Voor nu zou ik wachten en niet heel veel doen. Dus kijk een beetje in hoeverre ze jullie op de hoogte brengen en bied dan hulp aan.
Jeetje wat heftig! Ik zou vooral laten merken dat je er voor diegene (en gezin) bent. Misschien een keer eten koken? Helpen in het huishouden?
Sterkte @Lentekindje! Wbt eten koken, zou dat dan wel op afdrop basis doen. Niet daar terplekke gaan koken. Dat wilde mn moeder hier doen in de kraamtijd en dat werkt dus gewoon echt NIET ontspannend. "Waar is de ...., hoe laat wil je ..., heb je nog ...., kan ik nog...". Beetje t gevoel van de kraamzorg die in de rondte loopt en je dermate oke bent dat je blij bent als ze voor t laatst de deur uit loopt (en dan kan t nog zo'n lief mens zijn daar niet van) omdat je je eigen ruimte en ritme zo mist. En dan ben je fysiek en mentaal nog goed en geen enkele vorm van wegtikkende tijd of een lijf wat je in de steek laat (ja wel soort van, maar dat is tijdelijk en onderdeel van). Afgesproken dat ik t prima vond maar dan wel afgekoeld en op eigen tempo oven inschuiven of direct door aan tafel. Afwas is niet zo'n issue maar mijn hoofd stond echt niet naar "gezellig" eerder naar "heel lief, maar laat me please met rust, het is avond de nacht moeten we nog door en ik ben moe".
In mijn omgeving een paar keer iemand gehad die ongeneeslijk ziek was en dan zie je dat er in het begin heel veel aandacht is van de omgeving, maar dat mensen dit niet lang volhouden. Dan komen de kaartjes en bezoekjes in het begin, maar mensen haken als het wat langer gaat duren af, willen de verhalen niet zo meer horen. Terwijl ze dan vaak juist het hardst nodig zijn. Wat ook vervelend is zijn mensen die zeggen “ je kan me altijd bellen als je hulp nodig hebt” en als je dat dan eindelijk doet na heel lang aarzelen dan kunnen ze toch net niet of komt het niet uit. Want zij hebben nog wel een heel leuk en actief leven natuurlijk. Dus mijn tips is: doe alleen beloftes die je echt na kan komen. Als je aanbiedt om hulp te geven, doe dit dan ook echt en hou vol tot het einde, niet tot wanneer jij geen zin meer hebt.
Dit hebben we als afdeling kado gedaan aan een collega waarvan haar man terminaal was. Hier was ze heel blij mee.
Dit idd! Wij hebben dit zo vaak gezegd tijdens het ziekbed en na het overlijden van mijn moeder, wat zou het toch fijn zijn als er iemand gewoon een pan soep komt brengen. Ik zou nu geen grootse dingen gaan doen/geven, een fotoshoot is super lief en mooi maar lijkt me heel confronterend voor die persoon, zo'n beeld van de handen in gips gegoten nog meer (mijn moeder zou daar helemaal van overstuur raken, alsof ze direct afgeschreven was) Allemaal lief bedoeld maar ik denk dat interesse, een appje, kaartje, medeleven, mss praktische hulp, kleine gebaren nu het belangrijkste zijn. En dan ook nog afgestemd op waar de behoefte van die mensen liggen, is zo persoonlijk hoe mensen daarmee omgaan, mijn ouders wilden beide tijdens hun ziekte alleen nog maar de mensen om zich heen die het dichtst bij hen stonden, hoe goed iedereen het ook bedoelde. Sterkte!
Precies! Het is zo makkelijk om te zeggen "je kunt me altiijd bellen", maar dan moet je het ook echt menen. Zelf aanbieden iets te doen (zoals eten brengen, op kinderen passen, een paar uur met de auto weg, naar het ziekenhuis brengen, de tuin bijhouden enz enz) is een optie. Als je belt ook echt luisteren naar de verhalen, al heb je ze al 10 keer gehoord. Je hoeft geen oplossing te vinden, alleen te luisteren. Toen ik de diagnose kanker kreeg heb ik een fantastische kaart gekregen: "Please let me be the first to punch the next person in the face who says that everything happens for a reason". Dat vond ik leuker dan alle kaartjes met "sterkte in deze moeilijke tijd", hoe goed die dan ook bedoeld waren. Het is ook een situatie die niet alleen de zieke treft, maar de hele familie, dus soms is het fijn om iets voor de partner te doen. Eventueel de zieke gezeldschap houden, zodat de partner even tijd voor zichzelf heeft om b.v. naar een kapper te gaan, te winkelen, of gewoon even met een boek in de tuin te zitten.