Soms heb ik het idee dat er iets met me aan de hand is. Ik ben soms niet normaal en heb er vaak verdriet van. Ik hoop niet dat ik spijt krijg van het geen ik nu allemaal neer ga zetten, want ik ga me zelf even helemaal bloot geven. Ik zal jullie een klein beetje een beeld geven en dan moeten jullie proberen te oordelen wat jullie denken: in de kleuterklas merkten de juffrouwen al dat er iets met me aan de hand was. Ik was altijd erg dromerig en staarde altijd voor me uit. Ik ben gepest geweest de laatste jaren van de basisschool en op de middelbare school. Ik voelde dat ik gewoon 'anders' was als andere kinderen. Ik had ook niet veel vriendinnetjes en voelde me snel buitengesloten en ook heel eenzaam. Voordat ik mijn man leerde kennen (via internet) voelde ik me erg eenzaam. Ik had (en heb) niet veel vriendinnen en was daardoor veel alleen. Eten was (en is nog steeds) mijn grote vriend. Welke emotie ik ook heb, of het nu blijheid is of verdriet: ik grijp naar eten, dat geeft me troost. Maargoed.... als ik met veel gezelschap ben (bijv. een verjaardag) dan keer ik helemaal in mezelf en zeg zo de hele middag of avond niks. Ik voel me dan hartstikke eenzaam van binnen. En ik denk ook dat niemand me mag en me raar vind. Zelfs met familie erbij kan ik me soms zo onzeker voelen en eenzaam van binnen. Er is iets met me. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om alleen te zijn (zoals ik doordeweeks al elke dag ben 'smiddags) en aan de andere kant wil ik graag meer vriendinnen hebben maar weet ook dat ik me gigantisch onzeker voel als ik nieuwe mensen leer kennen, en hoe meer mensen ik ken, hoe meer verjaardagen ik dan ook weer heb, en daar heb ik geen zin in. Ik weet niet wat er met me aan de hand is. Ik voel me soms ook echt depressief en ik heb soms de neiging om mezelf te pijnigen en te verwaarlozen. Zo pullik ik veel aan mijn huid, op alle plekken eigenlijk wel, tot bloedens en littekens toe. Ook trek ik soms de haren uit mijn kop en heb ik echt kale plekken gehad. (Trichotillomanie). Ook bijt ik gigantisch nagels, heb altijd stompjes en ik vreet soms zo veel dat ik vooral de laatste jaren erg dik ben geworden. Oja en ben dus soms best depri (vooral in de herfst en winter) en denk weleens aan zelfmoord. Misschien kom ik op dit forum soms over als een melig persoon maar eigenlijk is dat soms een beetje een masker die ik op zet. Tegen mijn man kan ik soms extreem druk zijn en soms ook juist heel terughoudend. Soms zie ik weleens wat autistische trekjes bij mezelf. Maar ik las over borderline en ontdekte daar ook veel symptomen die ik ook heb. Bijna alles heb ik eigenlijk wel... Dit zijn de symptomen die ik van internet heb gehaald: Borderline of tegenwoordig ook wel emotieregulatiestoornis genoemd is een ernstige psychiatrische stoornis (persoonlijkheidsstoornis). De mate waarin mensen last hebben van de hoeveelheid borderlinesymptomen kan heel erg variëren. Veelal hebben mensen naast hun Borderlinestoornis ook nog andere psychische problemen zoals bijv. ADHD, verslavingsproblematiek, depressie, eetstoornis etc. Over het algemeen is de lijdensdruk hoog en hebben mensen last van ernstige beperkingen. Symptomen die regelmatig voorkomen zijn: zwart-wit denken (alles of niets) snelle stemmingswisselingen Impulsiviteit (geld, relaties, werk) Relaties niet durven/kunnen aangaan/onderhouden Moeilijk alleen kunnen zijn Woede uitbarstingen Over alles negatief denken (negatief zelfbeeld) Suicidepogingen Zelfbeschadiging Veel maatschapplijke problemen (schulden, conflicten, delicten, verslaving, eetproblematiek) Dissociatieve en kortdurende psychotische verschijnselen Dissociatie is een veranderde bewustzijnstoestand. Omstanders kunnen dit verschijnsel vermoeden als iemand er niet helemaal bij is, een sterk afwezige indruk maakt, niet helder of adequaat reageert. Niet alle afwezigheid is overigens dissociatie! Voor de officiele symptomen verwijzen wij u naar de volgende website. Er bestaat een zeer groot verschil tussen de zgn. buitenwereld en binnenwereld van iemand met borderlineproblematiek. Aan de buitenkant is vaak niet te zien hoezeer iemand van binnen lijdt! De binnenwereld ziet er anders uit: angst, soms door agressie bedekt eenzaamheid, zelfs in gezelschap enorme leegte, niet weten wat je wilt, voelt of vindt een grote kloof tussen gevoel en verstand regelmatig ook op onverwachte momenten overspoeld raken door heftige emoties, waar je niets mee kan en die moeilijk te verdragen zijn grote onzekerheid, depressieve gevoelens, enorme spanning permanent controle willen houden over alles en iedereen steeds maar denken voor anderen en dit op jezelf betrekken (negatief) alles perfect willen doen uit angst voor afwijzing Lang niet iedereen met Borderline hoeft last te hebben van al de genoemde symptomen. Het kan niet genoeg gezegd worden, de Borderliner waarover zo vaak gesproken wordt, bestaat gelukkig niet! Vanmiddag moesten we ook naar de verjaardag van mijn zwager. (Man van de zus van mijn man). Daar zag ik als een berg tegenop. Ik wist dat er heel veel mensen zouden komen. Behalve familie ook een stel vrienden, en bij die vrienden van har voel ik me altijd heel onzeker. We wilden eerst bijna afbellen maar hadden daar niet echt reden voor. Uiteindelijk toch gegaan. Heb me van binnen heel eenzaam gevoeld en heb bijna geen woord gezegd. Ik heb met één iemand gepraat die in de buurt zat. Toen we weer naar huis gingen ben ik gauw naar boven gegaan en heb een potje zitten huilen op bed. Mijn man had geen idee wat er met me aan de hand was, maar ik kon het ook niet goed uitleggen. Voel(de) me echt een dom wijf en waardeloos. Wat is er met me aan de hand? En hoe kom ik daarachter? Raden jullie me een psycholoog aan of zo? Zijn er misschien dames hier met borderline of autisme en herkennen ze veel in mijn verhaal? Sorry voor het lange verhaal maar het is wel even lekker om zo van me af te typen.
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel dapper vind dat je je verhaal zo open en eerlijk hebt weten te schrijven. Echt heel knap! Ik denk dat het in jouw situatie heel raadzaam is om je verhaal een keer aan een deskundige voor te leggen. Je huisarts kan je daar een verwijzing voor geven. Misschien dat hij/zij je kan helpen met het in elkaar leggen van de puzzelstukjes. Heel veel sterkte daarmee... *knuffel* Wonder
meid wat erg voor je, wou dat ikje een stukje van mij kon geven, heb een grote sla bek maar goed on topic, misschien idd wel een idee om met iemand te gaan praten. xxx sterkte
Jeetje wat een verhaal. Ik zou dit eens met je huisarts bespreken, hij/zij weet wel hoe je verdere stappen moet ondernemen!
Hey Barbara, wat goed dat je dit schrijft, het is een eerste stap. Mijn man heeft ADD en heeft heel veel problemen in zijn leven gehad. Hij is pas 2 jaar geleden gediagnostiseerd en heeft hiervoor jaaaaaren tevergeefs bij allerlei psychologen gelopen. Enige instantie die hem heeft kunnen helpen was PsyQ. Mijn advies zou dus zijn om aan je huisarts te vragen je hier naartoe door te sturen. Daar kijken ze naar je als persoon, niet naar je symptomen die in een boekje staan! Heel veel succes en sterkte.
Meid wat vervelend dat je je zo voelt! Ik raad je ook aan om eens met een deskundige te praten. Verder wil ik wel even zeggen dat je (als je bijvoorbeeld op een verjaardag bent) zelf ook contact moet maken, en met praten. Als je zo dromerig en stil bent, dan zoeken mensen ook minder snel contact met jou. Alleen heb ik het idee dat je dit erg moeilijk vind om te doen. Praat er eens over met een deskundige, misschien heeft die adviezen voor je.
Jouw verhaal lijkt erg op het mijne van een jaar of 10-15 geleden. Ik had het toen ook kunnen schrijven. Je hebt inderdaad borderlinetrekken. Je kan dat laten testen bij het GGZ of een psycholoog. Ik ben gelukkig overal vanaf trouwens, ook van de borderline
Meid, ik vind het ook heel erg knap van je dat je het uberhaupt hier durft te beschrijven. Ik vind het heel sneu voor je dat je je zo voelt. Wat de andere meiden al zeggen, ga ermee naar de huisarts, die kan je doorverwijzen naar een gespecialiseerd persoon. Heb je hier wel eens met je man over gesproken?
Hee meid, Respect voor je verhaal, is niet niks om dat zo even neer te zetten! Hoewel ik psycholoog ben durf ik niet vanachter mn scherm neer te zetten of je wel of geen borderline/autisme hebt... daarvoor zul je echt naar de huisarts moeten en een doorverwijzing moeten vragen. Ze hebben tegenwoordig hele goeie testen... als je die eerlijk invult komt er meestal wel duidelijkheid! Hmm... tot zover het 'zakelijke' gedeelte . Mocht je vragen hebben hoe het is om te leven met borderline, stuur ff pb... Ik heb de diagnose 5 jaar geleden gekregen en heb vreselijk met mezelf in de knoop gezeten (tot zelfbeschadiging en suicidepogingen aan toe). Gelukkig heb ik goeie hulp gekregen en functioneer ik prima (studie afgemaakt, leuke baan etc etc). Alvast een adviesje: ga niet te veel googlen en ervaringsverhalen van borderliners lezen... als je al niet lekker in je vel zit triggert dat enorm!! Ga liever in bad met een goed boek en een kop thee (cliche... maar het werkt). Heel veel sterkte.. denk aan je! grtz, Revolucia
Wat knap dat je het zo neer durft te zetten. Vind ook dat je heel goed naar jezelf kan kijken! Wat iedereen eigenlijk al aangeeft, maak een afspraak bij de huisarts! Ik wens je heel veel sterkte en succes voor de toekomst! dikke knuf
allereerst wil ik zeggen dat ik je onwijs moedig vind dat je je zo bloot geeft. Ik las het begin van je verhaal en dacht gelijk aan bordeline. Ik heb 2 maal de diagnose bordeline gekregen. Heb me ook onwijs eenzaam gevoeld en heb weinig mensen om me heen. Heb ook eht aan zelfbeshadeging gedaan en een zelfmoordpoging gedaan. Dat was mijn diepste punt. Inmiddels kan ik zeggen dat het goed gaat en dat ik de meeste trekken bordeline niet meer heb. blijf alleen onzeker en denk vaak voor mensen in het negatieve, maar heb ook geleerd om te vragen of mijn gedachten hier in dan ook kloppen en vaak blijkt dan dat ik het verkeerd heb. Ik hoop echt meid dat je hulp aan gaat vragen hiervoor meid, want er zijn echt wel handvaten aan te reiken die het allemaal wat makkelijker kunnen maken. heel veel sterkte en zoek echt even contact met je ha die kan je doorverwijzen. o en ga inderdaad niet te veel googelen, want dat kan je gevoelens nog meer over hoop halen. ga iets doen waarvan je kunt ontspannen. bv bad boek, lekker wandelen lekker zingen etc zoek de ontspanning op.
Weet je, van heel veel syndromen (en er zijn er echt veel!) hebben de meeste mensen wel 1 of meerdere kenmerken maar dit betekend niet dat je dit ook hebt. Iedereen doet zich wel eens mooier, vrolijker, optimistischer etc. voor dan hij is. Maar wanneer dit gevoel bij jou zo sterk is, zou ik je willen aanraden om toch eens naar de huisarts te gaan voor een verwijzing. Bij mediant bv kan je jezelf ook laten testen, kan je psychische hulp hierbij krijgen en handvaten voor in het dagelijkse leven. Voor het zelfde geld maakt je lichaam een bepaalde stof niet goed aan en kan met medicatie worden bijgesteld.Je weet het soms niet. De stap om het te delen heb je hier al gezet, misschien kan je een volgende stap ook aan? Succes!
NIet alle reacties gelezen, maar even als hulpverlener: je verhaal klinkt mij eerder in de oren als een sociale fobie, dan als borderline... Dat is overigens erg moeilijk allemaal zo even van je verhaal af te leiden, een diagnose is niet te stellen zo even, maar het doet mij dus eerder aan angst denken dan aan een persoonlijkheidsstoornis. Wat je in elk geval moet gaan doen, is hulp zoeken. Dit werkt niet en je wordt hier steeds ongelukkiger van. Het handigste is om naar je huisarts te gaan en daar te bespreken op welke plek jij het beste geholpen bent. Je huisarts kan je adviseren op welke plek er een goede diagnose gesteld kan worden en vervolgens kan daarop behandeling afgestemd worden. Oja, nog even: als je symptomen leest van allerlei psychische/psychiatrische stoornissen, herken je van alles. Dat komt omdat alle symptomen die bij deze stoornissen horen, ook normale dingen zijn, die elk mens kent. Het gaat er dus niet zozeer om OF je bepaalde symptomen hebt, maar IN WELKE MATE. En voor dat laatste zul je echt bij een psychiater moeten zijn, die ervoor opgeleid is om goed te herkennen in welke mate verschillende sympromen bij jou voorkomen en welke diagnose (en behandeling) daar dan bij hoort! Succes!
Ik zou ook contact opnemen met je huisarts. Hij/zij kan je doorverwijzen naar b.v. een GGZ instelling. Sterkte en ik hoop dat je snel de juiste hulp zal vinden.
Probeer jezelf te belonen om de dingen die WEL goed gaan. Als jij op een verjaardag een gesprek hebt gevoerd met 1 persoon is dat toch al heel goed? Zelf ben ik ook niet zo'n sociaal talent. Hoe meer mensen "drukte" maken, hoe rustiger ik word. Eerder had ik ook allerlei theorieën waardoor ik dacht dat ik zeker achterlijk of depressief moest zijn. Maar na anderhalf jaar bij een psycholoog ben ik wat liever voor mezelf. Ik zeg nu tegen mezelf: Er moet er toch 1 rustig zijn? Laat mij dat maar zijn dan. En ipv.: Ik heb maar met 1 persoon gepraat. Denk ik nu: Ik heb 1 persoon al mijn aandacht gegeven. Ik wil absoluut jouw, overigens moedige verhaal, niet onderschatten, maar wil je aanraden om jezelf positief te bekijken. Wat gaat er goed, waar ben je goed in? Leg daar je aandacht. Ik ga nog steeds naar een psycholoog, ik zie dat als mijn saunabezoek. Ik vind het heerlijk!
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik in januari eens naar de huisarts ga om te vragen of ik doorverwezen kan worden naar een psycholoog. Ben trouwens vergeten te vermelden in mijn verhaal dat ik mijn hele pubertijd tot en met mijn 22e wel heb gelopen bij hulpverleners en een psycholoog, maar er is eigenlijk nooit iets specifieks uitgekomen. (Ben nu 26.) Maar anders zorg ik er ook gewoon voor dat ik een test krijg, waar iemand het over had.
By the way, ik heb een gegenaraliseerde angststoornis, ook wel een piekerstoornis. Ik bedenk allemaal rampscenarioos die helemaal niet realistisch zijn. Maar zelfs dat kan ik nu positief zien, ik denk gewoon dieper na over alles en neem niet alles voor gesneden koek aan. Meid, wat iedereen al zegt, bezoek eens een psycholoog. Ik ben het levende bewijs dat er een zonnetje gaat schijnen uiteindelijk. Dikke knuffel, je bent dapper!
Knap dat je het verhaal hier kwijt durft! Ik denk dat het inderdaad het beste is om naar je huisarts te gaan deze verwijst je weer door. Wie weet komt er nu wel iets uit waar aan gewerkt kan worden.