Wanneer weet je dat het genoeg is? Dat het tijd is om te stoppen en te accepteren dit is het? Ik zal het verhaal kort houden. Na 3 zwangerschappen waarvan 2 moeilijke die eindigden met o.a. vroeggeboorten, waarvan 1 kindje dat uiteindelijk toch niet lang mocht leven. Het vele liefdevolle oefenen dat resulteert in iedere maand 'zwangerschaps klachten' zonder zwanger zijn, eindelijk zwanger maar dat wordt een vMk, dan periode van laat ei icm. korte lf en pff weet ik het niet meer. De wens is er zeker nog een kleine zo van harte welkom, maar het is nu niet meer leuk en weet niet of ik zo verder wil/kan. (Tussen mij en mijn vriend wel hoor, maar het hele gebeuren bedoel ik.) Ik heb al zoveel gedaan én gelaten al die keren om zwanger te mogen worden en te blijven en het wederom te proberen. En mijn eigen gestelde 'deadline' komt in zicht. Ik weet het niet meer, wil vooral dat het weer leuk wordt. Moeilijk...
Ik kan je hier niet mee helpen, ben zelf pas net begonnen. Ik zou niet weten hoe ik hier zelf mee om zou gaan als ik in jouw schoenen zou staan. Vind het erg voor je en hoop dat je het even kan laten rusten.. Ik kan me voorstellen dat er gevoelsmatig ergens een grens ligt, maar voel je je niet alleen maar verdrietiger als je jezelf een deadline geeft? Ik ken stellen die uiteindelijk toch zwanger raakten toen ze er niet meer zo mee bezig waren.. Ik wens je het beste en hoop van harte dat jullie wens nog in vervulling zal gaan! Sterkte!
Lief dat je reageert, hoop dat jullie spoedig een positieve test mogen hebben! Toen wij besloten er weer voor te gaan hebben we heel bewust gezegd (lang verhaal) van we proberen het nog 1 keer, mocht het niet lukken dan houd het helaas op. Voor mijzelf heb ik toen een deadline gesteld omdat ik niet 'oneindig' door wil blijven gaan, ook gezien alles wat ik meerdere keren al heb meegemaakt rondom zwangerschap/bevalling/zorgen daarna. Maar na de miskraam kon ik toch niet stoppen en hopelijk wordt het ons nog gegund. Het loslaten lukt niet echt juist omdat ik iedere maand weer die klachten krijg en ik mijn lijf te goed ken, onbewust ben je er toch steeds mee bezig. Ik word momenteel niet verdrietig van de naderende deadline, maar wel van dat ik nu al even op een punt ben dat ik niet meer echt kan genieten van het hele 'yes wij gaan er weer voor'. Het kost mij nu gevoelsmatig te veel zeg maar. Mijn vriend zegt ook, je weet hoe ik er over denk en ook dat het mijn lichaam is ofwel ik moet het uiteindelijk doen. Verstand en gevoel blijft lastig, zullen we maar zeggen. Door hier te schrijven en jullie reacties hoop ik ergens iets te vinden waarmee ik weet van 'hey ja dat is wijsheid om te doen.'
Ik kan alleen voor mezelf spreken natuurlijk. Toen wij vorig jaar wéér een kindje verloren door vroeggeboorte (de 2e náást 3 mk) wist ik in mijn hart dat ons kinderverhaal nog niet klaar was. Mijn hoofd heeft heel lang het tegenovergestelde geroepen. Maar ik heb moeten concluderen dat de wens voorgaat op het verstand. Ik weet dat stoppen verdrietiger zou zijn dan doorgaan, ondanks de mogelijke te incasseren verliezen. Maar mijn gevoel zegt/zei ook dat ik het einde van het verhaal nader. Misschien nog één tegenslag, misschien 2 (een vroege mk ervaar ik anders dan een vroeggeboorte). Feit is wel dat ik mezelf geen definitief antwoord opleg. Ik vertrouw op mijn hoofd, hart en lijf dat ze vroeg of laat alledrie op één lijn liggen en ik accepteer dat het goed zo is. Wat niet wegneemt dat de acceptatie van geen eigen kinderen hebben weer een ander proces wordt. Voor nu gaat deze poging de goede kant op (zie banner). Maar er is nog geen garantie en er zijn heel veel risico's. 'Leuk' of 'genieten' is een luxe die voor ons niet meer is weggelegd, en dat is ok, het gaat voor mij nu om het eindresultaat, een gezond, levend kind. De weg er naartoe neem ik op de koop toe, ik heb nu eenmaal geen keus omdat de wens er nu eenmaal is. Ik heb wel heel veel begeleiding, zowel medisch als medisch maatschappelijk. En ik ben veel in paniek of ben verdrietig. Praten, praten, praten (met de juiste mensen) is de oplossing hierop. En de tijd nemen om alleen te zijn met jezelf (ik ben al vroeg gestopt met werken, en zit dus hele dagen alleen. Wel zuur met al die gedachten, maar ook wel 'helend' want je kan niet aan je gedachten ontsnappen ) Ik hoop dat de reacties hier je een beetje op weg helpen. Je mag me altijd pb'en. Succes en sterkte!
Ook ik kan je hier niet mee helpen, jouw verhaal maakt me echt verdrietig. Ik denk dat de deadline een gevoelskwestie is, soms is de weg er naar toe zo ongelooflijk zwaar, en word je zo op de proef gesteld, maar het eindresultaat kan prachtig zijn! En ik gun jou een prachtig eindresultaat! Liefs
Geen idee wat je moet doen, dat moet je zelf uitzoeken. Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen met wat je besluit ook is
Ik kan hier helaas ook geen antwoord op geven, ook al heb ik soortgelijks meegemaakt. Mijn prachtige dochter is stilgeboren. Op 40 weken en 2 dagen zwangerschap, 100% gezond alle uitslagen waren goed. De domme pech van de natuur heeft bij ons gespeeld, en ze had een nek omstrengeling van haar navelstreng 5x om haar nekje. Dat is een kans op 1 : 400.000 Als het kindje stilgeboren word door een strengeling van 5x. Nihil dus. Wij zijn ook bang voor een andere zwangerschap. Maar de wens is zo groot, we willen zo graag zorgen voor we hebben zo veel liefde te geven. Nog 1 cyclus wachten en dan gaan wij er ook weer voor. ( zit nu met een gebroken voet thuis , dus na alle behandelingen leek 't ons niet verstandig om nu te beginnen ) . Zodoende, ik wens je een zonnige toekomst. En stiekem hoop ik toch een beetje voor je op een toekomstige positieve test. We staan niet in elkaars schoenen dus ik kan je ook niet gaan beslissen wat te doen. Ik heb wel geleerd van de situatie van mijzelf. Luister naar je eigen onderbuik gevoel, dat telt het meest. Dikke knuffel
Het feit dat je de keus moeilijk vind zegt ook al een hoop toch ? Ik denk dat je je af moet vragen waar je meer spijt van gaat krijgen, langer doorgaan als je deadline of niet doorgaan en helemaal stoppen. Succes met deze moeilijke keuze !
Lieve allemaal, Bedankt voor de vele en oprechte reacties en jullie eigen verhalen. Vanavond helaas geen tijd om op iedereen te reageren, dit doe ik morgen op een rustig moment. Toch wilde ik laten weten dat ik het heb gezien. Dank je!
Hoi allemaal, Toch blij dat ik gisteren al jullie berichtjes heb gelezen en er een nachtje over heb kunnen slapen/ laten bezinken. Ik ga de spiegel die mij is voorgehouden eens goed bekijken en hoe daar verder mee te gaan. Jullie berichtjes hebben mij goed gedaan! @Pechvogol Pff jullie hebben ook geen makkelijke weg (gehad) zo te lezen, dank je dat je dat hebt willen delen! Herkenbaar overigens dat gevoel had ik ook na het overlijden van onze jongste, maar de wens bleek later toch groot dat we besloten er weer voor te gaan. En idd "misschien nog een tegenslag of... " maar hoeveel kan een mens hebben, al zoveel tegenslag gehad ook de strijd na beide vroeggeboorten met wisselende uitkomst. Die geen luxe van "leuk en gezellig" is helaas ook hier herkenbaar, plan van aanpak als ik weer zwanger mag worden ligt al klaar bij de artsen. Nog gefeliciteerd met de zwangerschap en fijn dat je die begeleiding erbij hebt! Ik ga voor je duimen dat je straks een gezonde kleine hummel in je armen mag nemen! @MicroRNA Wat omschrijf je het mooi en ja zo is het ook! Dankje. @SMJD Dank je en je hebt gelijk hoor ik zal zelf de knoop moeten doorhakken. @KellD Pff, ook jullie hebben het niet makkelijk (gehad) veel sterkte nog! Snap jullie angst en toch ook heel mooi dat jullie er voor kiezen toch weer te proberen. Ik hoop dat het spoedig raak mag zijn en jullie een gezonde hummel in jullie armen kunnen nemen. Voor nu sterkte nog met je voet! Dank je voor het delen van je verhaal en je tips. @Cookies Dank je voor het voorzetten van een spiegel. Dat waardeer ik echt!
Vandaag was ook evaluatie na mijn cyclus monitoring, deze ronde was hij (op de menstruatie na) ideaal verlopen zei ze. Haar advies is nog een aantal maanden zelf proberen en dan kunnen we als we willen de mmm in mochten we dat willen. Gaf aan het zeker nog zelf te willen proberen, maar dat de mmm voor mij gevoelsmatig geen optie is. Dat heb ik bij vriendlief ook gelijk gezegd toen we er weer voor gingen. Ze repeterende mijn keuze, maar mocht ik ooit van gedachten veranderen waren we welkom. Heb toen ook mijn huidige gevoel (oorsprong van deze post) aan gekaart en kon ineens niet anders dan huilen van gevoel van hulpeloos- en dubbelheid. Ik mag met een dame daar binnen de fertiliteitskliniek praten over e.e.a. misschien kan ik dan mijn weg vinden hoe nu verder. Hopelijk mag 2018 een mooi jaar worden met veel (extra?) liefde en wijsheid.