Een eenzame toekomst tegemoet?

Een kind om je verdriet te smoren, gaat niet helpen. Een nog ongeboren kind nu al de verantwoordelijkheid geven van jou gezelschap blijven houden je hele leven, is ook niet realistisch.
Zoek bv een leuke hobby met gelijkgestemden, probeer vriendschappen op te bouwen.

 

Om een kindje te "nemen" zodat jij niet meer eenzaam bent, is geen goede reden. Een kind wordt ouder (sneller dan je denkt!) en loop je al snel weer tegen hetzelfde probleem aan.
Mijn moeder was altijd erg eenzaam en heeft een enorm beroep op mij gedaan daardoor, en daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van helaas.

En juist als alleenstaande moeder (ik ben bewust alleenstaande moeder) heb je een netwerk nodig. Het is niet persee loeizwaar maar wel veel meer als je niemand om je heen hebt die af en toe kan inspringen als je kotsend over de wc hangt en je kind naar school moet.
Ik zou echt adviseren eerst je problemen mbt eenzaamheid op te lossen en dan pas te denken aan een kindje.

 

Dan zou ik het al zeker niet ''oplossen'' door een kind te nemen. Is geen goede reden en je zou dan een kind opzadelen met zo'n grote verantwoordelijkheid.

 

Ik zou dat toch proberen als je een kinderwens hebt, en niet forceren met een kind. Ik denk dat er veel introverte mensen zijn die het gewoon fijn vinden om contact te hebben met anderen, dat hoeft geen extravert contact te zijn. Ik ben zelf ook hartstikke introvert en ik heb vriendinnen die minstens zo introvert zijn.

 

Na

Natuurlijk wel. Ik ben ook introvert maar heb mensen om mij heen die dat prachtig aanvullen en accepteren. En ga anders eens met een professional praten, er is best een hoop dat kan helpen.
Maar ga dat alsjeblieft niet doen bij een kind. Met een kind in je leven wordt je ook gedwongen om sociaal te zijn dus dat stuk moet je eerst echt oplossen voor jezelf.

 

Ook ik ben introvert, maar dat hoeft echt niet te betekenen dat je eenzaam bent. Er bestaan hobby-clubs. Heb je een hobby die je heel leuk vindt om te doen? Bijvoorbeeld fotograferen, schilderen, tekenen? Schrijf je dan eens in voor zulke lessen waar je gelijkgestemden kunt ontmoeten. Als je het heel spannend vindt, kun je misschien één iemand vragen of degene een paar keer met je mee kan als steun. Je kan dan bijvoorbeeld overleggen of degene mee mag zonder te betalen (en doet dan ook niet mee, maar is echt puur om jou een beetje te steunen). Of ga hulp vragen van een psycholoog en vraag dan na een aantal gesprekken of de psych met jou eens mee kan als je echt niemand in je omgeving kunt vragen.

En wat betreft een kind: Je zegt dat je dan kunt genieten zodra het kind groter is, maar er zijn ook genoeg kinderen die hun ouders om verschillende redenen niet meer willen zien. Dus dat is geen garantie.

 

Je bent eenzaam, maar staat niet open voor een relatie? Maar een kind is wel een optie?
Ik denk dat een kind een stukken pittiger is dan een vriendschap of relatie onderhouden.

Een kind tegen de eenzaamheid is echt idioterie. Een huisdier lijkt me een betere optie.

 

Enigzins snap ik je vraag wel!
Ik werk in de zorg, we hebben een mevrouw is nu 97 jaar vond vroeger werk belangrijker dan een relatie of kinderen, nu zit ze bij ons komt helemaal niemand meer op bezoek ze ziet alleen ons. Nicht is haar contact persoon maar is ook al op leeftijd. Ze zegt nu geregeld had ik het vroeger maar anders gedaan. Zo heb ik meer bewoners gehad. Als zorgmedewerker doet het toch wel wat met je.

Maar je bent 30 jaar voor het zelfde geval loop je over een jaar tegen iemand op die of je vriend/man of beste maatje word.
Ga hobby's oppakken zo leer je ook mensen kennen.

 

Dit dacht ik ook, wat als je kind in het buitenland gaat wonen, later een druk gezin krijgt, geen zin heeft om bij moeder op de thee te gaan?

 

Als je die energie nu niet hebt, gaat een kind je dat ook echt niet geven. Je ziet een kind nu als oplossing voor je problemen, maar jíj bent zelf die oplossing. En als je die basis op orde hebt, dan is of komt er eventueel ook ruimte voor een kind.

 

En een huisdier om voor te zorgen?
Ik ben zelf bekend met psychische klachten en had een zwangerschap zonder mn partner echt niet aangekund. Het lijkt me dat je je nog eenzamer gaat voelen als je zo veel verantwoordelijkheid hebt en niemand om het mee te delen.

Sorry maar ik vind het echt een slecht plan.

 

Klinkt als een goed plan!
Ik heb zelf ook niet zoveel met sociale contacten maar een partner is toch wel erg fijn. Zeker met een kind.

 

Naar dat jij je zo voelt! Ik snap dat je daar nu over na begint te denken zo rond die leeftijd en logisch dat jij je soms eenzaam voelt. Waarom sta je niet open voor een relatie? Komt dat door slechte ervaringen of heb je er echt geen behoefte aan?
Ik zplou boor nu kijken hoe je beter in je vel kont te zitten door dingen te ondernemen en door extra lief voor jezelf te zijn. Dat verdien je! Kun je later kijken of je wil gaan voor een kindje zelf of dat je dat mogelijk samen met een partner wil. Je bent er nog jong genoeg voor hoor! Het leven kan heel snel positief veranderen.