depressief

Ik vind het heel rot om dit te lezen.. Je zou je niet zo moeten voelen bij een zwangerschap. Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen ja ik zei toch dat twee kindjes genoeg was, dat is niet heel eerlijk. Gezien je verhaal zou ik toch hier iets mee gaan doen, heb je wel eens gedacht om een afspraak te maken bij een psycholoog? Ik loop daar ook al een tijdje wegens een paniekstoornis. Het helpt enorm om je gevoelens met een buitenstaander te delen! Dat je spijt hebt van je zwangerschap en denkt aan abortus is natuurlijk niet fijn! Ik denk dat het je allemaal een beetje teveel aan het worden is. Probeer positief te blijven, je hebt wederom een wondertje in je lichaam dat zich heel veilig voelt bij jou!

j een depressie is het heel belangrijk om dingen te blijven ondernemen. Ga een stukje wandelen, drink ergens een lekker kopje koffie met een bonbonnetje of een stukje taart, verwen jezelf, maak tijd voor jezelf maar probeer vooral niet op de bank te blijven zitten. Dan zul je zien dat frisse lucht ontzettend goed doet om weer 'helder' na te denken.

Tevens zou ik deze gevoelens ook met je man delen. Het lijkt er meer op dat je je eigen gevoelens niet meer onder controle hebt en dat je je eigenlijk helemaal niet O wilt voelen!! Bespreek dat met je man en vraag hem om hulp (ook bij het stimuleren om wat voor jezelf te gaan doen).

Heel veel sterkte en succes ermee! Het komt vast goed
Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt!

 

Aaan meissie toch, wat verschrikkelijk dat je je zo voelt en het klinkt idd als een depressie. Waarom zou iemand hier negatief op reageren, hier kan je toch ook niks aan doen? Wslk is de oorzaak hormonaal of zijn er andere factoren die een rol kunnen spelen? Is er iets wat je stress geeft (behalve deze situatie). Ik denk dat het zaak is dat je zsm de vk of ha belt...en eigenlijk liever vandaag dan morgen. Goede begeleiding lijkt mij nu heel erg belangrijk. Goed dat je het hier iig bespreekbaar maakt. Dikke knuffel.
En vervelend dat je familie zo reageert, maar wslk hebben zij (gelukkig) nog nooit een depressie gehad. Dit is geen nare bui of stemming, maar iets wat je langzaamaan overvalt.

 

Helemaal mee eens. Even een vk of ha bellen hoor, echt heel rot dat je je zo voelt.

 

Ik herken het van mijn vorige zwangerschap. Ook die keer heel snel zwanger geraakt, en daardoor ook nog best overrompeld door het vooruitzicht van weer een kindje. Bij mij sloeg dat gevoel echt weer om toen ik de baby duidelijk voelde bewegen. En dat depressieve gevoel was precies met 14 weken, misschien zijn dat ook wel de heftige hormonen ofzo. Praat erover met je vk! Ik neem aan dat je zwangerschap (net als de mijne nu en toen) wel gewenst was? Ik zie trouwens wel uit naar de betere fase van de zwangerschap, maar zou inderdaad het liefste de hele dag in bed liggen en ben niet te genieten qua humeur. Komt vooral door de misselijkheid. Wil niet aangeraakt worden, en niet bewegen, alles maakt me misselijk. Ik vind mijn baan (denkwerk achter een bureau) bijna makkelijker dan een dag met de kinderen, en daar voel ik me dan ook weer rot over.

 

Hoi hoi,
Ik wil graag even op je reageren omdat ik je gevoel erg herken.
Voor 2 jaar terug heb ik in een ernstige depressie gezeten. Wilde mn bed niet meer uit kon me er nauwelijks toe verzetten om naar het werk te gaan. Heb zelf meerdere keren gedacht er een einde aan te maken om overal vanaf te zijn.
Ik ben daar door middel van therapie en tijd weer uitgekomen.
Sindsdien heb er eigelijk iedere 2 maanden wel een periode erbij zitten dat ik me ontzettend slecht voel. Nergens zin in hebben, me bed niet uit willen, gewoon ontzettend depri voelen zonder enige reden.
Ik heb zelf het idee dat ik meschien pms heb maar goed ben natuurlijk geen dokter.

Ik zie het eigenlijk nu een beetje als een geluk dat ik die depressie gehad heb en nog regelmatig die depresieve gevoelens heb. Ik weet nu namelijk dat het gewoon bij mij hoort en dat het wel weer over gaat. Ook weet ik er goed mee om te gaan inmiddels.
Daarom voor jou de adviezen en ik weet dat het heeeeel moeilijk is om iets te ondernemen maar ik kan je verzekeren dat je je er beter door zult voelen!!
Kom uit bed! Heel belangrijk.
Kleed je aan en maak je op( als je dat normaal ook doet) maar ga niet hele dagen in pyama of joggingsbroek zitten.
Dwing jezelf om iets van de dag te maken. Ga het huishouden doen, boodschappen, langs een vriendin desnoods even wandelen of fietsen.
Zorg ervoor dat je bezig blijft, zodra je weer op de bank of in bed ploft kom je er waarschijnlijk niet meer uit.
En wees lief voor jezelf doe dingen waar je blij van word, shoppen of lekker eten bijvoorbeeld. En het allerbelangrijkste blijf in je hoofd houden dat het tijdelijk is , uiteindellijk kom je er over heen!

Ik heb nu heel makkelijk praten omdat ik me momenteel oke voel maar daar moet ik ook best veel moeite voor doen.
Je staat er niet alleen voor er zijn meerdere die zich zo voelen en als het je niet alleen lukt denk aan een therapeut of psycholoog.. het helpt echt !

 

Ben zelf jaren depressief geweest en heeft 2 jaar geduurd voor ik aan bel trok. Later terug denkend had veel eerder moeten doen.
Je moet aan je gezondheid denken en van je kindje hoe moeilijk nu ook is. Dus bel de VK zsm. Niet eten is niet goed dan. Maar ik ken het ik kon gewoon niet eten soms met tijden maar nu heb je nog een wondertje bij je. En wat balen VAB je moeder en zus. Niet echt de steun die je nu nodig hebt. En maakt niet uit hoeveelste kind het is. Had bij eerste ook kunnen gebeuren. En hun hoeven niet voor jullie te beslissen hoeveel kinderen je wilt.. Schijnbaar beetje "raar" tegenwoordig als je neer dan 2 kinderen wilt...
Wil je vooral voor nu een hele dikke knuffel geven!!!!! En je vent niet de enigste met zulke gevoelens maar ga erover praten..

 

Wat goed dat je de gevoelens erkent en hier durft uit te spreken.
Erkennen is 1, ernaar (be)handelen twee.
Ik kan niet anders dan me aansluiten bij de anderen; zoek zsm hulp via de HA of VK.
Heel veel sterkte!

 

Jeetje wat rot voor je. En "tja heb je zo vaak gewaarschuwd dat 2 kinderen genoeg zijn", hallo, wat een VRESELIJKE botte en belachelijke reactie!! Juist als je wel wat steun kunt gebruiken

Ik heb rond 12-16 weken ook last gehad van depressieve gevoelens, was erg moe, kon niets meer hebben, was er zat van me zo ellendig te voelen. Heb een geschiedenis met depressies, gebruik ook medicijnen en ben ervoor onder controle, dus voor mij was het niet een onbekend verhaal, maar toch, na 16 weken ging ik me weer fitter voelen in inmiddels is het weer helemaal voorbij. Hormonen kunnen écht veel met je doen.
Maar zoals je je nu voelt is wel extreem, en ik zou idd wel een vinger aan de pols houden. Zo is het voor jou op de lange termijn niet uit te houden. Zorg dat je iig voldoende rust/slaap krijgt. En praat erover, met je vk, of evt een psycholoog, in ieder geval iemand die je begrijpt en bij wie je echt je verhaal kwijt kan. En neem geen genoegen met een botte reactie, zoek door tot je iemand vind die je wél begrijpt.
Maak het jezelf niet moeilijker dan het al is door jezelf er ook nog schuldig over te voelen. Er gebeurd van alles in je lijf, je zit stampvol met hormonen, jij kunt er niets aan doen dat je je even zo voelt!

Probeer wel wat gezond te blijven eten, ook omdat slecht eten de situatie erger kan maken. Blijf in ieder geval visolie gebruiken (of ga het gebruiken) omdat dat ook voor je eigen hoofd prettig is. Probeer jezelf niet toe te staan om al te veel in een negatieve cirkel te komen; slecht eten, je daar nog rotter over (en bij) voelen, etc.
Maar maak je er ook niet al te druk over, van een paar weekjes slecht eten houdt je kindje niets over... Vitamines worden nu aanbevolen, maar 30 jaar geleden slikte niemand foliumzuur en vitamines, en toch is onze generatie ook gezond ter wereld gekomen. (daarmee bedoel ik niet te zeggen dat je het niet moet nemen, maar alleen dat je je er niet al te druk over moet maken en je er niet schuldig over moet voelen als je het niet doet)

En, ik vraag me af, het klinkt alsof je wat negatieve reacties krijgt uit je omgeving, omdat dit je 3e kindje is? Het lijkt me vreselijk naar om tijdens een zwangerschap negatieve reacties te krijgen, terwijl je juist wel wat blijheid en positiviteit kan gebruiken. Is er een manier om met je moeder en zus te praten, uit te leggen dat je hun steun nodig hebt? En dat het je verdriet doet dat ze zo reageren omdat het jouw keuze is en je zou willen dat zij dat gewoon respecteren? Want als je je zo voelt als jij je nu voelt, kan het echt wel helpen als er iemand is de je af en toe een knuffel geeft...

Heel veel sterkte...

 

Ik was ook aardig depressief tijdens zwangerschap maar gaf dit pas aan het einde bij de vk toen ik echt niet meer aan kon. Maar hoefde toen nog maar 8 weken.

Vk zei toen dat ik juist wel de vitaminen weer moest gaan slikken. Daar zitten bepaalde stofjes in die je te weinig hebt en die je helpen minder depressief te zijn.

 

Heel snel naar de psycholoog! Die kan je zo helpen. Het is ook een grote verandering zwanger zijn. Dat je wilt ontsnappen en denkt aan zelfmoord zijn tekenen dat er iets moet veranderen.

 

Hoe komt het trouwens dat je familie zo reageert? Dit wil je toch niet horen!

 

Bloem Recovery Power vitamine B12

Wat vervelend dat je je zo voelt...
Deze zuigtabletjes kunnen je ook wat helpen. Ik gebruik ze zelf ook en ik merk het echt als ik ze niet meer gebruik. En volgends de vk kun je ze prima gebruiken.
Maar ze kunnen nirt alles wegnemen, Succes hoop dat het gauw wat beter gaat.

 

Om je wellicht nog wat meer gerust te stellen, ik heb in het begin vd zwangerschap nog antidepressiva gebruikt, citalopram. Deze konden ook tijdens een zwangerschap gebruikt worden. Dus je komt er echt wel uit! Misschien met een beetje hulp maar ga die wel zo snel mogelijk zoeken! Je zult zien dat je je snel weer beter voelt! Sterkte

 

Hallo,

Dank je wel voor je antwoord. Als ik het hoor kan je voor bepaalde dingen wel bij je familie terecht en voor sommige dingen niet. Hoe rot ook.
Als je familie zo is en jij niet , kan dat er bij jou voor zorgen dat je je anders voeltof niet begrepen
Maar een gezin willen of uitbreiden is hartstikke normaal. Het is wel zo dat er verantwoordelijkheden bij horen en ondanks wat je hebt meegekregen uit je jeugd neem je die en daar is het verschil tussen jou en je moeder. Wat alleen maar knap van jou is.

Succes ermee!

 

Echt naar de vk of huisarts gaan morgen hoor, een prenatale depressie kan je gewoon overkomen maar gelukkig is daar hulp voor! Dat je het nu onderkent is al stap 1, zet em op

 

Hier sluit ik mij bij aan.

Ik herken je gevoelens, bij mij was het ook en depressie en de gedachte dat ik nog 4 maanden moest maakte me wanhopig en heel angstig. Ik denk dat een aanmelding bij een pop-poli een goed iets zou zijn? Dan krijg je begeleiding, medicatie indien nodig en stel je voor dat je het echt niet meer trekt tegen het einde dan kunnen ze je even opnemen om tot rust te komen en zelfs eerder inleiden als ze daarmee erger kunnen voorkomen.

Ik denk dat ik weet hoe je je voelt en dat is het ergste gevoel wat je kunt hebben in mijn beleving maar er is hulp voor te krijgen. En mijn ervaring is dat het na de bevalling ook snel weer over is. En blijven praten erover...