ik wil mijn verhaal vertellen omdat niet veel mensen zijn die mij kunnen of willen begrijpen omdat je het niet aan de buiten kant zit heb niet veel vrienden meer en hoe dat komt is het feit dat ik nooit heb gelogen over wat ik heb ik ben namelijk borderliner en daar kunnen niet veel mensen mee om gaan ik heb ook erg veel mee gemaakt in mijn korte leven van mijn leeftijd an 26 jaar... ik was 2 jaar en was ineens zwaar agresief mijn moeder is hulp gaan zoeken omdat ze niet meer wist wat ze moest doen ze gaven mijn ouders de schuld en mijn vader moest maar ander werk zoeken want het was niet goed als papa 2 weken weg was en 2 weken thuis mijn vader heeft dat nooit gedaan is maar goed ook... we zijn jaren bezig geweest om begrepen te worden ik was 12 en werd toen boos en zei dat ze is moesten op houden om mijn ouders de schuld te geven en ik wilde geholpen worden ik kreeg pillen en ik moest elke week een gesrpek aan gaan ik was 16 en was werken in de avond mocht in naar huis en iets zei me dat ik achter volgt werd pff dat was dus ook zo en ben dus die avond aangerand iets wat me eeuwig bij zal blijven... op mijn 17e leerde ik mijn ex kennen en daar ging alles goed mee tot ik 18 was en hij vreemd is gegaan maar ik was zo stom om hem te vergeven wat ik nooit had moeten doen hij was veranderd en zwaar ook in die tijd was ik ook af gekeurd en ik ging in therapie ik ben ook in die tijd gestopt met mijn medicatie ik wilde zo geen kinderen als ik niet zonder medicatie kon in die tussen tijd ben ik ook weg gegaan en op mijn eigen gaan wonen ging goed maar werd wel idere keer zwaar mishandeld geen fijne tijd geweest heb 4x keer een bijna dood ervaring gehad en ik wist me geen raad meer maar aan de buiten wereld deed ik net of er niks aan de hand was.. het was oud op nieuw en die nacht werd ik zo hard geslagen en geschopt dat ik mijn vader belde ik riep papa papa red mij ik ga dood maar zei geen naam kon niet meer bart was er al weer en ik ben gaan rennen ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn leven bleef in therapie 4 dagen in deweek ineens zegt bart ik ga weg tot vanavond en hij is niet meer terug gekomen hij mij niet kon missen zei hij ik was steeds bang als hij mij ging achter volgen bah ik ben toen gaan vluchten en ben ergens anders gaan wonen waar hij mij ook snel weer vond toen heb ik mijn ouders gebeld of ik terug naar huis mocht komen en heb alles eruit gegooit dat bart mij dus zwaar mishandelde als ik geen gefriemel wilde hij mij gewoon verkrachten in mijn slaap enz enz... ik heb tot mijn 21ste therapie gevolgt op mijn 20ste leerde ik werner kennen en dat is nog steeds mijn man.. ikwerd zwanger van jeremy en dat is een enge periode geweest was bang dat ik mijn agresie niet kon beheersen maar wat ben ik blij dat ik nooit maar ook nooit iets heb laten zien bij mijn kinderen mijn borderline trekjes zijn er wel maar kan ze beheersen ben eeuwig dank baar... dit is mijn verhaal is een kleine lijn.. heb wat dingen niet opgeschreven was al vanaf mijn 15e uit huis ik woonde in een internaat omdat ik mijn ouders geen pijn meer wilde doen omdat ik dus mijn eigen moeder sloeg en dat is iets wat ik me nooit maar ook nooit meer vergeef... heb je nog vragen stel ze gerust _________________
ik wilde deze verhaal neer zetten omdat er vele mensen zijn die oordeel treffen over wie je bent en wat je bent daarom mijn verhaal zo dat mensen misschien er ook iets in kunnen uit halen of dat je nu ook weet het eigenlijk in houdt of wat het is heb je vragen mag je die altijd stellen het is vrij. heb geen geheimen en schaam me ook echt nergens voor.. ben wie ik ben en ik ben manuela met 2 lieve mooi kinderen en daar ben ik elke dag dankbaar voor
Pfoeh meid, SUPERKNAP dat je je verhaal zo durft neer te zetten!!!! En wat ontzettend fijn dat je 2 fijne kinderen en een fijne man hebt. Meid, je hebt enorm veel meegemaakt. Verschrikkelijk. Maar ook verschrikkelijk knap dat je je eruit hebt weten te halen. Ook heel erg dat je zo'n enge vriend hebt gehad. Ik herken sommige dingen wel van jouw verhaal, alleen bij mij was het al snel duidelijk dat ik door mijn adoptie borderline heb gekregen. Dat was blijkbaar zo'n traumatische ervaring voor mij ook al was ik nog baby, dat ik daardoor borderline heb gekregen. Ik loop vanaf mijn 6e bij psychologen etc. maar die hebben gelukkig nooit mijn ouders de schuld gegeven van mijn problemen of dat ik me ongelukkig voelde, vind ik trouwens nergens op slaan, maar helaas komt dit wel vaker voor. De slechte hulp in de psychiatrische hulpverlening. En ik herken het maar al te goed, een niet onder controle houdende agressie. Ik ben er gelukkig vanaf, heb mezelf leren beheersen. Maar ik ga je dus zeker daarop niet veroordelen, want echt, mensen zeggen weleens dan, je bent niet goed bij je hoofd. Je moet dat onder controle houden, maar dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Je wilt het niet maar je moet het kwijt. En ik moet ook wel zeggen dat ik ook niet de leukste vriendjes heb gehad, maar ze waren nooit zo erg als dat vriendje van jou. Jeetje, dat moet ook een hele nare en enge tijd voor je zijn geweest. Ik lees trouwens wel dus uit jouw verhaal dat het goed gaat en dat je lekker geniet van het moederschap en je gezinnetje. Dat geeft mij wel hoop, ik heb laatst in een ander topic gezet dat het misschien niet aan de orde is, het ouderschap. Maar met een beetje werken aan mezelf en onze situatie kan het denk ik wel. Maar zeker nog niet nu. Nogmaals superknap van jou dat je je verhaal zo durft neer te zetten. Knuffel, Vuurmeisje
@vuurmeisje blijf altijd in jezelf geloven als jij ooit kinderen wilt ga die droom echt achter na ik heb zelf therapie gehad en dat heeft mij echt doen veranderen daar ben ik ook echt blij mee ben gelukkig bijna nooit meer agresief en als dat wel zou voor komen zullen mijn kinderen dit nooit voelen of zien ik bel gelijk mijn moeder op als mijn man niet thuis is en dan ga ik even naar buiten hi hi... ja het is zeker geen leuke tijd geweest met deze ex het ergst vind ik nog van alles dat ik lange tijd niet heb durven vast te slapen omdat ik ook toen ik sliep ben verkracht en dat is echt niet fijn was als de dood om het nog eens mee te maken soms ben ik nog bang voor onverwachte dingen die mijn man maakt maar daar komt ik ook nog weluit het zijn dingen die je moet leren wist je dat het op je 30e wat meer af neemt ga je dromen achterna meissie en wil je ooit ergens over praten of wat delen ik ben er hoor.. ik heb het mee gemaakt en vele dingen geleerd
@manuela Hey meid You know me En vind het super hoe je dit hebt verwoord Ik hoop dat het je ook een beetje helpt alles te verwerken @vuurmeisje Ik heb ook bordie en heb het ook niet echt super gehad totdat ik net als manuela mijn ware heb ontmoet Hij heeft ook bordie en op een vreemde manier vullen we elkaar aan Sinds we bijelkaar zijn zijn onze bordie aanvallen zo miniem dat ggz zegt dat we hun niet meer nodig zijn Maar heb ze toch gehouden omdat we net ouders zijn geworden Ik wil je een hart onder de riem steken en je vertellen dat het echt beter kan worden Zolang je bewust bent van je eigen en weet wat je wel en niet een kan en je leven erop instelt zal het langzaam aan maar zeker goed komen We hebben bv alle slechte invloeden verbannen en zijn verhuisd Geen alco,geen drugs geen aggressiviteit VEEL praten! Elkaar met rust laten in een aanval daarna erover hebben In een aanval het niet persoonlijk opvatten wat er gezegt word of gedaan (dat is een tip voor je hubbie...) We hebben geen schulden meer en leven nu als koning en koningin (met onze prinsje) Geef het tijd en net als wat ik net typte wees bewust van jezelf Het vergt veel energie in het begin maar het zal een gewoonte worden Oehhh wat een verhaal weer haha Dit is mijn msn als je wilt praten Welovecats@live.nl
Hey meiden, Watn zijn jullie lieverds, super hoor. het is idd wel een supergrote droom om ooit moeder te worden en voor mijn man vader. Alleen mijn man heeft een niet zo'n prettig verleden en hij plukt nu dus de vruchten van wat hem zoveel jaar geleden is overkomen De dokter en psycholoog hebben hem een jaar dagtherapie aangeraden, dus eer dat hij weer volledig aan het werk is en ook nog eens een beetje een vast inkomen heeft zijn we zo 2 jaar verder denk ik. Hij kan er ook nu nog niet eens heel erg goed positief over denken over het ouderschap. Jawel, dat hij het wilt uiteindelijk. Maar niet zolang hij die problemen heeft. En ik moet ook nog eens veranderen van medicijnen en heel belangrijk groen licht krijgen en mijn gemiddelde bloedsuiker moet dan zo rond de 6 zijn en nu is die gemiddelde waarde ook nog eens 10.3 Maar omdat ik jullie verhalen zo lees en die van Puzzcat al een keer heb gelezen dan denk ik, verdorie ja, het kan wel. En wij borderliners hebben misschien last van hefitge emoties maar we kunnen zo verschrikkelijk veel liefde geven. Hele vaak denken mensen ook, ja maar bordies en moeder, hmmmm.... Terwijl als bordies moeder zijn zijn ze meestal supermoeders. Juist omdat je zoveel zelf hebt meegemaakt, wil je dat voor je kindje voorkomen. Mijn moeder zegt ook, structuur is bij jou het grootste probleem, niet het liefde geven en kunnen opvoeden. O ja, Puzzcat, gefeli met jullie mooie ventje! Goede tip voor mij trouwens, haha, niet alles persoonlijk opvatten in een echtelijke ruzie. Mijn man haalt meestal zijn schouders op bij mijn razernij maar ik ga dingen altijd heel persoonlijk opvatten terwijl die niet zo persoonlijk zijn bedoelt. En idd, mijn man is mijn ware liefde, hij is echt mijn spreekwoordelijke dekseltje. Ik weet zeker dat wij ook wel een goed gezin kunnen vormen en een goede basis voor ons toekomstige kindje kunnen geven. Mede omdat we van dichtbij hebben meegemaakt hoe het niet moet. Knuffel, Vuurmeisje
En daar zeg je datgene wat hubbie en ik al jaren zeggen: We weten hoe het niet moet Het hebben van heftige emo's kan ook erg voordelig zijn En impusief zijn ook Bijv. ineens naar het strand willen of naar een monkeytown (is een joekel van een ballenbak) Een aanval is nooit persoonlijk (zo zie ik het) Want als ik iets ergs gezegt heb en uit een aanval kom sta ik er niet meer achter Het voelt dan net alsof iemand anders het gezegt heeft ipv ik zelf Het is meer het kwetsen van wat de "bordie" prettig doet voelen Daarna voel ik me zo slecht en praat er dan over met mijn lieverd en hij begrijpt het dan ook beter En visa versa De aanvallen zijn sneller aanwezig met moeheid en trek hebben in eten,daarom wou ik ook de ggz er nog even bij houden Ik moet zeggen dat de gebroken nachten me maar een minuut aggro geven daarna ben ik "mezelf" weer Hubbie hetzelfde Wel goed al zeg ik het zelf hihi Maar echt vuurmeisje het komt goed als je er samen achter staat Je hubbie is een verantwoordelijk persoon en bewust van zichzelf En petje af voor jullie 2!
goh, meiden jullie mogen trots op jezelf zijn. Zo te lezen hebben jullie allemaal, ondanks de ziekte, jullie eigen verantwoordelijkheid genomen! Knap hoor. En ik zit me plaatsvervangend te schamen dat ik al zit te klagen als ik een baaldag heb.
@puzzcat, Nou, ik heb heel vele respect hoe jullie het doen hoor.. En ook heel knap dat jullie ondanks dat het GGZ denkt dat hulp niet meer nodig is, jullie het toch aanhouden. Dat getuigt van heel veel zelfkennis en ookk verantwoordelijkheid. Ik herken zeker wat je zegt over het impulsieve al is dat bij mij wel een beetje minder geworden. Maar idd, de ruzies en het zeggen van dingen die je natuurlijk niet meent maar die er gewoon uit floepen om je daarna te realiseren dat wat je hebt gezegd gewoon niet kan. Maar ik heb gelukkig wel een man die dat goed begrijpt. Tuurlijk is hij in het begin wleeens geschrokken, maar ik denk omdat hij zelf ook een flinke rugzak heeft dat hij zich wel goed kan realiseren dat ik het niet meen. En als ik dan zeg in een boze bui, dan ga ik wel bij je weg en gaan we scheiden dan zegt hij, is goed schat, je weet toch wel dat je het niet meent. En als ik daarna met een flink schuldgevoel zit is hij wel degene die me weer opbeurt en zegt, kom op schat, het is over, het is goed, we vergeten het gewoon, ik hou van je en we gaan weer verder. En dat begrijp ik ook uit jouw verhaal, juist omdat jullie alletwee borderline hebben kunnen jullie je ontzettend goed inleven in elkaar. @Luna1, Dank je wel voor het compliment
tsja wat moet ik ervan zeggen. ben een dochter van een bordeline moeder. en een zus van een borderline zus. sta dus aan de andere kant.het is voor mij nog steeds een ziekte wat moeilijk te begrijpen is en zeer moeilijk mee om te gaan is. wat noemen jullie borderline aan vallen? agressie, vernederen, liegen, psychoses en wanen? knap dat jullie er uit zijn gekomen.
wil er wel ff aan toevoegen dat ik het wel goed vind dat jullie er eerlijk en open over zijn. zowel mijn moeder als mijn zusje ontkennen het nog steeds voor hun zelf en volgen dus ook geen therapie
Hee meiden, Heel herkenbaar allemaal, ik ben ook bordie...heb vreselijk veel meegemaakt ook binnen de hulpverlening... Ik vind het wel leuk om met andere meiden hierover te praten, misschien leuk om te msn-en? pb me maar wie wilt voor mijn msn adres.... xxxx
HJoi Susan, Jeetje, dat is niet leuk en ook niet goed dat ze het feit dat ze een psygische aandoening hebben ontkennen. Bij mij was de stap om te erkennen dat ik ziek was heel simpel, ik had geen keuze. Ik zag ook wel hoe mijn ouders, broer en zus er onder leden en dat we een gebroken gezin aan het worden waren. Het draaide allemaal om mij op een gegeven moment, daar voel ik me achteraf best schuldig om. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een deel van het adoloscente leven van mijn broer en zus heb verpest. Wat noem ik aanvallen, een kenmerk van mij is bijvoorbeeld het kribbig zijn naar mijn man toe. En als we ruzie hebben dat ik dan heftiger reageer, ik huil vele sneller maar zeg ook veel eerder iets onaardigs. Mijn man zegt, als je nu eens goed kijkt hoe ik iets zeg en daar rustig over nadenkt dan weet je ook hoe ik het bedoel. En ik heb de nare eigenschap om nogal gauw te schreeuwen. Ik moet wel zeggen dat de band erg sterk is met mijn ouders, zus en broer. Ze hebben me het nooit zodanig kwalijk genomen dat ze geen contact meer met wouden. Dat is nooit aan de orde geweest. Wel stel ik de mening van mijn ouders zeer op prijs. Zij kennen mij per slot van rekening goed, zij weten ook vaak wat goed voor mij is. Maar het feit waarom ik het meeste ben veranderd is omdat ik mijn man tegen ben gekomen. En hij me heeft laten zien dat doordat je positief veranderd, je ook positiever in het leven staat. Ik ga nu eens in de 2 weken praten met iemand, mijn man gaat vaak mee. Dit is meer om even alles eruit te gooien van wat me bezig heeft gehouden. Maar dat zijn geen verhalen over hoe moet ik zwart/wit kijken of iets dat gerelateerd is aan broderline, dit is meer om het te hebben over bijv. ons neefje van 13 die elke dag in elkaar word geslagen op school, of onze neef die terminaal ziek is. En ik heb ongelooflijk veel geluk gehad met mijn schoonouders en schoonzuussen en zwagers. Zij accepteren mij gewoon zoals ik ben, ze gingen in het begin ook onderzoek doen naar wat is borderline dan kunnen we vuurmeisje beter begrijpen. Ze steunen mij en mijn man onvoorwaardelijk net als mijn eigen familie. Alleen, nogmaals het begint bij het accepteren dat het bij jou niet vanzelf gaat, dat je borderline hebt. Dat is de eerste stap naar het omgaan met borderlien en jezelf. Ik wens je veel sterkte, het is niet makkelijk.
Meiden, respect voor jullie hoor! Ik ben een ex-bordie. Ze zeggen dat je er nooit vanaf kan komen nou: lulkoek! Ik ben er vanaf hoor. Ik heb af en toe nog trekjes maar meer niet. Geloof me, ik had alle kenmerken! Ik zit goed in mijn vel, geen medicijnen meer, niet meer depri en de trein kan ik bekijken als iets leuks (als je me begrijpt ) Ik heb Linehan gedaan en individuele therapie bij een natuurgeneeskundig therapeute. Ik ben mama geworden na 9 jaar en voel me super! Dus meiden het kan! En ook ik heb de nodige ellende gehad maar kan het nu achter me laten. Mijn borderline was ontstaan door misbruik en verkrachting en een deel erfelijk. Ik heb in de afgelopen 9 jaar 6 miskramen en 1 bbz gehad en 1 overleden kindje (tweelingbroertje van Luuk) en ik dacht dat ik er nooit bovenop zou komen maar dat ben ik wel. Even een hart onder jullie riem en hebben jullie vragen of iets dan staat mijn pb open
Wat zijn aanvallen? Nou voor mij is net als met vuurmeisje Je hebt kwade momenten waarin het net voelt alsof je een kortsluiting hebt in je hoofd Je bent dan erg boos,en kan dan niks hebben aan je kop Je uit je woede naar dierbaren,en maakt gehakt van ze (met woorden,je weet wat hun kwetst) Na een aanval ben je moe en voel je je erg schuldig...
Lijkt trouwens wel alsof mijn stiefvader ook een borderline stoornis heeft. Hij heeft me ook vernederd tot op het bot en snapte soms om de raarste dingen. Ik begreep er niets van. Hij heeft me zelfs een keer geslagen om niets.... Toch heb ik hem dat vergeven want hij is nu best verandert. Ook merkte ik echt dat hij er altijd gigantisch spijt van had. Aan de andere kant kan hij soms gaan zitten janken om niets en komt hij nu de hele tijd met kadootjes aan voor de kleine. Hij is nog wel heel dwingend naar mijn moeder en vertrouwt haar niet als ze alleen weg gaat. Maar goed mijn moeder kiest er zelf voor. Hij wil alleen geen therapie. heb hem al vaker gezegd dat hem dat echt zou helpen maar hij denkt toch dat hij alles beter weet dan ieder ander dus ook meer weet als een therapeut. Beweert dan zlefs dat hij psycholoog is terwijl hij gewoon kok is in een ziekenhuis. Hij liegt ook alles aan elkaar en manipuleert mensen heel erg. Heb er soms wel medelijden mee. Zij beide kinderen en zijn eigen familie willen allemaal niets meer met hem te maken hebben. Alleen zijn moeder dan.... Ook hij heeft in zijn jeugd een hoop meegemaakt. Is ooit bijna dood geslagen door zijn vader. Nou, ben benieuwd of jullie zien karrakter kenmerkend vinden voor een borderliner.
Hoi allemaal, ik vind het ten eerste fijn om te lezen dat het moederschap jullie goed afgaat maakt mij ook wat zekerder van mezelf. Hier ook last van borderline.. het is niet zo erg meer als het ooit was het scheelt mij zo als ik vastigheid en zekerheid heb want als ik onzeker was ging ik allerlei dingen doen om te bewijzen dat ik een mislukkeling was en dan weer automutilatie doen enz. Ook een verleden hier van emotioneel en seksueel misbruik thuis en op school en bij vrienden, ik kon nergens heen. Ik heb veel drugs gebruikt enige manier was het om te ontsnappen ik liep ook veel weg want ik kon nergens heen. Ben pas op mijn 17e opgenomen ik was bijna dood geweest toen. Ik heb nu inmiddels geen hulp meer van het GGZ maar ik weet dat ik altijd kan bellen als ik weer last krijg.. verder moet ik nog wel een tijdje me medicijnen gebruiken anders word ik weer suicidaal. Maar voor nu sinds een hele tijd kan ik zeggen ik ben gelukkig dat omdat ik zelf hard heb gewerkt en gevochten en omdat mijn man de eerste man is die oprecht van mij houdt en ik eindelijk iemand had die ik kon (& kan) vertrouwen!! Ik vind het knap van jullie dat het zo goed gaat, en bij anderen de goede kant op we kunnen het echt.. Een aanval voor mij begint vaak met woede inderdaad denken dat ik niemand nodig heb ze kunnen voor mij dan allemaal doodvallen zeg maar.. zeg alleen maar gemene dingen en word agressief.. dan gaan ze weg en heb ik weer bewijs dat niemand blijft en word ik verdrietig en smeek ze te blijven laat me niet in de steek denk ik dan, voel me erg leeg en eenzaam en ben niemand in mijn eentje.. en dan ligt het aan de reactie van de ander wat ik daarna doe, maar als ze alsnog weggaan dat ze het bijv. niet trekken wordt het daarna vaak automutilatie of suicide zelfs. Inmiddels zijn die aanvallen niet zo heftig meer ten eerste omdat ik ze zelf kan relativeren en ten tweede dat mijn man weet wat ie in alle fases moet doen zeg maar. Luna ik zie er wel hoop borderline dingen in, zonde dat hij geen therapie wilt dat kan zijn leven zoveel waardevoller maken!!
ik ben blij dat mijn verhaal jullie hier ook de stap heeft durven te zetten om jullie verhaal te kunnen en willen doen.. super.. ik slik al zon 9 jaar geen medicatie meer ik wilde het zelf doen zonder medicijnen te gebruiken maar stel dat ik echt een enorme bui zou krijgen dan heb ik altijd oxsepam achter de rug maar dat heb ik voor het laatst 6 jaar terug geslikt kan je na gaan dat je ook gewoon zonder medicatie kan als je maar durft en je het aan kan ook als je er voor knokt en aan werkt je kan veel als borderliner als je maar zeker over je zelf voelt en je niet bang laat maken door andere zeker nooit doen hoor volg je eigen hart en je eigen kracht ga nooit je mee laten slepen in iemand anders ellende zeker niet doen echt waar lieve mensen als je wilt kom je overal als je eenmaal de stap hebt durven zetten... als jullie mijns msn willen pb je maar haha dan zal ik hem gelijk geven als je ooit advies of je verhaal wilt doen ben je ook altijd welkom soms helpt dat zo om toch even je hart te luchten tegen een mede bordie...
oke mag ik jullie dan wat vragen vuurmeisje en puzzcat? aangezien jullie de ervaringsdeskundigen zijn en ik nog steeds geen manier heb gevonden om er mee om te gaan. ehm mijn moeder bijv is super claimend, liegt aan 1 stuk door en ziet gewoon echt t vershcil niet volgens mij tussen fantasie en realiteit. (komt dit jullie bekend voor?) maar als je je dan schuldig voelt, bied je dan ook je excusses aan? en waarom doe je t dan volgende keer weer net zo hard? dat is gewoon iets wat je dus niet in de hand kan houden? en het feit dat je psychisch ziek bent betekend dat dan ook dat je zomaar zonder pardon alles moet slikken en accepteren? ik bedoel, ik heb gewoon gigantisch veel meegemaakt met mijn moeder. mijn zusje heeft hier een hele poos bij ons ingewoond, daar heb ik voor gezorgd dus tis niet dat ik jullie afwijs ofzo. tis iegenlij meer dat ik t geen plekje kan geven en ik t gewoon graag wil begrijpen.
oja en dan nog iets. snijden (jezelf pijn doen hoort er ook echt bij he?) jullie enige tips hoe ik mijn zusje hier af krijg?