in onze bijzijn doet of net voor we komen? Of loslaten, contact verbreken en verder gaan met mijn leven? Ze voegt niet veel toe in mijn leven. Enkel irritatie dat ze nooit echt ECHT veranderd. Ik kan ook nooit iets aan haar vertellen waar ik mee zit of wat ik heb meegemaakt, want ze draait het altijd om naar haarzelf en zij heeft het altijd erger of beter. Ik heb eigenlijk helemaal niks aan haar.
Mijn man komt uit een gezin waar bij vader en moeder verslaafd waren & losse handjes hadden. Uit eindelijk gedwongen uit huis geplaatst en nooit meer bij zijn ouders terug mogen/gaan wonen. Zijn moeder is overleden toen hij 16 was aan lever problemen door haar verslaving. Zijn vader leeft nog, nog steeds zo verslaafd zou zijn leven 638292 x beteren en naar de geboorten van onze jongste hebben wij er een punt achter gezet. Het hoeft niet meer van ons. Hij kost alleen een hoop energie die in mooieren dingen gestoken kan worden.
Och meis, wat een heftige jeugd heb jij gehad en ik weet helemaal hoe je je nu voelt. Gelukkig heb ik niet zo'n heftige jeugd gehad als jij maar ik ben wel bekend met een moeder die alcoholist is geweest en al jaren met psychische problemen kampt. Met name toen ik zelf moeder werd kreeg ik datzelfde gevoel: het missen van een moeder. Ook de frustratie nav het drinken herken ik heel goed, dat kon me vanbinnen opvreten. Hierdoor voelde ik ook dat de situatie van mijn moeder mij teveel deed waardoor ik geen goede moeder voor mijn dochter kon zijn. Ik besloot een psycholoog te zoeken en wat heb ik daar ontzettend veel aan gehad! Ik kwam van ver en ben er nog lang niet, vooral nu er nieuwe hobbels zijn opgedoken maar ik kan mijn moeder nu accepteren zoals ze is. Ze zal nooit de moeder worden die ik nodig heb maar ik begin daar vrede mee te krijgen. Ik kan nu zelfs genieten van de momenten dat ze er wel even voor me is. Ik weet hoe je je nu voelt en hoe erg je snakt naar praten met iemand die je begrijpt. Je mag me zeker een pm sturen als je verder wilt kletsen.
Wat vreselijk voor je Uiteindelijk denk ik.. je kunt haar niet veranderen, alleen hoe je er zelf mee omgaat. Zij is verantwoordelijk voor haarzelf. En jij ook... zoek een goede psycholoog, doe lichaamswerk en zorg dat je er zelf mee om kunt gaan en het af kunt sluiten. Koester het kind in jezelf en laat haar weten dat ze geliefd is.
Wauw wat vreselijk. Hier ervaring met narcistische moeder en een slechte jeugd door haar keuzes en vele mannen. Nu heb ik van mijn hart en steen gemaakt en laat ik haar doen. Ze stuurt mij berichten met nieuws over haar, ik steek mijn duim op en dat is het. Als ze mij iets vraagt dan antwoord ik, maar meer niet. Heel erg spijtig, zeker omdat het je moeder is, je hebt er maar 1 en stel dat ze komt te sterven later ga je misschien spijt hebben dat je niet méér deed. Maar jij kan hier niets aan veranderen als zij dit na 30 jaar zelf niet wil. Het is inderdaad zo dat je dit des te duidelijk gaat voelen als je zelf kinderen hebt. Je gaat automatisch gaan vergelijken met je eigen jeugd en soms denk je 'hoe kun je dit je kind aandoen'. Wat ik je kan aanraden is afstand nemen, haar laten contact opnemen als ze daar zin in heeft maar gewoon zuinig zijn met info geven en nooit op je kind laten passen, maar ik denk dat je dat zowieso niet ging doen. Mijn broer ziet mijn moeder als ' de vrouw die toevallig zijn moeder is'. Maar daar stopt het ook. Het gemis blijft, maar dat is iets waar je een plaatsje voor zal moeten zoeken in je hart. Veel sterkte zeg hiermee.
Wat een heftig verhaal, van meerderen hier. Mij lijkt therapie voor jezelf belangrijk. Dat jij leert hoe het je raakt, hoe het buiten jou ligt en hoe je er een leefbare omgangsvorm mee kunt vinden. Van je moeder gaat waarschijnlijk geen verandering meer komen. En als laatste mag je trots zijn op jezelf, dat jij wel weet hoe je keuzes maakt zonder daar voorbeeld bij te hebben gehad. Je bent een sterke persoonlijkheid waar jij en je kindje veel profijt van hebben.
Ach meid wat heftig. Allereerst: jij bent haar niks verschuldigd! Zij was jou daarentegen heel veel verschuldigd als moeder en heeft de meest cruciale dingen nagelaten. Zij heeft zoveel steken laten vallen. Zij had jou een veilige omgeving moeten geven. Met steun, liefde, ontwikkelingsmogelijkheden en ga zo maar door. Dat zij een bloedband heeft met jou geeft haar niet het recht om in jouw (of de kinderen) leven te zijn. En hopen op het moederfiguur die je had willen hebben, is bij haar helaas false hoop. Als jij er aan toe bent om te breken met haar, doe dat dan. Het is nu jouw leven en het leven van je kinderen die voorop staan. Echt: aan haar ben je niks verschuldigd.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik zou met haar breken. Dit is echt niet iemand die je in het leven van jouw kind wil. Kan alleen maar een negatief effect hebben. Maar opnieuw, ik heb er gelukkig geen ervaring in. Ik hoop enkel het beste voor je!
Ik kan je geen concrete tips geven. maar kan ook niet zomaar verder klikken. wat een vreselijke jeugd heb je gehad. en wat een onwijs narcistische moeder. Ik hoop dat je het een plek kunt geven, dat ze gewoon geen moeder is zoals je graag had willen hebben. en wat heb jij je leven goed op de rit, echt iets om trots op te zijn, een stabiele relatie, met een kind, een eigen leven, ik hoop dat je ondanks alles een gelukkig leven hebt nu. verder dacht ik nog. heb je een fijne band met je schoonmoeder, ze kan natuurlijk nooit je biologische moeder vervangen, maar je schoonmoeder kan misschien iets van de pijn verzachten.
Afstand nemen en proberen te accepteren dat je niet gaat krijgen wat je wilt. Is het eerste wat ik denk als ik jouw verhaal lees. Wat fijn voor je dat je nu een goed leven hebt!
Wat ontzettend verdrietig dat zij zo is. Ik kan me enigszins in je verplaatsen, mijn moeder was gokverslaafd (later ook alcohol) en verzwijgen, dingen verbergen, beloftes niet nakomen, liegen... ik ken het. Ik ben opgegroeid in de bijstand met een gokverslaafde moeder en zonder vader. Maar ondanks haar psychische problemen was ze er wel en hield ze van me. Enfin: mijn huidige partner vindt het onbegrijpelijk, het contact met mijn moeder en waarom ik haar nooit de waarheid zeg terwijl ze mij wel kwetst. (mijn partner is opgegroeid in een gezin met huiselijk geweld dus hij heeft recht van spreken). Ik heb altijd medelijden met mijn moeder, ik hou van haar, ik kan het niet, hard tegen haar zijn. En áls ik het al ben, haar confronteer met leugens, dan heb ik daar eigenlijk meer last van dan dat ik het maar zo laat. Mijn kinderen zijn dol op hun (ietwat gekke) oma. Maar nu krijgen mijn kinderen er last van. En dat is waar jij ook bang voor bent. Mijn kinderen horen hun oma liegen, krijgen het slechte voorbeeld, moeten dingen verzwijgen van oma, dat vinden ze heel vervelend. En ik ook. Ik herken het uit mijn jeugd, toen moest ik dat ook. Dit wil ik niet voor mijn kinderen. Dus gezien bovenstaande zeg ik dit niet zomaar, MAAR: Voordat je kind een band met haar krijgt, voordat ze jou pijn doet of je kind, zou ik zeggen: stop. Verbreek het contact. Dat ligt niet aan jou want jij wil haar geen kleinkind(eren) onthouden maar dat ligt aan haar. Geef je grens aan en zeg bijv.: zodra jij mij een bewijs kunt laten zien dat je een jaar clean bent én weg bent bij je vriend, dan mag je contact opnemen en besluit ik of je een kans krijgt. Voor nu: deur dicht doen. Bescherm je kind. Je bent zo te lezen een heel fijn persoon, heel sterk en ook een hele goede mama. Dus ik weet zeker dat je dit kan. (en anders je partner misschien) Dikke knuffel!
Ik zou toch echt het contact verbreken. Het levert je zo te lezen niets op en kost je zoals ik het lees alleen maar frustratie energie en verdriet. Heb je al wel eens gepraat met bijvoorbeeld een psycholoog over je verleden om het te verwerken? Ik heb ook een moeilijke jeugd gehad en ik heb het contact met mijn vader en broertje verbroken zo'n 10 jaar geleden. Beste keus die ik ooit gemaakt heb. Ik wil je veel sterkte wensen!
ik wil je vooral een knuffel geven! Het verlangen naar een moeder en een "moeder" die deze rol niet kan vervullen is verschrikkelijk. Ik wil geen hele lap tekst schrijven maar een paar inzichten die mij heel erg geholpen hebben. Je kan niemand veranderen en je kan dat niet verwachten van iemand. Helaas maar waar je familie kies je niet. Maar als dit een vriendin van je had geweest had ze dan ook nog in je leven geweest ? Stel dat je het contact zou verbreken. Wat zou je het meest aan haar missen? In je ideale wereld (zonder haar te veranderen ) hoe zou je je relatie met haar zien? Dus jij dit haar verslavingen tolereert? Of jij die kiest voor beperkt contact zodat je jezelf en je gezin beschermd tegen de frustraties over haar manier van leven? Ik hoop dat je een goede balans weet te vinden voor jezelf. Met of zonder moeder die een rol speelt in jullie leven, waar jij behoefte aan hebt.
Hoe moeilijk ook.. Als iemand zoveel shit meeneemt en jou constant een rot gevoel geeft geeft het zo een opluchting als je het contact verbreekt. En je zal echt nog wel momenten hebben dat je der mist, maar dat weegt niet op tegen het gevoel dat ze je op dit moment geeft.
In eerste instantie zou ik zeggen breken en verder met je eigen leven. Maar er is ook een tussenweg. Niet verbreken maar op een laag pitje zo hoef jij geen keuze te maken en laat je het niet beinvloeden. Je hebt voldoende meegemaakt en nog. Probeer afstand te bewaren en komt ze dichterbij geef dan aan dat je daar niet meer voor open staat.
Dat is wel echt vreselijk ja. Vooral ook omdat "de buitenwereld" het vaak niet begrijpt omdat ze nog wel leeft dus je wel een moeder hebt.
Ik wil je ook een knuffel geven de moeder die jij wilt heb je niet en zul je ook niet krijgen ook niet door contact met haar te blijven houden Ik heb natuurlijk makkelijk praten maar ik zou breken en richten op mijn eigen gezin, lieve vriendinnen etc Natuurlijk zul je het soms moeilijk hebben maar wat jij graag wilt vind je niet bij haar als je echt nog contact wil misschien samen met een professionele iemand praten ?
Je kan mensen niet veranderen, wel jezelf. Dat is een heel pijnlijk en moeilijk proces en helemaal niet makkelijk. De liefde die je van je moeder verlangt ligt zo aan de basis.. maar het mooie is ook, dat jij nu jezelf die liefde kunt geven. Je hebt daar je moeder in feite niet meer voor nodig. Je gaat het ook niet krijgen in de vorm die jij wenst. Dat is echt kei en kei hard. Ik denk dat therapie voor jezelf wel kan helpen dit te verwerken, systeem therapie, familie opstelling kan ook inzicht geven en verlichten. Zodat je wat meer rust vindt, en je je kunt focussen op jouw mooie gezin en stabiliteit. En jouw moeder kunt omarmen zoals zij is, en heeft gegeven (en geeft) wat zij in alle macht kan. Ook al zit daar een enorm tekort. Knuffel voor jou, pittig is dit en confronterend.
Na 9 jaar moeten mijn ouders ook nog langs komen, maar nu hoeft het niet. Toen hun enigste nog levende kleinkind 1 jaar werd hoopte ik op dat ene telefoontje. En die is niet gekomen zelf geen kaartje. Ik heb toen c 6maand was het contact verbroken het huis was en is smerig en ik moest achter hun aan en bijna smeken of ze eens langs kwamen, en kwamen ze wilde ze nog net niet gelijk weg. Ander en konden bellen en ze waren er maar ik was en ben niet bezoek waardig. Ook kreeg ik vaak bonje met vriend dit deed mijn wakker schudden. Leuk nee maar mis een moederen vader niet mijn moeder en vader. Ze hebben overal bij gestaan het overlijden en geboorte. Maar dit deed niets. Dus wat je ook kiest, kies het met gevoel. Hoe ben je thuis na bezoek. En ben jij die contact zoekt.
Hier een vader met losse handjes en een moeder die alleen aan haar eigen denkt (gescheiden)als het 1 vd 2niet zonde flikkerde ze me gewoon buiten en waar ik bleef niemand die het uit maakte had 2weken verkering met mijn man toen ik bij schoonouders in huis kwam wonen zijn nu 16jaar samen .Heb mijn vader 1kans gegeven toen zoon geboren werd en meteen weer ellende 13jaar geleden afscheid van genomen en voor mezelf gekozen wel heel veel nog gebeurt toen...mijn moeder kwam weer in mij leven toen dochter 1 was dus 11jaar geleden ik heb vorig jaar kantje boort gelegen door een operatie en heb haar 1x 5min gezien ze heeft naderhand ook nooit geholpen .janauri weer met apoed ok erna mocht weer 6 weken niks en juli aan hand geopereerd heb toen letterlijk gevraagd of ze me wilde helpen des noods tegen betaling heb nooit amtwoord gehad dus heb ook haar buiten gezet want ik moest volgens haar maar elke x vragen of ze wat wou doen ik ging eraan onderdoor....Heb haar nu ook geblokkeerd want een gesprek lukt niet alles ligt altijd aan een ander ..