Hallo, Vroeger had ik genoeg vriendinnen om me heen maar die contacten zijn verwaterd. Ik werk sinds mijn 18e, woonde samen op mijn 19e en kreeg mijn 1e kindje op mijn 21e, vriendinnen gingen naar school, woonde thuis en gingen 3 x per week stappen. Jammer maar op zich wel begrijpelijk dat je uit elkaar groeit. Met nog vriendinnen op 2 handen te tellen vond ik het wel prima. Veel tijd bracht ik toch thuis door met mijn dochter (vriend werkt onregelmatig). En toen werd mijn zoontje geboren..... Man, man, man wat heb ik een ellendig jaar achter de rug . Zoontje lag toen hij 1 maand oud was al in het ziekenhuis, hier heeft hij 5 weken gelegen. Conclusie: huilbaby (reflux & kma). Hij huilde echt 10-15 uur per dag. Dit werd langzaam aan steeds minder en sinds hij 10 maanden is, is hij officieel huilbaby af (hoera !). Al die maanden heb ik mezelf zowat afgesloten voor de buitenwereld. S'avonds was ik blij als hij sliep dan had ik echt geen zin in bezoek. Op dagen dat mijn vriend ook thuis was wilde ik niet weg omdat ik hem niet wilde opzadelen met 2 kids (hij heeft het 100 x gezegd maar ben eigenwijs). Door de maanden heen zijn er een aantal vriendschappen verwaterd maar gelukkig zijn er ook 2 hechtere vriendschappen ontstaan. Door heel dit gebeuren heeft mijn zelfvertrouwen echt een klap gekregen. Heb lange tijd bij de pop poli gelopen, kinderpsycholoog aan huis en ga volgende week starten met EMDR. Voorheen was ik echt een flapuit die tegen iedereen aan kletste maar nu..... Ik ben gesloten en weet gewoon echt niet wat ik moet zeggen. Als mensen iets aan mij vragen dan geef ik antwoord maar ik moet echt gaan nadenken over een vraag die ik aan die persoon kan stellen. (Snappen jullie het nog?) Dit heb ik alleen bij onbekende mensen, vriendinnen vinden mij niet anders dan anders. En nu is er eindelijk rust in huis.... En door die rust in huis is het ineens zo stil en mis ik des te meer vriendinnen om me heen. Ik heb een hekel aan thuis zitten op vrije dagen en ben het liefst heel de dag weg. (visite, speeltuin, kinderboerderij, zwemmen enz) Maar ik heb werkelijk geen flauw idee hoe ik een vriendschap moet opbouwen of hoe ik uberhaupt een vreemd iemand aanspreek. Kinderen zitten verder niet op clubjes, dochter op de psz maar daar voel ik me echt een broekkie (ben 24). Dus wie o wie kan me helpen met tips om weer wat meer zelfvertrouwen te krijgen? Sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen/ de tips!
heftige tijden zeg! Miss toch eens proberen om iemand aan te spreken op de psz? Wie weet! Nee heb je en ja kun je krijgen! Vind het iig wel heel dapper van je hoor! En hoop echt voorje dat je spoedig weer wat meer sociale contacten zult opbouwen en hebben.
Hmm moeilijk. Denk dat die EMDR therapie je goed zal doen! Misschien zelf op een sport/cursus gaan? Iets wat je echt leuk vindt om te doen, tekenen mozaiken of gewoon paardrijden of volleyballen. Dan maak je snel contacten en ben je zelf even het huis uit.
Misschien wel via hier? Ff vermelden in welke regio je woont misschien! Ik had na de breuk met mijn ex echt nog maar 1 vriend over en heb me zelf echt gedwongen toen om nieuwe vriendschappen te sluiten... Doodeng vond ik het, ik ging wel eens alleen naar een feestje (dat was wel mn hoogtepunt qua lef ) maar ook gewoon iemand vragen om wat te gaan doen vond ik best eng. Het 'gewoon' doen heeft bij mij geholpen... Heb inmiddels best een leuk groepje mensen om me heen. Je moet niet gaan zitten afwachten tot mensen jou vragen maar zelf initiatief tonen, hoe moeilijk ook.
Ik heb een lange tijd gesport, ga ook weer beginnen maar dat is geen sport waar je (makkelijk) kunt praten. Iets anders erbij doen is bijna onmogelijk ivm het rooster van mijn vriend.
Ik heb dankzij zwp een goede vriendin erbij ! Ik heb de 'ik zoek vrienden topics' vaak bekeken en er was een tijd terug ook een club geopend voor mama's uit Brabant maar dat is ook doodgebloeid. Tof dat je dat gewoon gedaan hebt hoor! Ik ga nooit naar feestjes/ stappen dus kan op die manier ook geen nieuwe contacten op doen.
jammer dat je zo verweg woont ik heb er ook last van, er zijn wat dingetjes gebeurd in de laatste jaren en daardoor heb ik mij ook volledig afgesloten voor anderen, nu de toekomst er beter uitziet merk je pas wat je mist dat hebben we dus al gemeen hihi gewoon proberen en met een open vizier op iemand afstappen of wanneer iemand een gesprek met je aanknoopt niet direct dichtklappen dat zijn de belangrijkste dingen denk ik, al is het heel moelijk!
Ik ben 4 jaar geleden in m'n huidige woonplaats komen wonen en toen had ik amper vriendinnen, ik was de enige met een kind en had een ander leven gekregen. Na een jaar ben ik van alles gaan ondernemen, ik ging/ga 1 a 2 keer per week naar de peuterochtend in het wijkcentrum, ben met m'n dochter gaan gymmen en zwemmen, heb meegedaan met start to run en zo heb ik toch mensen leren kennen! In de zomer ging ik gewoon met m'n klapstoeltje bij de speeltuin zitten vlakbij m'n huis, kids lekker spelen en zo raak je met iedereen in gesprek. Ik snap heel goed dat je in een isolement terechtgekomen bent hoor dat is echt niet gek!
ik ken het heb precies hetzelfde, weet ook niet zo goed wat ik moet. op de psz ben ik de jongste moeder (23) ben zwanger van de tweede en heb 2 vriendinnen zou dr graag wat meer hebben.. maar wet niet zo goed hoe dat aan te pakken
Ik herken je gevoel, vind het ook moeilijk om nieuwe contacten te maken. Zit hier doordeweeks s'avonds en dan ook nog de weekenden alleen thuis. Zou het wel weer leuk vinden om wat te doen, maarja hoe begin je zoiets? M'n man begint zich bijna schuldig te voelen als hij wat met z'n vrienden gaat drinken. Ik hoop voor je dat je snel vind wat je zoekt!