Hoi Ladies, Ik ben eigenlijk wel eens benieuwd hoe jullie hier tegenover staan. Mijn opa had een paar jaar geleden een nieuwe vriendin leren kennen in het bejaardentehuis waar hij woont. Dit was zeg maar 6 maanden na de dood van mijn oma. Mijn opa is een trouwe bezoeker van mijn oma's graf (gemiddeld 2 x in de week bij mooi weer) , en onderhoudt het graf ook nog goed. De nieuwe vriendin van mijn opa is inmiddels overleden, maar er is een periode geweest dat deze vriendin (toen 85!) het niet leuk vond dat mijn opa dit deed. Gelukkig bleef hij dit wel doen, en vertelde haar het maar niet meer dat hij dit deed. Nu las ik laatst ergens, bij een veel jonger stel, dat de nieuwe vriendin van de man in kwestie, er niet mee kon leven dat hij nog steeds het graf bezocht van zijn voormalige vrouw en bloemen neerlegde bij het graf. Zij ging hem op een gegeven moment voor de keuze stellen, of je bezoekt haar graf en ik ga weg, of je doet het niet meer en ik blijf bij je. Hoe denken jullie daar over? Ik vind het eigenlijk te ver gaan dat je je overleden vrouw niet meer mag bezoeken van je nieuwe partner. Liefs Kari
Poeh pijnlijk zeg Ik vraag me af of die vrouwen (of mannen) voelen dat ze de leegte van de ander niet op kunnen vullen oid?
Ik ook. Dat is een strijd waar je niet eens aan moet beginnen. Je kunt het sowieso nooit winnen. De persoon die dood is, wordt meestal op een voetstuk gezet. Vooral wanneer iemand plotseling uit het leven wordt gerukt. Daarbij kun je als 'tweede keus' telkens vergeleken worden en daarbij continu in discussie moeten gaan, jezelf verdedigen of het alleen al 35 miljoen keer aanhoren. Maar goed; iemand verbieden om een graf te bezoeken vind ik totale onzin. Als het nou 8x per week een (dure?) bos bloemen en een complete middag is en het schopt je dagelijks leven dusdanig in de war dat er geen ruimte is voor nieuwe herinneringen, oké, maar anders dan dat: lekker laten gaan.
Het is immers het laatste wat je nog kunt doen voor de persoon die, meestal vele jaren, deel heeft uitgemaakt van je leven. Ik zou het niet eens over mijn hart kunnen verkrijgen om een evt nieuwe partner dat te verbieden. Nee ik vind een dergelijk verbod cq jaloerse gevoelens veel te ver gaan.
Persoonlijk zou ik zoiets nooit verbieden, maar het ligt er ook aan hoe vaak hij naar haar graf gaat. Imo is iemand die nog elke week gaat, nog niet toe aan een nieuwe relatie. Voor oude mensen ligt dit anders, daar zijn heel wat meer huwelijksjaren aan vooraf gegaan en er is op die leeftijd niet heel veel toekomst meer over om het maar even zo te zeggen
Dat lijkt mij dus ook! Ik weet wel dat mijn moeder en ik het heel vreemd vonden toen mijn opa dat tegen ons zei..... Ik dacht gelijk; dumpen die hap, maar heb dat toen niet uitgesproken. Stom eigenlijk.....
Be-la-che-lijk! Je gaat iemand toch niet opleggen op welke manier hij MAG rouwen om zijn overleden partner? Ongelofelijk, dat soort dingen.
Mijn schoonmoeder is 33 jaar geleden overleden, mijn schoonvader is hertrouwd en bezoekt nog steeds wekelijks het graf om de plantjes te verzorgen etc. We gaan er ook regelmatig met het gezin naartoe, inclusief zijn nieuwe vrouw. Ik zou het werkelijk absurd vinden als een nieuwe vriend(in) zoiets zou verbieden. Wat respectloos!
Aan de ene kant snap ik het wel een beetje. Zover gaan door het te verbieden lijkt mij geen goed idee. Maar als iemand nog heel vaak het gaf bezoekt van de overleden partner... Waarom doe je dat? Omdat je die persoon zo mist? Dan kan ik me voorstellen dat een nieuwe partner zich op de tweede plaats voelt staan en jaloers wordt. Ik begrijp dat iemand het niet fijn vind als je 2x per week het graf bezoekt van je overleden partner. Maar verbieden kun je het niet. Bij ts ging het om de opa die nog maar kort geleden zijn vrouw verloren is. Dan snap ik het wel, maar in hoeverre ben je dan alweer toe aan een nieuwe relatie?
Mijn vriend heeft ruim 10 jr geleden zijn partner verloren... Nooit maar dan ook nooit heb of zal ik het hem verbieden haar graf te bezoeken! Hoe kom je erop om dat te verbieden... Het is niet een ex die gewoon op de normale manier weg is gegaan omdat de relatie niet liep, nee het was zijn meisje die in de bloei van HUN leven plotseling overleed. Het blijft zijn vriendin, zo noemt hij haar en al doet hij dat de rest van ons leven, ik vind juist dat het hem siert, om haar zo te blijven noemen als hij het over haar heeft (wat verder zelden gebeurd eigenlijk) want zo is ze heen gegaan, als zijn vriendin. Daar hoef ik helemaal niet jaloers om te worden, ik vind het juist iets moois... Dus nee ik vind het not done als je het je partner verbied.
mijn oma was 54 toen zij kwam te overlijden aan kanker, een oud vriendin van hun gezamelijk verloor haar man, mijn opa en die oude vriendin vonden elkaar en 6 weken na het overlijden van oma begonnen ze meer en meer met elkaar om te gaan, elke dag ging mijn opa naar het graf oma, daarna zeker nog 2 keer per week, na een jaar gingen ze samen wonen.... opa mocht niet meer naar het graf, en het bizarre was dat hij dit ook bijna niet meer deed, 1 keer per maand misschien, 5 jaar later kreeg ook opa kanker,hij zag de lijdensweg die zijn vrouw begaan had niet zitten en heeft euthenasie gepleegd, doordat opa en die vrouw niets op papier hadden zou zij niet kunnen blijven wonen omdat ze nergens recht op had, opa heeft toen zijn 4 dochters gevraagd een handtekening te zetten dat ze hun kindsdeel afstaan en het bedrag dat vrij zou komen naar die vrouw zou gaan,die vrouw heeft beloofd elk jaar 2500 euro per kind te geven voor iig 10 jaar, want zij had haar eigen pensioen, die van haar overleden man, en daarna dus ook die van mijn opa.ze zou goed kunnen sparen en beloofde hiermee hun kindsdeel op te vullen. alle 4 gingen akkoord en zette hun handtekening, 1 keer hebben ze allemaal 2500 euro ontvangen, maar daarna nooit weer, die vrouw heeft nu op papier staan dat al het erfgoed naar HAAR kinderen gaan, de kinderen van opa hadden immers afstand gedaan van hun kindsdeel. toen ze samen gingen wonen moesten alle meubels weg die oma uitgezocht had en moest er nieuwe komen, opa zei nog dat de kinderen daar wel wat van uit wouden zoeken, och is dat zo ? wat jammer nu, ik heb het al aan die en die gegeven, of de kringloop heeft het opgehaald of ze had het verkocht aan iemand anders, kortom de meubels waren al weg voor de kinderen konden kijken of ze nog iets nodig hadden. oma haar kleding, haar sieraden, overal loopt die vrouw nu mee, en wanneer zij komt te overlijden mogen haar kinderen het onder verdelen. uiteraard zijn ze alle 4 zelf stom geweest om daar mee akkoord te gaan maargoed daar is het nu 15 jaar later natuurlijk veel te laat voor bij het overlijden wou ze ook niet dat opa bij oma in het graf ging, gelukkig stond op papier wel dat hij bij zijn overleden vrouw begraven moest worden . dus ja .. je hebt echt van die tangen van vrouwen die jaloers zijn op een dood iemand. zelf heb ik er enorm van geleerd,ik heb het verdriet van opa gezien dat hij niet naar zijn vrouw mocht, en het verdriet van mijn moeder en tantes dat ze niets maar dan ook niets van hun moeder hebben, mocht ik ooit mijn man verliezen, zou ik dit nooit zo aanpakken, en mocht ik ooit iemand ontmoeten die ook zijn vrouw heeft verloren zou ik het hem nooit aandoen om niet eerlijk te kunnen zijn over zijn liefde en verdriet voor zijn vrouw, en zou ik het hun kinderen niet aandoen om alles van hun moeder weg te nemen.
Nu denk ik eerlijkgezegd dat mijn opa en zijn toenmalig nieuwe vriendin geen passievolle relatie hadden hoor.... Ze gingen meer een borrel drinken met z'n tweeen, naar de bingo, en iedere dag zaten ze bij elkaar op de koffie. Voor mijn opa natuurlijk heel leuk, ik denk niet dat hij echt op zoek was naar een vervanging van mijn oma..
Ik denk dat dat niet veel te maken hoeft te hebben met je nieuwe relatie. Mijn moeder is vorig jaar overleden en haar urn staat bij m'n vader thuis. (een kunstenares heeft er een heel mooi beeld omheen gemaakt.) Mijn vader zorgt dat er elke dag een kaarsje bij aan staat. Als hij een nieuwe vriendin zou krijgen heeft die daar helemaal niets mee te maken, maar zou hij heel gelukkig kunnen zijn met z'n nieuwe vriendin. En elke dag een kaarsje aansteken bij de urn. Als je van iemand houdt (als in een nieuwe relatie) betekent dat niet automatisch dat je minder houdt van je overleden partner. Met wie je 40 jaar samen mee bent geweest, alles hebt gedeeld, kinderen hebt gekregen e.d
Wat ontzettend erg dit....... en vreselijk dat je dit nooit meer terug kunt draaien.... Vind het zielig voor je opa
Wat me zo vaak opvalt, in het dagelijks leven maar ZEKER ook hier op ZP is dat men in de veronderstelling is dat je ruimte en liefde kunt hebben in je hart voor maar 1 persoon. (en verdwijnt de liefde die je voor iemand anders had zomaar wanneer je een nieuwe relatie krijgt) In mijn beleving (!) is dat helemaal niet zo.
Dat je er niet mee kan leven dat iemand weduwnaar is, oke. Eigen keuze en ik kan begrijpen dat dit moeilijk is. Het is t eigen recht om dan de relatie te beeindigen. Maar dat iemand dan zegt "Als je t graf niet meer bezoekt dan blijf k bij je?" Daar kan k niet bij.
Persoonlijk vind ik het al te ver gaan als iemand zijn/haar zin probeert door te drijven door een ultimatum te stellen. Ben daar zeer allergisch voor. Maar om dit te proberen bij een dierbare die er niet eens meer is, vind ik helemaal van de zotte. Zelf zou ik dan zoiets hebben van 'kan je het niet accepteren, dan is daar het gat van de deur'. Niemand stelt mij voor de keus en je wist waar je aan begon toen we wat kregen.