Hallo Chantal, Je bent geen buitenstaander want iedereen mag kletsen op mijn topic! Altijd fijn om meningen te horen! Ik denk idd dat de personen die van het stiefkindje houden het zien als een soort aanval (de boze stiefmoeder uit het sprookje speelt dan door het hoofd denk ik hahaha) Over het algemeen springen deze mensen gewoon heel snel in de verdedeging terwijl dat niet nodig is omdat alles gewoon prima gaat maar het om DAT KLEINE STUKJE EXTRA GEVOEL GAAT. En dank je wel voor je steun!
Ja en omdat je je er bewust van bent dat het kindje geen makkelijke start heeft gehad ben ik "bang" wat dit kindje met hem zal doen! Ik heb helaas geen schoonmoeder in de buurt waar hij volledig op kan bouwen (die zullen er altijd voor ons zijn maar rentenieren heerlijk in frankrijk) Hoe jong die kereltjes ook zijn ze merken / merkte er meer van dan dat je zou verwachten. Maar maakt alles deste moeilijker / gecompliceerder.
Ik heb een stiefzoon van 12 jaar oud, die ken ik vanaf dat hij 4 jaar oud was. Wij krijgen hem eens in de twee weken, dus het zal al nooit hetzelfde zijn als je eigen kind, ook omdat je geen direct invloed hebt in de opvoeding. Waar ik bij jullie benieuwd naar ben: Hoe gaan jullie stiefkinderen ermee om, nu jullie zwanger zijn? Ik zie hier mijn stiefzoon heel erg naar zijn vader toetrekken en continu aandacht vragen (bijna elke minuut van de dag), mij begon hij opeens mama te noemen toen ik net zwanger was. Dat doet hij overigens nu niet meer, voelde voor mij ook raar en onnatuurlijk. Hij vindt het maar saai dat hij een zusje krijgt, maar een broertje had hij ook niet gewild. Zelf denk ik dat dit nog wel bij zal draaien, het is namelijk wel een heel lief jongetje. Gr. Sylvia
Dit is echt een héél herkenbaar stukje tekst voor mij, ben het volledig met je eens! Ik heb ook een 'stief'dochter van 8 jaar oud, m'n vriend en ik zijn 3 jaar samen dus heb de eerste 5 jaar van haar leven ook 'gemist'. Dat gevoel van 'eigen' zijn mis ook vooralsnog ook... Dus snap excact wat jullie bedoelen! Zij heeft haar echte mama nog wel, die is een stuk strenger dan wij aangelegd zijn, wat voor ons het niet simpeler maakt als ze bij ons is, want waarom zou je luisteren als iemand gewoon iets vraagt terwijl er normaal heel snel gedreigd of geroepen wordt? En daar irriteer ik me dan ook best snel aan ja. Ze is wel heel blij met haar nieuwe zusje/broertje, waar ik heel blij om ben. Maar ze vroeg bijvoorbeeld meteen of ze dan mee mocht naar de dokter, en of ze de naam mag kiezen, en daar heb ik het best wel moeilijk mee. Want het is wel mijn eerste zwangerschap, maar soms voelt het dan niet zo omdat ik het met nog een kindje moet 'delen'. Of klinkt dat stom? Voel me best wel schuldig om al deze gedachten...
Hoi meiden, Hier ook eens een verhaal van de andere kant.. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 7/8 was en mijn vader is later opnieuw getrouwd. Overigens zijn mijn bio ouders nog steeds beste vrienden, dus een verstoorde opvoeding oid heb ik niet gehad. Ze hadden regelmatig overleg/gingen uit eten en kerst/sinterklaas werd/wordt met de complete familie gevierd. Mijn stiefmoeder is best een schat, maar op sommige momenten was het toch wel echt erg duidelijk dat wij haar kinderen niet waren. Ik kan mij nog herinneren dat ik bij mijn vader sliep en dat ik heel erg ziek was. Midden in de nacht moest ik overgeven en de badkamer was een stuk lopen. Rennend heb ik wel de badkamer gered, maar niet de WC (ik was toen 9/10) Scheldend dat ik niet haar kind was, want die zouden dat echt niet doen, die zouden wel de wc halen. Dat is heel fijn om als ziek kind te moeten horen. Ben nu 21 en vergeten ben ik het toch eigenlijk nooit.(toen had ze overigens echt nog geen kinderen) Verder durf ik zonder twijfel te zeggen dat ze veel van ons(mijn zusje en ik) houdt, maar, helemaal toen ze samen nog een kindje kregen, was het erg duidelijk dat wij niet haar kinderen waren en mijn halfzusje wel. De band heeft er nooit onder geleden omdat mijn echte moeder ons altijd heeft uitgelegd waarom ze dingen deed en zei, en dat ze met mijn vader getrouwd was en mijn zusje, mijzelf en mijn moeder zonder probleem wel als onderdeel van zijn leven en toen dus ook het hare heeft geaccepteerd. Echter.. als wij onze moeder niet gehad hadden, en niet de goede band tussen mijn ouders was het echt heel pijnlijk geworden. Ik begrijp prima dat een stiefkind niet jouw kind is, en dat het ook niet zo voelt, maar doe ajb wel zo goed mogelijk je best om dat niet te laten zien. Kinderen merken dat, en fijn voelt het niet.. Overigens stonden wij op het geboortekaartje gewoon als zusjes van, en mochten we altijd alles met mijn zusje doen/meedelen.
Hallo Lucia, Wat jij schrijft ken ik ook. . . dat stukje over je zwangerschap delen, het is een hele rare gedachte dat vind ik ook maar zo voelt het nu eenmaal. Voor je partner is het ook niet de eerste zwangerschap en voor jou/ ons wel ik denk dat dat het ook nog versterkt. Omdat mijn stief zoontje wel hier woont en ik echt al zijn moeder fugeer moet ik ook constant aan bijvoorbeeld de verloskundige uitleggen als hij er bij is dat dit kindje in mijn buik MIJN EERSTE kind is. En mensen vragen ook heel vaak of ik de oude spulletjes van toen mijn stiefkindje een baby was niet heb bewaard... GRRRR jezus toen was ik er nog niet eens Weet dat ze het allemall niet slecht bedoelen maar voor mij is dit ECHT MIJN EERSTE ZWANGERSCHAP EN NIET MIJN TWEEDE! Zo zien we maar weer dat meerdere vrouwen met deze gedachtes lopen. Dat we zo raar nog niet zijn. Hallo lizab, Jij schreef: Ik begrijp prima dat een stiefkind niet jouw kind is, en dat het ook niet zo voelt, maar doe ajb wel zo goed mogelijk je best om dat niet te laten zien. Kinderen merken dat, en fijn voelt het niet.. Dank je voor je verhaal! Dat is dus ook precies wat ik bedoel waar ik bang voor ben, alhoewel ik niet zo reageer / praat als jouw stiefmoeder (ik zou nooit tegen hem zeggen je bent niet van mij, (dat doet hij zelf wel tegen mij ) en dat zouden mijn kinderen nooit doen etc. dat is erg hard en pijnlijk!) Maar ik denk dat hij dadelijk wel gaat merken met knuffelen etc. ik ga mijn eigen kind niet ineens niet knuffelen omdat wij dat samen niet doen. Maar vraag me af of hij dadelijk niet jaloers gaat doen idd om meer aandacht gaan vragen kont tegen de krib in gooien etc. Maar goed time will tell.
Mijn stiefkindje noemt mij gewoon bij mijn voornaam vraag me ook wel eens af hoe dat gaat lopen, ik zou er echt helemaal kapot van zijn als mijn kindje mij dadelijk ook bij mijn naam zou noemen ipv mama. Ik bedoel ik en mijn partner kunnen mij wel als mama verkondigen maar mijn stiefkindje roept gezellie de hele dag mijn voornaam. Dat zou ik echt hardverscheurend vinden
@Sylvia Tja mijn stiefzoontje is 5 en pakt het tot nu toe prima op, maar even alles in het achterhoofd houdende hij komt al uit een rare situatie waar zijn moeder geen aandacht voor hem heeft, en nu moet hij dadelijk na 5 jaar ineens de aandacht van zijn vader gaan delen.... ben zelf bang dat dat nog moeilijk kan gaan worden.
Gelukkig niet! Ben heel blij dat ik deze gedachten met iemand kan delen! @Lizab; ook ik wil je bedanken voor je verhaal!Ik weet dat mijn stukje niet erg positief klonk, maar goh...ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik tegen haar zou zeggen wat er tegen jou gezegd is. Zoiets vind ik erg gemeen en hard, zeker tegen een kind! Ik wil dan ook zoveel mogelijk m'n best doen om zo'n dingen te vermijden, het laatste wat ik wil is dat ze zich slecht voelt door mij!
Daarom heb ik deze topic ook geopend. . . Het knaagt zo aan me omdat ik mijn gevoel daarin niet durf / kan delen met de mensen om mij heen, je krijgt zelf bijna het idee dat ze je gelijk een slechte stiefmoeder zouden vinden terwijl mijn stiefkindje niets van mijn gedachten kan merken die ik heb. (gelukkig niet) En nu prijst iedereen mij ook de hemel in vanwege wat ik allemaal voor en met hem doe, inclusief mijn schoonouders maar ik denk dat als ze zouden weten dat een stiefkind voor mij niet als eigen voelt ondanks dat je super veel om hem geeft dat ze gelijk een ander beeld op je zullen projecteren.
Ach meiden, Je kunt toch eerlijk waar niet van iemand verwachten dat een stiefkind hetzelfde voelt als een eigen kind.. Meer dan optimaal je best doen om te zorgen dat de kindjes er geen hinder van ondervinden kun je toch niet. En gewoon eerlijk zijn. Jouw kindje uitleggen dat jij zijn broertje een andere mama heeft en jou daarom niet mama noemt, jouw kindje heeft echter maar 1 mama en dat ben jij.. Mijn moeder zei altijd dat er maar 1 iemand in de wereld is die je mama mag noemen, dus daar moet je wel gebruik van maken, want dat is een heel bijzonder voorrecht. @lucia begrijp me niet verkeerd hoor, mijn stiefmoeder heeft ook ontzettend leuke en lieve dingen gezegd en ook echt wel altijd voor ons klaar gestaan. Het is alleen een beetje temperamentvolle vrouw... (dat begrijp je alleen als kind niet zo. )
Fijn om ook een verhaal van de andere kant af te horen.. Toch probeer je het ook wel zo goed mogelijk te doen, maar aan alle kanten krijg je dus ook van instanties zoals Jeugdzorg bv te horen, dat JIJ als stiefmoeder niet meetelt, zo mag ik bv bij rechtszaken over bv verlenging van de OTS er niet bij zijn, want ik ben GEEN belanghebbende En zo zijn ze nu via een onderzoek bij Jeugdzorg aan het kijken of wij wel 'competent' genoeg zijn om samen stiefje op te voedden Ik zei tegen dat mens ook al: Joh, en dan besluiten jullie dat dat niet zo is, en dan halen jullie dalijk mijn baby zeker ook weg? want als wij samen stiefje niet op kunnen voedden, dan kunnen we beebje zeker ook niet opvoeden? Dat stond er dan weer los van zei ze, al met al blijf ik het een vreemd gedoe vinden.. En zo word je ook nog eens bevestigd, dat jij niets bent voor je stiefje, wat het ook nog lastiger maakt om hem als 'eigen' te gaan zien
Stiefmoeder zijn is volgens mij zoooooo anders dan moeder zijn, dat kun je niet vergelijken. Mijn man heeft 2 dochters, inmiddels grote meiden. We zijn 10 jaar samen, ze woonden hier 50% in co-ouderschap. Het zegt denk ik genoeg als ik hier neerzet dat ik, samen met een paar andere stiefmoeders, een forum voor stiefmoeders heb opgezet........
Hoi, mag ik even meepraten? Ik ben 26 jaar en mijn vriend is 43. Wij hebben nu 6 jaar een relatie en hij heeft uit een eerder huwelijk een zoon van inmiddels 13 jaar. Ik kwam dus in zijn leventje toen hij 7 jaar oud was en dan is het moet ik zeggen, niet gemakkelijk meer om een soort van moeder-kind relatie op te bouwen he? Hij voelde ook echt niet als 'eigen' maar ik heb hem wel altijd behandeld zoals ik mijn eigen kinderen zou behandelen, zeg maar... Elk weekend was hij bij ons dus ik was eigenlijk niet anders gewend, vond het vaak jammer als hij na b.v. een vakantie weer naar huis moest. Nu is hij 13 en word door zijn eigen moeder veel te los gelaten. Hij komt vaak erg laat thuis, gaat met vrienden van 16-18 jaar naar Almere of A'dam met de trein of gaat naar feesten en blijft snachts weg. Dit is echt niet normaal gewoon. Doordat hij maar alles mag van zijn moeder is hij erg losbandig geworden en doet maar wat hij wil. Hij heeft ons nu zo vaak al laten barsten door gewoon niet op te komen dagen op afspraken of, als hij bij ons sliep, 's avonds niet thuis te komen! Dan was ineens niemand te bereiken....hij niet en zn moeder ook niet. Als mijn vriend dan uiteindelijk naar zijn moeder reed rond middernacht bleek hij daar allang op bed te liggen en kreeg hij de mededeling dat ze een smsje gestuurd had om het te zeggen! Kortom, belachelijk gewoon! En dan zegt ze: los het zelf maar op, ik wil er niet steeds tussen zitten. Sorry, wat voor moeder ben je dan? En nu moeten we na 9 jaar ineens alimentatie gaan betalen omdat haar 2e man haar verlaten heeft voor een ander en zij nu in scheiding ligt en geen cent te makken heeft. (Al die jaren hadden ze gedeelde voogdij) Dat waren we in goed overleg samen overeen gekomen om haar te helpen. Wij zijn de beroerste niet, als we kunnen helpen dan doen we dat. Maar omdat we door beiden zo verschrikkelijk in de zeik worden genomen hebben we die betaling al snel stop gezet! Maar nu zullen we wel weer moeten want ze dreigt met een advocaat en ik heb al juridisch advies ingewonnen......dat luidt dat we beter maar kunnen betalen wat we eerder besproken hebben omdat het ons anders veel meer kan gaan kosten dan die 150 euro die we nu betalen! En dat kan ik niet missen....wij hebben samen een zoontje van 1 jaar nu en nummer 2 onderweg.....(voor hem dus 3) Het is jammer dat het zo moet gaan... We hebben zijn zoon en dus mijn stiefzoon inmiddels al een maand of 2/ 3 niet meer gezien of gehoord! Dat steekt me wel hoor........dat een jongen van 13 jaar oud zijn vader zo in de steek laat, de man die er altijd voor hem is en alles voor hem doet! Komt bij dat mijn zoontje gek met en op hem was. Hij heeft HEM dus ook zo maar in de steek gelaten en ook dat doet zeer, zn grote broer, geeft schijnbaar niets om hem! Het was niet mijn bedoeling om zo af te wijken dames maar.... Ik heb enorm mn best gedaan met deze jongen, helaas heeft het niet geholpen......en dat is zo'n beetje de keerzijde van een stiefkind, vooral als het al ouder is........je hebt totaal geen grip op de zaak.....je kan alleen maar machteloos toekijken als het verkeerd gaat.....en je hebt er niets over te vertellen!
Tja Marlou ik denk idd dat het moeilijk is om echt indruk op hem te maken omdat het de grootste tijd toch bij zijn moeder zit, erg jammer omdat je kunt merken dat jullie echt het beste met hem voor hebben. Ik merk ook wel eens dat het redelijk uitzonderlijk is dat als beiden ouders nog leven het kindje full time bij zijn vader woont, aan de ene kant is het heel erg confronterend maar wel makkelijk met het sturen en opvoeden van zo een kereltje.
Ja idd.... Wij zijn veel strenger in de opvoeding en hij ligt dan ook op tijd in bed. Zijn moeder kan hem niet aan en geeft hem dus gewoon zijn zin om ruzies te voorkomen......maar zo los je niets op. Ik troost mezelf met de gedachten dat ik er WEL voor mijn kinderen zal zijn. En al weet ik dat het geen garanties geeft voor de toekomst.....dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Het liefst zou ik de voogdij aan willen vechten! Maar hij is al 13 en mag dan mee beslissen en tja dan weet je het wel........ Kiest hij voor zijn vader, die streng is en hem een stuk strakker zal houden of kiest hij voor zijn moeder, waar hij gewoon zijn gang mag gaan? Nou dan weet je wel dat je het niet eens hoeft te proberen he? En wat jou stiefzoontje betreft: Ik snap zowieso niet dat een moeder haar eigen kind in de steek kan laten. Ik zou het iig niet kunnen! En natuurlijk petje af voor jou want ineens een kind van een ander in je leven is natuurlijk erg wennen en niet gemakkelijk! En hij weet natuurlijk ook wel dat je zijn moeder niet bent... Maar 'eigen' word het waarschijnlijk nooit. Het enige wat je kunt doen is jezelf openstellen voor hem, er voor hem zijn en hem meegeven wat je je eigen kinderen zou willen meegeven. Het beste van jezelf, normen en waarden. Ik denk dat wij als stiefmoeder zijnde niet MEER kunnen doen toch?
inderdaad en dat gaat me goed af gelukkig! Moet zeggen dat ik ook wel eens erg trots op mezelf kan zijn als ik bijvoorbeeld hoor van mijn schoonouders dat hij er zo goed uit ziet en dergelijke en dat het nu zo goed met hem gaat! Dan denk ik zo, dat heb ik maar mooi voor elkaar inderdaad! hihi Maar ben zo bang dat er veel gaat veranderen met de komst van dit kindje maarja dan ga ik maar weer mijn best doen en weer hopen dat het voldoende mag zijn!
Vast wel hoor enne.... die zorgen heb ik nu ook hoor...en deze beide kindjes zijn van mezelf.. Dat komt gewoon omdat je niet weet wat je zometeen te wachten staat. Aan de ene kant ben ik heel blij met het wondertje in mijn buik en aan de andere kant ben ik heel bang dat ik mijn oudste kindje tekort doe zometeen als de baby er is. Hoe zal hij op de beeb reageren? Hoe zal het straks gaan tussen die 2? Het spookt me steeds maar door mijn hoofd. De tijd zal het leren.. Jouw stiefzoontje is natuurlijk al wat ouder he en zal het beter begrijpen als je over de baby praat. Misschien maken wij ons te veel zorgen om niets. En is jouw stiefzoontje straks heel erg blij met zijn broertje of zusje! Het is denk ik toch wel een heel mooi cadeau dat je hem kunt geven, een broer of zus waarmee hij straks een hechte band op kan bouwen! Wie weet maakt dit wel dat jullie straks dichter naar elkaar toe groeien, mede omdat hij dan ziet dat hij 'gelijk' behandeld word en misschien krijgt hij ook wel meer behoefte aan bv genegenheid van jou kant als hij ziet hoe je met de baby omgaat. Het zijn maar wat voorbeelden hoor.......maar het zou heel goed kunnen toch? Dus ook al word dit mijn 2e 'eigen' kindje, ik heb dezelfde angsten. Mijn stiefzoon weet nu niet dat in weer zwanger ben maar was toen wel blij met zijn broertje!
Ik behandel mijn stiefje ook zoals ik mijn eigen kind zou behandelen, alhoewel ik enigszins denk, dat ik minder problemen ga ondervinden met me eigen kindje omdat de hele situatie van geboorte af aan al anders is.. kindje groeit natuurlijk op in een gezin, ipv vader en moeder apart.