Vreselijk, hier ook een ongeluk gezien ik reed erachter als ik 30 sec eerder was zat ik er midden in waarschijnlijk... aan de andere kant van de rijbaan viel er een fiets of iets dergelijks van een auto met aanhanger die raakte een auto. Vervolgens vloog die auto naar de andere kant van de snelweg tegen een aanhanger. Die mensen waren op slag dood het waren Duitsers dat weet ik nog. Dit is inmiddels al 6 jaar geleden en heb er wel een behoorlijke tijd aan gedacht..
Maar dat is toch vreselijk traumatisch geweest? Zo erg dat jij je het niet meer kunt herinneren, iets dat past bij een trauma pf PTSS. Dat verdedigingsmechanisme is de uiting van je trauma denk ik. Ik denk juist dat als je iets zo opsluit en probeert het te snel een plekje te geven (ok weer te simpel natuurlijk, maar je begrijpt hoop ik wat ik bedoel) dat je het veel langer met je meedraagt dan nodig is. En dat dit er altijd, hoe dan ook, uit zal komen. Dat hoeft niet heel dramatisch te lijken op het eerste oog, maar denk aan verslavingen, woede of angst, stress etc. Iets kunnen bedekken, betekent niet dat het er niet meer is.
Ik was 4 toen en ben nog steeds niet verslaafd, boos of angstig. Stressvol wel maar dat kan ook aan mijn 2 eigen bedrijven, 3 kinderen en een compleet huishouden liggen Ik snap wat je bedoeld maar ik vind het oke dat ik het me niet herinner, heb ook niet de behoefte om zo'n herinnering naar boven te halen om het zogezegd "te gaan verwerken". Ik heb heel erg met die man gezeten die onderaan de trap zat en dat komt nog steeds in volle glorie voorbij in mn hoofd. Heb er geen "last" van (geen nachtmerries of angsten ofzo) maar het is een beeld wat waarschijnlijk nooit meer verdwijnt en dat heb ik een plekje gegeven. Het is oke dat het daar is en af en toe terug komt en die gedachte geeft me rust hoe gek het ook klinkt. Betekend niet dat ik het niet het liefst ook zou vergeten maar heb geen nachtmerries of iets anders geks aan over gehouden en dat vind ik allang "fijn".
WoW had niet verwacht dat mijn reactie zoveel reacties zou opwekken. Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden aan iedereen die ik hiermee gekwetst heb. Maar wil het graag nog even toelichten. Ik wil met mijn redactie zoiets vreselijks afdoen met dan was het blijkbaar hun tijd. Met mijn reactie probeer ik duidelijk te maken hoe ik met heftige zaken omga om het voor mij dragelijker te maken. Ik zal zo'n uitspraak ook nooit en te nimmer gebruiken naar mensen die iemand verloren hebben. Zelf heb ik een moeilijke jeugd gehad. Nu ik volwassen ben kan ik zeggen dat sommige dingen die ik heb meegemaakt voor mij ergens goed voor waren. Ik ben daardoor geworden wie ik ben reageer nu op bepaalde dingen omdat ik geleerd heb van deze gebeurtenissen. Ik ben onder andere mijn neef verloren waar ik een goede band mee had, een goede vriend heeft een ongeluk gehad waardoor hij lang in coma heeft gelegen, vorige zomer is een vriend van mij verongelukt tijdens een vakantie (zijn vrouw was ernstig gewond en kinderen hadden zo goed als niks). Colle lag van mij is tot twee keer toe genezen van kanker, om het te vieren ging hij op vakantie naar zuid Afrika en is daar geschept door een vrachtauto en overleden, hoe kun je zoiets verklaren? Vorig jaar ben ik gescheiden en heb een heel heftig jaar achter de rug met mijn ex. Heel plotseling zijn wij eind vorig jaar mijn moeder verloren, heb haar zelf gevonden. Hoewel je je moeder niet nooit en te nimmer wil missen en haar nog dagelijks mis, kan ik die situatie niet veranderen. Ik probeer het van de positieve kant te bekijken. Haar overlijden heeft nl ook een hoop mooie dingen gebracht.
Verschrikkelijk! Wij hebben jaren geleden een ongeluk op een snelweg vlak voor ons neus zien gebeuren. We konden nog net de brokstukken ontwijken. Mijn vriend is niet gestopt, anderen waren wel gestopt. Ik heb mij daar lang schuldig over gevoeld. Maar ik denk dat mijn vriend in een soort overlevingsmechanisme zat en zo snel mogelijk daar weg wilde. Hij wilde mij daar ook niet bij hebben, dat ik zou zien hoe de mensen er bij lagen. Hij heeft vaker het resultaat van een ongeluk gezien. Als er geen andere mensen waren gestopt, dan was hij wel gestopt. Ik was compleet over de rooie en heb weken daarna nog half gehyperventileerd tijdens het autorijden. Ik snap wel dat je daar lange tijd mee rond kan blijven lopen. De beelden van het ongeluk kan ik na al die jaren nog precies oproepen. Sterkte met de verwerking!
toen ik kind was werd me moeder plots niet goed. We hoorde een harde klap boven en daar lag ze. Ze was heel erg verward. De ambulance kwam maar het ging steeds slechter. Er werd er nog 1 opgeroepen. Op een gegeven moment waren 4 man medisch personeel mijn moeder aan het reanimeren. Op een gegeven moment was ze redelijk stabiel en kwam ze half suf bijna zelf overeind. Ze zei telkens auw buik, auw buik, ik moet naar de wc. Op dat moment zakte ze weer in en konden ze weer reanimeren. Ondertussen was er een politiemotor opgeroepen voor spoedtransport naar het zhuis. Op een gegeven moment konden ze haar vervoeren. Het laatste wat ze tegen me zei: ik heb het zo koud. En ze was zo grauw in haar gezicht. Ik had toen zelf zoiets van het komt allemaal goed. Mijn vader ging nadat de papierwinkel was afgehandeld snel naar het ziekenhuis. Ik moest bij de buren blijven en kon pas later komen naar het zhuis. Rond 1145 zijn we naar het zhuis gegaan. We werden naar een kamertje begeleid waar de rest van de familie zat te wachten, maar daar was niemand. De verpleegkundige zei dat ze ging kijken waar ze waren. Ik dacht die zijn bij me moeder, het zal misschien wel wat beter gaan. En ik draai me om en sta naar buiten te kijken en ik hoor mensen komen aanlopen. En ik draai me om en me zus komt aangelopen en ik kan zien dat ze flink gehuild heeft en ze komt het kamertje binnen en zegt best wel hard: zusje ze is er niet meer. Op dat moment zakte echt de vloer onder me voeten vandaan. ik wilde gelijk naar haar toe om te kijken want ik geloofde haar niet. Maar dat mocht niet, want ze hadden haar borstkas open gemaakt en waren nog bezig om dit dicht te maken. De beelden van dit alles staan nog steeds heel duidelijk op me netvlies.
Heftige verhalen allemaal. Ik snap wel wat er gezegd woord met een plekje geven. Je vergeet iets niet! Je zet iets vast in je emoties om het soms voor bij te laten komen. Dat noemen ze een plekje geven in het begin denk je er voortdurend aan maar na maten de tijd verstrijkt zul je minder aan dat rottige moment denken. Moment in ( gebeurtenis) ik zelf ben een typ die gebeurtenissen tot in het eindeloze kan laten gaan. Telkens opnieuw en weer opnieuw en had ik maar dit en had ik maar dat. Ik weet nu dat ik dit soort dingen beter sneller op een zij spoort moet zetten. Anders blijf je in een cirkeltje denken en piekeren. Iedereen gaat anders om met een traumatische gebeurtenis als iemand iets heel ergs niet meer kan herinneren misschien soms wel fijn je beschermingsmechanisme. Greep in op dat moment van die minuten uren nemen we niet mee. en soms heel soms zou ik dat zelf ook wel eens wensen was ( ik) er maar niet bij geweest! Sterkte ts zou denk ook die beelden die jij opnoemt in herhaling blijven zien. Ik klik dan soms met mijn vingers van ( stop) of ik doe prrrr (stop) ik wis als het waren die gedachten. Ze komen wel weer terug maar dan weer of vingers of prrr of NEEEEEEEE> Ja ik ben soms een neuroot.
Dit. Ondanks dat ik er nog steeds heel veel moeite mee heb dat mijn zusje op 16 jarige leeftijd is verongelukt doordat 1 of andere malloot een auto uit wilde testen en haar met 130 km per uur aanreed, ben ik er altijd van overtuigt geweest dat het zo heeft moeten zijn. Mensen moeten dat niet tegen mij of mijn ouders zeggen en ik zal het ook nooit tegen een andere rouwenden zeggen, maar het is wel mijn overtuiging. De " waarom" vraag, daar kom je toch nooit uit. Boosheid heeft me ook nog nooit verder gebracht, dus voor mezelf is het een soort berusting en dat voelt voor mij ok.
Ik ben niet gelovig naar een bepaald geloof. Maar ik geloof in het idee dat iets zo moeten zijn. Dat het lot heeft bepaald. Ik zou het nooit zeggen tegen rouwende mensen. Maar je hoort zo vaak verhalen van iemand die gewoon dood hadden moeten zijn, Maar het overleeft hebben. Het was zijn tijd nog niet. Maar andersom net zo goed. Heel erg jullie verhalen te lezen. Verschikkelijk. Ik gun niemand dat! Maar waarom blijven afvragen is in mijn ogen geen oplossing, hoe erg het ook is.
Naja. Ik ben allesbehalve gelovig maar dat het leven zuigt en oneerlijk is en er gewoon juist niet altijd een bedoeling is net al dat leed... dat is toch evenmin een troostende gedachte? Ik denk dat het de kunst is om je neer te leggen bij wat er gebeurt, ongeacht de reden of oorzaak. Mijn ervaring is dat je erge dingen nooit vergeet. Maar dat je er wel mee leert leven. Vroeger of later, zonder of met hulp. Als je maar aan de bel trekt als dat nodig is.
Ik wil toch even voor je opkomen hier. Ik snap namelijk helemaal hoe jij dit bedoelde. Er staat toch nergens dat zij dit ook tegen nabestaanden zegt?? Ze wil hier ook niet mee zeggen dat het goed is. Ik ga er eigenlijk op dezelfde manier mee om. Toen mijn vader was overleden in 2012 heb ik het mega zwaar gehad! Waarom hij, oneerlijk, nog maar 49, wat is er na de dood. Uiteindelijk zou ik hier allemaal geen antwoord op krijgen en eigenlijk denk ik sindsdien op dezelfde manier. Omdat er geen antwoorden zijn en we allemaal dood gaan. Mensen lees eens voordat je iemand met kortzichtige gelovigen gaat vergelijken. Zeker niet alle gelovigen zijn natuurlijk kortzichtig.
Heftige gebeurtenis TS. Hier ons dochtertje levenloos in dr bedje gevonden en gereanimeerd. Ze heeft t niet gehaald. Heb hier idd EMDR therapie bij gehad na verloop van tijd. En het beeld blijft maar de scherpe kantjes van dat beeld zijn er wel af.
Ooo, wat erg! Gecondoleerd en heel veel sterkte! Weten ze ook waardoor het is gebeurd? Als je het niet wil zeggen, begrijp ik je wel. Ergste nachtmerrie van elke ouder! Je lieve dochter is een engeltje...
Bacteriele infectie die naar binnen toe is geslagen. Domme pech noemen ze het. Komende zaterdag alweer 3 jaar geleden....